Παρακολουθώντας τη Γάζα να καταρρέει

Πηγή: Electronic Intifada

Της Yassmin Moor, 21/08/2007

Μετάφραση: Σωτήρης Κάλαρης

4 Αυγούστου 2007

Σήμερα πήγα παρεά με την γυναίκα του ξαδέλφου μου και τα παιδιά της για να παραλάβει την μηνιαία επιταγή της από το κυβερνητικό γραφείο της κοινωνικής πρόνοιας στη Γάζα. Ο ξάδελφός μου σκοτώθηκε τον τελευταίο Σεπτέμβρη από έναν ισραηλινό ελεύθερο σκοπευτή ενώ καθόταν έξω από το σπίτι του. Την ίδια στιγμή, η γυναίκα του και τα παιδιά του αποκτούσαν το δικαίωμα να λαμβάνουν 375 NIS (κάτι λιγότερο από 100 Ευρώ) τον μήνα από την Παλαιστινιακή κυβέρνηση, γιατί ο πατέρας τους ήταν πλέον μάρτυρας.

Αυτή ήταν η τρίτη φορά που επισκεπτόμασταν το γραφείο μέσα στον ίδιο μήνα, γιατί κάθε φορά που πηγαίναμε ήταν κλειστό. Οι πύλες ήταν ανοιχτές και οι φύλακες απέξω, αλλά το γραφείο δεν λειτουργεί και δεν υπήρχαν υπάλληλοι για να μας εξυπηρετήσουν. «Γιατί είναι κλειστό; », ρώτησα έναν από τους φρουρούς. «Απεργούν», μου απάντησε. “Και τι πρέπει να κάνουμε τώρα;», ρώτησα. «Να ελπίζουμε ότι θα πληρωθούμε ώστε να γυρίσουμε στη δουλειά», απάντησε. Τον κοίταξα με αγανάκτηση αλλά ήξερα ότι στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να κατηγορήσω αυτόν ή το υπόλοιπο προσωπικό επειδή δεν έρχονται στη δουλειά. Έκαναν ό,τι κάνει κάθε υπάλληλος στην Γάζα. Η αλήθεια είναι ότι ξεπέρασαν τα όρια κάθε ανοχής αφού είχαν να πληρωθούν από τον Ιανουάριο του 2006, και ακόμα ερχόντουσαν στη δουλειά. Συνάντησα ανθρώπους που δανείζονταν από τον γείτονά τους για να πάρουν ταξί και να έρθουν σε μιά δουλειά, από την οποία ούτε καν πληρώνονταν.

Κάθε απόπειρα που κάνω να γράψω για την Γάζα προκειμένου να δώσω στον κόσμο μια ιδέα του τί περνάνε οι άνθρωποι εδώ, πραγματικά με ξεπερνάει. Ποτέ δεν είμαι σίγουρη από πού πρέπει ν’ αρχίσω για να δώσω μια ιδέα της ζωής εδώ και της ανθρωπιστικής και οικονομικής κρίσης σε αυτούς που θα διαβάσουν. Να ξεκινήσω με τις επιπτώσεις στο κλείσιμο των συνόρων, που σύμφωνα με την UNRWA είναι ο λόγος για τον οποίο η Γάζα βρίσκεται στο χείλος μιας οικονομικης - κοινωνικής κατάρρευσης, και ότι εάν δεν αλλάξει αυτό μέσα στις επόμενες βδομάδες, ολόκληρος πλέον ο πληθυσμός θα είναι εξαρητμένος αποκλειστικά από την βοήθεια; Σίγουρα αντιλαμβανόμαστε τις επιπτώσεις από τον αποκλεισμό, καθώς το μόνο που βρίσκεις πλέον στην αγορά είναι μερικά λαχανικά, ενώ είμαστε αναγκασμένοι να εξαρτώμαστε από τα πακέτα με ρύζι, αλεύρι και μαγειρικό λάδι που μοιράζει η UNRWA. Ακόμα και να το θέλαμε, δεν μπορούμε καν να καλλιεργήσουμε για την τροφή μας, αφού οι αγρότες δεν έχουν πιά αποθέματα σε λιπάσματα και άλλα απαραίτητα. Παρ’ όλα αυτά, το Ισραήλ επιτρέπει την είσοδο και την πώληση των φρούτων και των λαχανικών του στη Γάζα όποτε το αποφασίζει εκείνο. Είμαστε αναγκασμένοι να αγοράζουμε και να τρώμε από το χέρι του κατακτητή υποστηρίζοντας έτσι την οικονομία του, ενώ παρακολουθούμε την δική μας να καταρρέει. Η δυνατότητα για μποϋκοτάζ δεν υπάρχει εδώ στη Γάζα.

Ή μήπως να γράψω για τους περίπου 1000 Παλαιστίνιους που βρίσκονται παγιδευμένοι στο πέρασμα την Ράφας με την Αίγυπτο, μακριά από τις οικογενειές τους και αδέκαροι, περιμένοντας να ανοίξει το πέρασμα. Ίσως πρέπει να περιγράψω σε τι συνθήκες υγιεινής ζουν, συνθήκες που κάνουνε τους άρρωστους να χειροτερεύουν και τους υγιείς να αρρωσταίνουν. Τα δελτία ειδήσεων δεν αναφέρουν ότι η επιδερμίδα των ανθρώπων ξεφλουδίζει από την ολοήμερη έκθεση στον ήλιο, χωρίς νερό να πιούνε ούτε και να πλυθούν πλυθούνε.

Πως να περιγράψω τις επιπτώσεις της απεργίας των κυβερνητικών υπαλλήλων –που περιλαμβάνει τους εργαζόμενους στις δημαρχίες– και στην διαχείριση των απορριμάτων, αφού τις δύο τελευταίες εβδομάδες τα σκουπίδια στη Γάζα παραμένουν στους κάδους, και οι μύγες, οι κατσαρίδες και τα ποντίκια κάνουνε βόλτες στους δρόμους μας και τα σπίτια μας. Πρέπει να κρατάμε τα πάντα στην κατάψυξη, ακόμα και τη ζάχαρη, εξαιτίας των ποντικών. Το ποντικοφάρμακο έχει τελειώσει σε όλα του τα είδη εδώ στη Γάζα. Πώς να περιγράψω ότι στα φαρμακεία έχουν τελειώσει σχεδόν όλα τα φάρμακα, τα οποία θεωρείς αχρείαστα μέχρι να δεις τον θείο σου στο κρεβάτι να μην μπορεί να αναπνέυσει, γιατί δεν έχει τα φάρμακα για την καρδιά του, ή το έξι μηνών παιδί του γείτονά σου να μπαίνει στο νοσοκομείο για μια διάρροια που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν ένα απλό περιστατικό.

Και ο Θεός να βοηθήσει αυτούς που δεν είναι πρόσφυγες, δηλαδή τους κατοίκους της Γάζας πριν από το 1948. Τουλάχιστον οι πρόσφυγες δικαιούνται βοήθεια σε φάρμακα και τρόφιμα από την UNRWA. Έτσι οι υπόλοιποι εξαρτώνται αποκλειστικά από την κυβέρνηση, και με τα κυβερνητικά νοσοκομεία κλειστά, πολλοί δεν έχουν πρόσβαση σε κανενός είδους υγειονομική περίθαλψη. Οπότε οι γυναίκες κάθονται με τα παιδιά τους στις εξόδους των νοσοκομείων, ελπίζοντας ότι οι γιατροί θα αποφασίσουν να έρθουν σήμερα επειδή συμπάσχουν ή από αίσθηση του καθήκοντος, αφού ούτε αυτοί έχουν πληρωθεί από τον τελευταίο χρόνο.

Από την άλλη πλευρά, πώς να αρχίσω να εξηγώ ότι η Παλαιστινιακή Διοίκηση του Μαχμούντ Αμπάς δεν αναγνωρίζει οποιοδήποτε δημόσιο έγγραφο προέρχεται από την Γάζα, δηλαδή διαβατήρια, άδειες και πτυχία. Τις προάλλες, 1000 σπουδαστές αποφοίτησαν από τα δύο πανεπιστήμια της Γάζας, αλλά τα πτυχία τους δεν αναγνωρίζονται όχι μόνο διεθνώς, άλλα ούτε σε τοπικό επίπεδο στο υπόλοιπο μισό της διχοτομημένης Παλαιστίνης, στην Δυτική οχθη. Ευθυγραμιζόμενος με το Ισραήλ και τους Αμερικάνους, ο Αμπάς έχει ξεπουλήσει τη Γάζα και τους ανθρώπους της για το δικό του πολιτικό όφελος. Έχει διατάξει προσωπικά το κλείσιμο της Ράφας, παρά τις απελπισμένες οιμωγές 4.000 ανθρώπων, κόβοντας έτσι τη Γάζα από όλη την Παλαστίνη. Αδιαφορεί για τους ανθρώπους που υποτίθεται πως εκπροσωπεί.

Τα χρήματά μας έχουν τελειώσει. Ακόμα κι αν κάποιος έχει ακόμα να τρώει, οι άνθρωποι πια δεν μπορούν να αγοράσουν ρούχα ή σχολικά είδη για τα παιδιά τους, ή να πληρώσουν δίδακτρα ή το νοίκι. Δεν έχουν δουλειές και χρήματα κι έτσι γυρνάνε αργόσχολοι πάνω – κάτω στην παραλία της Γάζας αφού δεν έχουν καμία απασχόληση.

Οι κάτοικοι της Γάζας στερούνται τα θεμελιώδη ανθρωπινα δικαιώματα, το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι, όχι υπό κατοχή, χωρίς φόβο, το δικαίωμα στην μόρφωση, το δικαίωμα να δουλεψουν και να ζήσουν τις οικογένειες τους, και το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για την ζωή και το ριζικό τους. Και ταυτόχρονα, η Μπετ Λάχια και το Μπέτ Χανούν ισοπεδώνονται από ισραηλινές μπουλντόζες και κατατρομοκρατούνται από τα τανκς που σταθμεύουν στα σύνορα μας και από τα F-16 που οργώνουν τον ουρανό μας. Πως να περιγράψω τα αεροπλάνα που πραγματοποιούν χαμηλές πτήσεις οποιαδήποτε ώρα της νύχτας για να τρομάξουν τα παιδιά μας, που συνεχίζουν να κλαίνε απαρηγόρητα όλη την υπόλοιπη νύχτα;

Μας έχουν πάρει τα πάντα, σε σημείο που αν ένας νέος θέλει να εργαστεί σαν ταξιτζής γιατί δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο εδώ, είναι αδύνατον να πάρει άδεια αφού αυτές πλέον δεν μπορούν να εκδίδονται στην Γάζα. Παρόλα αυτά, η Κοντολίζα Ραϊς συναντήθηκε με τους αυτοονομαζόμενους Παλαιστινιους ηγέτες χωρίς βέβαια να αντιπροσωπεύεται ο καθαιρεμένος πρωθυπουργός Ισμαήλ Χανίγιε ή η Χαμάς στις συνομιλίες. Οι κάτοικοι της Γάζας δεν εκπροσωπήθηκαν ούτε καν συμπεριλήφθηκαν στις διαπραγματεύσεις. Οι ανάγκες μας δεν λαμβάνονται υπόψη από κανένα, ενώ δεν μπορούμε να στηριχτούμε ούτε στον πρόεδρό μας για να μας δώσει δικαίωμα στην αντιπροσώπευσή μας. Οπότε ρωτάω τον Αμπάς, την Ράις, τον Μπους, τον Μπλαιρ και τον υπόλοιπο κόσμο:

Τι θα γίνει με το 1,4 εκατομμύριο Παλαιστίνιους της Γάζας?