Το ιταλικό προοδευτικό περιοδικό Senza Censura στο τελευταίο του τεύχος που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες δημοσίευσε συνέντευξη του Άραβα αριστερού συγγραφέα και αγωνιστή Dr. Hisham Bustani από την Ιορδανία. Ο Hisham Bustani συμμετέχει στη διεθνή σύνοδο που γίνεται στο Τσιαντσιάνο της Ιταλίας στις 24-25 Μάρτη 2007. Είναι οδοντίατρος στο Αμμάν, ηγετική μορφή του παναραβικού αγώνα. Συνιδρυτής του Φόρουμ Σοσιαλιστικής Σκέψης της Ιορδανίας και της Συμμαχίας του Αντιστεκόμενου Αραβικού Λαού. Έχει συλληφθεί πολλές φορές.
Η συνέντευξη στα ιταλικά:
http://www.senzacensura.org/public/rivista/sc07_2205.htm
Η ιστοσελίδα του Senza Censura http://www.senzacensura.org/
- Ερ: Θα ξεκινήσουμε από το ζήτημα της Παλαιστίνης που είναι πολύ περίπλοκο και οι προτεινόμενες λύσεις πολλές, και μερικές φορές αντιφατικές. Πώς βλέπετε αυτό το ζήτημα και την επίλυσή του;
Hisham Bustani: Το ζήτημα της Παλαιστίνης δεν είναι καθόλου περίπλοκο, αλλά εκείνοι που αρνούνται να δουν την απλότητα του να κρίνεις ένα γεγονός όπου μια ρατσιστική αποικιακή-εποικιστική οντότητα λειτουργικά-προσαρτημένη στον ιμπεριαλισμό είναι οικοδομημένη πάνω στον καταστροφή, τις δολοφονίες και τον αποκλεισμό ενός ολόκληρου πληθυσμού είναι εκείνοι που …. Και αρχίζουν να λένε πόσο περίπλοκα είναι τα πράγματα.
Απλά επειδή η απόφαση του διαμελισμού της Παλαιστίνης ανάμεσα στον αραβικό πληθυσμό της και τους σιωνιστές εισβολείς έτυχε να είναι ένα ψήφισμα του ΟΗΕ το 1947 με την υποστήριξη και των δύο υπερδυνάμεων της εποχής δεν καθίσταται αυτή η απόφαση ορθή ή νόμιμη. Και απλά επειδή οι Ευρωπαίοι ένιωσαν υπεύθυνοι για τους Ναζί και τις φασιστικές ενέργειες εναντίον των ευρωπαίων Εβραίων δεν σημαίνει ότι οι ευρωπαίοι αποικιοκράτες έχουν το δικαίωμα να επιλύσουν το εβραϊκό ζήτημα και να αλαφρώσουν τη συνείδησή τους εις βάρος ενός τρίτου εταίρου: των Αράβων.
Ο αγώνας για την Παλαιστίνη υπέστη τεράστια διαστρέβλωση, παραπληροφόρηση και παραμόρφωση. Στη δύση μεγάλος αριθμός ανθρώπων πιστεύει ότι το πρόβλημα ξεκινάει το 1967, όταν το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, ξεχνώντας ότι το Ισραήλ ουσιαστικά δεν υπήρχε 20 χρόνια πριν από το 1967, και ότι οι ρίζες του σιωνιστικού σχεδίου στην αραβική περιοχή χρονολογούνται από τη δημιουργία του σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα.
Επίσης οι άνθρωποι στη δύση νομίζουν ότι ο αγώνας για την Παλαιστίνη είναι μία σύγκρουση ανάμεσα σε «Παλαιστινίους και Ισραηλινούς», ενώ στην πραγματικότητα είναι ένας αραβικός αγώνας για την απελευθέρωση από τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό.
Πριν από τον αποικιοκρατικό διαμελισμό της Αραβικής Ανατολής με τη συμφωνία Σάικς-Πικότ του 1917 ανάμεσα στις βρετανικές και γαλλικές αποικιοκρατικές δυνάμεις, δεν υπήρχε Παλαιστίνη, Ιορδανία, Λίβανος και Συρία – οι χώρες που ξέρουμε σήμερα. Υπήρχε ένας κοινός χώρος όπου οι άνθρωποι ζούσαν μαζί. Αυτά τα κράτη είναι όλα αποικιοκρατικές κατασκευές υπό το δόγμα «διαίρει και βασίλευε».
Οι λύσεις που έχουν ένα βαθμό κοινής αποδοχής είναι η λύση των δύο κρατών ή η λύση του ενιαίου δημοκρατικού κράτους. Και οι δύο είναι πολύ ανεπαρκείς, μεροληπτικές και ανήθικες.
Η λύση των δύο κρατών απλά σημαίνει ότι είναι ΟΚ να κατέχεις εδάφη και να σκοτώνεις ή να εκτοπίζεις το λαό και μετά να επιστρέφεις τμήματα αυτής της γης σε ορισμένους από τους αρχικούς κατοίκους της για να φτιάξεις ένα τύπου κράτος με μερικές εξουσίες αλλά όλα να ελέγχονται και να παρακολουθούνται από τον κατακτητή του οποίου το αρχικό σχέδιο τοπικής κυριαρχίας εξακολουθεί να υφίσταται και να λειτουργεί! Το αποτέλεσμα της διαδικασίας του Όσλο είναι ξεκάθαρο και ένα τέτοιο αποτέλεσμα σημαίνει περαιτέρω ισχυροποίηση της παράνομης, ρατσιστικής, αποικιακής-εποικιστικής σιωνιστικής οντότητας.
Από την άλλη πλευρά, η λύση του «ενός δημοκρατικού κράτους» αποτυγχάνει να λύσει τις αντιφάσεις του κατακτητή που μετατρέπεται αυτόματα σε ένα «φυσιολογικό πολίτη» με τη φόρμουλα αυτή. Επιπλέον αυτή η παρουσίαση αντιμετωπίζει το ζήτημα από μια «κρατικιστική» αντίληψη, αποτυγχάνοντας έτσι να εξειδικεύσει τη βάση της σύγκρουσης ανάμεσα στους άραβες και τους σιωνιστές. Αυτός ο αγώνας δεν αφορά τη γεωγραφία αλλά την απελευθέρωση από την ηγεμονία, είναι ο αγώνας του σχεδίου της αραβικής απελευθέρωσης ενάντια στο ιμπεριαλιστικό/σιωνιστικό σχέδιο. Ένας τέτοιος αγώνας είναι αδύνατο να επιλυθεί στο επίπεδο της γεωγραφίας, επιλύεται μόνο στο επίπεδο της ύπαρξης. Δεν μπορεί να επιλυθεί από μια «κρατικιστική» αντίληψη, αλλά μόνο από μια εθνικοαπελευθερωτική προοπτική ή ακόμα έναν διεθνιστικό αγώνα για να ηττηθεί ο ιμπεριαλισμός.
Η λύση κατά τη γνώμη μου αναδύεται από το γεγονότα, και τα γεγονότα είναι απλά: το Ισραήλ είναι μια παράνομη οντότητα που θα έπρεπε να εξαλειφθεί. Θα έπρεπε να αποκατασταθεί το αρχικό καθεστώς των εκτοπισμένων ανθρώπων όπως ήταν πριν από τη σιωνιστική εισβολή όπως ήταν στις αρχές του 20ού αιώνα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με έναν αραβικό απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό που ενώνει τις αραβικές μάζες που υφίστανται την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η Παλαιστίνη θα ενσωματωθεί σ’ αυτή την ενιαία αραβική οντότητα όπως ήταν πριν το 1917 και όλες οι αντιφάσεις θα επιλυθούν με αυτό τον τρόπο. Αυτό το βήμα είναι αναγκαίο για να επιτευχθεί η κυριαρχία του λαού στη γη και στις πηγές της, επιτυγχάνοντας την κοινωνική δικαιοσύνη και το σοσιαλισμό.
Είναι σημαντικό ειδικά για την ευρωπαϊκή αριστερά να επανατοποθετηθεί απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα και να βγει από την τρομερή παραποίηση και παραπληροφόρηση και να μορφώσει μια επαναστατική προσέγγιση στο ζήτημα της Παλαιστίνης που είναι το κεντρικό σημείο της ιμπεριαλιστικής νέας επινόησης συνείδησης ώστε να συνάδει με τα συμφέροντά της. Η ευρωπαϊκή αριστερά θα έπρεπε να κατανοήσει τη φύση του αγώνα και τις αντιφάσεις που θα πρέπει να αντιμετωπίσει και την κεντρικότητα της Παλαιστίνης για τον ιμπεριαλισμό σήμερα. Δεν μπορεί κάποιος να είναι αντιιμπεριαλιστής και ταυτόχρονα ανεκτικός απέναντι στο Ισραήλ. Το Ισραήλ συνιστά την πραγμάτωση του σιωνιστικού/ιμπεριαλιστικού σχεδίου στην αραβική περιοχή. Πρέπει να αντιμετωπιστεί και να εξαλειφθεί.
Δυστυχώς, οι ίδιοι οι Άραβες συμβάλουν στο βασικό πρόβλημα (αγωνιστές και οργανώσεις). Οι περισσότεροι από εκείνους που συμμετέχουν στις συνόδους στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο ανήκουν είτε στα επίσημα σώματα ή συνδέονται/ χρηματοδοτούνται από ΜΚΟ, και εγκλωβίζονται (για προφανείς λόγους) στα όρια των τοπικών καθεστώτων ή προτεραιοτήτων των χορηγών τους. Μια άλλη κατηγορία είναι εκείνοι που θεωρούν ότι υπάρχει ένας ειδικός τρόπος προσέγγισης των Ευρωπαίων, ότι ο λόγος που χρησιμοποιούμε στο εσωτερικό δεν είναι κατάλληλος για τους ξένους, έτσι καταλήγουν να λένε αυτό που εκείνος/εκείνη πιστεύει ότι θέλουν να ακούσουν οι Ευρωπαίοι! Αυτές οι συμπεριφορές κατάστρεψαν ολοσχερώς την αληθινή φύση του αραβικού αγώνα στις διεθνείς συναντήσεις.
- Ερ: Τα επίσημα αραβικά καθεστώτα ηττήθηκαν από το Ισραήλ, ενώ η αντίσταση δεν νικήθηκε. Πώς το εξηγείτε αυτό;
Hisham Bustani: Γενικά, τα επίσημα αραβικά καθεστώτα σε ολόκληρη την ιστορία τους, είναι έκκριμα της αποικιοκρατικής εποχής και οι αραβικές κυρίαρχες τάξεις συνδέονται και υποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό και είναι εξαρτημένες ακόμη και ως πολιτικές υπάρξεις.
Τα αραβικά καθεστώτα δεν θέλουν να εμπλακούν σε συγκρούσεις με το Ισραήλ, αντίθετα, θέλουν να υποστηρίξουν την ύπαρξη του Ισραήλ και να προωθήσουν τα αμερικανικά σχέδια στην περιοχή για πολλούς λόγους:
1- Η διασύνδεση συμφερόντων και ύπαρξης μέσω του μηχανισμού «κυρίαρχου και κυριαρχούμενου».
2- Η ύπαρξη του Ισραήλ αποτελεί λειτουργικό αίτιο για την ύπαρξη των αραβικών καθεστώτων επειδή τα καθεστώτα είναι σημαντικά για τη διάλυση της λαϊκής εναντίωσης απέναντι στο Ισραήλ, και εγγυώνται την αποσόβηση των λαϊκών εκρήξεων.
3- Η αφύσικη και παράνομη ύπαρξη του Ισραήλ συνιστά αντανάκλαση της διαστροφής και της παρανομίας των ίδιων των αραβικών καθεστώτων, παρέχοντάς του έτσι κάποια μορφή «ομαλότητας» και «νομιμότητας».
4- Η λειτουργία του Ισραήλ ως εμπόδιο ενάντια στην πραγμάτωση του αραβικού απελευθερωτικού σχεδίου και την ενοποίηση των εκμεταλλευόμενων αραβικών μαζών αποτελεί αντανάκλαση της ίδιας λειτουργίας των αραβικών καθεστώτων καθώς θεωρούν τα σημερινά κράτη που προέκυψαν από τον αποικιοκρατικό διαμελισμό ως έναν οριστικό πολιτικό ορίζοντα.
5- Τα αραβικά καθεστώτα δεν έχουν αραβικό σχέδιο, ούτε έχουν σχέδια στο επίπεδο των σημερινών κρατών και είναι ένα και το αυτό με το αμερικανικό/σιωνιστικό σχέδιο στην περιοχή.
Τα καθεστώτα είναι οι συνεργάτες του Ισραήλ και αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν το νίκησαν.
Η αντίσταση στην Παλαιστίνη και στον Λίβανο απέδειξε ότι η ισραηλινή κοινωνία που αποτελείται από ένα ευρύ φάσμα εθνοτήτων και φυλών είναι μια ευάλωτη, κατασκευασμένη κοινωνία που μπορεί εύκολα να σπάσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι η αληθινή επιθυμία για αντίσταση, και η ισραηλινή κοινωνία θα καταρρεύσει υπό το βάρος των βομβαρδισμών μικρού βεληνεκούς και των μαρτύρων αυτοκτονίας. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που το Ισραήλ και τα αραβικά καθεστώτα εμπλέκονται σε μια ατέρμονη «ειρηνευτική» διαδικασία, ο πρωταρχικός στόχος αυτής της διαδικασίας είναι να προστατευθεί το Ισραήλ και να κερδίσει χρόνο για να ισχυροποιήσει τις αδύναμες εσωτερικές δομές του και να πετύχει περισσότερη ομογενοποίηση ανάμεσα στα συστατικά του μέρη.
Μετά τη διπλά ήττα του Ισραήλ από τη Χεζμπολάχ (το 2000 και το 2006) έχει γίνει ξεκάθαρο ότι η 50χρονη διαχείριση του ισραηλινού ζητήματος από τα αραβικά καθεστώτα ήταν μια οργανωμένη σειρά από απάτες που είχαν μοναδικό στόχο να εξασφαλίσουν χρόνο στο Ισραήλ για να ισχυροποιηθεί εσωτερικά και εξωτερικά.
- Ερ: Τι κατάφεραν οι ΗΠΑ με τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» και πόσο επιτυχημένη ήταν η προσπάθεια να «φτιαχτεί» μια νέα Μέση Ανατολή;
Hisham Bustani: Ο πόλεμος ενάντια στην «τρομοκρατία» δεν έχει στόχο την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας» ακόμη και με τον αμερικανικό ορισμό αυτής της έννοιας. Ο πόλεμος ενάντια στην «τρομοκρατία» έχει πολλούς διαφορετικούς στόχους:
1- Τον έλεγχο στρατηγικών αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στην αραβική περιοχή και στην κεντρική Ασία, αυτό θα ζημιώσει άλλες αναδυόμενες οικονομίες ανά τον κόσμο (Ευρώπη, Κίνα και Ιαπωνία) και θα τις καταστήσει ευάλωτες στην αμερικανική κατάχρηση εξουσίας.
2- Την εγκατάσταση περισσότερων αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων σε περιοχές που ήταν πριν «απαγορευμένες» όπως η αραβική χερσόνησος, η ανατολική Ευρώπη και οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, περικυκλώνοντας έτσι ολόκληρο τον κόσμο με μια ζώνη στρατιωτικών βάσεων και παρέχοντας την ικανότητα εισβολής οπουδήποτε στον κόσμο.
3- Τον τερματισμό των τελευταίων θυλάκων αντίστασης που είναι συγκεντρωμένες στην αραβική περιοχή (Ιράκ, Λίβανος και Παλαιστίνη), την Κεντρική και Νότια Αμερική (Μεξικό, Κολομβία, Περού) και τη Νοτιοανατολική Ασία (Νεπάλ, Φιλιππίνες).
Συνοπτικά, αυτό που οι ΗΠΑ αποκαλούν «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» είναι απλά μια προσπάθεια γεωπολιτικής αναδιανομής του κόσμου υπό την κυριαρχία μιας αποκλειστικής ηγέτιδας δύναμης αφότου η προηγούμενη διεθνής φόρμουλα (η ισορροπία των νικητριών δυνάμεων του 2ου παγκοσμίου πολέμου) έληξε με το τέλος του ψυχρού πολέμου.
Οι ΗΠΑ μπορεί να καταφέρουν να ελέγξουν τα ενεργειακά αποθέματα και να φυτέψουν στρατιωτικές βάσεις ως αποτέλεσμα του πολέμου τους ενάντια στην «τρομοκρατία», αλλά σίγουρα θα αποτύχουν να καταπιέσουν και να «εκδημοκρατίσουν» το λαό και να νικήσουν τα κινήματα αντίστασης. Αυτό θα στερήσει από τις ΗΠΑ την ασφάλειά τους και θα αυξήσει τις δαπάνες τους, ειδικά τις στρατιωτικές, επομένως τα πλεονεκτήματα που προσπορίζεται από τον έλεγχο χάνονται από το υψηλό κόστος της διατήρησης αυτού του ελέγχου (δείτε τα παραδείγματα του Βιετνάμ και τώρα του Ιράκ). Το «δημιουργικό χάος», ένα από τα βασικά επιτεύγματα του αμερικανικού πολέμου ενάντια στην «τρομοκρατία», θα χαστουκίσει τις ίδιες τις ΗΠΑ στο πρόσωπο και ίσως και να τις βγάλει νοκ-άουτ.
Αυτό μας φέρνει στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης. Η αμερικανική επιτυχία στη δημιουργία μιας «Νέας Μέσης Ανατολής» είναι μερική. Οι ΗΠΑ πέτυχαν από πολλές σημαντικές απόψεις: φυτεύοντας στην αραβική ανατολή στρατιωτικές βάσεις, ελέγχοντας τα πετρελαϊκά αποθέματα, εξουδετερώνοντας τα «κόκκινα» καθεστώτα εξαλείφοντάς τα (Σαντάμ Χουσεΐν) ή απομονώνοντάς τα (Μπασάρ ελ-Άσαντ), και γυρνώντας τους αραβικούς κοινωνικούς σχηματισμούς εκατοντάδες χρόνια πίσω προωθώντας προ-εθνικές και προ-κρατικές κοινωνικές δομές (σεκταριστικές, θρησκευτικές, εθνικές, φατριαστικές).
Η αποτυχία καταδεικνύεται από δύο βασικά ζητήματα που θα έχουν ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική αποτυχία του σχεδίου για τη Νέα Μέση Ανατολή συνολικά:
1- Η ολοσχερής ανικανότητα του Ισραήλ να ενσωματωθεί στην περιοχή και να γίνει ο βασικός τοπικός οικονομικός άξονας λόγω της λαϊκής αντίστασης σ’ αυτή την ενσωμάτωση.
2- Η ανικανότητα των ΗΠΑ και των συμμάχων της να πνίξουν τις αντιστάσεις στην αραβική περιοχή, επιπλέον, η ιρακινή και η λιβανική αντίσταση κατάφεραν τεράστια πλήγματα στις ΗΠΑ και το Ισραήλ και κατόρθωσαν να εμποδίσουν τα σχέδιά τους και τη μετατροπή της αραβικής ανατολής σ’ ένα βάλτο μέσα στον οποίο οι Αμερικανοί δεν μπορούν να νικήσουν και από τον οποίο δεν μπορούν να φύγουν.
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να δοθεί το τελικό χτύπημα στον ιμπεριαλισμό εδώ στην αραβική ανατολή. Είναι μια ιστορική ευκαιρία που δεν παρουσιάζεται πολύ συχνά. Οι επαναστατικές και προοδευτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο θα έπρεπε να έχουν συνείδηση αυτού του γεγονότος και του ιστορικού τους ρόλου για την υλοποίηση της νίκης της αντίστασης. Αυτό απαιτεί μια παγκόσμια συμμαχία όλων των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων και αυτό δεν είναι εύκολο λαμβάνοντας υπόψη τις πασιφιστικές τάσεις που κυριαρχούν στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
- Ερ: Στον αραβικό κόσμο, ο όρος «αντίσταση στην ομαλοποίηση» με το Ισραήλ έχει μια ιδιαίτερη σημασία που δεν είναι ευρύτερα γνωστή στον έξω κόσμο. Μπορείτε να μας μιλήσετε γι’ αυτό;
Hisham Bustani: Η ομαλοποίηση είναι ένα διπλωματικός όρος που χρησιμοποιείται όταν οι δεσμοί ανάμεσα σε δύο εχθρικά κράτη αποκαθίστανται και ξεκινάει μια διαδικασία «αμοιβαίας αναγνώρισης». Αυτός ο όρος έλαβε μια πιο πολιτικά φορτισμένη σημασία στον απόηχο της υπογραφής της συμφωνίας «ειρήνης» ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε τότε για να αναφερθεί στην «αποδοχή του σιωνιστικού κράτους» από το αιγυπτιακό καθεστώς και στους οικονομικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς δεσμούς που θα προέκυπταν από αυτήν. Η αντίσταση στην ομαλοποίηση και η άρνηση των σχέσεων με τους Σιωνιστές έγινε η κυρίαρχη θέση των αραβικών λαών, στην Αίγυπτο και αλλού. Αυτό εντάθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μετά την υπογραφή των συμφωνιών «ειρήνης» ανάμεσα στο Ισραήλ και τις αρχές στην Ιορδανία από τη μία πλευρά, και της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, από την άλλη και την κατάρρευση του επίσημου αραβικού μποϊκοτάζ εναντίον του Ισραήλ.
Οι μάζες των Αράβων ένιωσαν προδομένες. Η αντίσταση της αναγνώρισης του Ισραήλ ως «γείτονα» και ως μιας φυσιολογικής οντότητας ήταν ένας τρόπος να δείχνουν τη δέσμευσή τους στον ιστορικό αγώνα για την απελευθέρωση. Ένα πολιτικό κίνημα αναδύθηκε απ’ αυτό το λαϊκό αίσθημα με την ονομασία Το Κίνημα Ενάντια στην Ομαλοποίηση.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ομαλοποίησης έγκειται στις ιδεολογικές και φιλοσοφικές διαστάσεις της. Ομαλοποίηση σημαίνει αποδοχή του ανώμαλου, του άδικου και αντιτιθέμενου στα συμφέροντα του λαού ως ένα γεγονός που πρέπει να αντιμετωπιστεί και ως ένα αποδεκτό στάτους κβο. Η ομαλοποίηση προωθεί μια ψευδή ιστορική εκδοχή που οι λαοί ωθούνται να πιστέψουν και να ενεργήσουν σε συμφωνία με αυτήν, και έρχεται ως συμπλήρωμα άλλων τερατωδών ψεμάτων (ή ας πούμε άλλων ομαλοποιήσεων) όπως τη «διεθνή νομιμότητα» που στην πραγματικότητα εκπροσωπεί την πολιτική θέληση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ή τα «δημοκρατικά σχέδια» των ΗΠΑ στην περιοχή που είναι στην πραγματικότητα ένα σχέδιο ηγεμόνευσης.
Ο σκοπός από την αρχή ήταν να ενσωματωθεί η σιωνιστική οντότητα στην αραβική περιοχή ως φυσιολογικό κράτος, ανοίγοντας το δρόμο για τη μετατροπή του σε έναν άξονα οικονομικού και πολιτικού ελέγχου πάνω στον αδύναμο και διασπασμένο περίγυρό του. Για να περάσει το Ισραήλ μαζί με τα ψέματα και τα σχέδιά του, ήταν αναγκαίο να περάσουν πιο προκαταρκτικά σχέδια στην κορυφή των οποίων βρίσκονται τα κατασκευασμένα από τους αποικιοκράτες κράτη (τα αραβικά κράτη που γνωρίζουμε σήμερα) και οι υποδιαιρέσεις τους (σέκτες, θρησκείες, φατρίες, εθνότητες). Η αποδοχή του αποικιοκρατικού διαμελισμού της αραβικής περιοχής και η αποδοχή των, συνέπεια αυτού, κρατών ως το τέλος της ιστορίας, σημαίνει το τέλος του αγώνα της αραβικής απελευθέρωσης και στην πράξη τον θάνατό του. Αυτό θα μετατρέψει το λαό σε απομονωμένες κοινωνικές δομές χωρίς βάθος, η κάθε μία από τις οποίες θα έχει να κυνηγήσει τα ατομικά της συμφέροντα, άσχετα από τα συλλογικά συμφέροντα του λαού, που σημαίνει την υλική αναγνώριση της σιωνιστικής οντότητας και την οργανική ενσωμάτωση στο σχέδιό της ως τη μοναδική εναλλακτική επιβίωσης.
Πρέπει να αναφερθώ σε μια σημαντική και συχνά παραγνωρισμένη πράξη ομαλοποίησης που περνάει ήσυχα σε ολόκληρο τον κόσμο, και αυτή είναι η ομαλοποίηση της πολιτικής διαδικασίας που συντελείται στο Ιράκ υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο της αμερικανικής κατοχής. Αυτή η διαδικασία με όλα τα παραρτήματά της (κυβέρνηση, κοινοβούλιο, προεδρεία, εκλογές…) είναι μια παράνομη και ανώμαλη διαδικασία που διενεργείται υπό τον πλήρη έλεγχο και την εποπτεία της κατοχής και υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Επομένως η διαπραγμάτευση με το αποτέλεσμα και τους εκπροσώπους αυτής της διαδικασίας είναι μια ειλικρινής πράξη ομαλοποίησης, μια πλαστογράφηση της κατανόησης και της συνείδησης και ζημιώνει βαθιά τα συμφέροντα των Ιρακινών και του αραβικού απελευθερωτικού αγώνα γενικότερα. Αυτή η αποδοχή επίσημων εκπροσώπων της πολιτικής διαδικασία στο Ιράκ θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί καθώς είναι ενεργούμενα της κατοχής και η διαπραγμάτευση μαζί τους σε επίσημο ή λαϊκό επίπεδο συνιστά μια πράξη υποστήριξης στην κατοχή και τα εργαλεία της.
- Ερ: Γιατί οι δυτικές ΜΚΟ επικεντρώνονται στην υποστήριξη «θεσμών της κοινωνίας πολιτών» στον αραβικό κόσμο και ποια είναι η γνώμη σας για το ρόλο τους;
Hisham Bustani: Ο όρος «θεσμοί της κοινωνίας πολιτών» είναι τόσο αόριστος. Δεν νιώθω άνετα μ’ αυτό καθώς τείνει να αντικαταστήσει την έννοια των λαϊκών οργανώσεων που εμπλέκονται στρατευμένα στην πράξη της αλλαγής. Επιπλέον η λεγόμενη «κοινωνία πολιτών» δεν είναι ένα ενιαίο σώμα και δεν αντιπροσωπεύει μια αντιπαράθεση, μια εναλλακτική, ή έστω κι ένα παράλληλο φαινόμενο στα καθεστώτα. Είναι μάλλον μια ομιχλώδης ονομασία που ορίζει μια σειρά μορφωμάτων που κινούνται με διαφορετικά, και πολλές φορές αντικρουόμενα, συμφέροντα. Κινούνται επίσης με διαφορετικό βαθμό ανεξαρτησίας από (ή εξάρτησης από) τις τοπικές κυβερνήσεις ή τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που χρηματοδοτούν πολλές οργανώσεις που χωράνε σ’ αυτό τον όρο.
Είναι σημαντικό να αναφερθούμε σε έναν ορισμένο τομέα ιδιωτικών θεσμών που καταγράφονται ως μη κερδοσκοπικές εταιρείες (που είναι ένα ψέμα επειδή προσπορίζουν πολλά κέρδη!) οι οποίες τώρα εξειδικεύονται στις λεγόμενες επιχειρήσεις-ΜΚΟ. Αυτές οι εταιρείες έχουν μεγάλα ονόματα που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την ελευθερία του τύπου, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των παιδιών και άλλα και παρουσιάζονται στις διεθνείς συναντήσεις ως εκπρόσωποι της «κοινωνίας πολιτών», παρόλο που ανήκουν σε ιδιώτες, δεν έχουν γενικές συνόδους ή εκλεγμένη ηγεσία και χρηματοδοτούνται κυρίως από ξένες πρεσβείες!
Οι θεσμοί που λαμβάνουν τέτοιου τύπου χρηματοδότηση, θα γονατίσουν στις απαιτήσεις, τις προτεραιότητες και τους όρους εκείνων που βάζουν τα λεφτά και θα γίνουν τελικά τα τοπικά εργαλεία τους. Εάν γνωρίζαμε ότι οι μεγαλύτεροι προμηθευτές χρημάτων στην αραβική περιοχή είναι η USAID (αμερικανική κυβερνητική υπηρεσία), οι πρεσβείες των ΗΠΑ και της Βρετανίας, το Ίδρυμα Φορντ (με τους αποδεδειγμένους δεσμούς του με τη CIA), γερμανικά ιδρύματα συνδεδεμένα με κυρίαρχα γερμανικά κόμματα (Friedrich-Naumann-Stiftung, Friedrich-Ebert-Stiftung, Conrad Adenaur Foundation), μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα λεφτά που δίνονται δεν είναι η συνήθης φιλανθρωπία.
Τέτοιου τύπου θεσμοί παίζουν επικίνδυνους ρόλους: διενεργούν έρευνες και μελέτες που παρέχουν σημαντικές πληροφορίες στις μυστικές υπηρεσίες, προωθούν μια ορολογία που υπηρετεί την ηγεμονία όπως «η μέση ανατολή», «διεθνής νομιμότητα», «μη βία», «επίλυση σύγκρουσης», «λύση δύο κρατών», «συνύπαρξη με το Ισραήλ» και λοιπά. Επίσης αντιμετωπίζουν τα ζητήματα αποσπασματικά και απομονωμένα από το γενικό πλαίσιο, για παράδειγμα: μιλάνε για τη δημοκρατία χωρίς να αναφέρονται στην κατοχή, αυτό καταστρέφει το ίδιο το γενικό πλαίσιο και το μετατρέπει σε μεμονωμένα και άσχετα μεταξύ τους κομμάτια. Τέλος, πολλοί τέτοιοι οργανισμοί βοηθάνε και υποστηρίζουν την κατοχή με την κάλυψη της ανθρωπιστικής εργασίας. Ας εξηγήσω εδώ: Είναι γνωστό ότι ο στόχος κάθε αντίστασης είναι η μεγιστοποίηση του κόστους της κατοχής σε βαθμό που να υπερβαίνει τα οφέλη της. Είναι επίσης γνωστό ότι η δύναμη κατοχής είναι καθολικά υπεύθυνη για τα εδάφη και το λαό που βρίσκονται υπό την κατοχή της αναφορικά με την ασφάλεια, τις υπηρεσίες, τη διοίκηση και άλλα. Οι ΜΚΟ και οι λεγόμενες «οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών» έρχονται μαζί με την κατοχή για να εφαρμόσουν προγράμματα υγείας, υδροδότησης, αποχέτευσης και άλλα, απαλλάσσοντας τη δύναμη κατοχής από ένα τεράστιο βάρος κι ένα τεράστιο κόστος, οδηγώντας τελικά σε παράταση του χρόνου κατοχής και παρέχοντας ασύλληπτα μεγάλη βοήθεια στους κατακτητές. Τέτοιου τύπου οργανώσεις αναπτύχθηκαν σαν τα μανιτάρια στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ με τη συγκατάθεση των κατακτητών.
- Ερ: Θα τελειώσουμε με το ζήτημα της παγκοσμιοποίησης. Τι αντιπροσωπεύει η παγκοσμιοποίηση κατά τη γνώμη σας και ποιες είναι οι συνέπειές της στον αραβικό κόσμο;
Hisham Bustani: Κατ’ αρχήν θα πρέπει να καθορίσουμε έναν ξεκάθαρο ορισμό του όρου «παγκοσμιοποίηση», που έχει γίνει τόσο μοδάτος στον αραβικό κόσμο που όλοι μιλάνε γι’ αυτήν ανακλώντας πάνω της τους προσωπικούς τους ορισμούς και οράματα για τον όρο, απομακρύνοντας τον έτσι από την αντικειμενική του φύση που είναι να αντανακλά μια σειρά από υποκειμενικές απόψεις: τη σαρωτική διάδοση της τεχνολογίας (ειδικά των επικοινωνιών και των τεχνολογιών της, όπως τα κινητά τηλέφωνα, το ίντερνετ και τους δορυφορικούς τηλεοπτικούς σταθμούς), ή την παγκόσμιο χαρακτήρα των ιδεών και των σκέψεων, ή τη μετατροπή του κόσμου σ’ ένα «παγκόσμιο χωριό» όπου οι κάτοικοι μπορούν εύκολα να αλληλεπιδρούν, να γνωρίζονται και να μιλάνε. Η παροχή στην παγκοσμιοποίηση των σημασιών που προαναφέρθηκαν (ως παράδειγμα των υποκειμενικών αντιλήψεων που προωθούνται στο ζήτημα αυτό) εντάσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας να αποδειχθεί ότι η αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση είναι άχρηστη και να απεικονιστούν όσοι καλούν σε αντίσταση εναντίον της ως καθυστερημένοι και αντιτιθέμενοι στην πρόοδο και την ανάπτυξη.
Οι παραπάνω υποκειμενικές σημασίες δεν έχουν καμία σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης που είναι μία από τις εξελικτικές φάσεις του καπιταλισμού, κατά την οποία το κεφάλαιο πασχίζει να καταρρίψει όλους τους νόμους, τους κανονισμούς και τα εμπόδια που παρακωλύουν τη μετακίνησή του από τόπο σε τόπο για την κερδοσκοπία σε χρηματοπιστωτικές και κεφαλαιακές αγορές και για τη μεγιστοποίηση των κερδών μέσω «επενδύσεων» σε χώρες που παρέχουν φτηνό εργατικό δυναμικό, έχουν αδύναμα σωματεία, δεν παρέχουν νομική προστασία στον άνθρωπο και τη φύση και όπου οι υποδομές, νερό, ηλεκτρική ενέργεια και γη, παρέχονται σε «ανταγωνιστικές τιμές» για να «προσελκύσουν» αυτό το κεφάλαιο.
Η παγκοσμιοποίηση δεν προέκυψε από μόνη της ως «φυσική» εξέλιξη. Επιβλήθηκε από τις ισχυρές χώρες μέσω οργανώσεων που ισχυρίζονται ότι είναι «διεθνείς» ενώ στην πραγματικότητα εκπροσωπούν τα συμφέροντα αυτών των ισχυρών κρατών, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Οργανώσεις του Παγκόσμιου Εμπορίου και άλλες. Αυτή η επιβολή πραγματώθηκε μέσα από πολιτικούς όρους που έθεσαν αυτοί οι οργανισμοί σε σχέδια δανεισμού προς τις φτωχές χώρες μέσα από το ακόλουθο σενάριο:
Ο Βορράς αποίκισε και κατέλαβε το Νότο, τον απογύμνωσε από τον πλούτο και τις πηγές του (και εξακολουθεί να το κάνει). Ως αποτέλεσμα, ο Νότος έγινε φτωχός και όταν οι χώρες του ήθελαν να εφαρμόσουν αναπτυξιακά σχέδια, χρειαζόταν τεράστια δάνεια, έτσι οι πρώην αποικιοκράτες τους δάνειζαν τα χρήματα από τις διαδικασίες καταλήστευσής τους (δηλαδή τους δάνειζαν τα δικά τους χρήματα!).
Επειδή τα καθεστώτα που κληρονόμησαν την εξουσία από τους αποικιοκράτες στις χώρες του Νότου ήταν διεφθαρμένα και σε πολλές περιπτώσεις μαριονέτες των πρώην αποικιοκρατών, τα μεγαλύτερα τμήματα αυτών των δανείων κατέληξαν στις τσέπες εκείνων των ηγετικών καθεστώτων και των τάξεων που συνδέονταν με αυτά, το οποίο σήμαινε περισσότερα δάνεια και λοιπά, μέχρι που οι χώρες του Νότου (τώρα αποκαλούμενες Τρίτος Κόσμος!) καταχρεώθηκαν ως το λαιμό και δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν ούτε τους τόκους αυτών των δανείων.
Μέσα απ’ αυτή την ανοιχτή πόρτα εισέβαλαν οι ισχυρές χώρες του Βορρά με το άλλοθι της «βοήθειας των φτωχών χωρών να λύσουν τα τεράστια χρέη τους» μέσω «οικονομικών μεταρρυθμίσεων», που είναι η ελκυστική ονομασία για ένα καθολικό σχέδιο ηγεμόνευσης. Η «μεταρρύθμιση» σημαίνει τρία βασικά πράγματα:
1- Αποποίηση του κράτους από τις ευθύνες του στον κοινωνικό τομέα, όπως υγεία, εκπαίδευση και άλλα προς όφελος του ιδιωτικού τομέα που δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το κέρδος.
2- Ιδιωτικοποίηση των βιομηχανιών, των υπηρεσιών και άλλων τμημάτων του δημοσίου τομέα που οικοδομήθηκαν με τα χρήματα του ίδιου του λαού (μέσω φόρων και άλλων μορφών συνεισφορές και χρηματοδότηση) με σκοπό να χρηματοδοτηθεί η απόσβεση τμήματος από τους τόκους των δανείων, που ήταν το αποτέλεσμα της διαφθοράς και της αποτυχίας των αναπτυξιακών σχεδίων.
3- Η τροποποίηση όλων των νόμων που σχετίζονται με την οικονομία, ώστε να αφαιρεθούν οι όποιοι κανόνες, εμπόδια και προστατευτικοί κανονισμοί αντιτίθενται στο εξωτερικό κεφάλαιο, και η εισαγωγή νέων νόμων όπως οι «Νόμοι Προσέλκυσης Επενδύσεων» που στην πραγματικότητα παρέχουν στο κεφάλαιο τεράστιες φοροαπαλλαγές και ανταγωνιστικές τιμές στις υποδομές και στις υπηρεσίες, έτσι ο λαός χρηματοδοτεί προγράμματα υποδομών προς όφελος του καπιταλιστικού σχεδίου που δεν πληρώνει κανένα φόρο, κακοποιεί το περιβάλλον και εκμεταλλεύεται τον ίδιο το λαό που χρηματοδότησε κατ’ αρχήν τις υποδομές αυτών των σχεδίων.
Όπως είναι αναμενόμενο σ’ αυτό το πλαίσιο, οι τοπικές βιομηχανίες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που έχουν κολοσσιαίους προϋπολογισμούς και απολαμβάνουν την υποστήριξη ισχυρών στρατών και πολιτικών επιθυμιών που ενδιαφέρονται μόνο για τα συμφέροντά τους αδιαφορώντας για την ηθική ή τα δικαιώματα. Με αυτό τον τρόπο οι πολυεθνικές επιχειρήσεις θα επικρατήσουν στην οικονομική σκηνή των φτωχών χωρών χωρίς απευθείας αποικιοκρατία στις περισσότερες περιπτώσεις. Ο ακόλουθος μηχανισμός παρατηρείται συχνά:
Οι πολυεθνικές θα αναλάβουν τις βιομηχανίες εξόρυξης και επεξεργασίας, μαζί με τους κερδοφόρους τομείς των υπηρεσιών (όπως οι επικοινωνίες). Κάνουν τεράστιες οικονομίες χρησιμοποιώντας απροστάτευτο, φτηνό τριτοκοσμικό εργατικό δυναμικό και μετά εξάγοντας και επανεξάγοντας, θα πουλήσουν τα ίδια προϊόντα σ’ αυτές τις ίδιες χώρες σε πολύ υψηλές τιμές αφότου οι τοπικοί ανταγωνιστές εξαλειφθούν μέσω ανατροπών, μείωσης των τιμών κάτω του κόστους για περιορισμένο χρονικό διάστημα, εξαγοράζοντας τους ανταγωνιστές μεταξύ άλλων μηχανισμών.
Με αυτό τον τρόπο μια πολυεθνική αθλητική επιχείρηση που κατασκευάζει τις μπάλες της στο Πακιστάν με παιδική εργασία που κοστίζει περίπου ένα δολάριο τη μέρα, θα επανεξάγει αυτές τις ίδιες μπάλες στο Πακιστάν και στον υπόλοιπο κόσμο για να πουληθούν ογδόντα δολάρια το κομμάτι για να αγοραστούν από το ίδιο παιδί που ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης για την κατασκευή τους!
Ο αδιανόητος σαρκασμός είναι ότι αυτές οι ισχυρές χώρες που κηρύσσουν την απορρύθμιση, την αφαίρεση της προστασίας στις τοπικές βιομηχανίες, και προωθούν την ακύρωση της κρατικής υποστήριξης στην αγροτική ανάπτυξη, τη βιομηχανία και άλλες οικονομικές δραστηριότητες υπό το σλόγκαν της «ανοικτής πολιτικής», της «αύξησης του ανταγωνισμού» και της «υποστήριξης του ελεύθερου εμπορίου», εφαρμόζουν οι ίδιες τον οικονομικό προστατευτισμό και τις πολιτικές υποστήριξης!! Αρκετά γνωστά παραδείγματα είναι: Τα προβλήματα ανάμεσα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ με την προστασία της αμερικανικής βιομηχανίας χάλυβα που καθιστά την αντίστοιχη ευρωπαϊκή βιομηχανία μη ανταγωνιστική. Η απαίτηση του Βορρά οι χώρες του Νότου να απεμπολήσουν όλες τις μορφές υποστήριξης της αγροτικής ανάπτυξης (που είναι η κύρια οικονομική δραστηριότητα στο Νότο) με σκοπό να τον πλημμυρίσουν με τα αγροτικά προϊόντα του βορρά που απολαμβάνουν κρατική υποστήριξη (οι κυβερνήσεις της ΕΕ για παράδειγμα ξοδεύουν δύο ευρώ τη μέρα για κάθε ευρωπαϊκή αγελάδα!).
Περισσότερα παραδείγματα: Στη Γαλλία η κυβέρνηση παρενέβη «με όλο της το βάρος» για να εμποδίσει την ιταλική εταιρεία Enel να αναλάβει τον έλεγχο της γαλλικής εταιρείας ηλεκτρικού και ύδρευσης Suez και έδωσε οδηγίες για τη συγχώνευση της Suez με την κρατική Gaz de France. Ο γάλλος πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν δήλωσε ότι αυτό το βήμα είναι σημαντικό λόγω της «στρατηγικής σημασίας της ενέργειας για τη Γαλλία», ενώ η Ιταλία θεώρησε αυτή την ενέργεια τόσο ακραία όσο και μια «πολεμική ενέργεια» ενώ ο διευθυντής της Enel, Fulvio Conti, τη θεώρησε ως «εθνικοποίηση» της Suez. Στην Ισπανία η εκεί κυβέρνηση προσπαθεί να αποσοβήσει την εξαγορά μιας τοπικής επιχείρησης ενέργειας (Endesa) από τη γερμανική E.ON Energie. Επιπλέον η ισπανική κυβέρνηση δήλωσε ότι θα διευρύνει τις εξουσίες της για να εμποδίσει τις ξένες επιχειρήσεις να αγοράσουν ισπανικές ενεργειακές εταιρείες. Σ’ ένα άλλο παράδειγμα η αμερικανική διοίκηση εμπόδισε την ανάληψη από το Ντουμπάι μιας συμφωνίας διαχείρισης ενός αμερικανικού λιμανιού.
Συμπερασματικά, η παγκοσμιοποίηση είναι ένας μηχανισμός διευκόλυνσης της ηγεμονίας των καπιταλιστικών πολυεθνικών επιχειρήσεων και αύξησης των κερδών τους καταληστεύοντας τον κόσμο και εκμεταλλευόμενες το λαό μετατρέποντάς τον σε καταναλωτικό σκλάβο. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ο εχθρός που πρέπει να αντιμετωπιστεί απλά επειδή είναι ένα μηχανισμός, ένα εργαλείο, και είναι άχρηστο να πολεμάς ένα εργαλείο, πρέπει να πολεμήσεις αυτόν που χρησιμοποιεί το εργαλείο, και στην περίσταση αυτή, είναι ο καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός. Επομένως θεωρώ ότι τα σλόγκαν «εναντίον της παγκοσμιοποίησης» ή «αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση» είναι απατηλά, επειδή όπως είπα η παγκοσμιοποίηση είναι ένα εργαλείο του ιμπεριαλισμού, άρα αυτό που πρέπει να γίνει είναι να πολεμήσουμε τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό και όχι τα εργαλεία του.
Μια άλλη σύγχυση εννοιών γίνεται από εκείνους που διαχωρίζουν την παγκοσμιοποίηση σε πολλές «παγκοσμιοποιήσεις»: οικονομική, πολιτισμική, στρατιωτική και λοιπά. Αυτός είναι επίσης ένας απατηλός διαχωρισμός για να δειχθεί ότι «δεν είναι όλες οι πλευρές της παγκοσμιοποίησης κακές, αλλά μόνο μερικές». Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα οικονομικό φαινόμενο όπως ξεκαθάρισα πιο πάνω, αλλά για να το υποστηρίξεις χρειάζεσαι επιπλέον εργαλεία όπως τον πολιτισμό, το στρατό και άλλα.
Για παράδειγμα: Για να μπορεί η βιομηχανία ομορφιάς να πουλάει εμπορεύματα αξίας χιλιάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων, πρέπει να προωθήσει μια συγκεκριμένη τάση ντυσίματος, ένα συγκεκριμένο «αξιακό» σύστημα ομορφιάς, τι είναι αποδεκτό και τι όχι, και γι’ αυτό κινητοποιεί ένα στρατό από μοντέλα, τραγουδιστές, ερμηνευτές, περιοδικά, βίντεο κλιπ, δορυφορικά κανάλια, δημιουργώντας της δική της «κουλτούρα», η οποία στην πραγματικότητα δεν είναι κουλτούρα αλλά μια καταναλωτική προπαγάνδα που κατευθύνει τον κόσμο να ξοδεύει χρήματα προς όφελος των κατασκευαστών και των μηχανισμών προώθησης αυτής της προπαγάνδας που προσπορίζουν κέρδη από το τίποτα! Το ίδιο ισχύει και για τις διατροφικές τάσεις (McDonalds, Burger King, Coca Cola, Pepsi...κλπ όλα δημιουργούν και προωθούν συγκεκριμένα λάιφ-στάιλ και συνήθειες για να μεγιστοποιήσουν τις πωλήσεις τους και συνεπώς τα κέρδη τους), τα κινητά τηλέφωνα και άλλες εμπορεύματα που μετατρέπονται σε αντικείμενα buy-or-die (αγόρασε ή ψόφα).
Η στρατιωτική παρέμβαση έρχεται να επιλύσει ζητήματα όταν η πολιτική και οικονομική παρέμβαση αποτυγχάνουν. Το παράδειγμα του Ιράκ είναι πολύ χαρακτηριστικό, όπου επιχειρήσεις όπως η Bechtel και η Halliburton ακολούθησαν τους στρατιώτες ως τις πετρελαιοπηγές και τα σχέδια υποδομών.
Θα προσεγγίσω τώρα μια άλλη όψη του ερωτήματος: την επίδραση της παγκοσμιοποίησης στον αραβικό κόσμο.
Τα καθεστώτα εξουσίας στην αραβική πατρίδα είναι παρόμοια με εκείνα που κυριαρχούν στον τρίτο κόσμο: αποτελούν συνέχεια της εποχής της αποικιοκρατίας και είναι ενσωματωμένα στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Λόγω της πολιτικής και οικονομικής υποταγής τους στον ιμπεριαλισμό, αυτά τα καθεστώτα δεν εκπροσωπούν τα συμφέροντα των λαών τους, αλλά μάλλον τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Αυτά τα συμφέροντα αναπτύσσονται και μεταβάλλονται, που σημαίνει ότι αυτά τα καθεστώτα είναι αναλώσιμα όταν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα χρειάζονται διαφορετικές προσεγγίσεις. Αυτό καθιστά αυτά τα καθεστώτα αντικείμενο διαρκών εξαρτήσεων από το εξωτερικό και συνεχούς φόβου από το εσωτερικό. Αυτό οδηγεί στην πλήρη υποταγή στο εξωτερικό και σε μια σφικτή γροθιά ασφάλειας στο εσωτερικό. Αυτή είναι η πρώτη συνέπεια της παγκοσμιοποίησης (=ιμπεριαλισμού) στην αραβική πατρίδα.
Η δεύτερη συνέπεια είναι η ολοκληρωτική και οριστική υποτίμηση των ανεξάρτητων τοπικών αναπτυξιακών προγραμμάτων, το άνοιγμα των τοπικών αγορών, η αφαίρεση της προστασίας στις τοπικές βιομηχανίες και υπηρεσίες, και επιπλέον το ξεπούλημα των υποδομών του δημοσίου. Αυτό αυτομάτως οδήγησε στην απώλεια του κρατικού ελέγχου της οικονομίας οδηγώντας σε τεράστιες αυξήσεις τιμών, πληθωρισμό που συνοδευόταν από στασιμότητα ή ακόμα και μείωση μισθών, απολύσεις μεγάλου αριθμού εργατών και την απουσία πραγματικών εργασιακών ευκαιριών, που οδήγησε στην κυβερνητική προπαγάνδα του «ξεπεράσματος της ντροπής» που ζητάει από τους απόφοιτους των πανεπιστημίων να γίνουν μισθωτοί σκλάβοι για 100 δολάρια το μήνα στις σιωνιστικές και πολυεθνικές επιχειρήσεις στις Πιστοποιημένες Βιομηχανικές Ζώνες της Ιορδανίας (QIZs).
Η τρίτη συνέπεια είναι ότι το κράτος ανακάλυψε ότι δεν έχει πηγές εισοδήματος μετά την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα (ενός από τους πιο προσοδοφόρους κρατικούς τομείς), ακυρώνοντας τους φραγμούς των φόρων και δασμών λόγω της δέσμευσής του προς τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου (μια άλλη πηγή εισοδήματος), την αφαίρεση των φόρων από το ξένο κεφάλαιο για να «προσελκύσει» επενδύσεις (μια τρίτη πηγή εισοδήματος). Η μοναδική πηγή εισοδήματος που απέμεινε είναι οι φόροι που συγκεντρώνονται από το λαό και οι κλήσεις οδήγησης! Έτσι τα καθεστώτα σταμάτησαν να επιχορηγούν τα βασικά αγαθά, εισήγαγαν ένα «φόρο πωλήσεων» και τον αύξησαν πολλές φορές (τώρα στην Ιορδανία είναι 16% σε κάθε αντικείμενο αγοράς), έγιναν πολύ αυστηρά στο φόρο εισοδήματος και ολόκληρος ο κυβερνητικός τομέας έγινε ένα πλέγμα συγκέντρωσης χρημάτων που δεν παρέχει καμία υπηρεσία.
Έτσι στην παγκοσμιοποίηση το κράτος:
1- Μετατράπηκε σ’ έναν πάροχο διευκολύνσεων στον καπιταλισμό και στην εκμετάλλευση των εργατών, του λαού και των πηγών αλλάζοντας το νομικό πλαίσιο και αφαιρώντας την προστασία και τους ελέγχους παίρνοντας σε αντάλλαγμα προμήθειες με τη μορφή βοήθειας ή παροχών ή άλλα.
2- Δεν παρέχει υπηρεσίες αφού εγκατέλειψε τις κοινωνικές λειτουργίες του στον ιδιωτικό τομέα.
3- Συλλέγει χρήματα από το λαό με σκοπό να εφαρμόσει αυτούς τους στόχους!!
Είναι πιο έξυπνη απάτη στην ιστορία: ο λαός χρηματοδοτεί την ίδια του την καταστροφή, εκμετάλλευση και μετατροπή σε καταναλωτικό σκλάβο!!
Ο αραβικός λαός και οι λαοί του κόσμου γενικά δεν έχουν κανένα συμφέρον σ’ ένα τέτοιο σύστημα. Αυτό που χρειάζεται τώρα δεν είναι να ακολουθήσουμε τον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίησή του, αλλά να προχωρήσουμε σε μια ανεξάρτητη ανάπτυξη και αποκόλληση από την εξάρτηση. Όποιος ισχυρίζεται ότι αυτό είναι αδύνατο θα πρέπει να δει τις εμπειρίες της Βενεζουέλας, της Βολιβίας και της Κούβας που κρατάει ακόμα αντιμέτωπη με το αμερικανικό εμπάργκο που μπορεί να είναι το πιο μακροχρόνιο στην ιστορία.
Αυτό που είναι αδύνατο στην αραβική περιοχή είναι μια τέτοια ανεξάρτητη ανάπτυξη να επιτευχθεί σε ένα μόνο κρατικό επίπεδο, αυτός είναι ο λόγος που τα αραβικά καθεστώτα εργάζονται σκληρά για να προωθήσουν τα σημερινά αραβικά κράτη ως το μοναδικό ορίζοντα και ως το οριστικό καθεστώς, που σημαίνει στην πραγματικότητα τη διαιώνιση της εξάρτησης και της υποταγής και ως αποτέλεσμα, τη διατήρηση των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να ρίξουμε «τον ορίζοντα των αραβικών κρατών» στα σκουπίδια και να πάμε πίσω σε μια παναραβική προσέγγιση. Η γνώμη μου ως μαρξιστή είναι ότι για να αντιμετωπιστεί ο ιμπεριαλισμός, ο σιωνισμός και τα εργαλεία τους στην αραβική περιοχή (τα αραβικά καθεστώτα) οι εκμεταλλευόμενοι λαοί πρέπει να ενωθούν για να σχηματίσουν την προπέλα της επανάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου