Απροκάλυπτες επιθέσεις σε Τζενίν – Νάμπλους – Ιερουσαλήμ - Χεβρώνα

Πηγή: Associated Press

Στη Τζενίν, μέλη των μυστικών ισραηλινών δυνάμεων πυροβόλησαν μέσα από όχημα εναντίον αυτοκινήτου στο οποίο επέβαιναν τρία μέλη της Ισλαμικής Τζιχάντ. Οι δύο πέθαναν ακαριαία και ο τρίτος, Ashraf Saadi εκπρόσωπος τύπου της οργάνωσης, δολοφονήθηκε έξω από το όχημα ενώ προσπάθησε μάταια να διαφύγει. Αργότερα την ίδια μέρα πολλές χιλιάδες ανθρώπων βγήκαν στους δρόμους της Τζενίν για να παραβρεθούν στην κηδεία των τριών ενόπλων.

Στη Νάμπλους την Τετάρτη εισέβαλαν ξανά δεκάδες τζιπ συνοδευόμενα από μπουλντόζες επιβάλλοντας για δεύτερη φορά αυτή τη βδομάδα απαγόρευση κυκλοφορίας σε δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίους ενώ ο στρατός προχώρησε σε επιδρομές συλλήψεων υπόπτων ενόπλων μαχητών. Ο στρατός μπήκε την Κυριακή, αποσύρθηκε προσωρινά την Τρίτη, αλλά επέστρεψε τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Τουλάχιστον τρεις μπουλντόζες απέκλεισαν όλες τις εισόδους στην παλιά πόλη με χαλάσματα και μεγάλα κομμάτια τσιμέντου και τα τζιπ περιπολούσαν στους δρόμους της πόλης προκειμένου να επιβάλλουν την απαγόρευση κυκλοφορίας. Πάνω από 50.000 Παλαιστίνιοι εξαναγκάστηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό.

Η επιχείρηση στη Νάμπλους είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων μηνών στη Δυτική Όχθη. Τα σχολεία και το πανεπιστήμιο της περιοχής ματαίωσαν τα μαθήματα την Τετάρτη. Οι κάτοικοι την Τρίτη προμηθεύτηκαν τρόφιμα για αρκετές μέρες, αβέβαιοι για τη διάρκεια των επιχειρήσεων.

Ο στρατός συνέλαβε πέντε «υπόπτους», μεταξύ αυτών τους αδελφούς ενός ενόπλου, τους γονείς ενός άλλου και έναν ιμάμη μαζί με τα τρία του παιδιά ο οποίος θεωρείται υποστηρικτής της Χαμάς. Η επιχείρηση στη Νάμπλους που ξεκίνησε την Κυριακή άφησε πίσω της μέχρι στιγμής ένα νεκρό.

Ο εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης της Χαμάς, Ghazi Hamad, κατηγόρησε το Ισραήλ ότι προσπαθεί να υποβαθμίσει τις παλαιστινιακές προσπάθειες σχηματισμού νέας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, «Η ισραηλινή κυβέρνηση κάνει λάθος εάν νομίζει ότι αυτές οι ενέργειες θα εκτρέψουν τους Παλαιστινίους από την οδό της εθνικής ενότητας και πλανάται εάν πιστεύει ότι οι στρατιωτικές ενέργειες θα την οδηγήσουν σε ασφάλεια και σταθερότητα» δήλωσε.

Εντωμεταξύ στην Ιερουσαλήμ η ισραηλινή αστυνομία ακύρωσε συνέντευξη τύπου που συγκάλεσαν μουσουλμάνοι και χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες που αντιτίθεται στις ανασκαφικές εργασίες κοντά στο ιερό τέμενος του Αλ Ακσά. Η αστυνομία μπήκε με διαταγή στο ξενοδοχείο της Ανατολικής Ιερουσαλήμ που θα γινόταν η εκδήλωση και τη ματαίωσε. Οι διοργανωτές μεταφέρθηκαν σε γειτονικό ξενοδοχείο, όπου επανήλθαν οι αστυνομικές δυνάμεις και τη ματαίωσαν για δεύτερη φορά.

Στη Χεβρώνα ο ισραηλινός στρατός συνέλαβε το βουλευτή της Χαμάς Hathem Qafishe.

Ο Παλαιστινιακός λαός στο σταυροδρόμι

της Ingrid Jaradat Gassner

Τουλάχιστον 60 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν σ’ ένα κύμα αδελφοκτόνας βίας στη Λωρίδα της Γάζας από την αρχή του 2007. «Ήταν σουρεαλιστικό αλλά αποκαλυπτικό του πόσο μόνοι έμειναν οι Παλαιστίνιοι καθώς η ηγεσία τους ωθούνταν κατά τα φαινόμενα στην κατάρρευση και την αποτυχία, ενώ το Ισραήλ παρακολουθούσε από το περιθώριο», ο Sami Abdel-Shafi από τη Γάζα περιγράφει το κοινό αίσθημα των Παλαιστινίων στους οποίους «φαινόταν θλιβερά ξεκάθαρο ότι η ηθική αξιοπιστία του αγώνα τους φαλκιδεύονταν….»[1]. Έτσι η συμφωνία που υπογράφηκε μεταξύ της Φατάχ και της Χαμάς στην ιερή πόλη της Μέκκας στις 8 Φεβρουαρίου ενδεχομένως συνιστά την τελευταία ευκαιρία του παλαιστινιακού λαού για να ξανακερδίσει τη χαμένη ενότητα και δύναμή του. Η επιτυχία της Συμφωνίας της Μέκκας, ωστόσο, εξαρτάται από το αν η διεθνής κοινότητα είναι πρόθυμη τώρα να θέσει ένα τέλος στην απομόνωση του παλαιστινιακού λαού και να πιέσει το Ισραήλ να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις του σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ.

Το 2006 ένα νέο κεφάλαιο προστέθηκε στα τραγικά χρονικά του παλαιστινιακού λαού: η διεθνής κοινότητα κατέφερε μέσα σ’ ένα χρόνο αυτό που το Ισραήλ, ο βασικός καταπιεστής για 60 χρόνια, δεν είχε κατορθώσει. Ένας λαός που είχε παραμείνει ακλόνητος και είχε αντισταθεί στο ρατσιστικό εποικισμό του Ισραήλ, την κατοχή και τις βάρβαρες στρατιωτικές επιθέσεις εδώ και δεκαετίες, κατέρρευσε υπό το βάρος ενός καθεστώτος κυρώσεων το οποίο, για πρώτη φορά στην ιστορία, επιβλήθηκε σ’ ένα κατεχόμενο λαό. Εντούτοις οι κυρώσεις από μόνες τους δεν ήταν αρκετές: η απώλεια της ηγεσίας και οι αδελφοκτόνες συγκρούσεις ίσως να είχαν αποφευχθεί εάν έλλειπε η ανοιχτή ενθάρρυνση της ηττημένης των εκλογών Φατάχ από ορισμένους, κυρίως τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, να ανατρέψει διά της βίας το αποτέλεσμα των δημοκρατικών εκλογών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Σύμφωνα τόσο με παλαιστινιακές όσο και ισραηλινές δημοσιογραφικές αναφορές, φορτηγά γεμάτα με ντουφέκια, πολυβόλα και πυρομαχικά μπήκαν στη Γάζα από το Ισραήλ από τον Οκτώβρη και δεν πήγαν όλα αυτά τα όπλα μόνο στην Προεδρική Φρουρά. Πολλά πουλήθηκαν στον υψηλότερο πλειοδότη.[2] Υπό τον ευφημισμό της «ισχυροποίησης του προέδρου Αμπάς και της Προεδρικής Φρουράς», ο αμερικανός πρόεδρος Μπους ανακοίνωσε τον Ιανουάριο ότι 86 εκατομμύρια δολάρια θα μεταφέρονταν για το σκοπό αυτό στο άμεσο μέλλον. Όλα αυτά προκάλεσαν πικρία στη Γάζα.

Ύστερα από μία σειρά βραχυπρόθεσμων εκεχειριών και άκαρπων συνομιλιών μεταξύ Φατάχ και Χαμάς σε κοσμικές περιοχές όπως η Γάζα, η Ραμάλα, το Κάιρο και η Δαμασκός, η ιερή πόλη της Μέκκας αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο της παλαιστινιακής ηγεσίας για να αντιστρέψει την κατάρρευση. Το πνευματικό βάρος της τοποθεσίας ήταν βολικό και σε συμφωνία με μια μακρά παράδοση στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις στη Μέση Ανατολή, μια φόρμουλα «εποικοδομητικής-αμφισημίας» βρέθηκε για τη Φατάχ και τη Χαμάς προκειμένου να ανακοινώσουν από τη Μέκκα ότι η παλαιστινιακή ενότητα τελικά επανακτήθηκε.

Για την ώρα, η εύθραυστη Συμφωνία της Μέκκας αποκατέστησε μια αίσθηση κατεύθυνσης και ελπίδας στον παλαιστινιακό λαό. Η Συμφωνία επαναβεβαιώνει το διάλογο ως το μοναδικό μέσο της επίλυσης της σύγκρουσης μεταξύ των Παλαιστινίων, προβλέπει ένα μηχανισμό δημιουργίας μιας νέας κυβέρνησης εθνικής ενότητας της Παλαιστινιακής Αρχής, παραθέτει ιδέες για την αναμόρφωση και την ενεργοποίηση της ΟΑΠ, και ορίζει τον Παλαιστίνιο πρόεδρο να διεξάγει τις πολιτικές διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ. Αλλά θα κρατήσει η συμφωνία; Θα εφαρμοστεί; Θα τερματίσει την απομόνωση, θα επαναφέρει το σεβασμό και θα αποκαταστήσει την οικονομική και πολιτική ποιότητα ζωής του παλαιστινιακού λαού; Τι είδους νέα Παλαιστινιακή Αρχή και ΟΑΠ θα προκύψει; Θα αποκατασταθεί εκ νέου ο παλαιστινιακός λαός ως πολιτικός παράγοντας; Όλα αυτά τα ερωτήματα μένει να απαντηθούν και οι απαντήσεις θα καθορίσουν τη μοίρα της παλαιστινιακής ενότητας, του αγώνα και της ηγεσίας μακροπρόθεσμα.

Μέχρι στιγμής, ένα πράγμα φαίνεται ξεκάθαρο: οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να υπολογίζουν στην υποστήριξη των κρατών της διεθνούς κοινότητας για το δύσκολο μονοπάτι που ανοίγεται μπροστά τους. Αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες, κυρίως οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., που υποδαύλισαν την κατάρρευση της παλαιστινιακής πολιτικής, του νόμου και της τάξης πρωταρχικά, φαίνονται αποφασισμένοι να ακολουθήσουν την πολιτική αφανισμού του παλαιστινιακού λαού. Η λεγόμενη αισιοδοξία και η δέσμευση στον «στόχο ενός παλαιστινιακού κράτους που θα υπάρχει δίπλα και εν ειρήνη με το Ισραήλ» εύκολα αποκαλύπτεται ως διπλή γλώσσα. Μία ανακοίνωση του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ρωσία, ΟΗΕ) που εκδόθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2007, λίγο πριν την παλαιστινιακή συνάντηση στη Μέκκα, εξακολουθεί να ζητάει την παλαιστινιακή ενότητα συσπειρωμένη με μια κυβέρνηση «δεσμευμένη στη μη-βία, την αναγνώριση του Ισραήλ και την αποδοχή των προηγούμενων συμφωνιών και υποχρεώσεων, συμπεριλαμβανομένου του Οδικού Χάρτη», ενώ παραμένει σιωπηλή σχετικά με τις κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ από το Ισραήλ. Ζήτησε επίσης από τον Προσωρινό Διεθνή Μηχανισμό (ΠΔΜ) –τον ειδικό μηχανισμό που δημιουργήθηκε από το καθεστώς κυρώσεων για τη διοχέτευση των διεθνών πόρων προς τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη παρακάμπτοντας την εκλεγμένη κυβέρνηση – «να αναπτυχθεί περαιτέρω για να υποστηρίξει την πολιτική διαδικασία». Το έπραξε αυτό υποτιμώντας σκανδαλωδώς την επαγγελματική άποψη και τις μελέτες που καταδεικνύουν ότι η ΠΔΜ είναι άχρηστη,[3] αναποτελεσματική, διασπαστική και καταστρέφει τα υπολείμματα των παλαιστινιακών κυβερνητικών φορέων που οικοδομήθηκε στη βάση της διεθνούς βοήθειας κατά το παρελθόν. Το Κουαρτέτο «καλωσόρισε» επιπλέον τον εξοπλισμό της Προεδρικής Φρουράς από τις ΗΠΑ ως «προσπάθεια αναμόρφωσης του παλαιστινιακού τομέα ασφάλειας και επομένως αρωγής για τη βελτίωση του νόμου και της τάξης για τον παλαιστινιακό λαό».

--------------

[…] επιμένουμε ότι [ο Προσωρινός Διεθνής Μηχανισμός] πρέπει να είναι προσωρινός και εάν

Παραταθεί πέραν του τρέχοντος έτους υπάρχει πραγματικός κίνδυνος η Παλαιστινιακή Αρχή μοιραία να υποτιμηθεί. Αυτό θα οπισθοχωρούσε όχι μόνο την εφαρμογή του δικαιώματος των Παλαιστινίων να αυτοκυβερνηθούν στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα αλλά επίσης και την προοπτικής της ειρήνης.[4]

--------------

Καθόλου απροσδόκητα, το Ισραήλ ξεκίνησε μια παγκόσμια εκστρατεία πίεσης ενάντια στους όρους της Συμφωνίας της Παλαιστινιακής Ενότητας και είναι αποφασισμένο να «απαιτήσεις απαντήσεις από τον παλαιστίνιο πρόεδρο Αμπάς» στην τριμερή συνάντηση με την αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών Ράις την επόμενη εβδομάδα. Αν και ο πρόεδρος της Ρωσίας, Πούτιν, έχει εκφραστεί ξεκάθαρα υπέρ της ανάγκης τερματισμού του καθεστώτος κυρώσεων, η αδιαλλαξία του Ισραήλ και της κυβέρνησης των ΗΠΑ καθιστούν απίθανο ότι μια εποικοδομητική διεθνή σχέση με τη νέα Παλαιστινιακή Αρχή θα αντικαταστήσει σύντομα την παραδοσιακή επίσημη θέση του Κουαρτέτου.

Το Κουαρτέτο έχει προγραμματιστεί να συναντηθεί πάλι στις 21 Φεβρουαρίου για να εκδώσει την πρώτη επίσημη απάντηση στην πρόκληση που έθεσε η Συμφωνία της Μέκκας, η οποία – με την ευρεία στήριξη των αραβικών καθεστώτων – έχει επαναβεβαίωσε τη Χαμάς ως πολιτικό παίκτη στη Μέση Ανατολή και περιλαμβάνει σχετική – αν και υποκρυπτόμενη- αποδοχή των όρων του Κουαρτέτου.

Μία τύποις κατηγορηματική δέσμευση στη μη-βία και την αναγνώριση του Ισραήλ, η Συμφωνία της Μέκκας ορίζει τον εκλεγμένο παλαιστίνιο πρωθυπουργό Χανίγιε να σχηματίσει και να ηγηθεί της νέας παλαιστινιακής κυβέρνησης ενότητας, η οποία «θα υπηρετήσει τα συμφέροντα του παλαιστινιακού λαού, τα δικαιώματά του, θα διαφυλάξει τις κατακτήσεις του και θα τις αναπτύξει και θα εργαστεί ώστε να πετύχει τους εθνικούς του στόχους όπως ορίζονται από το Εθνικό Συμβούλιο της ΟΑΠ […] και θα σεβαστεί τα αραβικά και διεθνή ψηφίσματα και συμφωνίες που απογράφηκαν από την ΟΑΠ».[5]

Η ελπίδα για τους Παλαιστινίους μάλλον στηρίζεται στην κλιμακούμενη καμπάνια της παγκόσμιας κοινωνίας πολιτών για μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και κυρώσεις (BDS) εις βάρος του Ισραήλ, και στις ρωγμές που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται καθώς το πολιτικό, οικονομικό και ανθρώπινο κόστος του καθεστώτος διεθνών κυρώσεων προκαλεί αυξανόμενη ανησυχία στις ευρωπαϊκές και άλλες πρωτεύουσες. Η Νότιος Αφρική έχει απευθύνει έκκληση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. να άρουν τις οικονομικές κυρώσεις εις βάρος της Παλαιστινιακής Αρχής. Η Διεθνής Αναπτυξιακή Επιτροπή του βρετανικού κοινοβουλίου, επιπλέον, συνιστά εκ βάθρων αλλαγή στη στρατηγική προσέγγιση τόσο της Παλαιστινιακής Αρχής όσο και του Ισραήλ:

Σε άλλες περιπτώσεις έχουν βρεθεί τρόποι ώστε να συνομιλούν εκπρόσωποι της Βρετανίας με εκείνους που έχουμε βαθιές και δικαιολογημένες διαφωνίες επειδή μιλάμε μαζί τους με την ιδιότητά τους ως εκλεγμένων εκπροσώπων, όχι με την ιδιότητά τους ως εκπροσώπων ενός συγκεκριμένου κόμματος ή οργάνωσης. Η εύρεση τρόπων ώστε να επιτευχθεί αυτό [με την Παλαιστινιακή Αρχή] δεν σημαίνει την υποχώρηση της επιμονής της διεθνούς κοινότητας ότι το Ισραήλ έχει το ανεπιφύλακτο δικαίωμα στην αναγνώριση και στην ασφάλεια μέσα σε νόμιμα σύνορα ούτε ταυτόχρονα η συνομιλία μας με την κυβέρνηση του Ισραήλ σημαίνει ότι προσυπογράφουμε τη συνεχιζόμενη κατοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Όχθης και της Γάζας.

Η βρετανική κοινοβουλευτική επιτροπή καταλήγει ότι η προσέγγιση της εποικοδομητικής σχέσης με το Ισραήλ δεν απέδωσε καρπούς και θα πρέπει να αντικατασταθεί από την αυξημένη πίεση προς το Ισραήλ να σταματήσει την επέκταση των εποικισμών, να κατεδαφίσει το Τείχος και να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις του από τις προηγούμενες συμφωνίες, τη γνωμοδοτική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Στο πλαίσιο αυτό η Επιτροπή συνιστά

Η Βρετανία να πιέσει άμεσα την Ε.Ε. να χρησιμοποιήσει τη Συμφωνία Σύνδεσης με το Ισραήλ ως μοχλό για αλλαγή και να αναλογιστεί το ενδεχόμενο να αναστείλει τη Συμφωνία μέχρις ότου υπάρξουν περαιτέρω βελτιώσεις στους διακανονισμούς πρόσβασης.[6]

-----------------

Η Ingrid Jaradat Gassner είναι διευθύντρια του Ερευνητικού Κέντρου για την Παλαιστινιακή Αρμοστεία και τα Δικαιώματα των Προσφύγων BADIL, Βηθλεέμ, Παλαιστίνη: info@badil.org

---

[1] Sami Abdel-Shafi, Πόλη της Γάζας, “Μας προκαλούν ασφυξία” The Guardian, 10 Φεβρουαρίου 2007

[2] Βλέπε: Ali Abunimah, “Ο κατ’ εξουσιοδότηση αμερικανικός πόλεμος στη Γάζα”, Electronic Intifada, 3 Φεβρουαρίου 2007; Amira Hass, “Αυξανόμενη πικρία στη Γάζα ”, Haaretz, 9 Φεβρουαρίου 2007.

[3] “Εκατομμύρια Βοήθειας της ΕΕ που προορίζονταν για τους Παλαιστινίους καταβάλλονται σε τραπεζικές χρεώσεις – Περισσότερα από ένα εκατομμύρια ευρώ ευρωπαϊκής οικονομικής βοήθειας για τους Παλαιστινίους καταβάλλεται στην τράπεζα HSBC κάθε μήνα, αποκαλύφθηκε χθες, καθώς τα πρακτορεία κατηγόρησαν τις αρχές στις Βρυξέλλες για ένα «φιάσκο ανθρωπιστικής βοήθειας». Η Oxfam δήλωσε ότι προσπάθειες της Ευρώπης να παρακάμψει την Παλαιστινιακή Αρχή της είχαν κοστίσει πέρυσι 3 εκατομμύρια ευρώ σε τραπεζικές χρεώσεις – και ότι η HSBC είχε απολάβει χρήματα εισπράττοντας τέλη για τη μεταφορά επιδομάτων σε περισσότερους από 140.000 Παλαιστίνιους εργαζόμενους και χαμηλόμισθους». Βλέπε:

http://news.independent.co.uk/world/middle_east/article2245124.ece

[4] Από: Επιτροπή Διεθνούς Ανάπτυξης της Βουλής των Κοινοτήτων, «Αναπτυξιακή Βοήθεια και τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη», Τέταρτη Αναφορά της Συνόδου 2006-07, 31 Ιανουαρίου 2007, Τόμος 1; www.parliament.uk/indcom

[5] http://www.khaleejtimes.com/DisplayArticle.asp?xfile=data/middleeast/2007/February/middleeast_February141.xml&section=middleeast

[6] Βλέπε: Επιτροπή Διεθνούς Ανάπτυξης της Βουλής των Κοινοτήτων, «Αναπτυξιακή Βοήθεια και τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη», Τέταρτη Αναφορά της Συνόδου 2006-07, 31 Ιανουαρίου 2007, Τόμος 1.

Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις - Έκκληση των Παλαιστινιακών Συνδικάτων προς το Διεθνές Εργατικό Κίνημα

Τα Παλαιστινιακά Συνδικάτα έδωσαν στη δημοσιότητα μία Έκκληση για Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις η οποία στηρίζεται από:

• Τη Γενική Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων (GUPW)
• Την Παλαιστινιακή Γενική Ομοσπονδία Συνδικάτων (PGFTU)
• Τη Συμμαχία των Ανεξάρτητων Δημοκρατικών Συνδικάτων
• Άλλα Παλαιστινιακά επαγγελματικά και εργατικά σωματεία

Σε συνέντευξη τύπου που πραγματοποιήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2007 τα Συνδικάτα και η Καμπάνια Ενάντια στο Τείχος του Απαρτχάιντ απεύθυναν αυτή την έκκληση στα αραβικά και διεθνή συνδικάτα και ειδικότερα στη Διεθνή Συνομοσπονδία των Αραβικών Συνδικάτων, την Αραβική Λίγκα, την Αραβική Οργάνωση Εργασίας, τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, τη Διεθνή Συνομοσπονδία Εργατών, την Οργάνωση της Ενότητας των Αφρικανικών Συνδικάτων, τον Παλαιστινιακό λαό και τη διεθνή κοινότητα.

Μία ακόμη συνέντευξη τύπου θα πραγματοποιηθεί στη Λωρίδα της Γάζας.

ΔΗΛΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΓΙΑ ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ

Σήμερα, 11 Φεβρουαρίου 2007, εμείς, οι παλαιστινιακές εργατικές συνομοσπονδίες, εργατικά και επαγγελματικά σωματεία, και παλαιστινιακή καμπάνια λαϊκής βάσης Ενάντια στο Τείχος του Απαρτχάιντ, πραγματοποιήσαμε συνέντευξη τύπου για να ανακοινώσουμε μία έκκληση για αλληλεγγύη μαζί με τους εργαζόμενους και τον παλαιστινιακό λαό που υιοθετείται από τη Γενική Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων, την Παλαιστινιακή Γενική Ομοσπονδία Συνδικάτων, τη Συμμαχία των Ανεξάρτητων Δημοκρατικών Συνδικάτων και άλλα Παλαιστινιακά επαγγελματικά και εργατικά σωματεία.

Αυτή η έκκληση απευθύνεται στα αραβικά και διεθνή εργατικά συνδικάτα και ειδικότερα στη Διεθνή Συνομοσπονδία των Αραβικών Συνδικάτων, την Αραβική Λίγκα, την Αραβική Οργάνωση Εργασίας, τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, τη Διεθνή Συνομοσπονδία Εργατών, την Οργάνωση της Ενότητας των Αφρικανικών Συνδικάτων, τον Παλαιστινιακό λαό και τη διεθνή κοινότητα.

Καλούμε όλους τους παραπάνω να:

·Μποϊκοτάρουν και να αποσύρουν τις επενδύσεις τους από το Ισραήλ

·Να εργαστούν για να επιβληθούν κυρώσεις εις βάρος του Ισραήλ

Έως ότου το Ισραήλ σταματήσει να διαπράττει εγκλήματα εις βάρος του λαού μας και εφαρμόσει το διεθνές δίκαιο που διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλους.

Αυτή η έκκληση εκ μέρους των κινημάτων των παλαιστινίων εργαζομένων αποτελεί τμήμα του αγώνα μας ενάντια στην Κατοχή και για την Ελευθερία, για την Αυτοδιάθεση, το Δικαίωμα της Επιστροφής, την Κοινωνική Δικαιοσύνη και ένα Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και για τον τερματισμό του ρατσισμού εις βάρος του λαού μας μέσα στην Πράσινη Γραμμή.

Αυτό το έτος σηματοδοτεί την 40ή επέτειο της Κατοχής της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας και το επόμενο τα 60 χρόνια από τη Νάκμπα. Εντωμεταξύ ο παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να λαχταρά το δικαίωμα να ζήσει ελεύθερος στην πατρίδα του και 6,8 εκατομμύρια πρόσφυγες διασκορπισμένοι σε ολόκληρο τον κόσμο αγωνίζονται για το δικαίωμά τους (όπως ορίζεται στο διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ) να επιστρέψουν στα σπίτια, στα χωριά και στις πόλεις τους. Είναι επιβεβλημένο να αναγνωρίσουμε ότι από την εναρξή της η Histadrut υποστήριξε την Κατοχή και ενεργοποίησε ρατσιστικές πολιτικές εναντίον των εργατών μας, αρνούμενη τα δικαιώματά τους. Έμεινε σιωπηλή μπροστά στα εγκλήματα του Ισραήλ εις βάρος του λαού μας καθ’ όλη τη διάρκεια των δεκαετιών της κατοχής. Γι’ αυτό ζητάμε από τα διεθνή εργατικά συνδικάτα να μποϊκοτάρουν την Χισταντρούτ ώστε να την πιέσουν να αναγνωρίσει τα δικαιώματα των εργαζομένων μας και να πιέσουν την κυβέρνηση να τερματίσει την κατοχή και να αναγνωρίσει τα πλήρη δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού.

Από τον Ιούλιο του 2002, η Κατοχή δημιουργεί μία νέα πραγματικότητα στο έδαφος μέσω της κατασκευής του Τείχους Απαρτχάιντ. Μετατρέπει τη Δυτική Όχθη σε μια σειρά από γκέτο, κλιμακώνει την προσάρτηση και την απομόνωση των εδαφών και των υδάτων και κλιμακώνει τις ρατσιστικές πολιτικές εναντίον του λαού μας, καταστρέφοντας τελικά το όνειρο για ένα παλαιστινιακό κράτος. Επιπλέον, η Κατοχή συνεχίζει την πολιτική των «στοχευμένων δολοφονιών», των κατεδαφίσεων σπιτιών, του εκτοπισμού των μη-Εβραίων από την Ιερουσαλήμ και στην καταστροφή σπιτιών και ιστορικών μνημείων εκεί, επιτίθεται σε ιερά μνημεία και καταστρέφει τις βιομηχανίες και ολόκληρη την οικονομία μας στη συνέχεια εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενούς μας, λιμοκτονεί το λαό μας με σκοπό να μας επιβάλει τα σχέδια της Κατοχή ώστε στο τέλος να υποταχθούμε.

Σήμερα, ξεκινάμε ως Παλαιστινιακό Εργατικό Κίνημα μία Έκκληση των Εργαζομένων για Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις (BDS) στηρίζοντας την Ενιαία Παλαιστινιακή Έκκληση για Μποϊκοτάζ ενάντια στο Ισραήλ προς τη Διεθνή Κοινότητα. Αυτή η έκκληση έχει υπογραφεί από περισσότερες από 170 παλαιστινιακές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα από τη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και τη Διασπορά.

Ευχαριστούμε και εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τα κινήματα, συνδικάτα και οργανώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο που τα δύο τελευταία χρόνια υιοθέτησαν την έκκληση για μποϊκοτάζ και ξεκίνησαν καμπάνιες στις χώρες τους. Προκάλεσαν το σιωνιστικό λόμπι και έμειναν ακλόνητοι στις επιθέσεις που εξαπολύθηκαν εναντίον τους.

Ζητάμε λοιπόν από τα διεθνή εργατικά συνδικάτα να παράσχουν την υποστήριξή τους σε αυτές τις πρωτοβουλίες στις χώρες τους, να οργανώσουν τις δικές τους καμπάνιες μποϊκοτάζ και να συντονίσουν τις διεθνείς προσπάθειες για να εφαρμοστεί αποτελεσματικά το μποϊκοτάζ, η απόσυρση επενδύσεων και οι κυρώσεις με σκοπό:

1. Να σταματήσουν τα εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος των δικαιωμάτων μας, πάνω απ’ όλα της κατοχής και του εκτοπισμού του λαού μας,

2. Να γκρεμιστεί το τείχος της σιωπής που έχει οικοδομηθεί από τη διεθνή κοινότητα ώστε να αποφευχθούν τελικά τα εγκλήματα της Κατοχής,

3. Να διατηρηθεί ζωντανή η συνείδηση του κόσμου και να καλλιεργηθεί ο σεβασμός για το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο προωθώντας την εφαρμογή του,

4. Να βρεθεί μια δίκαιο και συνολική λύση για το Παλαιστινιακό ζήτημα.

Χαιρετισμοί στον Αγώνα Απελευθέρωσης των Εργατών

Χαιρετισμοί σε εκείνους που σε ολόκληρο τον κόσμο Υπερασπίζονται την Αλληλεγγύη και Αγωνίζονται για την Παλαιστινιακή Υπόθεση

Αιώνια Δόξα στους Μάρτυρες για την Ελευθερία σε όλο τον κόσμο Υπογράφοντες Γενική Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων: Haidar Ibrahim (Γενικός Γραμματέας)

Παλαιστινιακή Γενική Ομοσπονδία Συνδικάτων: Amneh Rimawi / εκ μέρους: Shaher Sa'ad (Οργανωτική Επιτροπή)

Συμμαχία των Ανεξάρτητων Δημοκρατικών Συνδικάτων: Muhammad al Arouri (Συντονιστής)

Γενική Ένωση Παλαιστινιακών Εργατικών Ενώσεων: Hassan Sharake (Γενικός Γραμματέας)

Ένωση Παλαιστινίων Αγροτών: Adel Abu Ne'meh (Γενικός Γραμματέας)

http://www.stopthewall.org

Σχετικά με τη Συμφωνία της Μέκκας

Θέσεις του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (DFLP)

Εκτενές απόσπασμα της δήλωσης του Σαλέχ Ζιντάν* στο παλαιστινιακό πρακτορείο ειδήσεων στις 14/2/2007:

*(μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Δημοκρατικού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, υπεύθυνος για τη Λωρίδα της Γάζας, και μέλος της Ανώτατης Επιτροπής Πατριωτικών και Ισλαμικών Δυνάμεων)

- Καλούμε σε γενικό εθνικό διάλογο ώστε να διορθωθεί και να μετασχηματιστεί (η Συμφωνία της Μέκκας) από διμερής σε εθνική συμφωνία

- Η πραγματική πολιτική συμμετοχή όλων αποτελεί εγγύηση για τη ριζική επίλυση των προβλημάτων

- Η Συμφωνία της Μέκκας δεν πληροί τους όρους για τη δημιουργία μιας πραγματικής κυβέρνησης εθνικής ενότητας

Αναμένουμε η Ανώτατη Επιτροπή Πατριωτικών και Ισλαμικών Δυνάμεων να αναλάβει το ρόλο της επειδή αυτό που έγινε στη Μέκκα είναι ένα διμερές μοίρασμα, αλλά θέλουμε να μετατραπεί σε εθνική συμφωνία μεταξύ όλων.

Επιβεβαιώνουμε την αναγκαιότητα η Συμφωνία της Μέκκας να είναι ανοικτή σε διάλογο για όλες τις παρατάξεις και να διερευνηθεί σε όλες τις πτυχές της ώστε να μην υπάρχει εμπόδιο συμμετοχής στην κυβέρνηση συνεργασίας.

Η εθνική συμφωνία (των πολιτικών κρατουμένων) μιλάει για πραγματική εθνική ενότητα και ενιαίο νέο πολιτικό πρόγραμμα βάσει των σημείων κοινής αποδοχής. Η διμερής Συμφωνία της Μέκκας δεν πληροί τον όρο αυτό.

Η σπουδαιότητα της Συμφωνίας της Μέκκας έγκειται στο ότι σταματάει τη διαμάχη, θετικό και αναγκαίο, αρκεί να μην περιοριστεί στο πλαίσιο του μοιράσματος γιατί αυτό καταστρέφει τον πολιτικό πλουραλισμό και αποκλείει τη συμμετοχή που αναφέρεται στις διακηρύξεις Χαμάς – Φατάχ.

Ζητάμε αυτό το ενδιαφέρον για τον πολιτικό πλουραλισμό να μεταφραστεί σε κάτι πραγματικό μέσω της πραγματικής συμμετοχής και όχι την επιβολή της συμφωνίας στα υπόλοιπα μέρη.

Η ενεργή συμμετοχή αποτελεί εγγύηση για την προσωρινή εκεχειρία και για τη ριζική επίλυση των προβλημάτων. Και θα προστατεύσει αυτή την κυβέρνηση από ένα νέο αδιέξοδο.

About the Mecca Agreement – Position of the Democratic Front for the Liberation of Palestine (DFLP)

Extended abstract of the statement of Saleh Zidan* to the Palestinian News Agency on 14/2/2007:

*(member of the Political Bureau of the Democratic Front for the Liberation of Palestine, responsible for the Gaza Strip, and member of the Highest Commission of the Patriotic and Islamic Forces)

- We call for general national dialogue so that (the Mecca Agreement) will be corrected and transformed from a bilateral to a national agreement

- The real political participation of all the concerned parties can guarantee the complete solution to the problems

- The Mecca Agreement does not meet the conditions for the creation of a real government of national unity

We expect that the Highest Commission of the Patriotic and Islamic Forces will undertake it’s role, because what took place in Mecca was a bilateral deal, but we wish it to become a national agreement among all the concerned parties.

We affirm the necessity that the Mecca Agreement is open for dialogue for all the parties and that it is explored in all it’s aspects in order to nullify any obstacle for the participation to the coalition government.

The national agreement (of the political prisoners) refers to a real national unity and a unified new political program based on the common acceptance points. The bilateral Mecca Agreement does not meet this condition.

The importance of the Mecca Agreement lies on the fact that it stops the fighting, a positive and essential thing, as long as it is not reduced to the frame of the bilateral deal, because this destroys the political pluralism that is mentioned in both Hamas and Fatah declarations.

We demand this interest for the political pluralism to be translated into something real through the real participation and not by the imposition of the agreement on the other parties.

The effective participation guaranties the temporary truce and the radical solution of the problems. And it will protect this government from reaching a new dead end.

Ματωμένα Διαμάντια

Μέλη της Καμπάνιας Αλληλεγγύης Ιρλανδίας-Παλαιστίνης πραγματοποίησαν διαμαρτυρίες στους δρόμους του Δουβλίνου και του Γκάλγουεϊ διαμαρτυρόμενοι για την καταστρατήγηση του δικαιώματος επιλογής των καταναλωτών που δεν θέλουν αγοράσουν διαμάντια που έχουν υποστεί κατεργασία στο Ισραήλ. Όπως μας ενημέρωσαν Ιρλανδοί συναγωνιστές «οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν εξαιρετικά θετικές, οι άνθρωποι έδειχναν ενδιαφέρον, έκαναν ερωτήσεις και ήθελαν να μάθουν περισσότερα για την καμπάνια. Μοιράστηκαν 1.000 φυλλάδια μέσα σε δύο ώρες και συγκεντρώθηκαν πάνω από 500 υπογραφές».

Απόσπασμα από το φυλλάδιο:

*Το 2005 οι εξαγωγές διαμαντιών του Ισραήλ αποτιμήθηκαν σε 16 δις δολάρια *Ο προϋπολογισμός του ισραηλινού υπ. Άμυνας για το 2007 είναι 12 δις δολάρια *Το 2007 η αξία των εξαγωγών διαμαντιών από το Ισραήλ αναμένεται να φτάσει τα 18-20 δις δολάρια

Η Καμπάνια Αλληλεγγύης Ιρλανδίας-Παλαιστίνης σε συνεργασία με οργανώσεις αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο ξεκίνησε μία εκστρατεία ενημέρωσης σχετικά με το βαθμό εμπλοκής του Ισραήλ στη βιομηχανία διαμαντιών.

Η IPSC πιστεύει ότι ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του Ισραήλ στη βιομηχανία διαμαντιών, διαμάντια που υπόκεινται σε κατεργασία στο Ισραήλ πωλούνται σε ιρλανδικά κοσμηματοπωλεία και οι ιρλανδοί καταναλωτές χωρίς να το γνωρίζουν υποστηρίζουν την ισραηλινή οικονομία και την παράνομη ισραηλινή κατοχή και υποδούλωση του παλαιστινιακού λαού.

Η πρεμιέρα της ταινίας Ματωμένο Διαμάντι τον τελευταίο μήνα τράβηξε μεγάλη δημοσιότητα στο θέμα της σύγκρουσης και των ματωμένων διαμαντιών. Οι εκπρόσωποι των κοσμηματοπωλών βομβάρδισαν τα μέσα ενημέρωσης σε μια προσπάθεια να διαβεβαιώσουν το κοινό ότι η εφαρμογή των ελέγχων της βασισμένης στον ΟΗΕ Διαδικασίας Κίμπερλι έχουν περιορίσει το εμπόριο των ματωμένων διαμαντιών.

Αυτό που ξεχνούν ωστόσο να αναφέρουν είναι το γεγονός ότι η διαδικασία Κίμπερλι εφαρμόζεται μόνο σε ακατέργαστα διαμάντια και αγνοεί εντελώς το πολύ πιο επικερδές εμπόριο κατεργασμένων διαμαντιών από ζώνες συγκρούσεων. Αυτό αποδείχθηκε πολύ βολικό ειδικά για το Ισραήλ και για τους κοσμηματοπώλες καθώς χρησιμοποιούν τώρα τη συμμόρφωσή τους στη διαδικασία Κίμπερλι ως προπέτασμα καπνού για να πωλούν διαμάντια κατεργασμένα στο Ισραήλ –την πιο μακρόβια και πιο ανυπάκουη ζώνη συγκρούσεων στον κόσμο- σε ανυποψίαστους πελάτες.

Η IPSC καλεί το ιρλανδικό κοινό να απορρίψει διαμάντια κατεργασμένα στο Ισραήλ και να επιμείνει στο δικαίωμά του να γνωρίζει που έγινε η κατεργασία κάθε διαμαντιού και στο δικαίωμα να επιλέξει διαμάντια άλλης προέλευσης, όπως τα κατεργασμένα με λέιζερ σε χώρες που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τα ισραηλινά διαμάντια χρηματοδοτούν εγκλήματα πολέμου

Όχι ευχαριστώ Αίτηση προς την Ένωση Κοσμηματοπωλών Ιρλανδίας

Εμείς οι υπογράφοντες ζητάμε από τους Κοσμηματοπώλες της Ιρλανδίας να υποστηρίξουν το αίτημα για: α) την τροποποίηση του ορισμού των «διαμαντιών συγκρούσεων» ώστε να μην αποκλείει τα κατεργασμένα σε ζώνες σύγκρουσης διαμάντια,

β) την εισαγωγή ενός διεθνούς συστήματος σήμανσης ώστε να αναγνωρίζεται ο τόπος κατεργασίας κάθε διαμαντιού,

γ) την πρόβλεψη της πιστοποίησης μη-ισραηλινών διαμαντιών

http://www.ipsc.ie/

Λιβανικό αδιέξοδο

Πηγή: http://www.antiimperialista.org

Συνέντευξη με τον Saham Idriss. Δόθηκε στα τέλη Γενάρη 2007 Ερ: Η σύγκρουση μεταξύ της φιλοαμερικανικής κυβέρνησης του Fuad Siniora και της υπό την ηγεσία της Χεζμπολάχ αντιπολίτευσης συνεχίζει να εντείνεται και είχε και τον πρώτο της νεκρό. Θα καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο; Απ: Η σύγκρουση μπορεί πράγματι να εξελιχθεί σε έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο ή σε μικρούς τοπικούς εμφύλιους πολέμους. Άνθρωποι όπως εγώ που ήμασταν μάρτυρες της έναρξης του τελευταίου εμφυλίου πολέμου δεν θεωρούμε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο αδύνατο ενδεχόμενο. Αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή είναι απλά ένα λεωφορείο, όπως αυτό στο οποίο επιτέθηκε η Φάλαγγα στις 13 Απριλίου σκοτώνοντας πολλούς παλαιστίνιους πρόσφυγες. Η ένταση αυτή τη στιγμή είναι εξαιρετικά υψηλή, τόσο στο κοσμικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο. Κυριαρχεί η φτώχεια, οι νέοι διαρκώς μεταναστεύουν, οι εγχώριοι προβοκάτορες αφθονούν, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και το Ιράν είναι έτοιμοι να παράσχουν όπλα στις εμπόλεμες οργανώσεις, η Συρία μπορεί να αισθάνεται «στη γωνία» από το «Διεθνές Δικαστήριο» που ερευνά τη δολοφονία του πρώην υπουργού Rafiq Al-Hariri στις 14 Φεβρουαρίου 2005, και –ίσως ακόμη πιο σημαντικό- είναι το γεγονός ότι η σημερινή νεολαία δεν έζησε τους παλιούς πολέμους και μπορεί να νομίζει ότι ένας νέος πόλεμος μπορεί τελικά να λύσει το πρόβλημα. Πιστεύω ακράδαντα ότι όσο οι δυνάμεις που έχουν ένα κοσμικό δημοκρατικό πρόγραμμα δεν αναλαμβάνουν έναν ηγετικό ρόλο στην παρούσα σύγκρουση (και δεν το κάνουν), ένας πόλεμος, είτε παρατεταμένος ή επανεμφανιζόμενος με τη μορφή δολοφονιών και εκρήξεων κάθε λίγο και λιγάκι, είναι το μοναδικό φυσικό αποτέλεσμα των σημερινών εντάσεων. Ερ: Η αντιπολίτευση φαίνεται να συσπειρώνει την πλειοψηφία του πληθυσμού. Μπορείτε να περιγράψετε τη σύνθεση της αντιπολίτευσης; Απ: Αποτελείται κυρίως από τη Χεζμπολάχ το Ελεύθερο Πατριωτικό Ρεύμα (Στρατηγός Aoun), το Marada (πρώην υπουργός Franjiyyeh), και το Amal (Berri). Υπάρχουν επίσης μικρότερες ομάδες στο περιθώριο, όπως τα: Κίνημα του Λαού (Νασερικό-αριστερό υπό την ηγεσία του Wakim), Δημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (κομμουνιστικό υπό την ηγεσία του Hamzeh), υποστηρικτές του Wi'am Wahhab (Δρούζος πρώην υπουργός αντιμαχόμενος του Jumblatt), Omar Karameh (πρώην υπουργός), και Kamal Shatila (Σουνίτης νασερικός). Αλλά τουλάχιστον το 90% της αντιπολίτευσης, θα έλεγα, είναι υποστηρικτές της Χεζμπολάχ και του Aoun. Το ΚΚΛ δεν είναι τμήμα της αντιπολίτευσης επίσημα, ή μάλλον οι κομμουνιστές υποστηρικτές δεν συμμετέχουν στις καθιστικές διαμαρτυρίες στο κέντρο της Βηρυτού. Ερ: Ποιοι είναι οι στόχοι της αντιπολίτευση και ιδιαίτερα της Χεζμπολάχ; Απ: Οι στόχοι έχουν αλλάξει τους τελευταίους δύο μήνες, ανάλογα με τον ρόλο των περιφερειακών παικτών, μεταξύ άλλων. Όταν παραιτήθηκαν οι 6 υπουργοί, ο λόγος που επικαλέστηκαν ήταν η διαμαρτυρία ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να εγκρίνει, βιαστικά, το νομοσχέδιο για το Διεθνές Δικαστήριο (που ερευνά τη δολοφονία Hariri). Η αντιπολίτευση υποστήριξε ότι ο Siniora και οι σύμμαχοί του δεν της έδωσαν αρκετό χρόνο για να μεταφράσει και να συζητήσει το νομοσχέδιο στις γραμμές της μέσα σε 2 ή 3 μέρες μόνο. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι η αντιπολίτευση γνώριζε ότι το νομοσχέδιο ήταν απολύτως προβληματικό: Συνιστά κατάφωρη παραβίαση της αυτοδιάθεσης του Λιβάνου καθώς και του δικαστικού του συστήματος. Για παράδειγμα το νομοσχέδιο δεν αναγνωρίζει την απόφαση των δικαστηρίων του Λιβάνου να δώσουν άφεση σε κάποιον ύποπτο όπως ορίζει το λιβανικό Σύνταγμα, παραχωρεί επίσης στο Διεθνές Δικαστήριο το δικαίωμα να παραπέμπει σε δίκη υπόπτους ακόμα κι αν έχουν ήδη δικαστεί από τα λιβανικά δικαστήρια, κλπ… Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη την πρόσφατη ιστορία του Συμβουλίου Ασφαλείας, ειδικά τον απευθείας έλεγχο που ασκούν οι ΗΠΑ στο εσωτερικό του, η αντιπολίτευση έχει απόλυτο δίκιο να υποπτεύεται ότι το προαναφερθέν Δικαστήριο δεν είναι παρά ένα ακόμα εργαλείο επιβολής της αμερικανικής δικαιοσύνης εις βάρος των εχθρών της. Ας σημειωθεί ότι κανένα διεθνές δικαστήριο δεν συγκαλέστηκε για να δικαστεί ο Σαντάμ – ένα απλό ειδικό ιρακινό δικαστήριο αρκούσε. Επιπλέον οι ΗΠΑ αρνούνται να καταστούν υπόλογες σε οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο για την υπέρ-ανθρωπιστική δράση τους στο Abu Ghraib ή το Guantanamo. Σε κάθε περίπτωση αφότου οι υπουργοί (5 Σήτες και ένας Ελληνορθόδοξος) παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση, η αντιπολίτευση άρχισε να ζητάει για το ένα τρίτο που θα μπλόκαρε την απόφαση, που αργότερα κατ’ ευφημισμό επονομάστηκε το εγγυημένο τρίτο. Αυτό το αίτημα υπογραμμίζει το δικαίωμα της αντιπολίτευσης να έχει αρκετούς υπουργούς ώστε να ασκεί βέτο σε οποιαδήποτε σημαντική απόφαση υιοθετείται από την πλειοψηφία μέσα στην κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση άρχισε μετά να κατηγορεί τον πρωθυπουργό για προδοσία κατά τη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής του Ιουλίου 2006 και ζήτησε την άμεση παραίτησή του. Αργότερα ωστόσο, η αντιπολίτευση επανήλθε στο αρχικό της αίτημα: κυβέρνηση εθνικής ενότητας με ηγέτη τον Siniora! Στη συνέχεια πολλοί ηγέτες της αντιπολίτευσης άρχισαν να ζητάνε νέες βουλευτικές εκλογές πριν από τις προγραμματισμένες για το 2009, ορθά επιχειρηματολογώντας ότι η αντιπολίτευση τώρα έχει περισσότερη λαϊκή υποστήριξη απ’ όση αντανακλά το παρόν κοινοβούλιο (περίπου 45% των εδρών, ένα ποσοστό που ξεπερνά κατά πολύ αυτό που διαθέτει στην κυβέρνηση) και ότι οι πρόωρες εκλογές είναι αναγκαίες επειδή η τωρινή κυβέρνηση πρόδωσε τους συμμάχους της (την αντιπολίτευση με την οποία είχε συμμαχήσει το 2005) και παραβίασε τη συμφωνία του Taif όταν αρνήθηκε να διαλυθεί μετά την παραίτηση των εκπροσώπων μιας από τις κυρίαρχες κοινότητες (οι Σήτες). Ως απάντηση το μπλοκ της 14 Φλεβάρη* (εναλλακτικά αποκαλούμενο ομάδες εξουσίας) βεβαιώνει ότι ήταν οι Σήτες υπουργοί που οικειοθελώς ή κατόπιν παράκλησης του συριακού καθεστώτος επέλεξαν να παραιτηθούν, ότι οι εκλογές του 2005 διεξήχθησαν δημοκρατικά όπως παραδέχεται και η ίδια η αντιπολίτευση, και ότι η αντιπολίτευση εκείνη τη χρονιά επέλεξε πάλι, με τη θέλησή της ή κατόπιν συριακής παράκλησης, να συμμαχήσει με τον Jumblatt, τον Hariri, και τον Geagea φοβούμενη πιθανό σεκταριστικό πόλεμο. Ερ: Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι η πλειοψηφία της σέκτας των Μαρωνιτών Χριστιανών, η οποία ιστορικά χρησιμοποιήθηκε ως σύμμαχος των Δυτικών, βρίσκεται στο πλευρό της αντί-αμερικανικής αντιπολίτευσης; Είναι η συμμαχία ανάμεσα στη Χεζμπολάχ και τα κινήματα του Michel Aoun και του Suliman Franjiyyeh σταθερή ή μόνο κάτι επιδερμικό;

Απ: Η νέα θέση των Μαρωνιτών έχει να κάνει με δύο βασικούς παράγοντες: Πρώτον, τη χαρισματική προσωπικότητα του Michel Aoun, που έχει κερδίσει ανυπολόγιστο σεβασμό μέσα στη χριστιανική κοινότητα ύστερα από 15 χρόνια στην εξορία μετά τη συριακή πολιορκία και το βομβαρδισμό του προεδρικού παλατιού και αφότου διεξήγαγε μια αξιοθαύμαστη εμφύλια αντίσταση ενάντια στις διαδοχικές φίλο-συριακές κυβερνήσεις του Λιβάνου. Δεύτερον, οι ηγεμονικές πρακτικές των παλιών συμμάχων του Aoun, το μπλοκ της 14 Φλεβάρη. Αυτοί διαρκώς αρνούνταν να υποστηρίξουν την επιθυμία του, όσο ήταν ακόμη σύμμαχός τους, να είναι υποψήφιος για την προεδρία της δημοκρατίας είτε επειδή, όπως ισχυρίζεται, μπορεί να εξέθετε τη διαφθορά τους, την κλοπή και την απευθείας ευθύνη τους για το εθνικό χρέος 41-45 δισεκατομμυρίων δολαρίων… ή λόγω του λογικού φόβου τους ότι ο πρώην διοικητής του στρατού, μπορεί να τους εμπόδιζε να ηγεμονεύσουν οι ίδιοι στο κράτος. Αναφορικά με τη σταθερότητα της συμμαχίας των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, νομίζω ότι είναι σχετικά σταθερή προς το παρόν. Ωστόσο υπάρχουν σοβαροί φόβοι ότι οποιαδήποτε Ιρανό-Αμερικανική συμφωνία θα μπορούσε να τερματίσει τις εντάσεις ορισμένων προσωπικοτήτων ανάμεσα στην αντιπολίτευση και την κυβέρνηση. Επιπλέον αυτό που βοηθάει την ενότητα της αντιπολίτευσης είναι ότι όλα τα τμήματά της είναι τώρα σθεναρά εναντίον της αμερικανική πολιτικής. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό θα συνεχιστεί ωστόσο, δεδομένου ότι ο Aoun υπήρξε βασικός υποστηρικτής του ψηφίσματος 1559 του Συμβουλίου Ασφαλείας που ζητούσε τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ και είχε όντως συναντηθεί με πολλούς σιωνιστές μέλη του Κογκρέσου και γυναίκες το 2003 για να βοηθήσει την έκδοση του Νόμου Περί Ευθύνης της Συρίας.

Ερ: Ο Δρούζος ηγέτης Walid Djumblat υπήρξε ηγέτης της αριστεράς και μακροχρόνιος σύμμαχος της Δαμασκού. Πώς εξηγείτε την στροφή του 180 μοιρών; Υπάρχει καμιά δύναμη Δρούζων στην αντιπολίτευση; Απ: Οπορτουνισμός. Ο άνθρωπος είναι η επιτομή του οπορτουνισμού και του αριβισμού. Τώρα, εσφαλμένα νιώθει ότι το Σχέδιο για τη Νέα Μέση Ανατολή του Μπους και του Πέρεζ θα πετύχει, και ότι το συριακό καθεστώς (το οποίο ο ίδιος τώρα –ύστερα από 30 χρόνια απόλυτης σιωπής- ισχυρίζεται ότι σκότωσε τον πατέρα του πριν από 30 χρόνια) διανύει τις τελευταίες του μέρες μετά την κατάρρευση του ιρακινού Μπαθικού καθεστώτος το 2003. Έτσι πήδηξε στο αμερικανικό τρένο ελπίζοντας να συγκαταλέγεται στους βασικούς ωφελημένους από τη Νέα Μέση Ανατολή, μαζί με τους νικητές των μίνι-κρατών μέσα στο διαμελισμένο Ιράκ. Δεν τον πίστεψα όταν είπε ότι πρόσφατα ένιωσε μια "sahwat damir" (συνειδησιακή αναγέννηση) ύστερα από δεκαετίες προπαγάνδισης υπέρ της συριακής κηδεμονίας του Λιβάνου. Δυστυχώς είναι κατά πολύ ο πιο ισχυρός άντρας στην κοινότητά του, αλλά αυτή η ίδια κοινότητα αποτελεί σχεδόν το 8% του πληθυσμού. Προσπαθεί να βελτιώσει τη θέση του συμμαχώντας με τον Χαρίρι, που παραμένει ο πιο ισχυρός στη Σουνιτική κοινότητα, και τον Geagea, έναν λιγότερο σημαντικό παίκτη, ο οποίος εντούτοις, θριαμβεύει στις στρατιωτικές διαμάχες του τύπου αυτών που είδαμε πρόσφατα. Κατάφερε επίσης να διασπάσει το ΚΚΛ αγοράζοντας την υποταγή των Δρούζων στις γραμμές του.

Ερ: Κέρδισε βαθμούς η αντιπολίτευση με την πρόσφατη γενική απεργία; Ή μήπως η έκκληση της Χεζμπολάχ να μην απαντώνται οι προκλήσεις δείχνει ότι θέλουν να υποχωρήσουν κάπως και ότι η ανατροπή του Σινιόρα έχει διαγραφεί από το προσκήνιο; Απ: Δεν πιστεύω ότι η Χεζμπολάχ κέρδισε τίποτα μετά την τεράστια κινητοποίηση της 1^ης Δεκεμβρίου. Η διαδήλωση έδειξε πόσο δημοφιλής είναι η αντιπολίτευση αλλά οι κατοπινές της ενέργειες δεν ήταν τόσο αποδοτικές. Η αντιπολίτευση παγιδεύτηκε: Δεν μπορούσε να εισβάλει στο Serailles, όπου βρίσκεται τμηματικά πολιορκημένη η κυβέρνηση του Σινιόρα, από τη στιγμή που αυτό θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την έναρξη ενός σεκταριστικού πολέμου, ειδικά τώρα που ο πρωθυπουργός θεωρήθηκε από πολλούς, ιδιαίτερα από τον Μουφτή της Δημοκρατίας, ως εκπρόσωπος των Σουνιτών. Και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει τις καθιστικές διαμαρτυρίες στο κέντρο της Βηρυτού από τη στιγμή που αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μοιραία ήττα της αντιπολίτευσης. Πιστεύω ότι η αντιπολίτευση είχε φανταστεί ότι οι διαμαρτυρίες μπροστά στο Seraille θα ανάγκαζαν την κυβέρνηση να παραιτηθεί πριν από τα Χριστούγεννα του 2006. Αλλά η Διεθνής Κοινότητα και τα αραβικά καθεστώτα (πλην της Συρίας), όλοι υποστήριζαν την κυβέρνηση. Νομίζω ότι και τα δύο μέρη τώρα, οι πιστοί στην κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, περιμένουν το αποτέλεσμα των συνομιλιών Σαουδικής Αραβίας-Ιράν, οι οποίες και οι δύο ελπίζουν να ικανοποιήσουν έστω ένα τμήμα των αιτημάτων τους: το εγγυημένο τρίτο για την αντιπολίτευση και ίσως πρόωρες βουλευτικές εκλογές, ενώ ο Σινιόρα θα παραμείνει στην εξουσία και θα διασφαλίσει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης σε μια αναθεωρημένη εκδοχή του νομοσχεδίου για το Διεθνές δικαστήριο.

Ερ: Η διεθνής δύναμη που χρησιμοποιείται στον Λίβανο είναι κατά διακήρυξη, ειρηνευτική δύναμη. Αλλά δεν βοηθάει μια κυβέρνηση που έχει χάσει τη δημοκρατική της νομιμοποίηση και έχει μετατραπεί σε δυτική μαριονέτα μετατρεπόμενη έτσι σε βασικό παράγοντα της σύγκρουσης; Απ: Οι δυνάμεις της UNIFIL βρίσκονται εκεί για να προστατεύον το Ισραήλ. Αυτό διακήρυξε ο Γερμανός Σύμβουλος τον Οκτώβρη. Διαφορετικά η UNIFIL θα έπρεπε να έχει αναπτυχθεί και στις δύο πλευρές των Λιβανικών/Ισραηλινών συνόρων, όπως σημείωσε ο Ρόμπερτ Φισκ (που δεν είναι οπαδός της Χεζμπολάχ). Τώρα, τόσο το Ισραήλ όσο και η Χεζμπολάχ είχαν ανάγκη τον τερματισμό του πολέμου: Ο πόλεμος δεν έφερνε το Ισραήλ πιο κοντά στην ήττα του εχθρού του, και η Χεζμπολάχ ύστερα από 34 μέρες πολέμου ένιωσε πίεση σε όλα τα μέτωπα (ιδιαίτερα με τους πρόσφυγες από το νότο εγκατεστημένους σε όχι και τόσο φιλόξενες περιοχές, για να αναφέρουμε το ελάχιστο). Επομένως ένα τροποποιημένο ψήφισμα 1701 που επέτρεψε στην UNIFIL να βοηθήσει το Λιβανικό Στρατό να αναπτυχθεί στο νότο θεωρήθηκε θετικό και από τα δύο εμπόλεμα μέρη. Ωστόσο η UNIFIL άρχισε να εγείρει υποψίες μέσα στο λαό στο νότο όπως και στην ηγεσία της Χεζμπολάχ: Η ισπανική μεραρχία έκανε έρευνες σε σπίτια και συνέλαβε ανθρώπους, οι γαλλικές μονάδες απέφυγαν να επιτεθούν σε ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη που πετούσαν πάνω από το αρχηγείο τους, οι Ισραηλινοί εξακολουθούν να παραβιάζουν την κυριαρχία του Λιβάνου καθημερινά και η UNIFIL δεν κουνάει ούτε το δαχτυλάκι της. Με την τωρινή δυτική υποστήριξη προς την κυβέρνηση Σινιόρα, η παρουσία της UNIFIL στο νότο θεωρείται οπωσδήποτε το λιγότερο ηθική στήριξη προς αυτή την κυβέρνηση. Ερ: Είστε υπέρ της απόσυρσης των μονάδων; Δεν θα ενθάρρυνε αυτό το Ισραήλ να επιτεθεί ξανά; Απ: Ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στον ΟΗΕ, ειδικά αφότου οι ΗΠΑ άρχισαν να αποκτούν την καθολική ηγεμονία στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Δεν πιστεύω ότι η UNIFIL προσφέρει οποιαδήποτε μόνιμη ή πραγματική προστασία στον Λίβανο. Το 1982 στεκόντουσαν και κοίταγαν όταν ο ισραηλινός στρατός εισέβαλε στον Λίβανο. Τώρα κάνουν το ίδιο. Όταν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ αποφασίσουν να επιτεθούν θα επιτεθούν, και η UNIFIL, για μια ακόμη φορά, θα στέκεται και θα κοιτάει. Θα με ενθάρρυνε αυτό να υποστηρίζω την παρουσία της; * 14 Φλεβάρη 2005 δολοφονήθηκε ο Χαρίρι. Στις 14 Μάρτη οι αντί-Σύριοι (συμπεριλαμβανομένου του Αούν) συναντήθηκαν τιμώντας τη μνήμη του Χαρίρι και ζητώντας την απόσυρση της Συρίας. Αργότερα ο Αούν εγκατέλειψε την ομάδα, γνωστή ως Μπλοκ 14 Μάρτη, και άρχισε να τους αποκαλεί 14 Φλεβάρη. Ο ίδιος εξακολουθεί να περηφανεύεται ως σημαντικός συνεργάτης της 14 Μάρτη, είναι οι άλλοι, υποστηρίζει, που πρόδωσαν τις αρχές.