Για τη Σύνοδο του Καΐρου

Αναδημοσίευση του άρθρου από το

http://www.antiimperialista.org

Σύνοδος του Καΐρου: Αντιιμπεριαλιστές, Ισλαμιστές και Αριστεροί παναραβιστές συγκεντρώνονται στην Αίγυπτο

Η ετήσια σύνοδος του Καΐρου πραγματοποιήθηκε στο Συνδικάτο Δημοσιογράφων στο κέντρο του Καΐρου από τις 29 Μαρτίου ως την 1^η Απριλίου. Η σύνοδος και το παράλληλο Αιγυπτιακό Κοινωνικό Φόρουμ ήταν, σε αντίθεση με πολλές άλλες συναντήσεις και ειδικά τα ευρω-κρατούμενα κοινωνικά φόρουμ, γεμάτα από την ισχυρή λαϊκή και εξαιρετικά βροντερά διατυπωμένη υποστήριξη της αντίστασης στον Λίβανο, το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Αλλά, δεν είναι όλα ρόδινα. Την ίδια στιγμή που η σύνοδος αντανακλούσε την υποστήριξη προς την αντίσταση αντανακλούσε επίσης και τα προμηνύματα των κλιμακούμενων διασπάσεων στα αραβικά κινήματα υπέρ της αντίστασης.

Οι σύνοδοι του Καΐρου τείνουν πάντα να δίνουν ξεκάθαρα προγνωστικά για τις επερχόμενες επιτυχίες και τα προβλήματα, τις διασπάσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι δυνάμεις της αντίστασης. Φέτος η βαθιά διάσπαση των αντιστασιακών κινημάτων σχετικά με το Ιράν επισκίασε όλες τις άλλες πολιτικές συζητήσεις. Πολλές συζητήσεις αφιερώθηκαν επίσης στις σχέσεις με την Παλαιστινιακή κυβέρνηση μετά τη συμφωνία της Μέκκας, τη συμμαχία Ισλαμιστών και αριστερών δυνάμεων, καθώς και τη σχέση ανάμεσα στο δημοκρατικό αγώνα και την αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο. Οι περισσότερες απ’ αυτές τις διαφωνίες βρίσκονται στις λεπτές αποχρώσεις των διαφορετικών ανακοινώσεων παρά σε ορκισμένες πολεμικές. Αλλά εξακολουθούν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη δυναμική του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή, χωρίς να συνιστούν απαραίτητα εμπόδιο για την ενότητα.

Δυστυχώς επίσης, δεδομένου ότι η ίδια η σύνοδος «σημαδεύτηκε» από τη λαϊκή υποστήριξη προς τους αγώνες της αντίστασης, η πλειοψηφία των διεθνών αντιπροσωπειών δίσταζε να φέρει πίσω στις δικές της χώρες αυτό το ψήφισμα. Η πλειονότητα των εκπροσώπων διαφορετικών αντιπολεμικών κινημάτων κυρίως στη Δυτική Ευρώπη, τον Καναδά και την Κορέα, πολλοί εκ των οποίων επίσης συνδεόμενοι με τη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση του Βρετανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (Socialistworker.co.uk.), διαφώνησαν με τη συγκέντρωση υποστήριξης για την αντίσταση στις Δυτικές χώρες. Αντ’ αυτού τα κινήματα θα έπρεπε να επικεντρωθούν στην καταπολέμηση των πολέμων και την επιστροφή των στρατιωτικών μονάδων στο σπίτι. Αυτή η διαφωνία θυμίζει τις διαφωνίες της δεκαετίας του ’70 για τα κινήματα υποστήριξης του Βιετνάμ. Εκείνη την περίοδο επίσης πολλοί υποστήριζαν ότι το κίνημα αλληλεγγύης δεν μπορούσε να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στο FNL και τον Βιετναμικό απελευθερωτικό αγώνα. Αν και αυτοί οι εκπρόσωποι υποστηρίζουν ότι το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να σέβεται μια πλειοψηφία ειρηνιστών ή άλλων δυνάμεων που δεν θέλουν να υποστηρίξουν την ένοπλη αντίσταση παραβλέπουν τον τρόπο με τον οποίο ένα κίνημα, όπως σήμερα οι δυτικές δυνάμεις υπέρ της αντίστασης, κάποτε μπόρεσε από μειοψηφία να γίνει πλειοψηφία σε πολλές δυτικές χώρες.

Επίσης για τη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση η νέα επικέντρωση στις πολεμικές απειλές εναντίον του Ιράν φαίνεται να μετατοπίζει το στόχο της μακριά από το Ιράκ και την αντίσταση του αραβικού λαού. Αν και είναι αναγκαίο για το κίνημα να κινητοποιηθεί ενάντια σε οποιαδήποτε αμερικανική πολεμική απειλή προς το Ιράν, δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε την κατοχή στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ ή τον αγώνα ενάντια στην αμερικανική και ισραηλινή ηγεμονία στον Λίβανο.

Για να αντιμετωπιστεί αυτός ο δισταγμός ώστε στη Δύση να περάσει η υποστήριξη στην αντίσταση από τα λόγια στην πράξη χρειάζεται μια ξεκάθαρη προσέγγιση από τον αραβικό κόσμο. Μεταξύ των πιο προεξεχόντων για τη διατύπωση μιας τέτοιας έκκλησης βρίσκεται η Χεζμπολάχ, η οποία, μετά τη σύνοδο που διοργάνωσε η ίδια και οι σύμμαχοί της στον Λίβανο το Νοέμβριο του 2006, τώρα προσεγγίζει το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για μια διεθνή ημέρα δράσης στις 12 Ιουλίου. Αυτή η έκκληση πρέπει να αγκαλιαστεί και να εξελιχθεί από τα κυρίαρχα τμήματα των δυτικών αντιπολεμικών κινημάτων. Η συνειδητοποίηση από την πλευρά της Χεζμπολάχ της ανάγκης για βάθεμα της αντίστασης και την ίδια στιγμή για συγκέντρωση διεθνούς υποστήριξης είναι πιο ξεκάθαρη απ’ ότι η προσέγγιση της ίδιας της συνόδου του Καΐρου, που φαίνεται να ικανοποιείται με οποιοδήποτε συντονισμό γίνεται με τα δυτικά κινήματα και από την άλλη πλευρά οι παναραβιστές αγνοούν παντελώς το ρόλο των κινημάτων αλληλεγγύης στη δύση.

Οι συζητήσεις για το Ιράν

Από την έναρξη της συνόδου του Καΐρου ήταν ολοφάνερο ότι το ζήτημα του Ιράν θα ήταν καυτό θέμα. Στην εναρκτήρια εκδήλωση ο Ιρακινός εκπρόσωπος (Ιρακινός Μπααθιστής που ζει στην Αίγυπτο) αποσύρθηκε λόγω της υποστήριξης που έδωσαν οι Αιγύπτιοι ομιλητές στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και ενάντια στα αμερικανικά πολεμικά σχέδια. Τέτοιες απόψεις υποστήριξης αρθρώθηκαν, μεταξύ άλλων, από τον Hamadan Sabahi από το κόμμα Karama και τον Akef από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Μπορούμε να διακρίνουμε κυρίως τρεις διαφορετικές απόψεις. Η πρώτη είναι η θέση που εκδηλώνεται βασικά στα λόγια της Χεζμπολάχ, αλλά διαθέτει την υποστήριξη και άλλων ομάδων (ειδικά στη Συρία και τον Λίβανο), ότι το Ιράν αντιπροσωπεύει το κύριο αντιστασιακό ρεύμα και σχέδιο στην περιοχή και ότι οι δυνάμεις της αντίστασης πρέπει να βρίσκονται στο ίδιο χαράκωμα με το Ιράν. Η δεύτερη άποψη της πλειοψηφίας των Αιγυπτίων, Παλαιστινίων και τα λοιπά ότι τα κινήματα υπέρ της αντίστασης θα πρέπει γενικά να υποστηρίξουν το Ιράν ενάντια στις ΗΠΑ, αλλά να μη θεωρούν το Ιράν ως τέτοιο τμήμα της αντίστασης και επιπλέον να κριτικάρουν σε διάφορα επίπεδα τον Ιρανικό ρόλο στο Ιράκ. Η τελευταία άποψη είναι εκείνη του κόμματος Μπαθ που εξισώνει τον Ιρανικό με τον Αμερικανικό ρόλο στο Ιράκ. Αυτή είναι μια εκ των πραγμάτων σεκταριστική θέση κρυμμένη στην παναραβική προπαγάνδα με στόχο όχι μόνο το Ιράν, αλλά και τη σιιτική πλειοψηφία στο Ιράκ και αποτελεί επίσης αντανάκλαση του ρεπουμπλικανισμού της Μπααθικής εκδοχής που στην πραγματικότητα σημαίνει τον αποκλεισμό της Σιιτικής πολιτικής κοινότητας όσο ισότιμη κι αν είναι επισήμως.

Επιπλέον αυτή είναι η πιο επικίνδυνη θέση καθώς αντανακλά τις απόπειρες των Αμερικανών να διασπάσουν και να χωρίσουν τις δυνάμεις της αντίστασης. Η κλιμάκωση αυτού του οξυμένου ανταγωνισμού είναι η καλύτερη απόδειξη των αμερικανικών επιτυχιών σ’ αυτό το επίπεδο.

Το κυνήγι μαγισσών για τους Σιίτες αποδείχθηκε το κύριο χαρτί των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Λίβανο το 2006, προσφέροντάς τους μια δικαιολογία να μην υποστηρίξουν τον αγώνα της Χεζμπολάχ. Οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να αντιμετωπίσουν όλες τις προσπάθειες των ΗΠΑ να διασπάσουν τις δυνάμεις της αντίστασης. Την ίδια στιγμή ο Ιρανικός ρόλος στο Ιράν είναι κυρίως αρνητικός. Η συνέχιση του παιχνιδιού της γάτας με το ποντίκι δεν εντάσσεται στα μακροχρόνια συμφέροντα του Ιράν, αν το κράτος θέλει να παραμείνει έξω από τα χέρια της αμερικανικής ηγεμονίας στην περιοχή. Το κίνημα αλληλεγγύης θα πρέπει να υποστηρίξει αταλάντευτα το Ιράν ενάντια στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματός του να αναπτύξει πυρηνικό πρόγραμμα, και να υποστηρίξει ιδιαίτερα τα πιο αντιιμπεριαλιστικά ρεύματα μέσα στο Ιρανικό καθεστώς (που σε αντίθεση με τις απόψεις πολλών οριενταλιστών είναι τελικά ένα από τα πιο λειτουργικά μεταξύ των καθεστώτων της Μέσης Ανατολής). Αλλά την ίδια στιγμή οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να κριτικάρουν με ειλικρίνεια το Ιρανικό κράτος όποτε επιλέγει να συμβιβαστεί με τις ΗΠΑ, είτε στο Ιράκ ή άλλου. Ο Ιρανικός ρόλος στο Ιράκ ισχυροποιείται επικίνδυνα καθώς οι ΗΠΑ, χωρίς άλλη επιλογή, καταφεύγουν στο παιχνίδι των σεκταριστικών διαχωρισμών για να διασφαλίσουν την ηγεμονία τους.

Κατά τον ίδιο τρόπο που η κριτική απέναντι στο Ιράν πρέπει να είναι ειλικρινής και στέρεη, οι αντιιμπεριαλιστές και το κίνημα αλληλεγγύης θα πρέπει να υποστηρίξουν ιδιαίτερα την Ιρανική βοήθεια στην αντίσταση στον Λίβανο και την Παλαιστίνη.

Η θέση για τη Μέκκα και την Παλαιστινιακή Αρχή

Μια συγκαλυμμένη, αλλά υπαρκτή αντίφαση είναι η θέση απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή και τη συμφωνία της Μέκκας. Η σύνοδος του Καΐρου μ’ ένα τρόπο παίρνει μια θετική στάση προς τη νέα κυβέρνηση ή έστω απέναντι στα μέλη της Χαμάς που μετέχουν σ’ αυτήν καλώντας τους ως κύριους ομιλητές στη σύνοδο. Φαίνεται καθαρά ότι δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για μια «αντιστασιακή κυβέρνηση» όπως πιθανά κάναμε τους πρώτους μήνες της αποκλειστικής κυριαρχίας της Χαμάς στην Παλαιστίνη. Από την άλλη πλευρά η Τζιχάντ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) αποφάσισαν να μη συμμετέχουν στη συμφωνία, προειδοποιώντας ενάντια στα αποτελέσματα της Μέκκας.

Εάν η Τζιχάντ και το PFLP μπορέσουν να τα βρουν θα ήταν θετικό. Η πιθανότητα να μετατραπεί η Χαμάς σε μια νέα Φατάχ δεν πρέπει να αποκλειστεί. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η συζήτηση για τη φύση της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής. Ορισμένοι ζητούν τη διάλυση των αρχών με τον ισχυρισμό ότι αυτές είναι δομές υποταγμένες στην κατοχή. Τέτοιες απόψεις πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, ωστόσο αν και αυτό μπορεί να είναι σωστό από θέση αρχής, κάθε αντιστασιακό κίνημα έχει ανάγκη πολιτικών υποδομών. Τα σημαντικά ζητήματα του κινήματος αλληλεγγύης παραμένουν η παροχή υποστήριξης και νομιμότητας στην αντίσταση, είτε της Χαμάς ή άλλων δυνάμεων, ενάντια στο δυτικό μποϊκοτάζ και εμπάργκο της Παλαιστινιακής κυβέρνησης. Ισλαμισμός και Αριστερά

Μια διαρκώς ενεργή συζήτηση στην αριστερά της Μέσης Ανατολής είναι η σχέση της με τους Ισλαμιστές. Οι περισσότερες από τις δυνάμεις υπέρ της αντίστασης αναγνωρίζουν ότι στον αγώνα ενάντια στην κατοχή πρέπει να παλεύουν μαζί με τα ισλαμικά κινήματα αντίστασης όπως τη Χεζμπολάχ. Από δω και πέρα αρχίζουν οι διαφωνίες. Στην Αίγυπτο, οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές που ανήκουν στην τάση IS πήραν μια θέση ενεργής ενθάρρυνσης μιας συμμαχίας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου δουλειάς από την πλευρά τους για την επίτευξη αυτού του στόχου*. Άλλες δυνάμεις όπως το Κόμμα Karama (Νασερικοί) τείνουν να βλέπουν το ζήτημα από πιο πραγματιστική σκοπιά. Πρώτα απ’ όλα υποστηρίζουν τη γενική ενότητα με οποιονδήποτε συμφωνεί στα γενικά ζητήματα. Στο πλαίσιο αυτό βρίσκουν πιθανότητες ενότητας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα σε ορισμένα θέματα, ειδικά στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Μουμπάρακ, ενώ διαφωνούν μαζί της σε κοινωνικά ζητήματα. Επιπλέον βλέπουν κινήματα όπως το Kifaya επίσης ως εργαλεία για επηρεασμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για ένα πιο ανοικτό μοντέλο συνεργασίας με την αριστερά. Παρά τις μικρές διαφωνίες μεταξύ τους, το βασικό πνεύμα στη σύνοδο του Καΐρου ήταν θετικό υπέρ της ανάγκης για ενότητα μεταξύ των Ισλαμιστών και των Αριστερών ενάντια σ’ αυτό που όλοι αναγνωρίζουν ως κοινό εχθρό.

Αυτή η άποψη φαίνεται πιο ζωτική και πειστική από την παραδοσιακή άποψη της Αιγυπτιακής αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων πιο μικρών οργανώσεων της άκρας αριστεράς που ανήκουν στη Συμμαχία της Αραβικής Λαϊκής Αντίστασης, της οποίας η τρίτη ιδρυτική σύνοδος θα γινόταν μετά τη σύνοδο του Καΐρου φέτος. Οι Αιγύπτιοι συμμετέχοντες στη σύνοδο αρνούνται τη συνεργασία με τους Αιγύπτιους Ισλαμιστές από θέση αρχής**. Αν και οι τακτικές μπορεί να διαφέρουν ανάμεσα στις διάφορες οργανώσεις, είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητά τα πλεονεκτήματα της αυτοαπομόνωσης από μια από τις πιο μεγάλες Ισλαμικές δυνάμεις αντιπολίτευσης όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα από μέρους τέτοιων δυνάμεων. Είναι γεγονός ότι η Αδελφότητα ορισμένες φορές παίζει έναν οπορτουνιστικό ρόλο και μεταστρέφεται από φίλος σε εχθρό απέναντι στις πιο συγκροτημένες αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτή η πορεία έχει παρατηρηθεί πολλές φορές στην Αίγυπτο, που μπορεί να εξηγεί γιατί οι αριστεροί σ’ αυτή τη χώρα είναι εξαιρετικά διστακτικοί να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί της. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία ενάντια στην εμπλοκή σ’ έναν αγώνα για ενότητα μ’ αυτές τις δυνάμεις.

Συνέχιση προς ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο

Οι σύνοδοι, και ειδικά η σύνοδος του Καΐρου, που διοργανώνεται ετησίως στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, παίζουν ένα ρόλο ενορχηστρωτή στην οικοδόμηση του πλαισίου ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου στην περιοχή. Μέσω αυτών αναπτύσσεται σταδιακά η ενότητα ανάμεσα στις δυνάμεις της αντίστασης της περιοχής, αναδεικνύοντας την ίδια στιγμή την ανάγκη το κίνημα αλληλεγγύης στις δυτικές χώρες να υποστηρίξει αυτό τον αγώνα καθώς και το δημοκρατικό αγώνα ενάντια στις δικτατορίες-μαριονέτες των ΗΠΑ σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία.

Ωστόσο, η διαφαινόμενη απειλή μιας διάσπαση του κινήματος της αντίστασης πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη σοβαρότητα απ’ όλα τα μέρη. Η έλλειψη Ιρακινής συμμετοχής είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα που κινδυνεύει να απειλήσει τη νομιμότητα της συνόδου σε τμήματα της αραβικής αντίστασης. Την ίδια στιγμή η σύνοδος πρέπει να αναλύσει περισσότερο τι σημαίνει έκκληση για διεθνή αλληλεγγύη. Αυτό δεν θα πρέπει να περιοριστεί στη δημιουργία ενός φόρουμ στο οποίο μπορούν να συναντιούνται τα δυτικά αντιπολεμικά κινήματα με τις δυνάμεις υπέρ της αντίστασης. Θα πρέπει να προχωρήσει περισσότερο, ακολουθώντας το παράδειγμα της Χεζμπολάχ, κάνοντας μια ξεκάθαρη έκκληση και ζητώντας από τα αντιπολεμικά κινήματα της Ευρώπης και του Δυτικού κόσμου να υποστηρίξουν την αντίσταση με πράξεις και όχι μόνο με λόγια. Αν αυτοί οι δύο παράγοντες αντιμετωπιστούν θετικά, η σύνοδος θα μπορέσει να πετύχει τεράστια πρόοδο στον αγώνα για ένα παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.

* Hosal al-hamalawy, "Σύντροφοι και Αδελφοί", Middle East Report 242 ** Βλέπε Anti-imperialist Camp, Interview with Prof. Dr. Ashraf el-Bayoum, 26.02.2007

Διακήρυξη της 5ης Συνόδου του Καΐρου

Η Διεθνής Εκστρατεία εναντίον της Αμερικανικής και Σιωνιστικής Κατοχής

«Προς μια Διεθνή Συμμαχία ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και το Σιωνισμό»

Διακήρυξη της 5^ης Συνόδου του Καΐρου

Η 5^η Σύνοδος του Καΐρου πραγματοποιείται σε μια στιγμή γεμάτη δυνατότητες, αλλά και προκλήσεις. Ο πόλεμος που εξαπέλυσε το σιωνιστικό στρατιωτικό πυροβολικό με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης τερματίστηκε με μια πρωτοφανή ήττα της σιωνιστικής οντότητας από τα χέρια της ηρωικής αντίστασης της Χεζμπολάχ. Ωστόσο η μάχη δεν τελείωσε ακόμη και η πολιορκία, που προσπαθούν να επιβάλλουν στην αντίσταση του Λιβάνου οι σιωνιστές και η αμερικανική κυβέρνηση με τη βοήθεια των τοπικών πρακτόρων τους και τη χρήση του όπλου της διάσπασης μετά την αποτυχία των αεροπλάνων και των τανκ τους, σημαίνει ότι αντιμετωπίζουμε σοβαρές προκλήσεις που απαιτούν από μας το υψηλότερο επίπεδο αντίστασης και συνειδητού αγώνα ενάντια στο σεχταρισμό.

Στο Ιράκ η σκληρή αντίσταση εναντίον της αμερικανικής κατοχής έχει οδηγήσει την αμερικανική κυβέρνηση σ’ έναν απέλπιδα βάλτο. Εκεί, επίσης, η κατοχή χρησιμοποιεί το τελευταίο της χαρτί προσπαθώντας να μεταστρέψει τον αγώνα ενάντια στην κατοχή σε μια επονείδιστη σεχταριστική σύγκρουση μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Η αντίσταση δεν θα κατορθώσει να απελευθερώσει το Ιράκ παρά μόνο αν δεν πέσει στην παγίδα του σεχταρισμού και μετατρέψει την αντίσταση σε ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο, που ενώνει Σιίτες και Σουνίτες εναντίον του Αμερικανού κατακτητή.

Και στην Παλαιστίνη, όπου η αντίσταση, υπό την ηγεσία της Χαμάς, έχει επιζήσει την πολιορκία της λιμοκτονίας, χωρίς να υποκύπτει στις αμερικανικές, σιωνιστικές και αραβικές πιέσεις να παραδοθεί στη σιωνιστική οντότητα και στις συμφωνίες του Όσλο, και εκεί επίσης ο εχθρός και οι τοπικοί του πράκτορες προσπάθησαν να πυροδοτήσουν έναν εμφύλιο πόλεμο με σκοπό να εκτρέψουν την αντίσταση από το δρόμο της και να χυθεί παλαιστινιακό αίμα από χέρια Παλαιστινίων. Παρά τις πρόσφατες συμφωνίες και παρά την ετοιμότητα της αντίστασης να εναντιωθεί σε αυτές τις προσπάθειες, ωστόσο η πρόκληση που αντιμετωπίζει η αντίσταση εξακολουθεί να είναι μεγάλη. Η άρση της πολιορκίας απαιτεί την αναβίωση της Ιντιφάντα και του όπλου της αντίστασης.

Σήμερα όλοι είμαστε μάρτυρες της κλιμάκωσης των στρατιωτικών απειλών εναντίον του Ιράν και της ευρείας κινητοποίησης της αμερικανικής κυβέρνησης να εξαπολύσει μια σκληρή αεροπορική επίθεση εναντίον του Ιράν. Είναι φανερό ότι όσο βαθαίνουν οι απώλειες της αμερικανικής διοίκησης στο Ιράκ, τόσο διευρύνεται η κουβέντα για τον ιρανικό κίνδυνο και την ανάγκη να αντιμετωπιστεί. Ως συνήθως τα «μετριοπαθή» αραβικά καθεστώτα παίζουν το ρόλο τους σ’ αυτό το πολιτικό πρόγραμμα, τόσο σε επίπεδο στρατιωτικής συνεργασίας όσο και σε επίπεδο μιας καμπάνιας στα μέσα ενημέρωσης που στοχεύει στην απομόνωση του ιρανικού καθεστώτος.

Ένας τρελός πόλεμος που ενδεχομένως εξαπολυθεί από τον Μπους εναντίον του Ιράν θα οδηγήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες θύματα και η περιοχή, και πιθανά ολόκληρος ο κόσμος, θα εισέλθει σε μια μακρά περίοδο πρωτοφανών πολέμων και εντάσεων. ΕΜΕΙΣ πρέπει να ενώσουμε τις προσπάθειές μας για να σταματήσουμε αυτό τον τρελό πόλεμο οργανώνοντας διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και καμπάνιες σε όλο τον κόσμο.

Ενώ ο ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του χρησιμοποιούν το σεχταρισμό ως όπλο για να διασπάσουν και να αποδυναμώσουν την αντίσταση, οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τα όπλα του ρατσισμού και της Ισλαμοφοβίας ως όπλο για να δικαιολογήσουν την αποικιοκρατική τους επιθετικότητα και τη διάσπαση των αντιπολεμικών κινημάτων. Γι’ αυτό το λόγο ο αγώνας εναντίον του αντιμουσουλμανικού ρατσισμού αποτελεί συστατικό μέρος του αγώνα μας ενάντια στον πόλεμο.

Στις αραβικές χώρες, δεν είναι πλέον εφικτό να διαχωρίζεται ο αγώνας ενάντια στο δεσποτισμό από τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και την αμερικανική και σιωνιστική αποικιοκρατία στην περιοχή. Καθεστώτα σύμμαχα στον ιμπεριαλισμό, ειδικά της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας, παίζουν κομβικό ρόλο στην προσπάθεια στραγγαλισμού και πολιορκίας της Παλαιστινιακής, Λιβανέζικης και Ιρακινής αντίστασης σε αντάλλαγμα για την αμερικανική υποστήριξη του δεσποτισμού τους. Γι’ αυτό το λόγο κάθε ενέργεια που λαμβάνει χώρα στις αραβικές χώρες υπέρ της ελευθερίας και της δικαιοσύνης πρέπει να θεωρείται κατάκτηση προς όφελος της ένοπλης αντίστασης, και κάθε νίκη που πετυχαίνει η αντίσταση είναι την ίδια στιγμή ένας σεισμός που καταποντίζει το θρόνο του δεσποτισμού και της διαφθοράς στην περιοχή μας.

Επίσης δεν είναι πλέον εφικτός ο διαχωρισμός αυτών των πολιτικών λιμοκτονίας και διολίσθησης στη φτώχεια που επιβάλλονται από εκείνα τα καθεστώτα στους αραβικούς λαούς στο όνομα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού από τον περιφερειακό ρόλο που διαδραμάτισαν αυτά τα καθεστώτα. Τα ίδια καθεστώτα που προσφέρουν τα εδάφη τους, τα ύδατα και τον εναέριο χώρο τους στον αμερικανικό αποικιοκρατικό στρατό είναι τα ίδια που επιβάλουν οικονομικές πολιτικές που δεν υπηρετούν κανέναν πέρα από τις γιγαντιαίες πολυεθνικές εταιρείες και μια μικρή ομάδα τοπικών, διεφθαρμένων επιχειρηματιών. Το κόστος πληρώνει η πλειοψηφία του λαού.

Είμαστε αντιμέτωποι με σημαντικές προκλήσεις. Ελπίζουμε ότι η σύνοδός μας θα αποτελέσει ένα ποιοτικό βήμα προς το δρόμο της ενοποίησης των προσπαθειών ανάμεσα στα κινήματα αντίστασης και του κινήματος της εθνικής αραβικής αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων των Ισλαμιστών, των σοσιαλιστών, των Αράβων πατριωτών και το παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος.

Αντιμέτωπη με όλες αυτές τις προκλήσεις η 5^η Σύνοδος του Καΐρου κατέληξε στα ακόλουθα πορίσματα:

I. Υποστηρίζοντας την Αντίσταση στην Παλαιστίνη, το Ιράκ και τον Λίβανο

1- Ιράκ

A- Διασύνδεση του αντιπολεμικού αγώνα στις χώρες κατοχής (ΗΠΑ, Βρετανία, κλπ) και στις χώρες που υποστηρίζουν την κατοχή (Αίγυπτος, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία) και ενίσχυση της πίεσης σ’ αυτές τις κυβερνήσεις με σκοπό να:

- Κλείσουν οι στρατιωτικές βάσεις.

- Να σταματήσει η διοικητική υποστήριξη προς τις αμερικανικές δυνάμεις.

- Να κλείσουν οι εδαφικοί, ναυτικοί και αεροπορικοί δίοδοι για τις αμερικανικές δυνάμεις.

- Σχηματιστεί ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο ενάντια στην κατοχή και το σεχταρισμό.

- Ενδυναμωθεί η έκκληση για κατάρριψη της ιρακινής κυβέρνησης-μαριονέτας (κλείσιμο πρεσβειών, απαγόρευση επισκέψεων, διαδηλώσεις εναντίον των επισκέψεων ιρακινών αξιωματούχων).

- Τερματιστούν όλες οι μορφές συνεργασίας για την εκπαίδευση του ιρακινού στρατού και της αστυνομίας υπό κατοχή.

- Οργανωθεί η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας (φαγητό, φάρμακα κλπ) στον ιρακινό λαό μέσα και έξω από το Ιράκ (διοργάνωση αποστολών αλληλεγγύης).

B- Διοργάνωση μιας ετήσιας διαδήλωσης το Μάρτιο εναντίον της αμερικανικής κατοχής του Ιράκ.

2- Παλαιστίνη

- Ανανέωση των και διασύνδεση μεταξύ των κινημάτων ενάντια στο τείχος και το ρατσιστικό διαχωρισμό.

- Διοργάνωση εκστρατειών ενημέρωσης για το σπάσιμο της πολιορκίας που επιβάλλεται στο λαό και στην αντίσταση στην Παλαιστίνη.

- Διοργάνωση διαδηλώσεων σε όλο τον κόσμο ενάντια στις επισκέψεις σιωνιστών αξιωματούχων (Μπους, Τσένι).

- Ενδυνάμωση και διασύνδεση των κινημάτων μποϊκοτάζ στις αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Ιορδανία, Μαρόκο, Κόλπος).

- Οργάνωση αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας στον παλαιστινιακό λαό.

- Δημιουργία ιστοσελίδας για το Μποϊκοτάζ της Σιωνιστικής Οντότητας, στην αραβική και την αγγλική γλώσσα για να γνωριστούν και να συνδεθούν οι κοινότητες και οργανισμοί που εργάζονται παγκοσμίως για το μποϊκοτάζ.

- Οργάνωση μιας διεθνούς καμπάνιας για το μποϊκοτάζ του Ισραήλ και διοργάνωση μιας ετήσιας διαδήλωσης το Σεπτέμβριο υπέρ των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού.

3- Λίβανος

- Θεώρηση των δυνάμεων του ΟΗΕ στον Λίβανο ως κατοχικές δυνάμεις και υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων στις εμπλεκόμενες χώρες για την απόσυρση αυτών των δυνάμεων.

- Έκθεση και απομόνωση των λιβανικών δυνάμεων-συμμάχων των ΗΠΑ και του Ισραήλ και του ρόλου των αραβικών καθεστώτων στην υποστήριξη αυτών.

- Κοινή προετοιμασία για την ενδυνάμωση των πιο διευρυμένων λαϊκών κινημάτων σε περίπτωση νέας σιωνιστικής επίθεσης στον Λίβανο με σκοπό την εξάλειψη της αντίστασης.

- Υποστήριξη της λιβανικής αντίστασης ενάντια στο αμερικανό-σιωνιστικό σχέδιο.

- Διοργάνωση ετήσιας παγκόσμιας διαδήλωσης τον Ιούλιο ενάντια στην επιθετικότητα εις βάρος του Λιβάνου.

II. Αντιμέτωποι με τις απειλές πολέμου λόγω της πυρηνικής ενέργειας

(Ιράν – Κορέα)

- Ενοποίηση θέσεων και προσπαθειών ενάντια στην αμερικανική επίθεση στο Ιράν και οργάνωση εκστρατειών ενάντια στη συνεχή κλιμάκωση και πολιορκία που επιβάλλεται στο Ιράν. Σε περίπτωση αμερικανικού πολέμου εναντίον του Ιράν, διοργάνωση διεθνούς διαδήλωσης εναντίον της επίθεσης.

- Πυρηνικός αφοπλισμός του Ισραήλ.

- Υποστήριξη του δικαιώματος των λαών να διαθέτουν πυρηνική τεχνολογία για ειρηνικούς σκοπούς.

- Έκθεση των διπλών κριτηρίων στην αντιμετώπιση του πυρηνικού ζητήματος (Ισραήλ έναντι Ιράν και Κορέας).

III. Οικοδόμηση γεφυρών ανάμεσα στην Αριστερά και τα Ισλαμικά κινήματα ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και την Παγκοσμιοποίηση

- Διεύρυνση και βάθεμα της συνεργασίας ανάμεσα στα Ισλαμικά κινήματα αντίστασης και τους αγώνες της Αριστεράς στην Αραβική περιοχή και διεθνώς (Μελέτη των διαφορετικών εμπειριών στον Λίβανο, την Αίγυπτο, την Ευρώπη κλπ).

- Πολιτική καταγγελία όλων των μορφών ρατσιστικού διαχωρισμού εις βάρος των Αραβικών και Μουσουλμανικών μειονοτήτων στη Δύση και σύνδεση αυτών των διακρίσεων με την ιμπεριαλιστική πολιτική.

- Διασύνδεση του αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία και το ρατσισμό με τον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και το νεοφιλελευθερισμό. Αμφισβήτηση του ιδεολογήματος της σύγκρουσης των πολιτισμών ή θρησκειών κλπ.

- Διασύνδεση των ανατελλόντων κινημάτων της αριστεράς στη Λατινική Αμερική με τα αντιπολεμικά κινήματα και τα αντιστασιακά κινήματα και τις πατριωτικές δυνάμεις στην αραβική περιοχή.

- Κάλεσμα για τη διοργάνωση συνόδου που θα ενώνει τις δυνάμεις της Αραβικής Αριστεράς και των κινημάτων της Ισλαμικής Αντίστασης στην αραβική περιοχή για το συντονισμό των προσπαθειών των εθνικών και δημοκρατικών αγώνων τους.

IV. Ανησυχητικοί διαχωρισμοί μέσα στα αντιστασιακά κινήματα

- Συντονισμός των προσπαθειών ενάντια στην εκτροπή της Ιρακινής αντίστασης προς ένα σεχταριστικό εμφύλιο πόλεμο και αποκάλυψη των προσπαθειών της αμερικανικής κατοχής και των αραβικών καθεστώτων να θρέψουν τις σεχταριστικές συγκρούσεις.

- Υποστήριξη της εθνικής ενότητας στον Λίβανο, την Παλαιστίνη και το Ιράκ χωρίς συμβιβασμούς στην αναγκαία βάση της αντίστασης. (Απόρριψη της χρήσης του συνθήματος μιας εθνικής ενότητας για τη διευκόλυνση της αμερικανό-σιωνιστικής πολιτικής).

- Απόρριψη της χρήσης της εθνικής ενότητας προς όφελος της αμερικανό-σιωνιστικής πολιτικής.

- Υποστήριξη και δυνάμωμα της ενότητας της αντίστασης (η Σουνιτική Χαμάς και η Σιιτική Χεζμπολάχ εναντίον ενός ενιαίου ιμπεριαλιστικού σχεδίου) και διοργάνωση δραστηριοτήτων παγκοσμίως για την ενδυνάμωση αυτής της ενότητας και έκκληση για μια κοινή σύνοδο για την αντιμετώπιση των σεκταριστικών διαφορών.

V. Οικοδομώντας μια διεθνή συμμαχία της αντίστασης

- Ανάπτυξη στρατηγικών συνεχούς συντονισμού ανάμεσα στα αντιπολεμικά και τα κινήματα αντίστασης στον Αραβικό κόσμο και τη Λατινική Αμερική.

- Δημιουργία ενός δικτύου για ανταλλαγή εμπειριών και ενημέρωση και συντονσιμό δραστηριοτήτων.

- Συμφωνία σε διεθνείς ημέρες διαμαρτυρίας μέσα στις γραμμές της 15^ης Φεβρουαρίου 2003.

VI. Υποστηρίζοντας τους Δημοκρατικούς Αγώνες των Αραβικών Λαών

- Υποστήριξη του αγώνα ενάντια στους νόμους περιορισμού της ελευθερίας υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, αποκάλυψη του ρατσιστικού και δεσποτικού χαρακτήρα τους και διασύνδεση του δεσποτισμού των διεθνών καθεστώτων με τον αγώνα για δημοκρατία στον αραβικό κόσμο (Γκουαντάναμο, Αμπού Γκράιμπ, Αιγυπτιακές και Σαουδαραβικές φυλακές και μυστικά μέρη κράτησης στην Ευρώπη).

- Διασύνδεση των ανατελλόντων κοινωνικών κινημάτων (εργάτες και επαγγελματίες) στον αραβικό κόσμο και των συναδέλφων τους στα διάφορα μέρη του κόσμου και δημιουργία μηχανισμών αλληλεγγύης και κοινών αγώνων.

- Αποκάλυψη των δικτατορικών αραβικών καθεστώτων και διοργάνωση καθιστικών διαμαρτυριών ενάντια στις επισκέψεις συμβόλων των δεσποτικών καθεστώτων.

- Ενδυνάμωση της διεθνούς αλληλεγγύης με τα δημοκρατικά κινήματα ενάντια στη δικτατορία στον αραβικό κόσμο (Διοργάνωση διαδηλώσεων ενάντια στα στρατιωτικά δικαστήρια, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια) και αποκάλυψη των καταπιεστικών καθεστώτων και της αμερικανικής και ευρωπαϊκής συνέργειας και διοργάνωση μια διεθνούς καμπάνιας ενάντια στην προσαγωγή πολιτών σε στρατιωτικά δικαστήρια στην Αίγυπτο.

Η οργανωτική επιτροπή της Συνόδου του Καΐρου καλεί όλες τις ομάδες, δημόσια πρόσωπα, λαϊκές επιτροπές και οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών που αγωνίζονται ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, το Σιωνισμό, τον Πόλεμο και την παγκοσμιοποίηση στην Αίγυπτο, τον Αραβικό κόσμο και παγκοσμίως στο κοινωνικό φόρουμ στο Κάιρο που θα πραγματοποιηθεί στις 27-30 Μαρτίου 2008.

Η Αιγυπτιακή οργανωτική επιτροπή θα σχηματίσει μια Αιγυπτιακή και μια διεθνή συντονιστική επιτροπή για την προετοιμασία του.