Εδώ αναδάσωση, εκεί ξεριζωμός

Σύμφωνα με άρθρο της Ελευθεροτυπίας «το Ισραήλ στέλνει 10.000 δέντρα, μέσω της Ολυμπιακής Επιτροπής του, για την αναδάσωση του Ιερού Χώρου της Αρχαίας Ολυμπίας που καταστράφηκε στις πρόσφατες πυρκαγιές». Ο «υπό αναδάσωση χώρος πρόκειται να αποτελέσει ένα ξεχωριστό «Ολυμπιακό Δάσος», το οποίο θα πλαισιώνει με τον προσήκοντα τρόπο το ολυμπιακό τοπίο της περιοχής», ο οποίος ως γνωστόν δέχεται ετησίως εκατοντάδες τουρίστες που θα μπορούν να θαυμάσουν την «περιβαλλοντική» ευαισθησία του Ισραήλ. «Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή ενημέρωσε επίσημα την κυβέρνηση, την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και τον Δήμο Αρχαίας Ολυμπίας προκειμένου να εκπονηθεί το συντομότερο δυνατό το πλάνο συνεργασίας των δύο χωρών, ώστε να υλοποιηθεί άμεσα το έργο» και βεβαία ουδείς αντιτάχθηκε στην αγαστή συνεργασία.

Οι φωτιές του καλοκαιριού εξακολουθούν να καίνε μέσα μας. Αλλά εξακολουθεί να καίει και η αδικία που μαστίζει τον παλαιστινιακό λαό. Καμία πολιτική εκμετάλλευση δεν επιτρέπεται να γίνεται πάνω στα καμένα, κανένα ξέπλυμα εγκλημάτων δεν μπορεί να συνιστά η αναδάσωσή τους.

Μικρή συνεισφορά στο ξεσκέπασμα της εδώ και της εκεί υποκρισίας το άρθρο της Sonja Karkar - ιδρύτρια και πρόεδρος των Γυναικών για την Παλαιστίνη στη Μελβούρνη της Αυστραλίας- που δημοσιεύτηκε στις 4/9/2007 στο Counterpunch και την Electronic Intifada.

Ξεριζώνοντας τα Σύμβολα της Ειρήνης

Οι Κλαίουσες Ελιές της Παλαιστίνης

Αναγνωρισμένο διεθνώς ως σύμβολο της ειρήνης, το δέντρο της ελιάς έχει γίνει στόχος της βίας. Εδώ και περισσότερα από σαράντα χρόνια το Ισραήλ έχει ξεριζώσει πάνω από ένα εκατομμύριο ελαιόδεντρα και εκατοντάδες χιλιάδες οπωροφόρα στην Παλαιστίνη με τρομερές οικονομικές και οικολογικές συνέπειες για τον παλαιστινιακό λαό. Η ηθελημένη καταστροφή τους έχει απειλήσει τόσο την παλαιστινιακή κουλτούρα, κληρονομιά και ταυτότητα, ώστε τα ελαιόδεντρα έχουν γίνει πλέον το σύμβολο της παλαιστινιακής αταλάντευτης στάσης λόγω των βαθιών ριζών τους και της ικανότητάς τους να επιβιώνουν σε μια γη όπου το νερό είναι επί μακρόν λιγοστό.

Διά μέσω των αιώνων οι παλαιστίνιοι αγρότες έβγαζαν τα προς το ζην από την καλλιέργεια της ελιάς και την παραγωγή της, το 80% της καλλιεργημένης γης στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα είναι σπαρμένο με ελαιόδεντρα. Μόνο στη Δυτική Όχθη, περίπου 100.000 οικογένειες εξαρτώνται από την πώληση του λαδιού. Σήμερα, η ελαιοπαραγωγή παρέχει στους παλαιστίνιους αγρότες μεταξύ του 25-50% του ετήσιου εισοδήματός τους και, καθώς βαθαίνει η οικονομική κρίση, η σοδιά εξασφαλίζει σε πολλούς τα βασικά μέσα της διαβίωσής τους. Παρά τις δυσκολίες, είναι οι γιορτές και οι παραδόσεις που πλαισιώνουν τις εβδομάδες της συγκομιδής που έχουν κρατήσει δεμένες τις παλαιστινιακές κοινότητες, και στην πραγματικότητα αποτελούν μια επίδειξη της ιδιοκτησίας της γης που δεν μπορεί να εξαλείψει καμία κατοχή, παρά μόνο με τον αφανισμό της ίδιας της παλαιστινιακής κοινωνίας.

Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το Ισραήλ, μέσω της γυμνής ισχύος αλλά και με πολύ πιο ύπουλες μεθόδους. Στο πλαίσιο ενός παλιού νόμου από την Οθωμανική περίοδο, το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι συνιστά κρατική περιουσία, γη που έχει «εγκαταλειφθεί» και αφεθεί ακαλλιέργητη για μια τετραετία και αυτή η γη συνήθως αποδίδεται σε ισραηλινούς εποίκους. Φυσικά η γη δεν εγκαταλείφθηκε εθελοντικά. Λόγω της πολιτικής αποκλεισμού του Ισραήλ –που επιβάλλει τις πιο δρακόντειες απαγορεύσεις μετακινήσεων- οι παλαιστίνιοι αγρότες δεν μπορούν να πάνε στα χωράφια τους, να φροντίσουν και να μαζέψουν τις σοδιές τους. Όχι μόνο απαιτούνται άδειες για να μετακινηθούν στο εσωτερικό της ίδιας της πατρίδας τους, αλλά οι αγρότες αναγκάζονται να χρησιμοποιούν εναλλακτικές οδούς με τα πόδια ή με τα γαϊδούρια επειδή περίπου το 70% αυτών των εναλλακτικών οδών –εκείνων που συνδέονται με κύριες ή παρακαμπτήριες οδούς- έχουν αποκλειστεί από τον ισραηλινό στρατό με τσιμεντένια οδοφράγματα και χαντάκια. Και τώρα για «λόγους ασφαλείας» χτίζεται ένα τείχος που θα χωρίσει μόνιμα τις παλαιστινιακές οικογένειες από τα χωράφια τους, εκτός από τις πύλες που επιτρέπουν την πρόσβαση μερικές φορές, αλλά πιο συχνά είναι στο έλεος των ισραηλινών στρατιωτών που μπορεί να μην εμφανιστούν για να τις ανοίξουν. Αυτό καθιστά την ετήσια φροντίδα της σοδιάς εξαιρετικά δύσκολη αν όχι αδύνατη. Έτσι προκύπτει η «εγκατάλειψη» της γης που χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να δικαιολογήσει την κλοπή της.

Από το 1967, οι ισραηλινοί στρατιωτικοί και παράνομοι έποικοι έχουν καταστρέψει περισσότερα από ένα εκατομμύριο ελαιόδεντρα με τον ισχυρισμό ότι λιθοβολητές και ένοπλοι κρύβονται πίσω απ’ αυτά για να επιτεθούν στους εποίκους. Αυτό είναι μια σοφιστεία επειδή αυτά τα δέντρα αναπτύσσονται βαθιά μέσα στα παλαιστινιακά εδάφη, όπου κανένας ισραηλινός έποικος ή στρατιώτης δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σε κάθε περίπτωση. Αλλά το Ισραήλ επιδιώκει την προσάρτηση ακόμη και των τελευταίων ρανίδων γης που έχουν απομείνει στους Παλαιστινίους κι έτσι κλείνει τα μάτια σε όποια μέθοδο χρησιμοποιούν οι έποικοι και οι στρατιώτες για να τρομοκρατήσουν τους αγρότες και να τους διώξουν από τα χωράφια και τις σοδιές τους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει την ισοπέδωση των εδαφών τους. Οι αγρότες βρίσκονται υπό τη συνεχή απειλή του ξυλοδαρμού και του πυροβολισμού, τα νερά τους μολύνονται (ήδη λιγοστά επειδή το 85% των ανανεώσιμων πηγών ύδατος πηγαίνουν στους εποίκους και στο Ισραήλ), οι ελαιώνες τους πυρπολούνται και τα ελαιόδεντρά τους ξεριζώνονται.

Σε πιο μαζική κλίμακα, ο ισραηλινός στρατός φέρνει τις μπουλντόζες να ξεριζώσουν δέντρα στην οδό χάραξης του τείχους «ασφαλείας» και όπου αλλού εμποδίζουν τις αναγκαίες υποδομές στην υπηρεσία των παράνομων εποικισμών. Ορισμένα απ’ αυτά τα επαπειλούμενα δέντρα είναι ηλικίας 700 έως και 1.000 ετών και εξακολουθούν να παράγουν ελιές. Αυτά τα πολύτιμα δέντρα αντικαθιστώνται από δρόμους, αποχετεύσεις, ηλεκτροδότηση, τρεχούμενο νερό και τηλεπικοινωνιακά δίκτυα, στρατώνες του ισραηλινού στρατού, στρατόπεδα εκπαίδευσης, βιομηχανικές ζώνες και εργοστάσια, οδηγώντας στη ραγδαία υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Εάν γίνει αυτό που θέλει το Ισραήλ, ούτε τα δέντρα, ούτε οι Παλαιστίνιοι που νοιάζονται γι’ αυτά θα επιβιώσουν της βάρβαρης εθνικής και περιβαλλοντικής εκκαθάρισης της Παλαιστίνης.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι το ξερίζωμα των ελαιόδεντρων αντίκειται στην εβραϊκή αρχή halakhic, η οποία πηγάζει από την Τορά: «Ακόμη κι αν είστε σε εμπόλεμη κατάσταση με μια πόλη… δεν πρέπει να καταστρέψετε τα δέντρα της» (Deut 20:19). Με το άλλοθι της «επανάκτησης» της γης που οι Εβραίοι ισχυρίζονται ότι τους έδωσε ο Θεός και τα δέντρα που υποτίθεται ότι συντηρούν, το Ισραήλ εξακολουθεί να δημεύει διά της βίας παλαιστινιακή γη. Με κάθε ξεριζωμένο δέντρο, μια ακόμη πλάκα τσιμέντου μπαίνει στη θέση της στο τείχος και στους παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς, το τοπίο έχει φθαρεί και δεν αναγνωρίζεται πλέον ως ο ιερός τόπος που έδινε στο Ισραήλ την κίβδηλη βιβλική δικαιολογία του για την αφαίρεση από τους Παλαιστινίους της γης που καλλιεργούσαν από αμνημονεύτων χρόνων.

Ο αγωνιώδης πόνος της απώλειας που νιώθουν οι Παλαιστίνιοι για τη ρημαγμένη γη τους δεν εκφράζεται με τις στατιστικές. Μόνο αυτοί που έχουν υποφέρει από τις ίδιες βάναυσες παραβιάσεις ή εκείνοι που αγωνίζονται για την προστασία και τη διατήρηση της ευαίσθητης ισορροπίας του παγκόσμιου περιβάλλοντος μπορούν να κατανοήσουν τι σημαίνει για το λαό της χώρας. Το διεθνές δίκαιο, αν και είναι με το μέρος τους, παραμένει ανεφάρμοστο, καθώς καμία κυβέρνηση, ούτε καν τα Ηνωμένα Έθνη, δεν είναι έτοιμα να πιέσουν το Ισραήλ να σταματήσει τη συλλογική τιμωρία ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού. Σήμερα υπάρχουν καμπάνιες σε όλο τον κόσμο για τον τερματισμό του ξεριζώματος των δέντρων στην Παλαιστίνη και για την αναδάσωση των ξεριζωμένων. Και κάθε χρόνο, όταν πλησιάζει η περίοδος συγκομιδής της ελιάς στην Παλαιστίνη, διεθνείς εθελοντές ενώνονται με τους Παλαιστινίους για να τους παράσχουν ένα είδος ανθρώπινης ασπίδας από πράξεις βίας που εξαπολύουν οι ισραηλινοί έποικοι και στρατιώτες για να εμποδίσουν τους αγρότες να μαζέψουν τις σοδιές τους. Αυτές οι εκπληκτικές πράξεις αλληλεγγύης βοηθάνε τη γη να επουλώσει τα τραύματά της, αλλά δεν μπορούν να απαλύνουν τον πόνο εκείνων που αναγκάζονται να παρακολουθούν το ξερίζωμα των αιωνόβιων ελαιόδεντρών, τη βεβήλωση της γης τους και των χιλιετιών της κληρονομιάς τους. Αυτή η σπαραξικάρδια πραγματικότητα ώθησε τον παλαιστίνιο ποιητή Μαχμούντ Νταρβίς να πει «Αν τα δέντρα της ελιάς γνώριζαν τα χέρια που τα φύτεψαν, το λάδι τους θα είχε γίνει δάκρυ..».