Η Ελευθερία του Λόγου: το δικαίωμα να εξισώνεται η Γάζα με το Άουσβιτς

Το άρθρο του πολυσχιδούς μουσικού Gilad Atzmon αφιερωμένο εξαιρετικά στον φίλο μου Νικόλα.

Gilad Atzmon – Η Ελευθερία του Λόγου: το δικαίωμα να εξισώνεται η Γάζα με το Άουσβιτς

(Μια διάλεξη που δόθηκε την 1^η Μαρτίου του 2008 στο διήμερο Invitation to Learn)

“Θα επιφέρουν (οι Παλαιστίνιοι) στον εαυτό τους μεγαλύτερο ολοκαύτωμα επειδή θα χρησιμοποιήσουμε όλη μας την ισχύ για να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας” (Matan Vilnai, Ισραηλινός Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας, 29 Φεβρουαρίου 2008)

Είναι ξεκάθαρο πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Ισραηλινός Αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας δεν δίστασε καθόλου να εξισώσει το Ισραήλ με τη Ναζιστική Γερμανία όταν αποκάλυψε το μέλλον γενοκτονίας που περιμένει τον Παλαιστινιακό λαό, ωστόσο, για κάποιο λόγο, αυτό ακριβώς αποφεύγουν να κάνουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Παρά τα γεγονότα που είναι ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, παρά τη λιμοκτονία στη Γάζα, παρά το ότι ένας ισραηλινός αξιωματούχος παραδέχτηκε τις προθέσεις γενοκτονίας εις βάρος των Παλαιστινίων, παρά την κλιμακούμενη σφαγή και τον ογκούμενο θάνατο, εξακολουθούμε να φοβόμαστε να πούμε ότι η Γάζα είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και ότι βρίσκεται στα πρόθυρα του να μετατραπεί σε μοιραίο στρατόπεδο. Για κάποιον περίεργο λόγο, πολλοί από μας δεν μπορούν ακόμα να αποδεχτούν ότι αναφορικά με το κακό, το Ισραήλ είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής της αναλγησίας και της εκδίκησης.

Ελευθερία και Εξουσία

Στο ανεκτίμητο κείμενο Για την Ελευθερία, ο John Stuart Mill πρέσβευε ότι ο αγώνας πάντοτε λαμβάνει χώρα ανάμεσα στα ανταγωνιστικά αιτήματα της ελευθερίας και της εξουσίας. Με άλλα λόγια, η ελευθερία και η ηγεμονία είναι καθορισμένες να αντιμάχονται η μία την άλλη. Ωστόσο, η δυτική φιλελεύθερη ιδεολογία περί ισότητας είναι εκεί για να εισάγει μια εναλλακτική πολιτική. Είναι εκεί για να θρέψει το μύθο ότι η «εξουσία» και η «ελευθερία» μπορούν να ειδωθούν ως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σήμερα, θα προσπαθήσω να φωτίσω τη δομική δυναμική του φιλελεύθερου λόγου και τα διαφορετικά στοιχεία που εμπλέκονται στη διατήρηση της ψευδούς προβολής της «ελευθερίας», της «ελευθερίας του λόγου» και της «ελευθερίας της σκέψης». Θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι είναι η φερόμενη ως «ελευθερία» μας η οποία στην πραγματικότητα μας αποτρέπει από το να σκεπτόμαστε ελεύθερα και ηθικά.

Όπως μάλλον θα παρατηρήσατε είπα «ψευδής προβολή της ελευθερίας» επειδή είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι, αναφορικά με τον Φιλελεύθερο λόγο μας, η ελευθερία δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια απλή προβολή. Στην πράξη, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Η προβολή της «ελευθερίας» βρίσκεται εκεί για να τροφοδοτεί και να συντηρεί τον ενάρετο αυτάρεσκο λόγο μας, ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε να στέλνουμε τους στρατιώτες μας να σκοτώνουν εκατομμύρια στο όνομα της «δημοκρατίας».

Ελευθερία του Λόγου και Ελευθερία της Σκέψης

Θα ήθελα να κάνω μια εισαγωγή επ’ αυτού με ένα παράδειγμα της διαφοράς ανάμεσα στην «ελευθερία του λόγου» και την «ελευθερία της σκέψης».

Η ελευθερία του λόγου μπορεί να πραγματωθεί ως η ελευθερία του να εκφράζει κανείς τις σκέψεις του.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι άνθρωποι είναι δημιουργικά πλάσματα, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος αστυνόμευσης που να διασφαλίζει τη σιωπή των έντιμων φωνών. Από τη στιγμή που η ομιλία είναι έμφυτη στην ανθρώπινη φύση, κάθε δικαιοπραξία σχετικά με τον περιορισμό ενός τόσο θεμελιώδους δικαιώματος είναι αρκετά περίπλοκη: Μπορείς να απαγορεύσεις τα βιβλία κάποιου; Θα μοίραζε τότε φυλλάδια στους δρόμους. Κατάσχεις τα φυλλάδια; Θα έκανε προπαγάνδα στο δίκτυο. Του κόβεις το ρεύμα και τους κατάσχεις τον υπολογιστή; Μπορεί να αρχίζει να κραυγάζει. Του κόβεις τη γλώσσα; Μπορεί να συγκατανεύει όταν άλλοι επαναλαμβάνουν το μανιφέστο του. Και τότε δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να του κόψεις το κεφάλι, αλλά ακόμη και τότε, απλώς τον μετατρέπεις σε μάρτυρα.

Δύο πρόσφορες μεθόδους χρησιμοποιούνται από τους φιλελεύθερους για να φιμώσουν τους αντιφρονούντες:

Α. απαγόρευση (οικονομικό πρόστιμο και φυλάκιση),

Β. κοινωνικός αποκλεισμός.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να ειπωθεί ότι μέσα στον λεγόμενο φιλελεύθερο λόγο, κάθε απόπειρα φίμωσης μιας ιδέας ή μιας αντικαθεστωτικής φωνής είναι αναποτελεσματική, αν μη τι άλλο αντανακλά επαχθώς στην φιλελεύθερη αρχή και σύστημα. Αυτός είναι ο λόγος που οι φιλελεύθεροι προσπαθούν να απλοποιήσουν ορισμένες μάλλον εκλεπτυσμένες μεθόδους λογοκρισίας και αστυνόμευσης της σκέψης που θα ενέχουν ελάχιστη εξουσιαστική παρέμβαση. Όπως θα δούμε σύντομα, στη φιλελεύθερη κοινωνία, η λογοκρισία και η αστυνόμευση της σκέψης κυρίως αυτοεπιβάλλονται.

Όσο δύσκολο κι αν είναι να περιοριστεί η ελευθερία του λόγου, ο περιορισμός της ελευθερίας της σκέψης είναι σχεδόν αδύνατος.

Η ελευθερία της σκέψης μπορεί να πραγματωθεί ως η ελευθερία του σκέπτεσθαι, του να αισθάνεσαι, να ονειρεύεσαι, να θυμάσαι, να λησμονάς, να συγχωρείς, να αγαπάς και να μισείς.

Όσο δύσκολο κι αν είναι να επιβάλλεις σκέψεις σε άλλους, είναι σχεδόν ανέφικτο να εμποδίσεις τους ανθρώπους από το να δουν την αλήθεια μόνοι τους. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι καταπίεσης και περιορισμού της ενορατικής σκέψης και της ηθικής διορατικότητας. Προφανέστατα εδώ αναφέρομαι στην ενοχή.

Η ενοχή, που προκαλείται κυρίως από μια σειρά αξιωμάτων εκπεφρασμένων ως «πολιτική ορθότητα», είναι η πλέον αποτελεσματική μέθοδος για να παραμείνει η κοινωνία ή ο όποιος λόγος σε μια κατάσταση «αυτό-αστυνόμευσης». Μετατρέπει το φερόμενο αυτόνομο φιλελεύθερο υποκείμενο σε υποτακτικό, αυτοσυγκρατημένο, πειθήνιο πολίτη. Πλην όμως, η εξουσία γλιτώνει από το να προβεί σε οποιαδήποτε παρέμβαση. Είναι το φιλελεύθερο υποκείμενο εκείνο που αυτοπεριορίζεται να αποδεχτεί μια σειρά από προκαθορισμένες ιδέες που υποστηρίζουν την εξισωτική προβολή της ελευθερίας και της οικουμενικής κοινωνίας.

Ωστόσο στο σημείο αυτό βλέπω την αναγκαιότητα να εισηγηθώ ότι, παρά τον φιλελεύθερο ισχυρισμό περί αναζήτησης της ειρήνης, οι φιλελεύθερες κοινωνίες γενικά και οι άγγλο-αμερικανικές ειδικότερα εμπλέκονται σήμερα σε εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας σε κλίμακα γενοκτονίας. Συνεπώς, όσο πιο φρικτή γίνεται η Δύση, τόσο διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στην «ελευθερία της σκέψης» και την «ελευθερία του λόγου».

Αυτό το χάσμα μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε νοητική δυσαρμονία, η οποία σε πολλές περιπτώσεις μετεξελίσσεται σε μια πιο βαριάς μορφής απάθεια. Λέγεται ότι «το μόνο που χρειάζεται για ν’ ανθίσει το κακό είναι να μην κάνουν τίποτα οι καλοί άνθρωποι». Αυτό συνοψίζει τέλεια την απαθή αδιαφορία των δυτικών μαζών. Δεν νοιάζονται πολλοί για τη γενοκτονία στο Ιράκ που διαπράττεται στο όνομά μας, ή για τις μαζικές δολοφονίες στην Παλαιστίνη που διαπράττονται με την υποστήριξη των κυβερνήσεών μας. Γιατί είμαστε απαθείς; Επειδή όταν θέλουμε να υψώσουμε το ανάστημά μας και να πούμε αυτό που αισθανόμαστε, όταν θέλουμε να γιορτάσουμε τη φερόμενη ελευθερία μας και να εξισώσουμε τη Γάζα με το Άουσβιτς, ή τη Βαγδάτη με τη Δρέσδη, κάτι μέσα μας, μας σταματάει από το να το πράξουμε. Δεν είναι η Κυβέρνηση, η νομοθεσία ή κάποια άλλη μορφή εξουσίας, είναι μάλλον ένα μικρό και εξαιρετικά αποτελεσματικό «μικροτσίπ ενοχής» που δρα ως ρυθμιστής αστυνόμευσης στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας».

Θα προσπαθήσω τώρα να ακολουθήσω την ιστορική και φιλοσοφική εξέλιξη που μας οδηγεί από την ουτοπία της ελευθερίας και της ισότητας στη σημερινή ηθική και διανοητική αυτό-ευνουχιστική καταστροφή.

Η Αρχή της Βλάβης

Ο John Stuart Mill, ο ιδρυτής της σύγχρονης φιλελεύθερης σκέψης, μας λέει ότι κάθε δόγμα πρέπει να βλέπει ανεμπόδιστα το φως της ημέρας ασχέτως του πόσο ανήθικο μπορεί να φαντάζει σε κάθε άλλον. Αυτή είναι προφανώς η απόλυτη έκφραση της φιλελεύθερης σκέψης. Αποδίδει την απόλυτη ελευθερία της γνώμης και της συναίσθησης επί παντός επιστητού, πρακτικού ή υποθετικού, επιστημονικού, ηθικού, πολιτικού, θρησκευτικού ή θεολογικού.

Αν και ο Mill υιοθέτησε την πιο πλήρη φόρμα ελευθερίας της έκφρασης, εισηγήθηκε έναν περιορισμό στην ελευθερία με την πρόληψη της «πρόκλησης βλάβης σε άλλους». Είναι προφανώς πολύ δύσκολο να υπερασπίζεσαι την ελευθερία του λόγου όταν αυτός οδηγεί στην εισβολή επί των δικαίων των άλλων. Η ερώτηση που πρέπει συνεπώς να διατυπωθεί είναι «ποιοι τύποι λόγου μπορούν να προκαλέσουν βλάβη;». Ο Mill διαχωρίζει την νομιμοποιημένη από την παράτυπη βλάβη. Σύμφωνα με τον Mill, μόνο όταν ο λόγος προκαλεί άμεση και ολοφάνερη παραβίαση δικαιωμάτων μπορεί να περιορίζεται. Αλλά τότε, ποιο είδος λόγου μπορεί να προκαλέσει τέτοια παραβίαση;

Οι φεμινίστριες/ες για παράδειγμα υποστηρίζουν ότι η πορνογραφία υποβαθμίζει, θέτει σε κίνδυνο και βλάπτει τις ζωές των γυναικών. Μια άλλη δύσκολη περίπτωση είναι ο μισαλλόδοξος λόγος. Οι περισσότερες φιλελεύθερες ευρωπαϊκές δημοκρατίες έχουν θεσπίσει περιορισμούς για τον μισαλλόδοξο λόγο. Ναι, είναι συζητήσιμο το αν η απαγόρευση της πορνογραφίας ή του μισαλλόδοξου λόγου μπορεί να στηριχθεί από την αρχή της βλάβης όπως αρθρώθηκε από τον Mill. Θα έπρεπε κάποιος προφανώς να αποδείξει ότι ένας τέτοιος λόγος ή εικονοποίηση παραβιάζει δικαιώματα με άμεσο και απευθείας τρόπο.

Συνεπώς, η αρχή της βλάβης του Mill επικρίνεται τόσο ως πολύ περιορισμένη όσο και ως πολύ ευρεία. Είναι πολύ περιορισμένη επειδή αποτυγχάνει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των περιθωριοποιημένων. Είναι πολύ ευρεία επειδή όταν διερμηνεύεται διεξοδικά, μπορεί να οδηγήσει σε ενδεχόμενη απώλεια σχεδόν κάθε πολιτικά, θρησκευτικά ή κοινωνικά οριοθετημένου λόγου.

Η Αρχή της Προσβολής και η Ελευθερία του Λόγου

Δεδομένης της ανεπάρκειας της «αρχής της βλάβης», δεν άργησε να έρθει στο προσκήνιο η «αρχή της προσβολής». Η αρχή της προσβολής μπορεί να διατυπωθεί ως ακολούθως:

«Η ελευθερία της έκφρασης του ενός δεν πρέπει να περιορίζεται εκτός εάν επιφέρει προσβολή σε άλλους».

Η βασική λογική πίσω από την «αρχή της προσβολής» είναι επουσιώδης. Υπάρχει για να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των περιθωριοποιημένων και των αδύναμων. Υπάρχει για να πληροί το χάσμα που δημιουργήθηκε από την πάρα-πολύ-ευρεία αρχή της βλάβης.

Η αρχή της προσβολής είναι προφανώς αρκούντως αποτελεσματική για τον περιορισμό της πορνογραφίας και του μισαλλόδοξου λόγου. Όπως και στην περίπτωση της σκληρής πορνογραφίας, μιλώντας κυριολεκτικά, η προσβολή που προκαλείται από μια Ναζιστική πορεία μέσα σε μια Εβραϊκή γειτονιά δεν μπορεί να αποφευχθεί και πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Ωστόσο, η αρχή της προσβολής μπορεί να επικριθεί ότι θέτει πολύ χαμηλά το όριο. Θεωρητικά μιλώντας, ο καθείς μπορεί να «προσβληθεί» από οτιδήποτε.

Τα Εβραϊκά Λόμπυ και ο Φιλελεύθερος Λόγος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ευρεία χρήση της αρχής της προσβολής προσδίδει μεγάλη πολιτική ισχύ σε ορισμένα περιθωριοποιημένα λόμπυ γενικά και στα εβραϊκά λόμπυ ειδικότερα. Στηριζόμενοι στο συλλογισμό της «αρχής της προσβολής», εβραίοι εθνικιστές ακτιβιστές ισχυρίζονται ότι προσβάλλονται από κάθε μορφή κριτικής του Εβραϊκού κράτους και του Σιωνισμού. Αλλά στην πραγματικότητα προχωρούν παραπέρα, στην πραγματικότητα δεν είναι απλώς η κριτική στο Σιωνισμό και στο Ισραήλ που μας ζητείται να αποφεύγουμε. Οι αριστεροί εβραίοι επιμένουν ότι πρέπει να αποφεύγουμε κάθε συζήτηση που σχετίζεται με το εβραϊκό εθνικό σχέδιο, την εβραϊκή ταυτότητα, ακόμα και την εβραϊκή ιστορία. Με λίγα λόγια, με την αχανή στήριξη της αρχής της προσβολής, οι εβραίοι εθνικοί ηγέτες τόσο της αριστεράς όσο και της δεξιάς, έχουν κατορθώσει να καταστρέψουν τη δυνατότητα της όποιας κριτικής της εβραϊκής ταυτότητας και πολιτικής. Χρησιμοποιώντας την αρχή της προσβολής τα εβραϊκά λόμπυ, δεξιά, αριστερά και κεντρώα, έχουν κατορθώσει στην πράξη να φιμώσουν κάθε πιθανή κριτική του Ισραήλ και των εγκλημάτων του εις βάρος των Παλαιστινίων. Ακόμη πιο ανησυχητικό, οι αριστεροί εβραίοι πολιτικοί ακτιβιστές και διανοούμενοι απαιτούν με εξοργιστικό τρόπο να αποφεύγεται κάθε κριτική στο εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ και τη Βρετανία.

Όπως μπορούμε να δούμε, η «αρχή της προσβολής» καθορίζει, έως και υπηρετεί ορισμένους φρικτούς Σιωνιστές καθώς και αριστερά εβραϊκά πολιτικά λόμπυ στην καρδιά της λεγόμενης φιλελεύθερης δημοκρατικής Δύσης. Στην πράξη τρομοκρατούμαστε να υποταχθούμε από μια ομάδα πυλωρών που περιορίζουν την ελευθερία μας μέσω ενός ελαστικού δυναμικού λειτουργού ο οποίος βρίσκεται εδώ για να καταπιέζει τις σκέψεις μας προτού μετεξελιχθούν σε ηθική ενόραση. Ο χειρισμός που διαπράττεται από την πολιτική ορθότητα είναι το λίπασμα με το οποίο θρέφεται η συντριπτική γνωστική δυσαρμονία μας. Εδώ ακριβώς είναι που η ελευθερία της έκφρασης δεν συμφωνεί με την ελευθερία της σκέψης.

Άουσβιτς Έναντι Γάζας υπό το φως της Πολιτικής Ορθότητας

Τείνουμε να συμφωνούμε ότι ο περιθωριακός λόγος πρέπει να προστατεύεται από την αρχή της προσβολής, ώστε το περιθωριοποιημένο υποκείμενο να διατηρήσει τη μοναδική του φωνή. Προφανώς συμφωνούμε επίσης ότι μια τέτοια προσέγγιση πρέπει να εφαρμόζεται στον πολυσχιδή εβραϊκό περιθωριακό λόγο (θρησκευτικό, εθνικιστικό, τροτσκιστικό, κ.ά.). Φαινομενικά, τα εβραϊκά πολιτικά λόμπυ θέλουν πολύ περισσότερα απ’ αυτά, επιμένουν να απονομιμοποιούν κάθε διανοητική αναφορά στο σύγχρονο εβραϊκό λόμπυ και τον παγκόσμιο Σιωνισμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε αναφορά στη σύγχρονη εβραϊκή ιστορία απαγορεύεται, εκτός κι αν εγκρίνεται kosherly από μια «Σιωνιστική» αρχή. Όσο παράξενο κι αν είναι, το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα έχει πλέον οριοθετηθεί διανοητικά ως ένα μετά-ιστορικό γεγονός. Είναι ένα γεγονός του παρελθόντος που δεν επιτρέπει κανένα ιστορικό, ιδεολογικό, θεολογικό ή κοινωνιολογικό έλεγχο.

Δεδομένης της αρχής της προσβολής, οι Εβραίοι δικαιούνται να υποστηρίζουν ότι κάθε μορφή εικασίας αναφορικά με το παρελθόν άλγος τους είναι «προσβλητικό και επιβλαβές». Ωστόσο, μπορεί κανείς να απαιτήσει ορισμένες εξηγήσεις. Πώς μπορεί η ιστορική έρευνα που ενδεχομένως οδηγήσει σε διαφορετικές θεωρήσεις περασμένων γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν από εξίμισι δεκαετίες να προσβάλλει εκείνους που ζουν σήμερα μεταξύ μας; Προφανώς δεν είναι εύκολο να εισηγηθείς μια λογική απάντηση σ’ ένα τέτοιο ερώτημα.

Απλούστατα, η ιστορική έρευνα δεν θα έπρεπε να προκαλεί βλάβη ή προσβολή στον σύγχρονο Εβραίο ή σε κάθε άλλο ανθρώπινο υποκείμενο. Εκτός φυσικά, εάν το ίδιο το Ολοκαύτωμα χρησιμοποιηθεί εναντίον των Παλαιστινίων ή εκείνων που κατηγορούνται ως «εχθροί του Ισραήλ». Όπως μάθαμε πρόσφατα από τον Matan Vilnai, το Εβραϊκό Κράτος δεν θα αποφύγει να επιφέρει Shoah [Ολοκαύτωμα] στον Παλαιστινιακό λαό. Οι Ισραηλινοί και οι υποστηρικτές τους δεν αποτρέπουν εαυτούς από τη ρητορική χρησιμοποίηση του ολοκαυτώματος. Ωστόσο, τα εβραϊκά λόμπυ ανά τον κόσμο θα έβαζαν τα δυνατά τους προκειμένου να αποτρέψουν εμάς τους υπόλοιπους να κατανοήσουμε τι μπορεί να σημαίνει Shoah. Θα χρησιμοποιούσαν τις ύστατες δυνάμεις τους για να μας εμποδίσουν να χρησιμοποιήσουμε το ολοκαύτωμα ως εργαλείο κριτικής της Ισραηλινής βαρβαρότητας.

Όπως μπορεί να προβλέψει τώρα κανείς, προκειμένου να λογοκριθεί η ιστορική έρευνα της εβραϊκής ιστορίας και η περεταίρω κατανόηση του σημερινού ισραηλινού κακού, η πολιτική ορθότητα έρχεται στο προσκήνιο. Η πολιτική ορθότητα είναι εδώ για να μας εμποδίσει να δούμε και να εκφράσουμε το προφανές. Η πολιτική ορθότητα είναι εδώ για να μας εμποδίσει να συνειδητοποιήσουμε ότι η αλήθεια, και ειδικά η ιστορική αλήθεια, είναι μια ελαστική έννοια. Ωστόσο, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι ακριβώς είναι η πολιτική ορθότητα.

Η πολιτική ορθότητα, για εκείνους που αδυνατούν να την κατανοήσουν, είναι βασικά μια πολιτική θέση που δεν επιτρέπει την πολιτική κριτική. Η πολιτική ορθότητα είναι μία θέση που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ολοκληρωμένα με ορθολογικούς, φιλοσοφικούς ή πολιτικούς όρους. Χρησιμοποιείται ως μια σειρά αξιωμάτων στην καρδιά του φιλελεύθερου διαλόγου. Λειτουργεί ως αυτό επιβαλλόμενος ρυθμιστής φίμωσης που τροφοδοτείται από την αυτόκλητη ενοχή.

Η πολιτική ορθότητα είναι στην πραγματικότητα η πιο χονδροειδής επίθεση στην ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της σκέψης και την πανανθρώπινη ελευθερία, ωστόσο, χειριστικά, κομίζεται ως η απόλυτη ενσάρκωση στης ελευθερίας.

Συνεπώς, θα συμφωνούσα με όλη μου τη δύναμη ότι η πολιτική ορθότητα είναι ο πιο δριμύς εχθρός της ανθρώπινης ελευθερίας και ότι εκείνοι που καθορίζουν αυτά τα κοινωνικά αξιώματα στο λόγο μας είναι οι δριμύτεροι εχθροί της ανθρωπότητας.

Θα υποστήριζα με όλη μου τη δύναμη ότι από τη στιγμή που οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν ναζιστικού τύπου κρατική τρομοκρατία, η αφήγηση του ολοκαυτώματος και του νοήματός του ανήκει σε αυτούς τουλάχιστον όσο ανήκει και στους Εβραίους και σε οποιονδήποτε άλλον.

Θα υποστήριζα με όλη μου τη δύναμη ότι αν οι Παλαιστίνιοι είναι όντως τα τελευταία θύματα του Χίτλερ, τότε το ολοκαύτωμα και το νόημά του τους ανήκει περισσότερο απ’ ότι σε κάθε άλλον.

Δεδομένων όλων αυτών, η εξίσωση της Γάζας με το Άουσβιτς είναι ο ορθός και ο μοναδικός τρόπος να προχωρήσουμε. Η αμφισβήτηση του ολοκαυτώματος και του νοήματός του σημαίνει την απελευθέρωση της ανθρωπότητας σήμερα και στο εγγύς μέλλον.