Πρώτη Παλαιστινιακή Σύνοδος για το Μποϊκοτάζ του Ισραήλ (BDS)

Πρώτη Παλαιστινιακή Σύνοδος για το Μποϊκοτάζ του Ισραήλ (BDS)

22 Νοεμβρίου 2007

Al-Bireh, Ramallah

Αποσπάσματα από την Περίληψη

“Η Καμπάνια για το Μποϊκοτάζ του Ισραήλ θα αναζωογονήσει τη λαϊκή αντίσταση και θα αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια του παλαιστινιακού λαού”

Ένα σημαντικό σημείο καμπής στην οικοδόμηση της παγκόσμιας καμπάνιας BDS επιτεύχθηκε στη Ραμάλα, στις 22 Νοεμβρίου 2007. Περίπου 300 ακτιβιστές, μέλη σωματείων, ενώσεων και ΜΚΟ σε πόλεις, χωριά και προσφυγικούς καταυλισμούς της Κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, με παρατηρητές από το παγκόσμιο κίνημα αλληλεγγύης στη Βρετανία, τον Καναδά, τη Νορβηγία, την Ισπανία και τη Νότιο Αφρική, προσήλθαν σε μια ημερίδα και συζήτησαν για τους τρόπους προώθησης όλων των μορφών του μποϊκοτάζ εναντίον του Ισραήλ μέσα στις παλαιστινιακές κοινωνικές οργανώσεις, σωματεία, καθώς και στους πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και πολιτισμικούς θεσμούς. Οι διοργανωτές και οι συμμετέχοντες έφυγαν από τη σύνοδο μ’ ένα αίσθημα επιτυχίας: τέθηκαν πρακτικές συστάσεις για την οικοδόμηση της λαϊκής παλαιστινιακής καμπάνιας BDS ως στρατηγικής μορφής λαϊκής αντίστασης στον μακρόπνοο αγώνα που ανοίγεται μπροστά εναντίον του καθεστώτος απαρτχάιντ του Ισραήλ εις βάρος του παλαιστινιακού λαού.

…..

Για την Διεθνή/Παγκόσμια Καμπάνια

Στρατηγική και Μήνυμα

• Να τονιστεί ότι η καμπάνια BDS δεν στοχοποιεί αποκλειστικά την οικονομία του Ισραήλ, αλλά θέτει σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση του Ισραήλ, ως αποικιακού κράτους απαρτχάιντ, στο πλαίσιο της διεθνούς κοινότητας. Γι’ αυτό χρειάζονται προσπάθειες όχι μόνο για την προώθηση του καταναλωτικού μποϊκοτάζ, αλλά και για μποϊκοτάζ στα πανεπιστήμια, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό.
• Η καμπάνια Νάκμπα-60 το 2008 είναι μια καμπάνια για το μποϊκοτάζ του Ισραήλ, που συμπεριλαμβάνει το κάλεσμα σε μποϊκοτάζ των εορτασμών για τα «60χρονα του Ισραήλ».

Στόχοι

* Επιλέξτε στόχους για μποϊκοτάζ που παρέχουν ευκαιρίες δημόσιας ενημέρωσης της κοινής γνώμης για το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Συμμαχίες

Καθώς συνεχίζεται η δουλειά με τους μεγαλύτερους (πιθανούς) συμμάχους (δηλαδή σωματεία, θρησκευτικές οργανώσεις/εκκλησίες, πολιτικά κόμματα) δώστε ιδιαίτερη προσοχή σε:

• Παλαιστίνιους και από άλλα αραβικά μέσα ανταποκριτές στις χώρες δραστηριοποίησης: ενημερώστε τους για τις πρωτοβουλίες BDS και ενθαρρύνετέ τους να τις μεταδίδουν στο κοινό της Παλαιστίνης και του αραβικού κόσμου.
• Υποστηρίξτε άλλους αγώνες στον «πλανητικό νότο» και αγώνες περιθωριοποιημένων κοινωνιών στο «βορρά» και ενθαρρύνετε τους δεσμούς με την παγκόσμια καμπάνια BDS.

Συντονισμός

· Μέχρι στιγμής, χρησιμοποιήστε τις υπάρχουσες ιστοσελίδες (όπως του PACBI) και λίστες για να ενημερώνεστε και να συντονίζετε τις παγκόσμιες δράσεις και καμπάνιες έως ότου μία κεντρική ιστοσελίδα BDS αναλάβει αυτό το ρόλο.

· Μέχρι στιγμής, το Διεθνές Συντονιστικό Δίκτυο για την Παλαιστίνη (ICNP) λειτουργεί ως (συμβολικό, προσωρινό) δίκτυο συντονισμού για την παγκόσμια καμπάνια BDS.

· Οι συμμετέχοντες προτείνουν να πραγματοποιηθεί μια ειδική σύνοδος για το BDS τον Νοέμβριο του 2008, με σκοπό να οριστικοποιηθεί και να βελτιωθεί ο μηχανισμός του παγκόσμιου συντονισμού.

Η σύνοδος συνεκλήθη από το Παλαιστινιακό Δίκτυο ΜΚΟ (PNGO), τη συμμαχία OPGAI, το PACBI την Καμπάνια Ενάντια στο Τείχος-Απαρτχάιντ (Anti-Apartheid Wall Campaign). Η οργανωτική επιτροπή ευχαριστεί θερμά τους:

Muwatin, The Palestinian Institute for the Study of Democracy, OPGAI-Occupied Palestine and Golan Heights Advocacy Initiative, BADIL Resource Center, PMRS-Palestinian Medical Relief Society, UHWC-Union of Health Work Committees, UAWC-Union of Agricultural Relief Work Committees που έκαναν αυτή τη σύνοδο πραγματικότητα. Ευχαριστούμε επίσης την Watan TV για την κάλυψη, τη μετάδοση των σχετικών ειδήσεων και την παροχή εθελοντών που βοήθησαν στα οργανωτικά.

Αυτή η αναφορά συντάχθηκε από την Καθοδηγητική Επιτροπή της Συνόδου

Για να δείτε και να υιοθετήσετε την Παλαιστινιακή Έκκληση BDS του 2005: www.bds-palestine.net

Διακήρυξη Αρχών και Εθνικών Δικαιωμάτων

Διακήρυξη Αρχών και Εθνικών Δικαιωμάτων

Νοέμβρης 2007

Κατόπιν σοβαρής ανησυχίας για τον εθνικό μας αγώνα και τα νόμιμα δικαιώματά μας, που δέχονται άμεση και συστηματική επίθεση από την Ισραηλινή Κατοχή και τις ΗΠΑ, οι οποίες θέλουν να εξοντώσουν τον παλαιστινιακό αγώνα εκμεταλλευόμενες τον διχασμό που μας έχει αποδυναμώσει εν μέσω τεράστιων πιέσεων που εκείνες και οι σύμμαχοί τους επέφεραν,

Εμείς οι υπογράφοντες, πολιτικά και μαζικά κινήματα, ομοσπονδίες πολιτών και δίκτυα, ινστιτούτα του ιδιωτικού τομέα και προσωπικότητες εθνικής εμβέλειας, μέσα και έξω από την Παλαιστίνη, διακηρύσσουμε τα ακόλουθα:

Πρώτον: ότι τα αναφαίρετα δικαιώματα του λαού μας πρέπει να είναι η θεμελιώδης αρχή κάθε παλαιστινιακής πολιτικής ενέργειας. Αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα δεν πρέπει ουδέποτε να τίθενται υπό διαπραγμάτευση και δεν πρέπει ουδέποτε να απεμποληθούν:

1. Το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα και τις περιουσίες τους, από την οποία εκδιώχθηκαν, σύμφωνα με το Ψήφισμα 194 του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Αυτό το δικαίωμα συνιστά θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση και συνεπώς δεν μπορεί να βασίζεται σε μια «συμφωνηθείσα λύση»,
2. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ο τερματισμός της στρατιωτικής κατοχής και η ίδρυση ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους που θα απολαμβάνει πλήρους κυριαρχίας,
3. Η Κατεχόμενη Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα της Παλαιστίνης, απαλλαγμένη από αποικίες και εποίκους,
4. Η αποχώρηση όλων των ισραηλινών εποίκων από τη γη μας, η οποία κατελήφθη με εισβολή το 1967, και η απομάκρυνση του τείχους απαρτχάιντ και όλων των εποικισμών, που είναι παράνομα και υφίστανται κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμφωνιών.

Δεύτερον: ότι το οποιοδήποτε πολιτικό βήμα ή οι διαπραγματεύσεις σε τοπικό, περιφερειακό ή διεθνές επίπεδο θα πρέπει να τεθούν υπό διεθνή εποπτεία, με βάση τις αρχές της δικαιοσύνης και του διεθνούς δικαίου, και να έχουν στόχο την εφαρμογή των αναφαίρετων και ιστορικών δικαιωμάτων του λαού μας, και τον καθορισμό ενός χρονοδιαγράμματος για την εφαρμογή αυτών, όχι διαπραγματεύσεις για τα ίδια τα δικαιώματα.

1. Επειδή η σύνοδος της Αννάπολις δεν βασίζεται σε αυτές τις αρχές, και επειδή δεν στοχεύει στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, καλούμε την ΟΑΠ και την Παλαιστινιακή Αρχή να μην συμμετάσχουν σ’ αυτή τη σύνοδο, επιπλέον καλούμε τις αραβικές χώρες να μποϊκοτάρουν την Αννάπολις και να μην διευκολύνουν τις ΗΠΑ που επιθυμούν να διευρύνουν την επίθεσή τους στην περιοχή και την προσπάθειά τους να συντρίψουν όλες τις δυνάμεις που αντιτίθενται στην κυριαρχία τους στην περιοχή.

2. Σε περίπτωση που η ΟΑΠ και η ΠΑ αποφασίσουν να λάβουν μέρος στη σύνοδο της Αννάπολις, δεν πρέπει να λυγίσουν ενώπιον των αμερικανικών και ισραηλινών απαιτήσεων για παραχωρήσεις σε αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, με οποιαδήποτε δικαιολογία.

3. Προειδοποιούμε τα άτομα και τις οργανώσεις που προσπαθούν να αναμιχθούν με τα αναφαίρετα δικαιώματα του λαού μας και να προωθήσουν την ομαλοποίηση με την κατοχή και τους θεσμούς της χρησιμοποιώντας τα σλόγκαν της «ειρήνης» και του «διαλόγου». Αυτές οι απόπειρες και πρωτοβουλίες ομαλοποίησης πρέπει να μποϊκοταριστούν ευρέως από την παλαιστινιακή κοινωνία, και όλοι όσοι εργάζονται για την ομαλοποίηση πρέπει να εκτεθούν και να νιώσουν την αισχύνη.

4. Καλούμε σε μποϊκοτάζ όλων των διμερών, περιφερειακών και διεθνών συνόδων ή συναντήσεων που δεν βασίζονται στις αρχές που αναφέρθηκαν παραπάνω, τώρα ή και στο μέλλον.

5. Τονίζουμε την ενότητα του παλαιστινιακού λαού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της πατρίδας και στη διασπορά και την ενότητα των εθνικών μας δικαιωμάτων και του αγώνα μας.

Τρίτον: Απορρίπτουμε κατηγορηματικά κάθε απόπειρα να αναγνωριστεί το Ισραήλ ως «Εβραϊκό κράτος», καθώς αυτό θα σήμαινε:

1. Την αμνήστευση του Ισραήλ για τα εγκλήματα της εθνοκάθαρσης που διέπραξε εναντίον του λαού μας τα τελευταία εξήντα χρόνια,

2. Την άρση του δικαιώματος της επιστροφής των παλαιστινίων προσφύγων στην πατρίδα τους και τις περιουσίες τους, από τις οποίες εκδιώχθηκαν το 1948 και τα έτη που ακολούθησαν,

3. Τη νομιμοποίηση και ενδυνάμωση του ισραηλινού συστήματος φυλετικών διαχωρισμών και απαρτχάιντ εναντίον των παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ, ως πρελούδιο του εκτοπισμού τους από την πατρίδα τους με άλλοθι την προστασία του εβραϊκού κράτους,

4. Την ισχυροποίηση της σιωνιστικής ιδεολογίας που βασίζεται στο ρατσισμό, την εθνοκάθαρση και την αποικιοκρατία.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι οποιαδήποτε αναγνώριση αυτής της μορφής αντιστοιχεί σε απεμπόληση του δικαιώματος της επιστροφής, που θα περιχαράκωνε την εξορία και την αποστέρηση των δικαιωμάτων του λαού μας και θα έθετε τέλος στον αγώνα μας. Οποιοσδήποτε αναλογίζεται να περπατήσει προς αυτήν την οδό θα φέρει την συνακόλουθη ιστορική ευθύνη.

Τέταρτον: Βεβαιώνουμε την αναγκαιότητα να ληφθεί σοβαρή και άμεση δράση για την εύρεση λύσης στην προσφυγή στις ένοπλες αδελφοκτόνες συγκρούσεις στη Γάζα, μέσω εθνικού διαλόγου, με σκοπό τον τερματισμό του διχασμού στην παλαιστινιακή κοινωνία με σκοπό:

1. Την επανένωση της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης σε μία οντότητα, και τη συμφωνία έναρξης προετοιμασιών για πρόωρες βουλευτικές και προεδρικές εκλογές στη βάση της χάρτας Εθνικής Συμφωνίας,
2. Παράλληλα με το παραπάνω, την έναρξη της εφαρμογής της Συμφωνίας του Καΐρου αναφορικά με την αναμόρφωση της ΟΑΠ μέσω της ενεργοποίησης της Προπαρασκευαστικής Επιτροπής για την εκλογή του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου με τη συμμετοχή όλων των παλαιστινιακών εθνικών και ισλαμικών δυνάμεων.

National and Islamic Forces

National Committee for the Commemoration of 60 Years of Nakba,

Palestinian Grassroots Anti Apartheid Wall Campaign,

The Union of Social Youth Centres in the Refugee Camps /Palestine,

The Higher Committee for Prisoners’ Affairs,

Union of Arab Community-Based Associations (Ittijah),

Palestine ’48,

The Executive Office of the Grassroots Committees, Gaza,

Palestinian General Federation of Trade Unions (PGFTU),

Union of the Women’s Centres in the West Bank Refugees Camps,

Gathering of Expelled Villages and Cities People / Ramallah,

National Committee to Defend the Right of Return / Ramallah,

General Union of Palestinian Women,

Badil – Palestinian Resource Center forRefugee and Citizenship Rights,

Union of Palestinian Women Committees (UWC),

Union of Agricultural Work Committees (UAWC),

Union of Health Work Committees (UHWC),

Ma’an Development Centre,

Palestinian Farmers’ Union,

Palestinian Right of Return Defence Committee / Balata refugee camp, Nablus,

Health, Development, Information and Policy Institute (HDIP),

Defense for Children International / Palestine (DCI – Palestine),

Yaffa Cultural Centre – Balata refugee camp, Nablus,

Civil NGOs Gathering, Nablus,

Palestinian Counseling Centre,

The Local Committee to Protect the Environment in Nablus,

The Society of Hawa’ Centre, Nablus,

Handala Cultural Centre,

Yabus Art Production Centre, Jerusalem,

al-Marsad al-Arabi for Human Rights,

Palestine Company for Media and Communication,

Haifa Cultural Centre, Tulkarem,

Committee to Defend the Rights of the Internally Displaced in Israel, Nazareth,

Arab Cultural Committee, Nazareth,

League for the Care of Arab Affairs in Yaffa,

Friends of Arab Children Committee, Haifa,

The Arab Institute for Human Rights, Nazareth,

Al Ahali – Popular Development Centre, Nazareth,

Friends of the Detainees and Prisoners Association, Nazareth,

New Morisiquion Committee, Nazareth,

Centre for Human Rights and Democracy,

Centre to Defend Freedom and Civil Rights, Ramallah,

Centre for the Return of Palestinians, Bethlehem,

al-Anq’a Cultural Centre, Hebron,

The Coordination Committee of Civil Societies Working in the Palestinian Gatherings, Lebanon,

Returnees Committee, Lebanon,

Returnees Committee, Syria,

Family of Editors of Freedom Magazine, Syria,

The Palestinian Centre for Archiving, Syria,

194 Committee, Syria,

Besan Centre for Social Development, Syria,

Palestinian Women’s Civil Committee, Syria,

The Palestinian Cultural Centre, Syria,

Union of the Right of Return Committees, Syria,

Right of Return Committee, Switzerland,

Right of Return Committee, Denmark,

Right of Return Committee, Sweden,

Right of Return Committee, France,

Right of Return Committee, Greece,

Right of Return Committee, Holland,

National Organisation to Confront Fundamentalism Towards Liberalism,

Popular Arts Centre,

Nidal Center,

Civil Coalition in Defense of Jerusalem,

Young Women’s Christian Association Palestine (YWCA),

Young Men’s Christian Association, Palestine (YMCA),

Collaborative Committee for the Development of Animal Farming,

Youth Development Committee,

The Project of Rebuilding,

The Forum of Cultural Graduates,

Alternative Tourism Centre, Bethlehem,

Refugee Centre, Aida Refugee Camp, Bethlehem,

The Twinning Committee Between French Cities and Palestinian Refugee

Camps,

The Executive Office of Refugees,

Popular Committee of Deheisha Refugee Camp,

Popular Committee of Aida Refugee Camp,

Popular Committee of Tulkarem Refugee Camp,

The Society of Phoenix Centre, Deheisha,

Refugee Camp Avant-Garde Cultural and Theatre Training Centre, Aida Refugee

Camp,

Committee of Refugees and Right of Return, Syria,

Sons of Nations to Defend the Right of Return Centre, Syria,

Farah Childhood Centre, Syria,

Guevara Youth Centre, Syria,

Palestinian Youth Organisation, Syria,

Palestinian Women’s Committee, Syria,

The Returnees Band for Art and Palestinian Folk Tradition, Syria,

The Campaign to Free Ahmed Sahdat, Canada,

The Right of Return Committee in Vancouver,

Taqaful Network to Support Palestinian Refugees, Canada,

Palestine Solidarity Campaign, Geneva

European Confederation for the Right of Return,

One Democratic State Committee, Gaza,

The Committee of University Teachers in Palestine, Gaza,

Arab Cultural Forum, Gaza,

Progressive National Democratic Gathering, Gaza,

Social Media Centre, Gaza,

Union of Independent Workers Committees, Gaza,

Progressive Students Front, Gaza,

United Palestinian Progressive Youth, Gaza,

Palestinian Cultural Centre, Gaza,

Popular Gathering for Right of Return, Gaza

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕ (Δ.Π.Υ.)

το κάλεσμα που ακολουθεί είναι άσχετο με το παλαιστινιακό, αλλά είναι αναγκαία η δημοσίευσή του

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στον Τύπο και στα ΜΜΕ

με Αναγκαστική Υπαγωγή στο Δελτίο Παροχής (Δ.Π.Υ.)

για τη Δημιουργία Σωματείου

Χιλιάδες εργαζόμενοι στο χώρο του Τύπου τα τελευταία χρόνια εξαναγκάζονται από την εργοδοσία να δουλεύουν με Δ.Π.Υ. ως δήθεν ελεύθεροι επαγγελματίες. Αν και καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης, εκείνη τους αρνείται την ένταξή τους στο μισθολόγιο. Η δε πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ επιμένει να τους αγνοεί.

Η αναγκαστική «ελεύθερη» σχέση εργασίας με Δ.Π.Υ. σημαίνει:

-Την υπαγωγή στο ΤΕΒΕ, με υπέρογκα ασφαλιστικά έξοδα, που επιβαρύνουν τους εργαζόμενους, τα οποία αναπροσαρμόζονται ετησίως ασχέτως του ύψους των εισοδημάτων.

-Τον αποκλεισμό από την ΕΣΗΕΑ, αφού το καταστατικό ορίζει ως προϋπόθεση της εγγραφής στην Ένωση την ένταξη στο μισθολόγιο και την υπαγωγή στο ΤΣΠΕΑΘ.

-Την απουσία οποιασδήποτε συνδικαλιστικής κάλυψης και την αδυναμία συλλογικής διαπραγμάτευσης δικαιωμάτων.

Το κομμάτι των συναδέλφων-μελών της ΕΣΗΕΑ που αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτό τόσο για τα δικά μας, όσο και για τα δικά του εργασιακά-οικονομικά και ασφαλιστικά δικαιώματα δεν έχει δυστυχώς κατορθώσει να ανατρέψει τους συσχετισμούς στο Δ.Σ. της Ένωσης ώστε να αλλάξει το καταστατικό και να επιλυθεί το ζωτικό ζήτημα της ένταξής μας στον κλάδο. Δεν έχει καν κατορθώσει να επιβάλλει την τήρηση του, οριζόμενου από το καταστατικό, χρόνου μαθητείας και υποχρεωτικής ένταξης στο μισθολόγιο αφήνοντας τους εργαζόμενους στο έλεος της εργοδοσίας.

Η εργασία μας απαξιώνεται και κοστολογείται κατά το δοκούν. Οι αυξήσεις των εισφορών του ΤΕΒΕ μας εξωθούν στο κυνήγι των όποιων συνεργασιών με το κομμάτι. Οι εργοδότες μας χρησιμοποιούν για να μην ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας στον κλάδο. Οι εισφορές μας βγαίνουν από την τσέπη μας για να καταλήξουν σε άλλο ασφαλιστικό Ταμείο από εκείνο που θα έπρεπε. Μας πετάνε όποτε θέλουν, απλώς σταματώντας να δημοσιεύουν τη δουλειά μας, ειδικά όταν αρχίζουμε να στοιχειοθετούμε δικαίωμα νομικής προσφυγής για τη μετατροπή της εργασιακής σχέσης σε σχέση μισθωτού αορίστου χρόνου, ή αναπτύσσουμε συνδικαλιστική δράση. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά τι χάνουμε τόσο εμείς, όσο και ολόκληρος ο κλάδος από την κατάσταση που μας έχει επιβληθεί.

Η πρωτοβουλία αυτή απευθύνεται σε όλους τους εργαζόμενους στον Τύπο και τα ΜΜΕ με Δ.Π.Υ. που:

-δεν επέλεξαν την εργασιακή σχέση με το δελτίο παροχής αλλά τους επιβλήθηκε,

-δεν είναι ενταγμένοι σε κανένα μισθολόγιο επιχείρησης του Τύπου,

-η δημοσιογραφία είναι η κύρια επαγγελματική τους δραστηριότητα

-επιθυμούν την ένταξή τους στο μισθολόγιο της επιχείρησης στην οποία εργάζονται,

-επιθυμούν την ένταξή τους στο συνδικαλιστικό όργανο του κλάδου τους

αλλά και στους συναδέλφους που, χωρίς να βρίσκονται στη θέση μας, επιθυμούν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και να παλέψουν για την ανατροπή αυτής της κατάστασης.

Δεδομένου ότι η εργοδοσία και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μας στερούν τα δικαιώματά μας θεωρούμε επιβεβλημένο να συγκροτηθούμε ως ξεχωριστό σώμα με απώτερη-άμεση προοπτική τη δημιουργία σωματείου που θα αγωνιστεί για την απόδοση των δικαιωμάτων μας και την αναγνώριση της δημοσιογραφικής μας οντότητας.

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 10/12/2007, στις 7 μ.μ. ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ 3^ου ΟΡΟΦΟΥ ΤΗΣ ΕΣΗΕΑ

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 6977238673, 6934245943

http://mme-gia-somateio.blogspot.com/

Συνομιλίες για τη Μέση Ανατολή στην Ανάπολη

Συνομιλίες για τη Μέση Ανατολή στην Ανάπολη: Ευκαιρία για φωτογραφικά ενσταντανέ ή Πανηγύρι Συνομιλιών

Άρθρο της Phyllis Bennis της 15^ης/11/2007

Η Phyllis Bennis είναι στην καθοδηγητική επιτροπή της Αμερικανικής Καμπάνιας για τον Τερματισμό της Ισραηλινής Κατοχής και συγγραφέας του βιβλίου «Understanding the Palestinian-Israeli Conflict: A Primer» http://www.endtheoccupation.org uscampaign@mail.democracyinaction.org

**Ένα πράγμα είναι σίγουρο για τη διεθνή (ή περιφερειακή, ή διμερή) ειρηνευτική σύνοδο (ή συνάντηση, ή συνεύρεση) για τη Μέση Ανατολή που συγκάλεσε η Κοντολίζα Ράις (ή ο Τζορτζ Μπους ή ο Έλιοτ Άμπραμς) για τον Νοέμβριο (ή ίσως τον Δεκέμβριο): θα γίνει στην Ανάπολη, στο Μέριλαντ (μάλλον).

**Η ξαφνική ανανέωση του ενδιαφέροντος και της δέσμευσης της Ράις σε μια νέα «ειρηνευτική διαδικασία» για τη Μέση Ανατολή έχει δύο κύριους στόχους: να εξαγοράσει την υποστήριξη των αραβικών καθεστώτων για τον πόλεμο της Ουάσινγκτον στο Ιράκ και να κλιμακώσει τις απειλές εναντίον του Ιράν, και να παράσχει μια ευκαιρία για φωτογραφικά ενσταντανέ που θα αποκαταστήσουν την πληγείσα νομιμοποίηση της Ράις.

**Η ατζέντα των συνομιλιών δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμα, αλλά δεν θα περιλαμβάνει το στόχο της ανατροπής της ισραηλινής κατοχής και των διώξεων και του τερματισμού των διαχωριστικών πολιτικών απαρτχάιντ του Ισραήλ. **Λόγω του αμερικανό-ισραηλινού ελέγχου της ατζέντας, η «επιτυχία» στην Ανάπολη θα εξαρτηθεί από το αν η παλαιστινιακή ηγεσία μπορεί να εξαναγκαστεί να υπογράψει ένα αμερικανό-ισραηλινό κείμενο το οποίο πολλοί Παλαιστίνιοι θα θεωρήσουν ως περεταίρω εγκατάλειψη των παλαιστινιακών εθνικών στόχων, και πολλοί στη διεθνή κοινωνία πολιτών θα δουν ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα για το αν η συνάντηση με τον τρόπο που την οραματίζονται θα πραγματοποιηθεί λόγω της παλαιστινιακής άρνησης να αποδεχτεί τις με αμερικανική στήριξη ισραηλινές προϋποθέσεις.

**Με το αμερικανό-ισραηλινό κινούμενο μποϊκοτάζ να παραμένει άθικτο, η σύνοδος δεν πρόκειται να οδηγήσει ούτε καν σε μια βραχυπρόθεσμη βελτίωση στην ανθρωπιστική κρίση που συνταράσσει ολόκληρη τη Γάζα.

Υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες ακόμη και για την επίσημη βιωσιμότητα της συνόδου. Δέκα μέρες από την αναμενόμενη έναρξη, δεν έχουν εκδοθεί προσκλήσεις (επειδή οι αραβικές κυβερνήσεις και ακόμη και η παλαιστινιακή ηγεσία δεν έχουν ακόμη συμφωνήσει με τους αμερικανό-ισραηλινούς όρους), δεν έχει ανακοινωθεί ατζέντα και δεν έχει συμφωνηθεί μια προκαταρκτική διακήρυξη στόχων και/ή αρχών. Οι παλαιστίνιοι αξιωματούχοι έχουν μέχρι στιγμής – τουλάχιστον δημόσια- απορρίψει τουλάχιστον ορισμένους από τους όρους του Ισραήλ.

Παρά την επείγουσα ανάγκη της να αναζωπυρώσει τη νομιμοποίησή της (που τώρα είναι ενός προσώπου που ενώπιον όλου του κόσμου στα Ηνωμένα Έθνη δήλωσε «δεν θέλουμε ακόμη εκεχειρία» τη στιγμή που τα ισραηλινά τζετ βομβάρδιζαν τον Λίβανο το καλοκαίρι του 2006), η υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις θέλει επειγόντως να κερδίσει την υποστήριξη σημαιοστόλιστων αραβικών κυβερνήσεων για τον πόλεμο και την κατοχή του Ιράκ από την κυβέρνηση Μπους που αποτυγχάνουν, και για την εντεινόμενη κινητοποίησή της εναντίον του Ιράν. Αν και οι περισσότερες αραβικές κυβερνήσεις με χαρά θα προσδεθούν στη σταυροφορία των ΗΠΑ, οι λαοί τους δεν υποστηρίζουν την κατοχή του Ιράκ ή τον αντί-Ιρανικό πυρετό που ανεβαίνει στην Ουάσινγκτον. Συνεπώς, τα μη δημοφιλή και συχνά ασταθή αραβικά καθεστώτα (απόλυτες μοναρχίες, οικογενειακές δυναστείες και στρατιωτικά καθεστώτα μασκαρεμένα ως δημοκρατίες) θα πρέπει να παράσχουν κάποιου τύπου συναίνεση ώστε οι άραβες κυρίαρχοι να κατευνάσουν τους αντιστεκόμενους πληθυσμούς τους. Η πιο πρόσφατη εκδοχή είναι να προσφέρουν ένα υψηλής στάθμης (όσο χαμηλά κι αν είναι τα αποτελέσματα) διπλωματικό σόου με στόχο να μπορέσουν οι αραβικές κυβερνήσεις να ανακοινώσουν ότι οι ΗΠΑ τώρα συνδράμει να δοθεί ένα κράτος στους Παλαιστινίους. Όπως το περιέγραψαν οι New York Times «τώρα οι ΗΠΑ βουλιάζει στο τέλμα του Ιράκ και ψάχνει τρόπο να οικοδομήσει σχέσεις καλής θελήσεως με τους άραβες συμμάχους».

Η κυβέρνηση Μπους προφανώς προσδοκούσε ότι οι αραβικές κυβερνήσεις, στα πιο υψηλά κλιμάκια, θα καλωσόριζαν τις προσκλήσεις για την Ανάπολη. Αλλά μέχρι στιγμής, ακόμη και η Ιορδανία και η Αίγυπτος, οι δύο αραβικές κυβερνήσεις με πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ έχουν διστάσει, και η Σαουδική Αραβία δεν έχει πεισθεί. Ακόμα κι αν οι αραβικές κυβερνήσεις συμφωνήσουν να συμμετάσχουν, μπορεί να στείλουν χαμηλόβαθμους ή μεσαίους αξιωματούχους, χωρίς το πολιτικό βάρος –και τη φωτογραφική αξία- των βασιλέων και των πρωθυπουργών.

Ο δηλωμένος αμερικανικός στόχος για τη σύνοδο στην Ανάπολη είναι να παράσχει μια λύση δύο κρατών. Αλλά στην πραγματικότητα, αν γίνει η σύνοδος, το αποτέλεσμα θα είναι η συνέχιση της προσέγγισης του επί μακρόν ετοιμοθάνατου «Οδικού Χάρτη για την Ειρήνη» του 2003. «Θα παράσχει, στην καλύτερη περίπτωση μια υψηλής θεαματικότητας έναρξη μιας νέας έκδοσης της ίδιας ισραηλινό-παλαιστινιακής «ειρηνευτικής διαδικασίας» που απέτυχε τόσες φορές στο παρελθόν: μια διαδικασία βασισμένη στην αποδοχή της κυριαρχίας του Ισραήλ πάνω στις ζωές των Παλαιστινίων και τα εδάφη τους. Ο πραγματικός της στόχος θα είναι να δημιουργήσει κάτι που οι ΗΠΑ θα μπορούν να χρίσουν ως «ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος», ενώ δεν θα θέτουν υπό αμφισβήτηση την ισραηλινή στρατηγική, στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία πάνω από ολόκληρη την περιοχή Ισραήλ-Παλαιστίνης.

Η ατζέντα της συνόδου δεν θα βασιστεί σ’ αυτό που το διεθνές δίκαιο, καθώς και η παλαιστινιακή και η διεθνής κοινή γνώμη, θεωρούν δίκαια, διαρκή και βιώσιμη επίλυση της σύγκρουσης: τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και των εποικιστικών σχεδίων, την απόδοση των παλαιστινιακών δικαιωμάτων της αυτοκυριαρχίας και της επιστροφής και την άρση των ισραηλινών διακρίσεων και των πολιτικών απαρτχάιντ.

Αν οι αμερικανό-ισραηλινοί στόχοι για την Ανάπολη υλοποιηθούν, θα οδηγήσουν προφανώς στα ακόλουθα αποτελέσματα της «λύσης των δύο κρατών»:

Σύνορα

Θα κηρυχτεί ένα παλαιστινιακό «κράτος» σε μια σειρά από μη-συνεχή ακρωτηριασμένα καντόνια σαν τα Μπαντουστάν, που θα συνιστά κάτι λιγότερο από το 50% της Δυτικής Όχθης συν τη Γάζα. Το Ισραήλ ενδέχεται, με μεγάλες φανφάρες, φιλανθρωπικά να «προσαρμόσει» ελάχιστα την τωρινή οδό του Τείχους του Απαρτχάιντ για να αρπάξει ελαφρώς λιγότερη γη απ’ ότι η τωρινή χάραξη (για την οποία η ισραηλινή υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι ανακοίνωσε πρόσφατα ότι θα είναι η βάση των συνόρων). Όλος ο βασικός υδροφόρος ορίζοντας της Δυτικής Όχθης θα παραμείνει στην ισραηλινή πλευρά του Τείχους.

Εποικισμοί

Όλα τα βασικά εποικιστικά συγκροτήματα της Δυτικής Όχθης θα παραμείνουν άθικτα στην ισραηλινή πλευρά του Τείχους, αφήνοντας από 180.000 έως και 200.000 από τους τωρινούς 250.000 εποίκους στη Δυτική Όχθη στη θέση τους. Με μεγάλες φανφάρες τα περισσότερα από τα 105 μικρά συμβολικά «εποικιστικά φυλάκια» που κατασκευάστηκαν από το 2001, που όλα μαζί φιλοξενούν περίπου 2.000 εποίκους, θα καταργηθούν. Ολόκληρη η Κοιλάδα του Ιορδάνη θα παραμείνει σε ισραηλινά χέρια. Σε αντάλλαγμα θα προταθεί στους Παλαιστινίους «ανταλλαγή γης» που σχεδόν σίγουρα θα εμπλέξει ένα σημαντικά μικρότερο ποσοστό γης, ή πολύ λιγότερο βιώσιμο.

Πρόσφυγες

Το παλαιστινιακό δικαίωμα της επιστροφής, που θεσμοθετείται όχι μόνο από το διεθνές δίκαιο γενικά, αλλά και συγκεκριμένα από το ψήφισμα 194 του ΟΗΕ (1949), έχει ήδη απορριφθεί επισήμως από το Ισραήλ, αλλά και από τις ΗΠΑ, στην ανταλλαγή επιστολών Μπους-Σαρόν τον Απρίλιο του 2004. Η ατζέντα του Ισραήλ για την Ανάπολη σκοπεύει να επιβεβαιώσει εκ νέου αυτή την απόρριψη μέσω της απαίτησης οι Παλαιστίνιοι να δεχτούν να αναγνωρίσουν τον «εβραϊκό χαρακτήρα» του Ισραήλ, ή να δεχτούν τον ορισμό του Ισραήλ ως «κράτος του εβραϊκού λαού», αντί κράτους των πολιτών του. Μέχρι στιγμής οι παλαιστίνιοι αξιωματούχοι δείχνουν ότι δεν θα αποδεχτούν αυτή την ορολογία, την οποία ο πρωθυπουργός Ολμέρτ χαρακτηρίζει όρο για κάθε διαπραγμάτευση. Η απόρριψη του δικαιώματος της επιστροφής θα εδραιωθεί περεταίρω από μια ισραηλινή «προσφορά» προς τους παλαιστίνιους πρόσφυγες του προνομίου να «επιστρέψουν» στο πάλαι ποτέ νέο «παλαιστινιακό κράτος», αντί του δικαιώματος να επιστρέψουν στα πραγματικά πατρογονικά τους εδάφη μέσα στην οντότητα που είναι τώρα το Ισραήλ.

Ιερουσαλήμ

Το διεθνές δίκαιο (ψήφισμα 181 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που διαμέλισε την Παλαιστίνη σ’ αυτό που θα γίνονταν ένα εβραϊκό κι ένα αραβικό κράτος) ζητάει η Ιερουσαλήμ να μην ανήκει σε κανένα κράτος, αλλά μάλλον να είναι μία «ξεχωριστή οντότητα» υπό διεθνή δικαιοδοσία. Εικονικά καμία κυβέρνηση (ούτε καν οι ΗΠΑ) δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση από το Ισραήλ της Αραβικής Ανατολικής Ιερουσαλήμ και πολυάριθμα ψηφίσματα του ΟΗΕ έχουν επιβεβαιώσει ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι κατεχόμενη περιοχή. Οι ισραηλινοί εποικισμοί στην Ανατολική Ιερουσαλήμ (γνωστοί ως γειτονιές κι όχι εποικισμοί) στεγάζουν πάνω από 200.000 ισραηλινούς εποίκους και θα παραμείνουν στα χέρια του Ισραήλ. Η ισραηλινή θέση στην Ανάπολη θα ζητήσει τη συνέχιση του ισραηλινού ελέγχου σε ολόκληρη την Ιερουσαλήμ, με κάποιου τύπου ισραηλινά ελεγχόμενη «αυτονομία» για τις παλαιστινιακές γειτονιές και τμήματα των ιερών τόπων των μουσουλμάνων στην Παλιά Πόλη.

Αν η αμερικανό-ισραηλινή ατζέντα για την Ανάπολη πετύχει ένα επίσημο παλαιστινιακό τυπωθήτω, η ήδη περιορισμένη νομιμοποίηση της Παλαιστινιακής Αρχής μπορεί να μειωθεί περεταίρω και η υπάρχουσα παλαιστινιακή πολιτική κρίση, ειδικά ο διχασμός Φατάχ-Χαμάς, ενδέχεται να εκτραχυνθεί. Είναι σημαντικό να μνημονευθεί ότι οι ΗΠΑ όπως και το Ισραήλ φέρουν σημαντική ευθύνη για τους διχασμούς, τις εντάσεις και τη βία μέσα στην παλαιστινιακή πολιτεία. Στην εμπιστευτική του αναφορά που διέρρευσε, ο πρώην εκπρόσωπος του ΟΗΕ στο επονομαζόμενο Κουαρτέτο, ο περουβιανός διπλωμάτης Αλβάρο ντε Σότο δήλωσε ξεκάθαρα ότι «οι ΗΠΑ ολοφάνερα πίεσαν για μια σύγκρουση μεταξύ Φατάχ και Χαμάς – σε τέτοιο βαθμό ώστε μια βδομάδα πριν τη Μέκκα (τη συμφωνία ενότητας ανάμεσα στις δύο οργανώσεις από τους Σαουδάραβες), ο απεσταλμένος των ΗΠΑ διακήρυξε δύο φορές σε συνάντηση απεσταλμένων στην Ουάσινγκτον πόσο πολύ «μ’ αρέσει αυτή η βία» αναφερόμενος στον σχεδόν εμφύλιο που ξεσπούσε στη Γάζα στον οποίο σκοτώνονταν και τραυματίζονταν τακτικά πολίτες, επειδή «σημαίνει ότι άλλοι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται στη Χαμάς».

Οι συνομιλίες στην Ανάπολη πιθανότατα δεν θα αγγίξουν καν την σημερινή ανθρωπιστική (καθώς και πολιτική) κρίση που ταλανίζει 1,6 εκατομμύρια ανθρώπους στη Γάζα. Το αμερικανό-ισραηλινό καθοδηγούμενο μποϊκοτάζ της Γάζας, καθώς και η κήρυξη από το Ισραήλ της Γάζας ως «εχθρικής οντότητας» θα μείνει ως έχει. Οι περιορισμοί του Ισραήλ στις προμήθειες καυσίμων και ηλεκτρισμού προς τη Γάζα έχουν ήδη αρχίσει να δαγκώνουν. Με τη μείωση του ηλεκτρισμού, περιορίζεται το καθαρό νερό και τα μειούμενα αποθέματα καυσίμων αναμένεται να φτάσουν στο σημείο της κρίσης εντός των επόμενων ημερών. Η νέα αμερικανική βοήθεια προς τους Παλαιστινίους που προτάθηκε πρόσφατα από την κυβέρνηση Μπους παραμένει παγωμένη στο Κογκρέσο, εκκρεμούσης της επιτυχίας στην Ανάπολη. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η βοήθεια περιορίζεται σχεδόν εξολοκλήρου σε υποστήριξη, ειδικά στρατιωτική/ασφάλειας για την ηγούμενη από τη Φατάχ κυβέρνηση στη Ραμάλα, χωρίς να προορίζεται τίποτα για την απεγνωσμένα εξαθλιωμένη Λωρίδα της Γάζας.

Παλαιστίνιοι της Διασποράς

Οι Παλαιστίνιοι της Διασποράς δεν παρακολουθούν αμέτοχοι τις εξελίξεις. Αυτές τις μέρες διοργανώνονται διάφορα συνέδρια συλλόγων και συλλογικοτήτων. Η κινητικότητα αυτή αναμένεται να ξεδιπλωθεί ποικιλόμορφα μέσα στο 2008, έτος της Νάκμπα. Ακολουθούν αποσπάσματα ανακοινώσεων από δύο τέτοιους φορείς.

Το Δίκτυο της Παλαιστινιακής Νεολαίας (P.Y.N Palestinian Youth Network, www.pal-youth.org) πραγματοποιεί από τις 21 έως τις 30 Νοεμβρίου στο Παρίσι τη δεύτερη ετήσια σύνοδό του και το ιδρυτικό του συνέδριο. Στο συνέδριο θα παραστούν πάνω από 100 εκπρόσωποι της παλαιστινιακής νεολαίας από 27 διάφορες χώρες καθώς και από τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη.

Δείγμα γραφής από ανακοίνωση της P.Y.N της 16ης/6/2007:

Συλλογική τρέλα

Τρελαθήκαμε όλοι; Είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να γίνεται θύμα συλλογικής παράνοιας; Στην Παλαιστίνη, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, με την έγκριση της διεθνούς κοινότητας δεν καθιστούν απλώς την καθημερινή ζωή αβίωτη, αλλά και την ιδεολογική. Η διαρκής παρενόχληση μιας κυβέρνησης δημοκρατικά εκλεγμένης, ο στραγγαλισμός των θεσμών της, όπως τους βολεύει, η απαγωγή και οι εκτελέσεις των ηγετών της και το σακάτεμα της λαϊκής βούλησης, αναδεικνύουν απλώς την ανώμαλη εθνική-πολιτική αντίφαση που πολιορκεί τις δικές μας δημοκρατίες. …

Οι αιματηρές αδελφοκτόνες εικόνες μετρούν νεκρούς και θέτουν τα γεγονότα μέσα σ’ ένα πλαίσιο δράσης-αντίδρασης. Οι τίτλοι των ειδήσεων και, σε καθημερινή βάση, τα ρεπορτάζ για το ποια οργάνωση επιτέθηκε και ποια δέχτηκε την επίθεση, ωσάν να έχει εξαπλωθεί στην Παλαιστίνη ένα συλλογικό πανδαιμόνιο παράνοιας. Και εν τω μεταξύ η παλαιστινιακή κοινωνία πνίγεται μέσα σ’ αυτή την εκατόμβη βίας και αίματος.

Από τη μακρινή Διασπορά, τη Γαλλία, τη Σουηδία, τη Δανία, την Ισπανία, τη Χιλή, τη Βενεζουέλα, τον Καναδά, τις ΗΠΑ, τη Νορβηγία, την Πολωνία, την Αυστρία, την Αργεντινή, την Ελλάδα, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, την Ιταλία, το Ντουμπάι, τα Αραβικά Εμιράτα, την Αυστραλία, την Ελβετία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Συρία, τον Λίβανο, την Ιορδανία και από την Παλαιστίνη -τη γη και τους ανθρώπους όπου βρίσκονται οι καρδιές μας- εμείς, το Διεθνές Δίκτυο της Παλαιστινιακής Νεολαίας,

- αποδοκιμάζουμε την τωρινή κατάσταση ως το ανησυχητικό αποτέλεσμα διεξαγωγής ενός στρατηγικού πλάνου που σχεδιάζεται για χρόνια από τον Σιωνισμό με στόχο την καταστροφή της ιστορικής παλαιστινιακής αντίστασης και το ξερίζωμα της λαϊκής ενότητας ενάντια στην κατοχή

- προτρέπουμε με θέρμη τη Διεθνή Κοινότητα να σεβαστεί την κυρίαρχη βούληση της παλαιστινιακής κοινωνίας πολιτών και να σταματήσει τον οικονομικό αποκλεισμό ενάντια στο λαό μας και να συμμορφωθεί με τη διεθνή νομοθεσία

- διακηρύσσουμε τη βαθιά καταδίκη των βδελυρών ξένων επεμβάσεων και απαιτούμε να τερματιστεί η εκστρατεία σπίλωσης των παλαιστινιακών θεσμών και αρχών και να αναγνωριστεί άμεσα η ενηλικιότητα του παλαιστινιακού λαού ως ο μοναδικός, κυρίαρχος και νόμιμος φορέας που θα αποφασίζει για το δικό του πεπρωμένο

- ζητάμε την άμεση επέμβαση της ΟΑΠ ως του εκπροσώπου όλων των Παλαιστινίων ξεκινώντας από την αναδόμηση όλων των σωμάτων της για να καθοδηγήσει τον παλαιστινιακό λαό στην έξοδο απ’ αυτήν την κρίση και να συνεχίσει τον αγώνα μας ενάντια στη βάρβαρη ισραηλινή κατοχή

- εγκαλούμε τα μέσα ενημέρωσης, λόγω των δαιδαλωδών επικοινωνιακών στοιχείων και του μεγέθους του χειρισμού που συντελείται, και ζητάμε από τις οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών σε όλες τις χώρες όπου διαμένουμε να καταβάλουν εκτενείς προσπάθειες για την άνευ όρων ζωτική υποστήριξη της ενότητας του παλαιστινιακού λαού, δηλώνοντας ότι το Ισραήλ είναι ο μόνος κερδισμένος απ’ αυτή την αβάσταχτη κατάσταση

- ζητάμε από τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. να αναστείλουν τις προνομιακές συμφωνίες με το Ισραήλ, να σταματήσουν το εμπόριο όπλων, να λάβουν τα αρμόζοντα πολιτικά μέτρα με σκοπό να επανέλθει στην Παλαιστίνη η κοινωνικοοικονομική σταθερότητα και να τερματιστεί η συνεχιζόμενη κατοχή της Παλαιστίνης και να συμμορφωθούν με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά για περισσότερα από 60 χρόνια

- δεσμευόμαστε περισσότερο παρά ποτέ στο αναφαίρετο δικαίωμα των παλαιστινίων προσφύγων να ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ στη γη από την οποία εκδιώχθηκαν και τους αποστέρησαν το δικαίωμα να την αγαπούν και να ζουν σε αυτήν

- εκλιπαρούμε τις οικογένειές μας, τα αδέλφια μας, τους γονείς μας και τους παππούδες μας που υπομένουν σαν ήρωες και σε καθημερινή βάση τη βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής, παρ’ όλες τις τωρινές συνθήκες, να μην δώσουν σε κανέναν την ευκαιρία της παράλογης καταστροφής της μοναδικής άξιας κληρονομιάς που έχουμε γενιές και γενιές: της εθνικής παλαιστινιακής μας ταυτότητας. Γι’ αυτήν ο λαός μας αντιστέκεται μέχρι και σήμερα. Υπερασπιστείτε την μέχρι τη στερνή μέρα της ζωής σας! Πρέπει να εργαστούμε όλοι μαζί για να σταματήσουμε τις καταστροφικές συγκρούσεις, που απειλούν την παλαιστινιακή εθνικής μας ατζέντα, και μετατρέπουν σε στάχτες όλα τα κατορθώματα και τις θυσίες της Ιντιφάντα του λαού μας. Το «διαίρει και βασίλευε» είναι προφανώς ο πιο αρχαίος νόμος της ηγεμονίας. Ένας κατεχόμενος λαός είναι πολύ πιο ευάλωτος στον διεθνή πολιτικό αποκλεισμό και αν προσθέσεις χιλιάδες άδεια στομάχια, μαζί με απόγνωση και αφανισμό η εξίσωση παράγει μόνο έλκος. Με την αδιάκοπη πάροδο των χρόνων, 60 έτη, είναι πιθανό να μεταβληθεί σε καρκίνο. Αν οι δημοκρατικές αρχές δεν έχουν θεμέλια, τότε δεν έχουν πια νόημα. Μια κατατρεγμένη κυβέρνηση γίνεται όμηρος. Η Παλαιστινιακή Εθνική Αρχή χωρίς καμία ικανότητα μετατρέπεται σε υποτελή. Ένα κατεχόμενο έθνος μπορεί να υποφέρει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και τελικά να μισήσει τον εαυτό του.

Αποσπάσματα από τη Διακήρυξη της Παλαιστινιακής Λαϊκής Εθνικής Συνόδου των ΗΠΑ (USPCN - www.PalestineConference.org) της 11ης/11/2007.

Παλαιστίνιοι στις ΗΠΑ: Ανακτώντας τη Φωνή μας, Διεκδικώντας την Ιστορία μας

«…αναζωπυρώνοντας τον λαϊκό μας αγώνα, μιλώντας με πεποίθηση για την υπόθεσή μας, και μεγιστοποιώντας τις δυνατότητές μας ως φορείς της αλλαγής στον συλλογικό μας αγώνα για δικαιοσύνη, επιστροφή και απελευθέρωση».

Από τη διακήρυξη του Ντιτρόιτ, Ιούνιο 2006

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Παλαιστινιακής Λαϊκής Εθνικής Συνόδου των ΗΠΑ, που θα γίνει στο Σικάγο στις 8 Αυγούστου του 2008. Ενήμεροι και αναγνωρίζοντας πλήρως το βάρος αυτής της κρίσιμης ιστορικής καμπής, οι συμμετέχοντες στη συνάντηση συμφώνησαν τα ακόλουθα:

1. Τονίζουμε την ενότητά μας ως παλαιστινιακός λαός, την αδιαίρετη ενότητα του αγώνα μας, τη συλλογική μας ευθύνη και ότι είμαστε υπόλογοι ο ένας στον άλλον. Οι Παλαιστίνιοι στις ΗΠΑ πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη της αυτοοργάνωσής τους. Αναγνωρίζουμε ότι η ιστορία μας ως Παλαιστινίων είναι συνυφασμένη με την ιστορία του αραβικού λαού. Γι’ αυτό καλωσορίζουμε τους άραβες αδελφούς και αδελφές μας για να μας βοηθήσουν να πετύχουμε αυτό το σημαντικό έργο. Θα οικοδομήσουμε επίσης σχέσεις συνεργασίας με όλους όσοι συντάσσονται μαζί μας αλληλέγγυα, ειδικά τις καταπιεζόμενες μειονότητες και τους έγχρωμους.
2. Καθώς πολιτικοί και διπλωμάτες εμπλέκονται σε τωρινές και μελλοντικές διαπραγματεύσεις, συμπεριλαμβανομένης της Ανάπολις, θυμίζουμε σε όλους ότι καμία ειρήνη δεν μπορεί να είναι νομιμοποιημένη ή διαρκής χωρίς την πλήρη εφαρμογή των αναφαίρετων δικαιωμάτων μας, συμπεριλαμβανομένης της αυτοδιάθεσης και του δικαιώματος της επιστροφής.
3. Επαναλαμβάνουμε την υποστήριξή μας προς την Έκκληση του 2005 της Παλαιστινιακής Κοινωνίας Πολιτών, που καλούσε σε Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις με τον ίδιο αποτελεσματικό σε διεθνές επίπεδο τρόπο που εφαρμόστηκε ενάντια στο απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής.
4. Εκφράζουμε τη βαθιά μας ανησυχία και ζητάμε την άμεση άρση της βάρβαρης και παράνομης πολιορκίας της Γάζας. Μας ανησυχούν επίσης τα βαριά δεινά των παλαιστινιακών κοινοτήτων και των αδελφών τους στο Ιράκ, τον Λίβανο και αλλού. Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους ανθρώπους με συνείδηση να επικοινωνήσουν με αμερικανούς πολιτικούς, τα ΜΜΕ, τον ΟΗΕ και να τερματιστεί κάθε υποστήριξη προς αυτά και άλλα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα εις βάρος της ανθρωπότητας.

Πλησιάζουμε στην 60ή επέτειο της Νάκμπα, της μεγάλης καταστροφικής εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης, με ταπεινοφροσύνη και αποφασιστικότητα να δράσουμε.

Νεκροί δύο ταχυτήτων

Ναι, στη Γάζα υπάρχουν νεκροί από τις ενδοπαλαιστινιακές συγκρούσεις και αντιθέσεις. Εφτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο μνημόσυνο του Αραφάτ.

Το Κέντρο Προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Al Mezan εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του για τον αυξανόμενο αριθμό των θυμάτων της ενδοπαλαιστινιακής βίας και μεταφέρει μια εικόνα επιστροφής σε καθεστώς ανασφάλειας, την οποία βέβαια και καταδικάζει.

Αλλά δεν συμβαίνει μόνο αυτό στη Γάζα και τουλάχιστον το Κέντρο Al Mezan δεν την θυμάται μόνο όταν οι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται μεταξύ τους. Φροντίζει να καταγράφει και να δημοσιοποιεί και τα εγκλήματα της ισραηλινής κατοχής που περνάνε στα ψιλά.

Σύμφωνα με έκθεση του Κέντρου Προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Al Mezan οι Ισραηλινές Δυνάμεις Κατοχής (ΙΔΚ) έχουν κλιμακώσει τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Μέσα σε τρεις μόλις μέρες, από την Κυριακή 4 έως την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου οι ΙΔΚ σκότωσαν τέσσερις Παλαιστίνιους, μεταξύ αυτών πατέρα και γιο, και τραυμάτισαν άλλους εφτά.

Την Τετάρτη 7/11 οι ΙΔΚ έκαναν επιδρομή στο ανατολικό τμήμα της πόλης της Γάζας Deir al-Balah, εξαπέλυσαν σημαντικό αριθμό πυραύλων, συνέλαβαν ψαράδες και εκχέρσωσαν αγροτικά εδάφη. Οι ακριβείς ζημιές που προκλήθηκαν και ο ακριβής αριθμός των τραυματιών δεν έχουν αποτιμηθεί επειδή ο στρατός εξακολουθεί να βρίσκεται στην περιοχή.

Την Κυριακή 4/11 οι ΙΚΔ βομβάρδισαν δύο φορές το εργοστάσιο αλιευτικού εξοπλισμού al-Nasir στο βόρειο τμήμα της Γάζας σκοτώνοντας τρεις από τους εργάτες του. Οι νεκροί εργάτες της επίθεσης από το στρατιωτικό ελικόπτερο είναι: ο 39χρονος Zahir Salman al-U'r, ο 18χρονος γιος του Ashraf και 28χρονος Muhammad Sulaiman Abu Harbid.

Μιάμιση ώρα μετά τον πρώτο βομβαρδισμό οι ΙΚΔ εξαπέλυσαν πύραυλο από τα ανατολικά σύνορα της Γάζας που προσγειώθηκε στον προαύλιο χώρο του ίδιου εργοστασίου. Νεκρός έπεσε ο 20χρονος Hashim Ayn Kadoura και ο 15χρονος Muhannad Mahmoud Ayid τραυματίστηκε από τα θραύσματα. Όταν εξαπολύθηκε ο δεύτερος βομβαρδισμός βρίσκονταν μέσα στο κτίριο ερευνητές του Al Mezan και δημοσιογράφοι, για να καταγράψουν τις ζημιές που προκάλεσε η πρώτη επίθεση ευτυχώς κανένας από αυτούς δεν τραυματίστηκε.

Την ίδια μέρα, 4/11, οι ΙΚΔ άνοιξαν πυρ από τη συνοριακή γραμμή στο μέσον της Λωρίδας της Γάζας εναντίον αγροτών τραυματίζοντας δύο από αυτούς. Επίσης το πολεμικό ναυτικό εξαπέλυσε βαριά πυρά σε αλιευτικά σκάφη στην πόλη της Ράφα και συνέλαβε τέσσερις ψαράδες, μεταξύ αυτών κι έναν 16χρονο. Απελευθερώθηκαν την ίδια μέρα.

(Πηγές: http://electronicintifada.net/v2/article9088.shtml, http://www.mezan.org/ )

Η Παλαιστινιακή Διεθνής Καμπάνια για τον Τερματισμό της Πολιορκίας της Γάζας απέκτησε ιστοσελίδα, επισκεφθείτε την: http://www.end-gaza-siege.ps/

Αποσπάσματα από την τελευταία δημοσκόπηση του JMCC σε δείγμα 1.200 από 3-6/11

Σύνοδος της Ανάπολις

θα αποτύχει (62%)

θα πετύχει (35.3%)

Αν αποτύχει:

τίποτα δεν θα αλλάξει (47%)

θα ξεσπάσει νέα Ιντιφάντα (28%)

θα επέμβει ανεξάρτητος εταίρος (21.7%)

Επιθυμία να δοθεί μια ευκαιρία στις διαπραγματεύσεις (67.9%)

να μην δοθεί (30.6%)

Επιθυμία για λύση δύο κρατών (53%)

Επιθυμία για λύση ενός διεθνικού κράτους σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη (23.5%)

Επιθυμία για λύση ενός παλαιστινιακού κράτους σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη (8.9%)

Επιστροφή των προσφύγων

Να γυρίσουν στα προγονικά τους εδάφη (66.8%)

Να γυρίσουν σ’ ένα παλαιστινιακό κράτος στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα (9.7%)

Να αποζημιωθούν ως αντάλλαγμα για την επιστροφή (9%)

Ιερουσαλήμ

Να είναι πρωτεύουσα όλων των μουσουλμάνων (52.9%)

Να είναι πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους και η δυτική Ιερουσαλήμ πρωτεύουσα του Ισραήλ (26.3%)

Να είναι ενιαία και ανοικτή ως πρωτεύουσα και των δύο κρατών (10.6%)

Να είναι διεθνής πόλη (7.4%)

Ποιον πολιτικό εμπιστεύεστε περισσότερο; (ανοικτή ερώτηση)

Κανέναν (27.4%)

Μαχμούντ Αμπάς (18.3%)

Ισμαήλ Χανίγιε (16.3%)

Μαρουάν Μπαργούτι (14.3%)

Σαλάμ Φαγιάντ (2.3%)

Μοχάμεντ Νταχλάν (2.3%)

(http://www.jmcc.org/new/07/nov/poll.htm)

Από τη Γαλλία που αντιστέκεται

Μήνυμα από το CAPJPO-EuroPalestine
Κάλεσμα σε διαδήλωση ενάντια στην υποστήριξη που παρέχεται από το δημαρχείο του Παρισιού στον ισραηλινό στρατό

Αγαπητοί Φίλοι,

Διάφορες ενέργειες σε όλο τον κόσμο δείχνουν ότι οι διαδηλώσεις ενάντια στην κατοχή και τον πόλεμο αυξάνονται σε πολλές χώρες και ότι αυτές οι διαδηλώσεις υπήρξαν συχνά επιτυχημένες, ακόμη και σε περιπτώσεις που ανακινήθηκαν αρχικά από ολιγάριθμες ομάδες (βλέπε http://www.europalestine.com/spip.php?article2846).

Είμαστε πεπεισμένοι ότι διαθέτουμε τα μέσα να γυρίσουμε τον τροχό προς τη σωστή κατεύθυνση, εάν υπάρξουν περισσότεροι ανάμεσά μας που θα εκφράσουν αυτό το πλατιά κοινό αίσθημα αηδίας και αγανάκτησης απέναντι στις σημερινές αδικίες και ψεύδη.

Εκείνοι που κατέχουν τα ηνία της εξουσίας έχουν πολλά πλεονεκτήματα, είναι αλήθεια: διεφθαρμένοι πολιτικοί ηγέτες, τύπος κατά κύριο λόγο υποταγμένος, διάφορα μέσα καταπίεσης όταν το δηλητήριο δεν αρκεί.

Αλλά έχουν επίσης ένα «αγκάθι στο πόδι». Όλοι οι πόλεμοι είναι αιματηρές αποτυχίες, ξεκινώντας απ’ αυτόν που διεξάγεται στο Ιράκ. Και κοστίζουν πολύ. Τόσο πολύ για την ακρίβεια, που οι πολίτες των ΗΠΑ νιώθουν τις συνέπειές τους στη μείωση του προϋπολογισμού των κοινωνικών δαπανών, στην αύξηση των τιμών και στην αγορά κατοικίας («υπερτιμήσεις»)…

Οι κατοχές, η κρατική τρομοκρατία και οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου έχουν σπείρει βία σε όλο τον κόσμο χωρίς να αχνοφαίνεται η άκρη του τούνελ, μάλλον το αντίθετο. Η Παλαιστίνη αποτελεί το πιο χτυπητό παράδειγμα: 60 χρόνια προσαρτήσεων, διωγμών, κατοχής, φυλακίσεων με τι αποτέλεσμα; Εκατομμύρια Παλαιστίνιοι διαρκώς βασανίζονται, είναι ωστόσο αποφασισμένοι να παραμείνουν στα εδάφη τους και οι Ισραηλινοί δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να ζήσουν εν ειρήνη καθ’ όσον υπολογίζουν μόνο στη δύναμη και περιφρονούν τη νομιμότητα. Ακόμη και με τη συμπαράσταση διεφθαρμένων κυβερνήσεων σε όλο τον κόσμο, δεν μπορούν να αποφύγουν με τέτοιες πολιτικές την αντιπαράθεση με το σύνολο των αραβικών λαών εν μέσω των οποίων επέλεξαν να εγκατασταθούν, ενώ την ίδια στιγμή τους περιφρονούν.

Που θα μας οδηγήσει αυτή η οδός, αυτή η δολοφονική κλιμάκωση που ελπίζει να υπάρχει πάντοτε μία χώρα προς επίθεση, με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες στον άμαχο πληθυσμό; Στην Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο …και σύντομα στο Ιράν και τη Συρία, και γιατί όχι στη Βενεζουέλα ή την Κούβα, που είχαν την κακοτυχία να μην υπακούουν τα Δόγματα των ΗΠΑ; Η πολεμική προπαγάνδα είναι παντού. «Πρέπει να περιμένουμε το χειρότερο» διακήρυξαν οι Σαρκοζί και Κουσνέρ. Ναι, αν αφήσουμε άντρες σαν κι αυτούς να κάνουν ό,τι θέλουν, μπορούμε να περιμένουμε τα χειρότερα. Και δεν είδαμε ακόμη τίποτα.

Μέχρι στιγμής, νιώθουμε πολύ μακριά απ’ αυτές τις εκρήξεις, τις εισβολές και τις λίμνες του αίματος. Εδώ, μέχρι στιγμής ροκανίζουν προοδευτικά τα κεκτημένα μας (συντάξεις, ιατρικές δαπάνες, δικαίωμα στην απεργία, πανεπιστήμια αποκλειστικά για τους πιο πλούσιους…). Και για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, με άλλα λόγια να γεμίσουν οι τσέπες των πολυεθνικών, επιτίθενται παράλληλα στις δημόσιες ελευθερίες (CCTV, φακέλωμα ανθρώπων, γενετικοί έλεγχοι…).

Αλλά πως μπορεί κανείς να σταματήσει έναν αυξανόμενο αριθμό πολιτών του κόσμου από το να πιστεύει ότι όλα αυτά εντάσσονται στην ίδια λογική, το ίδιο «διαίρει και βασίλευε» (Γάλλοι ενάντια στους ξένους, «Ιουδαίο-Χριστιανοί» ενάντια σε Μουσουλμάνους, Σουνίτες εναντίον Σιιτών…), την ίδια λεηλασία των φτωχότερων χωρών τόσο στο Νότο όσο και στο Βορρά και τα ίδια ψέματα. Ξέρουμε τι να σκεφτούμε για τα φερόμενα «όπλα μαζικής καταστροφής» στο Ιράκ. Και τώρα έχουμε σερβιριστεί το ίδιο δηλητηριώδες πιάτο με την «Ιρανική πυρηνική απειλή», ενώ χώρες τόσο επιθετικές και έκνομες όπως το Ισραήλ και οι ΗΠΑ διαθέτουν ήδη την ατομική βόμβα. Ποιος προκάλεσε τον θάνατο και την καταστροφή στον Λίβανο το καλοκαίρι του 2006; Δεν ήταν το Ιράν. Ούτε τις ναπάλμ στο Βιετνάμ και στην Αλγερία, πόσο μάλλον τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Πρέπει να πούμε ΟΧΙ πριν να είναι πολύ αργά! Σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη, πρέπει να δείξουμε ότι δεν μας έπιασαν κορόιδα και ότι είμαστε ενάντια σ’ αυτό το πρόγραμμα βαρβαρότητας.

11 Νοεμβρίου στο Παρίσι: Κάλεσμα σε διαδήλωση ενάντια στον έπαινο των εγκλημάτων πολέμου

Όπως γνωρίζετε, ενώ η ισραηλινή κυβέρνηση βομβαρδίζει και χτυπάει τη Λωρίδα της Γάζας (δεν της αρκεί η επιβολή λιμοκτονίας στους κατοίκους της), το Δημαρχείο του Παρισιού έχει αναρτήσει στο Parc de Bercy μια πινακίδα που λέει το «Παρίσι δείχνει την υποστήριξή του προς» τους τρεις στρατιώτες των Ισραηλινών Δυνάμεων Κατοχής και σκοπεύει να την αφήσει εκεί «έως ότου απελευθερωθούν» (!).

Δεν καταφέρνει να «δείξει την υποστήριξή του» στους 11.000 Παλαιστίνιους, πολιτικούς κρατούμενους του Ισραήλ, που αρνούνται να αποδεχτούν την κατοχή των εδαφών τους. Μεταξύ αυτών εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά, 45 εκλεγμένοι αντιπρόσωποι που απήχθηκαν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2006 και ένας γάλλο-παλαιστίνιος φοιτητής, ο Salah Hamouri, τον οποίο οι ηγέτες μας άφησαν να σαπίσει για δύο χρόνια στις ισραηλινές φυλακές παρά τις εκκλήσεις της γαλλίδας μητέρας του.

Την επόμενη Κυριακή είναι η επέτειος των θυμάτων του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (του πολέμου που υποτίθεται ότι θα ήταν ο τελευταίος), καλούμε όσους περισσότερους μπορείτε να πάρετε μέρος με σημείο εκκίνησης το μέρος όπου έχουν αναρτηθεί οι τρεις φωτογραφίες. Παρακαλούμε διαδώστε πλατιά αυτό το κείμενο.

Οι φίλοι σας στο

CAPJPO-EuroPalestine

Η Ήττα των Νικητών

Παρουσίαση του σημαντικού βιβλίου που επιμελήθηκε η δημοσιογράφος Βαγγελιώ Βογιατζή πραγματοποιούν οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα τη Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007, στις 7μμ, στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20).

Το βιβλίο περιλαμβάνει 43 διεισδυτικές αναλύσεις Ελλήνων και ξένων -που αποκαλύπτουν τα πραγματικά κίνητρα των "αντιτρομοκρατικών" πολέμων και διαγράφουν τις μελλοντικές εξελίξεις- και συγκλονιστικές μαρτυρίες από τα μέτωπα των πολεμικών επιχειρήσεων στο Ιράκ, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και το Αφγανιστάν. Η έκδοση έχει εμπλουτιστεί με 166 αποκαλυπτικές φωτογραφίες που σκιαγραφούν την καθημερινότητα και το μέγεθος της καταστροφής.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Αντώνης Μπρεδήμας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Γιώργος Δελαστίκ, δημοσιογράφος

Λίνος-Αλέξανδρος Σισιλιάνος, αναπλ. Καθηγητής στη Νομική Σχολή Αθηνών

Νασίμ Αλάτρας, δημοσιογράφος

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Γιάννης Τριάντης

Θα προβληθούν:

-παρέμβαση του Abd al Bari Atwan, εκδότη και διευθυντή της εφημερίδας Al Quds al Arabi

-βίντεο από το Neve Shalom/Wahat Assalam (Όαση Ειρήνης), το μοναδικό χωριό όπου Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι έχουν επιλέξει να ζουν μαζί

-βίντεο από το χωριό Bi’lin, οι κάτοικοι του οποίου αγωνίζονται να απομακρύνουν το ισραηλινό τείχος.

Βραβείο στην "Ουλή του Δαβίδ"

Η παλαιστινιακής καταγωγής αγωνίστρια Susan Abulhawa, συγγραφέας του έργου The Scar of David (Η Ουλή του Δαβίδ), είναι η φετινή νικήτρια στην κατηγορία της Ιστορικής Μυθοπλασίας των Εθνικών Βραβείων των Καλύτερων Βιβλίων στις ΗΠΑ.

Η συγγραφέας

Η Susan Abulhawa, γεννημένη από πρόσφυγες του 1967, μεγάλωσε ανάμεσα στο Κουβέιτ, την Ιερουσαλήμ, τη Βόρεια Καρολίνα και την Ιορδανία.

Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη βιοϊατρική στις ΗΠΑ και σταδιοδρόμησε επαγγελματικά με επιτυχία στην ιατρική επιστήμη.

Αγανακτισμένη με την ειδησεογραφική κάλυψη του αγώνα των Παλαιστινίων, ξεκίνησε να δημοσιεύει άρθρα σε πολλές αμερικανικές εφημερίδες (New York Daily News, Chicago Tribune, Christian Science Monitor κ.ά.).

Τον Απρίλιο του 2002 ταξίδεψε στη Δυτική Όχθη όταν άρχισε να γίνεται γνωστό ότι διεξάγεται μια σφαγή στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν. Κατέστη αυτόπτης μάρτυρας της θηριωδίας που εκτυλίχθηκε εκεί και έφυγε αποφασισμένη να διηγηθεί την ιστορία των γενναίων ανθρώπων της Τζενίν.

Εκτός από την Ουλή του Δαβίδ έχει συμμετάσχει στις δύο ανθολογίες Διαλυμένες Ψευδαισθήσεις (Shattered Illusions, Amal Press 2002) και Αναζητώντας την Τζενίν (Searching Jenin, Cune Press 2003).

Έχει ιδρύσει το ίδρυμα Παιδικές Χαρές για την Παλαιστίνη που έχει στήσει παιδικές χαρές σε πόλεις της Δυτικής Όχθης και της Γάζας και συμμετέχει στο κίνημα «Ελεύθερη Γάζα – Free Gaza».

Η υπόθεση του βιβλίου

Η Ουλή του Δαβίδ είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα για μια παλαιστινιακή οικογένεια από το χωριό Ein Hod, που εκκενώθηκε από τους κατοίκους του από το νεοϊδρυθέν κράτος του Ισραήλ το 1948. Την ιστορία αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο η Αμάλ, που γεννήθηκε στους κόλπους αυτής της οικογένειας σ’ έναν προσφυγικό καταυλισμό υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ στην Τζενίν, όπου και θα βρει τελικά ο θάνατος τα μέλη της οικογένειας προσμένοντας ή αγωνιζόμενα να επιστρέψουν στην πολυαγαπημένη τους Παλαιστίνη.

Κατά τη διάρκεια της εκδίωξης των μελών της οικογένειας από το προγονικό τους χωριό, ο αδελφός της Αμάλ, Ισμαήλ, χάνεται μέσα στο κομφούζιο των ανθρώπων που τρέχουν να σώσουν τη ζωή τους. Νήπιο την εποχή εκείνη, ο Ισμαήλ ανατρέφεται από μια εβραϊκή οικογένεια, μεγαλώνει ως Δαβίδ και γίνεται ισραηλινός στρατιώτης. Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1967, ο μεγαλύτερος αδελφός της Αμάλ, ο Γιούσεφ, έρχεται αντιμέτωπος με τον Δαβίδ, τον εβραίο αδελφό του. Ο Γιούσεφ αναγνωρίζει τον αδελφό του από μια εμφανή ουλή στο πρόσωπό του.

Το τέλος είναι η αρχή: το μυθιστόρημα διατρέχει τρομερά δεινά που ενσωματώνονται στο δυτικό τύπο υπό ηχηρούς τίτλους όπως «Σύγκρουση της Μέσης Ανατολής» και «Πόλεμος της Τρομοκρατίας». Κατά την εξέλιξη της ιστορίας ένας προαλειφόμενος βομβιστής αυτοκτονίας αποκτά όνομα, πρόσωπο και τη ζωή ενός ανθρώπου μέσα σ’ ένα κατανοητό πλαίσιο. Ένα αραβικό κορίτσι θεοσεβούς και ταπεινής καταγωγής δραπετεύει από το πεπρωμένο της και βιώνει το «Αμερικανικό Όνειρο», το οποίο δεν μπορεί ψυχικά να αντέξει. Ένας ισραηλινός άντρας βρίσκεται μπλεγμένος σε μια πραγματικότητα με την οποία δεν μπορεί να συμφιλιωθεί και βρίσκει τη γαλήνη μόνο στην αναισθησία του αλκοόλ. Κι ένα έθνος πάμφτωχων προσφύγων που ζουν υπό τη γενική ταμπέλα του «τρομοκράτη» αναδύεται μέσα από το πλαίσιο μιας αλύτρωτης Ιστορίας. Οι Παλαιστίνιοι αναδύονται με όλη τους την ανθρωπιά καθώς παραπαίουν στο περιθώριο της ζωής ενάντια σε μια βάρβαρη στρατιωτική κατοχή, μια διεφθαρμένη ηγεσία, μια αδιάφορη διεθνή κοινότητα και την ακλόνητη θέληση να ανακτήσουν τη θέση τους ανάμεσα στα έθνη ως ανθρώπινα όντα που δικαιούνται ανθρώπινα δικαιώματα και τη θεμελιώδη αξιοπρέπεια της κληρονομιάς.

Η ιστορία εκτυλίσσεται διαπερνώντας κορυφαίες ιστορικές στιγμές: τη Νάκμπα του 1948, τον πόλεμο του 1967, τη σφαγή στη Σάμπρα-Σατίλα το 1982, το βομβαρδισμό της αμερικανικής πρεσβείας στη Βηρυτό το 1983, την εισβολή στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν το 2002.

Μέσα στο 2008 το έργο θα κυκλοφορήσει σε διάφορες γλώσσες.

Στοιχεία επικοινωνίας:

Mark B Miller, Management

215-674-1711 or 215-852-6960

http://www.scarofdavid.com

markbmiller@aol.com