Συνάντηση

Συνάντηση Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 7 μ.μ.

Στέκι Μεταναστών Τσαμαδού 13, Εξάρχεια

Ξοφλημένοι παλαιστίνιοι ηγέτες συνωμοτούν για να ξαναπάρουν την εξουσία

Συνέντευξη του Dr Ibrahim Hamami

Πηγή: http://www.antiimperialista.org

Βιέννη, 3 Νοεμβρίου 2006

Συνέντευξη του Dr Ibrahim Hamami με αφορμή δημόσια εκδήλωση στη Βιέννη από τον William Izzara στρατιωτικό σύντροφο του Ούγκο Τσάβες.

Ερ: Οι προσπάθειες να δημιουργηθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην Παλαιστίνη απέτυχαν μέχρι στιγμής. Γιατί, και ποιος φέρει την ευθύνη;

Έχουμε δύο διαφορετικά σκηνικά, δύο διαφορετικές ιδεολογίες. Η μία απ’ αυτές θα ήθελε να πάρει μέρος σε οποιουδήποτε τύπου διαπραγματεύσεις χωρίς να τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Θέλουν να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της κατοχής να υπάρχει στην πατρίδα μας, θέλουν να αναγνωρίσουμε όλες τις προηγούμενες συμφωνίες και θα ήθελαν να αποκηρύξουμε την τρομοκρατία που είναι η νομιμοποιημένη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή.

Η άλλη πλευρά βασικά λέει ότι δεν θα αναγνωρίσουμε τη νομιμότητα της κατοχής, δεν θα εγκαταλείψουμε την αντίσταση. Κοιτάξτε το Άρθρο 51 της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών: είναι δικαίωμα όλων των λαών που βρίσκονται υπό κατοχή να αντιστέκονται με όλα τα μέσα. Λένε ότι οι προηγούμενες συμφωνίες θα αναθεωρηθούν. Ό,τι είναι προς όφελος του παλαιστινιακού λαού θα το αποδεχτούμε. Ό,τι είναι εναντίον του θα το απορρίψουμε. Επομένως βασικά μία κοινή κυβέρνηση είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα, επειδή υπάρχουν δύο διαφορετικές πολιτικές απόψεις οι οποίες είναι εντελώς αντίθετες. Μην ξεχνάτε τα 10-15 χρόνια διαφθοράς, αποτυχημένων διαπραγματεύσεων, αποτυχημένων πολιτικών πρακτικών, αλλά εξακολουθούν να επιμένουν ότι αυτοί είναι οι ηγέτες του παλαιστινιακού λαού, ότι είναι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να απελευθερώσουν τους Παλαιστινίους. Και θέλουν να επιστρέψουν (στην εξουσία) με κάθε κόστος. Δεν υπερβάλω όταν λέω ότι συνωμοτούν για να επανέλθουν στην εξουσία και να προδώσουν την παλαιστινιακή επιλογή.

Ερ: Τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση της Χαμάς για να ξεπεράσει το εμπάργκο; Η σημερινή κυβέρνηση ανήλθε ύστερα από ξεκάθαρες, διαφανείς, δημοκρατικές, με την παρουσία παρατηρητών εκλογές που έγιναν στις 25 Ιανουαρίου του 2006. Αυτή είναι η γνωμοδότηση των διεθνών παρατηρητών που ήταν περίπου 2.000. Πρέπει να σεβαστούμε την επιλογή του παλαιστινιακού λαού είτε συμφωνούμε μ’ αυτήν είτε όχι. Αυτή είναι η αρχή (της δημοκρατίας).

Από την πρώτη μέρα, ή ακόμη και πριν η κυβέρνηση σχηματιστεί, ειδικά η Δύση, και ο υπόλοιπος κόσμος, αποφάσισε ότι αυτό δεν αρκεί. Δεν ήταν η δημοκρατία αυτό που ήθελαν και αποφάσισαν να λάβουν μέτρα για να τιμωρήσουν συλλογικά τους Παλαιστινίους για την επιλογή τους. Σχεδόν έλεγαν ότι είτε θα ρίξετε την κυβέρνηση ή δεν πρόκειται να φάτε, δεν θα σας ταΐσουμε.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η κατάσταση στην Παλαιστίνη είναι διαφορετική από οπουδήποτε στον κόσμο: ζούμε υπό κατοχή. Ο παλαιστινιακός λαός εξαρτάται από τη βοήθεια από τους χορηγούς στο εξωτερικό. Αντίκειται σε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, στο σύνολο των ανθρωπιστικών δικαιωμάτων στον κόσμο, να θέτουν όρους όπως ότι αν δεν αναγνωρίσετε το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει, δεν πρόκειται να φάτε, αν δεν αναγνωρίσετε προηγούμενες συμφωνίες δεν θα έχετε δουλειά, κλπ. Η κυβέρνηση προσπάθησε να συμβιβαστεί λίγο λέγοντας: λοιπόν, είμαστε πρόθυμοι να διαπραγματευτούμε, είμαστε πρόθυμοι να συνάψουμε μακρόχρονη εκεχειρία. Αλλά ούτε αυτό είναι αποδεκτό. Πρέπει κυριολεκτικά να εγκαταλείψουμε τα πάντα πριν ακόμη αρχίσουν να μιλάνε μαζί μας. Αλλά αν οι Παλαιστίνιοι εγκαταλείψουν τα πάντα από πριν τι θα μείνει να διαπραγματευτούν;

Ερ: Τι προτείνετε για να επιτευχθεί λύση; Ο παλαιστινιακός λαός επέλεξε αυτή την ομάδα στην εξουσία και η κυβέρνηση θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να μην απογοητεύσει το λαό. Τους εξέλεξαν πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η ισχύς της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας πηγάζει από το λαό. Πρέπει να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, πρέπει να στηριχτούν στο λαό, πρέπει να δώσουν τη δύναμη στο λαό να πει «όχι» στην κατοχή, «όχι» στις κυρώσεις.

Δεύτερον υπάρχει το καθήκον των γειτονικών αραβικών χωρών να αρνηθούν αυτό το εμπάργκο και να αποδεχτούν την παλαιστινιακή επιλογή, να υποστηρίξουν το παλαιστινιακό ζήτημα. Επίσης οι ανθρωπιστικοί, μη-κυβερνητικοί, της κοινωνίας πολιτών, οργανισμοί στον κόσμο θα πρέπει να σταθούν στο ύψος τους και να πουν ότι αυτό είναι ασυμβίβαστο με όλους τους νόμους, είναι ασυμβίβαστο με τη θρησκεία, είναι ασυμβίβαστο με την ανθρωπιά, είναι ασυμβίβαστο με τις ηθικές αρχές.

Ερ: Η Δύση ελπίζει ότι η Χαμάς θα μαλακώσει τη στάση της. Αλλά ορισμένοι στο παλαιστινιακό κίνημα επίσης φοβούνται ότι η Χαμάς θα το κάνει για να απαλλαγεί από τις κυρώσεις…

Κατά το παρελθόν είχαμε ένα κυβερνόν κόμμα που ήταν έτοιμο να εγκαταλείψει σχεδόν τα πάντα για να μην πάρει σε αντάλλαγμα τίποτα πέρα από τα προσωπικά του οφέλη. Από την άλλη πλευρά υπήρχε μια αντιπολίτευση που αντιστεκόταν στην κατοχή και αντιστεκόταν σε αυτού του τύπου τις προδοσίες. Τώρα η κατάσταση άλλαξε. Η αντιπολίτευση έγινε το κυβερνόν κόμμα και το κυβερνόν κόμμα έγινε η αντιπολίτευση. Αν η Χαμάς εγκαταλείψει, αυτό σημαίνει ότι η αντιπολίτευση και το κυβερνόν κόμμα εγκαταλείπουν τα πάντα, επομένως χάνουμε όλα μας τα δικαιώματα και δεν υπάρχει κανείς για να πει Όχι στην κατοχή. Άρα θα ήταν εφιάλτης αν συνέβαινε.

Ερ: Αλλά νομίζετε ότι υπάρχει αληθινός κίνδυνος να συμβεί αυτό;

Ας υποθέσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση υπό την ηγεσία της Χαμάς έχει εγκαταλείψει τα πάντα και αποφάσισαν να συμπλεύσουν με τη Δύση. Σ’ αυτό το σενάριο η παλιά διεφθαρμένη ομάδα θα έπαυε να υπάρχει. Θα έλεγαν: Οκ έχουμε εταίρο για να συνομιλήσουμε και δεν υπάρχει πια ανάγκη για το λαό που απέτυχε οικτρά και σκληρά στις τελευταίες εκλογές.

Δεν πιστεύω ότι αυτό θα συμβεί επειδή είναι ενσωματωμένο στην ιδεολογία της Χαμάς ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν την κατοχή. Αυτή η ιδεολογία δεν είναι μόνο θρησκευτική, αλλά επίσης εθνική (πατριωτική), ηθική, τα πάντα. Εάν ήταν να συμβεί, θα είχε συμβεί τους τελευταίους λίγους μήνες όταν η πίεση ήταν στο μάξιμουμ. Πιστεύω ότι η θέληση του παλαιστινιακού λαού κυριαρχεί. Η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάμψει αυτή την αλληλεγγύη. Εάν κοιτάξετε τις ειδήσεις θα βρείτε εκεί πως υπάρχουν κάποιες παραβιάσεις αυτών των κυρώσεων. Και μόνο η συζήτηση για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι ένα σημάδι ότι η Δύση αποδέχεται ότι δεν μπορούν να ξεφορτωθούν την τωρινή κυβέρνηση.

Ο Μαχμούντ Αμπάς, που είναι πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, πίστευε σε κάποιο στάδιο ότι έχει τις επιλογές είτε να ξεφορτωθεί την κυβέρνηση ή να συγκαλέσει πρόωρες εκλογές ή δημοψήφισμα. Ουσιαστικά σύμφωνα με το παλαιστινιακό σύνταγμα δεν έχει καμία εξουσία να το κάνει αυτό. Δεν μπορεί να πει «πηγαίνετε και θα σχηματίσω άλλη κυβέρνηση». Αυτό απαιτεί την αποδοχή και τη συμφωνία του νομοθετικού συμβουλίου του οποίου ηγείται η Χαμάς. Δεν μπορεί να καλέσει σε δημοψήφισμα επειδή δεν προβλέπεται από το σύνταγμα. Μπορεί να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ακόμη και αν το κάνει θα πρέπει να είναι στην ηγεσία η τωρινή κυβέρνηση σύμφωνα με το σύνταγμα. Δεν έχει καμία επιλογή να υπερκεράσει την επιλογή του παλαιστινιακού λαού.

Γι’ αυτό το λόγο δεν βλέπω γιατί να συμβεί αυτό, επειδή βρίσκονται σε πολύ ισχυρή θέση αναφορικά με το σύνταγμα, αναφορικά με τη λαϊκή υποστήριξη, αναφορικά με τις ιδέες και την ιδεολογία. Λένε ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τα δικαιώματά μας για τα οποία θα παλέψουμε με όλα τα μέσα: πολιτικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά, στρατιωτικά.

Ερ: Είστε υπέρ μιας λύσης ενός ή δύο κρατών; Το πρώτο βήμα είναι να αποδοθούν στους Παλαιστινίους τα δικαιώματά τους στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας ώστε να ξεκινήσουν επειδή υπάρχει αυτή τη στιγμή ανθρωπιστική ανάγκη που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και νομίζω ότι κάθε οργάνωση συμφωνεί σε αυτό: να βοηθηθεί ο παλαιστινιακός λαός, να έρθουν μέσαι βοήθεια και χρήματα. Επομένως μπορούμε στην ουσία να πούμε Όχι σε όλα τα τωρινά σχέδια για τη ματαίωση των παλαιστινιακών δικαιωμάτων. Εάν ψάχνουμε μια μακροχρόνια λύση, αυτός που πρέπει να επιλέξει είναι ο παλαιστινιακός λαός μέσα στην Παλαιστίνη και στη Διασπορά. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν τη λύση των δύο κρατών. Αλλά θα έλεγα ότι η περιοχή εκεί δεν μπορεί να ανεχτεί δύο κράτη. Έχουμε εποίκους στη Δυτική Όχθη και έχουμε Παλαιστίνιους στα σύνορα του 1967 της Παλαιστίνης που τώρα αποκαλείται Ισραήλ. Είναι τόσο αναμεμειγμένα που τα δύο κράτη δεν εφαρμόσιμα. Ειδικά τώρα με τη Δυτική Όχθη να χωρίζεται σε 68 απομονωμένα καντόνια και με 1,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιους να ζουν στη γη του 1967. Επομένως πιστεύω ότι το ένα κράτος εξακολουθεί να είναι η καλύτερη λύση.

Ερ: Η παλιά παλαιστινιακή εθνική χάρτα όχι μόνο καλούσε για ένα κράτος, αλλά για ένα δημοκρατικό κοσμικό κράτος. Σήμερα φαίνεται ότι εκείνοι που υπερασπίζονται τη λύση του ενός κράτους τείνουν περισσότερο προς ένα ισλαμικό κράτος.

Η παλαιστινιακή χάρτα αποτελείται από 33 διαφορετικά άρθρα. Με τη συμφωνία του Όσλο 12 άρθρα ακυρώθηκαν εντελώς και 16 άλλαξαν. Επομένως 28 από 33 άρθρα είτε δεν υπάρχουν πια καθόλου ή έχουν αλλάξει. Άρα η χάρτα δεν υπάρχει πια. Υπάρχει αναγκαιότητα για μια νέα χάρτα στην οποία θα συμφωνήσουν όλοι οι Παλαιστίνιοι. Δεν θα πρέπει να υποβληθεί από κανένα κόμμα. Θα είναι μια δημοκρατική διαδικασία μέσω δημοψηφίσματος, διαμέσω εκλογών ή οτιδήποτε, είτε τα αποτελέσματα είναι κοσμικά, ισλαμικά, μη-ισλαμικά, αθεϊστικά. Από τη στιγμή που πιστεύουμε στα δημοκρατικά μέσα πρέπει να δώσουμε στο λαό το δικαίωμα να πει σε τι πιστεύει.

Ερ: Τι πιστεύετε για τα κράτη που δημιουργούνται σε θρησκευτική βάση; Στον 20^ο αιώνα τα δύο κράτη που δημιουργήθηκαν σε θρησκευτικές βάσεις, είτε το Πακιστάν είτε το Ισραήλ, είναι τα πιο θερμά σημεία του πλανήτη με το Κασμίρ και το Παλαιστινιακό πρόβλημα. Επειδή δημιουργούνται τεχνητά σύνορα που μετακινούν το λαό από τη μία στην άλλη πλευρά. Όταν δημιουργήθηκε το Πακιστάν εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν στην άλλη πλευρά των συνόρων και πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν. Μέχρι τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεις ότι οι μετανάστες που μετακινήθηκαν από το μέρος που αποκαλείται Ινδία τώρα στο Πακιστάν εξακολουθούν να υφίστανται διαφορετική μεταχείριση και έχουν τα δικά τους κόμματα. Επομένως η δημιουργία κρατών σε θρησκευτική βάση χωρίς γεωγραφική αυτοτελή οντότητα που να μπορεί να τη δικαιολογήσει, προκαλεί μακροχρόνια προβλήματα.

Το ίδιο ισχύει για το Ισραήλ όπου επιμένουν να διατηρούν τα εβραϊκά χαρακτηριστικά του κράτους όταν υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια Άραβες –Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί. Έγινε μία μελέτη που έλεγε ότι το έτος 2025 οι Άραβες θα ξεπερνούν αριθμητικά τους Ισραηλινούς μέσα στο Ισραήλ. Πως γίνεται να διατηρηθεί η ταυτότητα ή τα χαρακτηριστικά του κράτους χωρίς εθνοκάθαρση των γηγενών εκεί, ή χωρίς την έλευση μεταναστών από το εξωτερικό. Επομένως η δημιουργία ενός κράτους ή μίας οντότητας σε θρησκευτική βάση, ειδικά όταν η βασίζεται σε ψευδείς ισχυρισμούς, προκαλεί προβλήματα, δεν τα επιλύει.

Ερ: Πώς βλέπετε την έκκληση του Ούγκο Τσάβες για ένα αντί-ιμπεριαλιστικό μέτωπο που θα περιλάμβανε κινήματα με διαφορετικό παρελθόν συμπεριλαμβανομένων ισλαμικών και αριστερών;

Συνιστά μια φυσική εξέλιξη το γεγονός ότι όταν οι άνθρωποι αισθάνονται καταπιεσμένοι από εξωτερικές δυνάμεις συνασπίζονται. Αυτό που προτείνουν οι Βενεζουελανοί είναι ένα ενιαίο μέτωπο που θα πει Όχι στις εξωτερικές παρεμβάσεις, όχι στην αλλαγή της κουλτούρας των λαών υπό διαφορετικά ονόματα, όχι στην επιβολή των λεγόμενων δημοκρατικών καθεστώτων που δεν υπηρετούν το λαό. Στη Λατινική Αμερική οι χώρες που στρέφονται προς την αριστερά συνασπίζονται για να πουν Όχι σε όλα αυτά. Το ίδιο συμβαίνει σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ουσιαστικά οι εξωτερικές δυνάμεις που καθοδηγούνται από τις ΗΠΑ επεκτείνουν την κυριαρχία τους στον κόσμο. Η αντιιμπεριαλιστική, αντιαμερικανική απέχθεια θα αναπτυχθεί και δεν θα υποκύψει επειδή όσο περισσότερο διευρύνεσαι τόσο περισσότεροι λαοί σου εναντιώνονται. Αυτές οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν κατανοούν τα χαρακτηριστικά, την ιδεολογία και τον πολιτισμό των διαφόρων περιοχών. Δεν υπάρχει «ένα» δημοκρατικό σύστημα που είναι καλό για κάθε μέρος του κόσμου. Δεν μπορείς να εφαρμόσεις το αμερικανικό ή το βρετανικό σύστημα απλά αντιγράφοντάς το, χωρίς να λάβεις υπόψη άλλους παράγοντες στην πράξη. Κάθε μέρος του κόσμου θα έπρεπε να καθορίζει το δικό του σύστημα που του αρμόζει μέσα στο πλαίσιο των γενικά αποδεκτών αρχών. Ερ: Ακόμη και μέσα στον ισλαμικό κόσμο υπάρχουν μέτωπα αντίστασης που δεν είναι συμβατά μεταξύ τους. Πώς μπορείτε να υπερβείτε αυτές τις συγκρούσεις;

Υπάρχει μια αναλογία με τη δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ένα μοντέλο που κολλάει παντού. Έχουν διαφορετικές μεθόδους επίσης λόγω των διαφορετικών πολιτισμών στην πράξη οι οποίες δεν μπορούν να απομακρυνθούν με στερεότυπα. Αλλά πρέπει να τεθούν αυτές οι διαφορές στην άκρη, να υπάρξει συμφωνία πάνω σε κοινούς στόχους που μας ενώνουν όπως ο αγώνας ενάντια στην κατοχή, την αδικία ή την κλοπή των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Αλλά οι διαφορές παραμένουν και δεν πιστεύω ότι μπορούμε να απαλλαγούμε απ’ αυτές εντελώς – αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.

Ερ: Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Γιουγκοσλαβία. Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσαν οι δύο πλευρές –η μουσουλμανική και η σερβική- να είχαν κάνει για να αποφύγουν τον πόλεμο και να επικρατήσει το κοινό συμφέρον εναντίον της δυτικής επέμβασης;

Τα έθνη εκεί ζούσαν αρμονικά, ήταν αναμεμειγμένα, οι οικογένειες ήταν τελείως ανακατεμένες. Και μέχρι να ξεσπάσει αυτή η σύγκρουση οι Μουσουλμάνοι στη Βοσνία ήταν μόνο κατ’ όνομα Μουσουλμάνοι. Ζούσαν με το δυτικό τρόπο ζωής, δεν τηρούσαν κανένα από τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Πέρα απ’ αυτό όταν ξέσπασε η σύγκρουση κάθε πλευρά απλά τάχθηκε από τη μία πλευρά της εξίσωσης ωθούμενη από τα εθνικά και θρησκευτικά κινήματα που διαχώρισαν ολοκληρωτικά τη χώρα. Όταν η σύγκρουση βρισκόταν στο αρχικό στάδιο, θα μπορούσε εύκολα να έχει επιλυθεί, επειδή δεν είχε χυθεί ακόμη πολύ αίμα.

Οι εξωτερικές δυνάμεις θα μπορούσαν να είχαν παρέμβει τότε για να το αποτρέψουν. Συνέχισαν να παρατηρούν, συνέχισαν να παρακολουθούν τους ανθρώπους να πεθαίνουν μέρα με τη μέρα. Και τότε, όταν το έπραξαν, το έκαναν με τρόπο τέτοιο ώστε να πουν «βοηθάμε τους Μουσουλμάνους, ώστε να μην μπορείτε να μας κατηγορήσετε ότι κλείνουμε τα μάτια μας στα δεινά τους». Κάθε φορά που έρχεται στο προσκήνιο το Παλαιστινιακό ζήτημα ή υποστηρίζουμε ότι οι δυνάμεις αυτές είναι εναντίον των Μουσουλμάνων απαντάνε ότι βοήθησαν τους Μουσουλμάνους στη Γιουγκοσλαβία. Πιστεύω ότι ήταν απλά μια δικαιολογία για να εισβάλουν στη χώρα.

Και οι δύο πλευρές ηττήθηκαν και οι συνέπειες εξακολουθούν να έρχονται. Είναι ακόμα χωρισμένοι, ακόμη δεν έλυσαν το πρόβλημα και νομίζω ότι μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή. Αλλά οι βασικοί ηγέτες που ενεπλάκησαν είναι τώρα έξω απ’ το παιχνίδι και είναι δυνατό όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να καθίσουν και να συνάψουν μια συμφωνία. Ερ: Πιστεύετε ότι το Ισλάμ και ο σοσιαλισμός είναι συμβατά; Υπάρχει ένα ρητό για έναν εξαιρετικό σύντροφο του Προφήτη –ειρήνη σε αυτόν-, το όνομά του ήταν Abu Thar Al-Ghafari. Θυμάμαι ορισμένους από τους πανεπιστημιακούς συναδέλφους μου που λένε ότι ο Abu Thar ήταν ο πρώτος κομμουνιστής στο Ισλάμ. Ο πρώτος άνθρωπος που εφάρμοσε συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, όπως συντάξεις, όπως τα επιδόματα σε ανέργους, ήταν ο δεύτερος διάδοχος του προφήτη, Omar Ibn-Al-Khattab. Ναι, μπορούμε να ζήσουμε μαζί αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι το Ισλάμ δεν είναι απλά μια θρησκεία σχετικά με το πώς να κηρύσσεις ή να λατρεύεις το Θεό. Είναι μια θρησκεία για την καθημερινή δραστηριότητα. Μιλάει για το γάμο, το διαζύγιο, πώς να καθαρίζεις, πώς να κοιμάσαι, για οτιδήποτε.

Εκτενή αποσπάσματα από το λόγο του Χασάν Νασράλα στις 19/11/2006

-Να είστε έτοιμοι να διαδηλώσετε

-Η κόκκινη γραμμή: εμφύλιος πόλεμος, αποσταθεροποίηση, ειρήνη και αποτροπή πραξικοπήματος

-Είμαστε υπέρ της συμφωνίας του Ταΐφ και την πλήρη εφαρμογή των άρθρων της

Πηγή: www.moqawama.org

Υπάρχουν δύο ομάδες στη χώρα, η ομάδα και οι δυνάμεις στην κυβέρνηση και από την άλλη τα κινήματα και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Αυτή η νέα πολιτική ομαδοποίηση είναι οπωσδήποτε πολιτική και όχι θρησκευτική ή σεκταριστική.

Υπάρχουν Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί τόσο μέσα στην ομάδα της εξουσίας όσο και σ’ εκείνην της αντιπολίτευσης. Υπάρχουν Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί απ’ όλα τα δόγματα και σέκτες μέσα στην κυβερνητική ομάδα όπως και στην αντιπολίτευση.

Το σημειώνω αυτό επειδή υπάρχουν πολύ έντονες προσπάθειες να μετατραπεί η υπάρχουσα πολιτική ομαδοποίηση και η εν εξελίξει πολιτική κρίση σε μια αντιπαράθεση σεκταριστικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα.

Τίτλος 1: για να κρατήσει η κυβερνητική ομάδα τις θέσεις που κατέχει παραμένοντας στην εξουσία, απορρίπτει το δίκαιο αίτημα της αντιπολίτευσης για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ενώ η αντιπολίτευση δεν λέει: «θέλουμε να πάμε σπίτι» ούτε «δεν σας θέλουμε σαν συνεργάτες και σας θέλουμε έξω από την κυβέρνηση».

Άσχετα με την εκτίμηση σχετικά με την επίδοση της κυβερνητικής ομάδας κατά τη διάρκεια, πριν και μετά τον πόλεμο, εξακολουθούμε να είμαστε διατεθειμένοι να υπερβούμε αυτή την εκτίμηση, όπως ξεκάθαρα διακηρύχθηκε στην έντονη ανακοίνωση της αντιπολίτευσης: «Θέλουμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή όλων», την οποία η ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία απέρριψε, μόνο για να κρατηθεί γερά στην εξουσία για λόγους στους οποίους θα αναφερθώ αργότερα.

Ποιες είναι οι δικαιολογίες τους;

Στην πορεία της σημερινής πολιτικής σύγκρουσης, η άλλη πλευρά θέλει να επιτεθεί στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και απευθύνει κατηγορίες εναντίον τους. Μερικές φορές ευρύτερες συνολικές κατηγορίες που στοχεύουν το σύνολο των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και άλλες φορές επικεντρωμένες σε συγκεκριμένες δυνάμεις, επειδή οι ευρύτερες συνολικές κατηγορίες δεν μπορούν να διατυπωθούν εναντίον τους, επειδή δεν μπορούν να τους συμπεριλάβουν στις γενικές κατηγορίες.

Θα προσπαθήσω κατ’ αρχήν να επικεντρωθώ στις γενικές κατηγορίες που γίνονται για να μας συμπεριλάβουν, πριν από τις κατηγορίες που στοχεύουν ειδικά τη Χεζμπολάχ.

Όλες οι κατηγορίες που εξαπολύονται από την ομάδα εξουσίας αποτελούν τμήμα ενός επικοινωνιακού πολιτικού πολέμου, χωρίς καμία λογική ή απόδειξη, μόνο για να αποφύγουν τα γεγονότα. Εδώ θα θέσω ένα ερώτημα, γιατί επικεντρώνουν σε αυτές ειδικά τις κατηγορίες ιδιαίτερα εκείνες που κατευθύνονται εναντίον της Χεζμπολάχ και πίσω από αυτές εναντίον της αντιπολίτευσης γενικά;

Υπάρχει ένα κοινός παρανομαστής στις κατηγορίες που κατευθύνονται εναντίον μας, που εφαρμόζεται σε συγκεκριμένο πλαίσιο.

1) Η θέση για τη συμφωνία του Ταΐφ και η κατηγορία ότι η Χεζμπολάχ ή οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης κάνουν πραξικόπημα εναντίον της.

Πρώτον αυτή η κατηγορία δεν έχει αποδείξεις και δεύτερον δεν αληθεύει.

Τρίτον την αρνούμαστε και τέταρτον επαναλαμβάνουμε τη θέση μας ότι είμαστε υπέρ της Συμφωνίας του Ταΐφ και την πλήρη εφαρμογή των άρθρων της.

Λέω ότι θέλω την εφαρμογή της Συμφωνίας του Ταΐφ και υποστηρίζω τη Συμφωνία του Ταΐφ και είμαι καλύτερος από σας.

2) Μια κατηγορία για την οποία προσέλαβαν μια δράκα συγγραφέων που γράφουν για τα «χρήματα» για να πουν ότι η Χ. σήμερα θέλει να εγκαθιδρύσει τη δική της κυβέρνηση στον Λίβανο, και επομένως η σημερινή μάχη γίνεται επειδή η Χ. θέλει να εγκαθιδρύσει το δικό της κράτος και να το επιβάλει τους Λιβανέζους.

Αυτή η συζήτηση είναι και γελοία και παράλογη επειδή:

Α) Εν συντομία και πάλι, λέμε ότι στον Λίβανο κανένα πολιτικό κόμμα, οργάνωση, σέκτα ή ομάδα, ασχέτως της θέσης, δύναμης ή ικανοτήτων της δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει το δικό της κράτος μέσα στον Λίβανο, αυτό συμβαίνει λόγω της υπάρχουσας πραγματικότητας και της σύνθεσης των Λιβανέζων και των ιστορικών δεδομένων.

Β) Δεν το θέλουμε αυτό.

Γ) Το σύνολο της πολιτικής μας συμπεριφοράς από την ίδρυση της Χ. το 1982 μέχρι σήμερα υποστηρίζει ότι κινούμαστε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εννοώ ότι πάντα μας έλεγαν: «ασχολείστε με την αντίσταση, ελάτε να εμπλακείτε στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα» και «γιατί αποφεύγετε την εσωτερική πολιτική ζωή; Η παρουσία σας στην εσωτερική πολιτική ζωή την εμπλουτίζει και της προσδίδει περεταίρω ποικιλία».

Εμείς πάντα γυρνούσαμε την πλάτη μας στην είσοδό μας στην κυβέρνηση, την κρατική και εσωτερική πολιτική ζωή. Ο κύριος σκοπός μας από το 1982 ήταν η αντίσταση. Επομένως από πότε η συμπεριφορά μας ήταν ενδεικτική κάποιου που θέλει να στήσει τη δική του κυβέρνηση στον Λίβανο ή να επιβάλει το δικό του κράτος στον Λίβανο;

Δεν θέλω να σχολιάσω τον τρόπο με τον οποίο άλλοι συμπεριφέρθηκαν στον Λίβανο, που είχαν καντόνια και αστικές διοικήσεις, ατομικές κυβερνήσεις, πολιτικά μαγαζιά και ούτω καθ’ εξής. Ποτέ η συμπεριφορά μας δεν υπήρξε τέτοια.

3) Ότι η Χ. –αυτός ο τίτλος διαφέρει από τον πρώτο- θέλει να απλώσει το χέρι της πάνω στην κυβέρνηση, να ελέγχει τις αποφάσεις της και να έχει δικαίωμα άσκησης βέτο στην κυβέρνηση.

Και αυτή η κατηγορία επίσης είναι αναληθής. Ας πάμε για λίγο πίσω.

Από το 1982 ουδέποτε σκεφτήκαμε να μπούμε στην κυβέρνηση. Επομένως γιατί θα έπρεπε τώρα να σκεφτόμαστε να ελέγχουμε τη λιβανική κυβέρνηση; Αρχικά, μέχρι να φτάσουμε στο 2000, αυτό το ζήτημα δεν ήταν προς συζήτηση. Μετά το 2000 άνοιξε προς συζήτηση. Ωστόσο, δεν ζητήσαμε υπουργικό μερίδιο, δεν ζητήσαμε είσοδο στην κυβέρνηση.

Επιπλέον στην τελευταία κυβέρνηση που σχημάτισε ο μάρτυρας πρωθυπουργός Ραφίκ Χαρίρι, και στην επόμενη κυβέρνηση που παραλίγο να σχηματίσει, μετά την παραίτησή του στην κυβέρνηση που θα σχημάτιζε ο πρωθυπουργός Ομάρ Καράμι, και οι δύο μας ζήτησαν να συμμετέχουμε στην κυβέρνηση και υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες για το γεγονός αυτό.

Η απάντησή μας ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: «Δεν επιθυμούμε να μπούμε στην κυβέρνηση».

Αυτό ήταν το 2004 και το 2005.

Ναι, το 2003 ήταν η πρώτη μας συμμετοχή στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Νατζίμπ Μικάτι, επειδή ήταν μία μεταβατική κυβέρνηση σε μια ευάλωτη στιγμή για τη χώρα. Επίσης συμμετείχαμε στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σινιόρα επειδή η χώρα είχε εισέλθει σε μία ραγδαία νέα φάση, απέναντι στην οποία δεν μπορούσαμε να καθόμαστε παράμερα και να παραμένουμε ουδέτεροι.

Υπήρξαν εξαιρετικά σημαντικές αλλαγές στον Λίβανο και στην περιοχή που μας επιβλήθηκαν και μας υποχρέωσαν να εισέλθουμε στην κυβέρνηση συνεργασίας. Διαφορετικά, δεν ζητήσαμε να μπούμε στην κυβέρνηση, ούτε θέλαμε να το κάνουμε. Δεν αποζητάμε την εξουσία ή τα κυβερνητικά πόστα. Οι αναπτυσσόμενες συνθήκες σε συνδυασμό με σημαντικές αλλαγές στον Λίβανο ανάγκασαν τη Χ. να συμμετάσχει στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σινιόρα.

Ακόμη και στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μικάτι συμμετείχαμε με έμμεσο τρόπο μέσω μιας κοντινής μας προσωπικότητας, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε συμμετάσχει άμεσα με μια προσωπικότητα από το αντάρτικο.

Αυτή ήταν η πορεία της συμπεριφοράς μας αναφορικά με το ζήτημα της κυβέρνησης.

Αργότερα, μέσω της εμπειρίας μας σε αυτή την κυβέρνηση, η είσοδός μας στην οποία έγινε στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας, δεν συζητήσαμε η συμμετοχή μας να είναι το ένα τρίτο του κοινοβουλίου, ή το εγγυητικό τρίτο, ή το τρίτο του βέτο. Υπήρχαν συγκεκριμένοι πολιτικοί τίτλοι πάνω στους οποίους είχαμε συμφωνήσει, αλλά δυστυχώς η σημερινή ομάδα στην κυβέρνηση υπαναχώρησε απ’ αυτές τις συμφωνίες, κάτι που συμβαίνει στην πολιτική ζωή.

Μπορείς να εγγυηθείς μόνο για τον εαυτό σου αλλά όχι για τους άλλους. Βρήκαμε εαυτούς πρακτικά αναποτελεσματικούς μέσα στην κυβέρνηση και χωρίς επιρροή με τρόπο που να υπηρετεί τα σημαντικότερα εθνικά συμφέροντα. Γνωρίζουν ότι η παρουσία μας σ’ αυτή την κυβέρνηση ήταν ιδιαίτερα πολιτικού χαρακτήρα, και ο πρωθυπουργός που λέει ότι είναι δίκαιος, είναι ακόμη εκεί για να το επιβεβαιώσει.

Δεν αποζητούσαμε κομματικά ή φατριαστικά κέρδη, προσωπικά ή εδαφικά κέρδη συμμετέχοντας στην κυβέρνηση. Ο κύριος σκοπός της συμμετοχής μας είναι η κεντρική πολιτική στρατηγική για τον οποίο θα μιλήσω σύντομα.

Ακόμη και στη διαβούλευση δεν ζητήσαμε καθόλου αυξημένο μερίδιο της Χ. στην κυβέρνηση, ούτε και το κίνημα του Αμάλ. Το μόνο που ζητήσαμε ήταν να υπάρχουν και άλλες θεμελιακές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα με τις οποίες συμφωνούμε σε ορισμένα ζητήματα και διαφωνούμε σε άλλα, αλλά πιστεύουμε ότι η παρουσία τους στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας συνιστά εθνική εγγύηση.

…….

Επομένως αυτή η κατηγορία ήταν απλά για να διατυπωθεί, δεν στηρίζεται στην αλήθεια.

4) Η πιο παράλογη κατηγορία απ’ όλες: ότι ο στόχος των σημερινών πολιτικών αντιπαραθέσεων είναι να εξυπηρετήσουν το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα. Αυτή είναι η πιο γελοία κατηγορία. Σαν να πρόκειται, αν αλλάξει ο πρωθυπουργός, να λυθεί το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα, και αν ο αρχηγός της κυβέρνησης παραμείνει στην εξουσία, το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα θα παγώσει.

Τι είδους δικαιολογία είναι αυτή; Το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα το χειρίζονται οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, και επιδέχεται περίπλοκων διεθνών και περιφερειακών παρεμβάσεων.

Ούτε ο Λίβανος, η κυβέρνησή του, μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ούτε η κυβέρνηση της σημερινής ομάδας στην εξουσία, ούτε ακόμη και ολόκληρος ο Λίβανος δεν έχει θέση σ’ αυτό το εξαιρετικά μεγάλο παγκόσμιο ανακάτεμα. Ωστόσο, κάποιοι συνδέουν τις πολιτικές κινήσεις που ζητούν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας στον Λίβανο με το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα!

5) Η πέμπτη κατηγορία που είναι παράλογη και γελοία, ισχυρίζεται ότι το σημερινό πολιτικό κίνημα στον Λίβανο στοχεύει στην ολοκλήρωση των δεσμών στο Σιτικό τόξο, λαμβάνοντας υπόψη ότι ορισμένοι από την αμερικανική κουστωδία στην περιοχή ήταν εκείνοι που μίλησαν για Σιτικό τόξο που διαμορφώνεται από το Ιράν στο Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο και αργότερα αρνήθηκαν ότι το είπαν.

Σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η συζήτηση είναι ανόητη. Φανταστείτε για παράδειγμα, ζητάμε τη συμμετοχή του Ελεύθερου Πατριωτικού Κινήματος στην κυβέρνηση, ποια είναι η σχέση ανάμεσα σ’ αυτό το αίτημα και το Σιτικό τόξο;

Επιπλέον ζητάμε επίσης την είσοδο στην κυβέρνηση της πολυπρόσωπης Εθνικής Λιβανικής Σύναξης, η οποία παρεμπιπτόντως δεν έχει καθόλου Σιίτες, πως αυτό επίσης σχετίζεται με το λεγόμενο Σιτικό τόξο;

Ζητάμε επίσης τα Λιβανικά Εθνικά κόμματα να μπουν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ορισμένα από τα οποία είναι κοσμικά, άλλα πατριωτικά, κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά, αριστερά και άλλα νασερικά και ισλαμικά, πως η εισδοχή τους σε μια τέτοια κυβέρνηση εθνικής ενότητας σχετίζεται με ένα Σιτικό τόξο;

Όταν ζητάω υπάρχουσες δημοφιλείς Σουνιτικές-Μουσουλμανικές και Μαρονίτικες δυνάμεις να εκπροσωπούνται, και επίσης οι πρώην αρχηγοί κυβερνήσεων με ικανή εκπροσώπηση στη χώρα να έχουν εκπροσώπους στην κυβέρνηση, πως αυτό σχετίζεται με ένα Σιτικό τόξο; Αλλά η συζήτηση για το «Σιτικό Τόξο» είναι σκόπιμη και θα επανέλθω σύντομα σ’ αυτό.

Η τελευταία κατηγορία στην οποία θα αναφερθώ μας παρουσιάζει ως κατηγορούμενους που πρέπει να υπερασπιστούν εαυτόν, σε μια περίοδο που έχουμε το δικαίωμα να κατηγορούμε εμείς εκείνους και να τους αναγκάσουμε να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Η κατηγορία είναι ότι η δημόσια κίνησή μας έχει στόχο να διασαλεύσει το Διεθνές Δικαστήριο.

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ακολούθησε ο Εορτασμός της Νίκης, και το Διεθνές Δικαστήριο δεν είχε προκύψει στη συζήτηση στη χώρα ακόμη, καθώς ο λαός ακόμη περίμενε το σχέδιο του Διεθνούς Δικαστηρίου και τη διαβούλευση μεταξύ της λιβανικής κυβέρνησης και του διεθνούς Συμβουλίου Ασφαλείας.

Όταν συζητήσαμε πριν το Ραμαζάνι στις 22 Σεπτεμβρίου ότι ο μήνας του Ραμαζανιού ήταν για περισυλλογή και ζητήσαμε σε μια ομιλία στις 22 Σεπτεμβρίου μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κανένας δεν μιλούσε για το Διεθνές Δικαστήριο. Είπαμε ότι ο μήνας του Ραμαζανιού είναι μια ευκαιρία για περίσκεψη. Μετά το Ραμαζάνι, ο ομιλητής Ναμπίχ Μπέρρι ζήτησε διαβούλευση σε μια προσπάθεια να σχεδιάσουμε από κοινού την κατάσταση στη χώρα.

Πήραν βιαστικά το σχέδιο του Διεθνούς Δικαστηρίου από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τους διεθνείς τους φίλους για να το φέρουν στο τραπέζι με σκοπό να τινάξουν τη διαβούλευση και να αποδράσουν από τις λογικές και φυσικές ευθύνες τους. Μετά από έναν πόλεμο, όπως αυτόν που ενέσκηψε στον Λίβανο, η ευθύνη είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Η διαβούλευση αναπόφευκτα θα συνεδρίαζε για να συζητήσει για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και τον εκλογικό νόμο.

Ακόμη και όταν η ομάδα που στην εξουσία ήθελε να προσθέσει κάτι στην ατζέντα, δεν ζήτησαν να προστεθεί το Διεθνές Δικαστήριο ως ζήτημα προς συζήτηση. Αντ’ αυτού ζήτησαν προσθήκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Επειδή το ζήτημα του Διεθνούς Δικαστηρίου είχε τελειώσει στο τραπέζι του Διαλόγου και ως ζήτημα αρχής είχε ομόφωνα εγκριθεί. Εναπόκειτο στη λιβανική κυβέρνηση να προωθήσει αυτό το ζήτημα με τα εμπλεκόμενα διεθνή όργανα.

Το θέμα είχε ολοκληρωθεί, είχε τελειώσει και δεν ήταν πλέον ανοικτό για διάλογο, διαβούλευση ή συζήτηση, αλλά το έφεραν με βιάση στο τραπέζι.

Τι ακριβώς έγινε στο τραπέζι της διαβούλευσης; Την Πέμπτη, Παρασκευή και το Σάββατο όταν τελείωσε η διαβούλευση είχαμε εισέλθει σε μία νέα φάση.

Εδώ υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια που ο λαός πρέπει να γνωρίζει με ακρίβεια: αυτό που έγινε είναι ότι την Πέμπτη ένα μέλος της ομάδας εξουσίας μπήκε και ζήτησε από τον ομιλητή Ναμπίχ Μπέρρι και τον αδελφό Αμπού Χασάν Ραάντ: «αδέλφια, δώστε μας το Διεθνές Δικαστήριο και πάρτε παραπάνω από το ένα τρίτο του βέτο!»

Του είπαν σε εκείνη τη συνάντηση και αργότερα το ίδιο βράδυ: «αδελφέ αν μιλά από θέση αρχών, εμείς από θέση αρχών ήδη συμφωνήσαμε σ’ αυτό με συναίνεση στο τραπέζι του διαλόγου»… «και όταν το σχέδιο έρθει στο υπουργικό συμβούλιο, εμείς, οι υπουργοί της Αμάλ και της Χεζμπολάχ, σου υποσχόμαστε ότι θα συζητήσουμε θετικά αυτό το θέμα, με ειλικρίνεια, επιστημονικά, με αντικειμενικό τρόπο και υποσχόμαστε να διευκολύνουμε τη διαδικασία. Εάν δεν θεωρείς αυτά τα λόγια από τους εκπροσώπους της Χ. ικανοποιητικά, είμαστε πρόθυμοι να κανονίσουμε μια συνάντηση όπου μπορείς να τα ακούσεις από τον Σαγιέντ Χασάν Νασράλα, και αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα με συμφωνία.

Ζητάμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας επειδή είναι δίκαιο λιβανικό αίτημα καθώς και συνταγματικό, πολιτικό, ηθικό και δημοκρατικό. Συνιστά επίσης μια οδός σωτηρίας για τη χώρα, που είναι άλλο θέμα, αλλά είμαστε έτοιμοι να την ακολουθήσουμε μέχρι τέλους.

….

Αυτό που έγινε με ακρίβεια είναι ότι ενώ συζητούσαμε πως θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και συνεργάσιμοι στο ζήτημα του Διεθνούς Δικαστηρίου, ένας από τους ηγέτες εξέφρασε την ετοιμότητά του να αποδεχτεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Φυσικά, πριν το Σάββατο, η κυβερνητική ομάδα όδευε σε άλλη κατεύθυνση.

Υπάρχουν πόλοι μέσα στην ομάδα εξουσίας που είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ υπάρχουν άλλοι πόλοι στην ομάδα που θέλουν να ανταλλάξουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το Διεθνές Δικαστήριο. Αλλά την Παρασκευή το βράδυ ήρθε η «εντολή»: «Μην παζαρέψετε τίποτα μαζί τους».

Δεν θέλουμε να παζαρέψουμε, ποιος σας είπε ότι θέλουμε να παζαρέψουμε;

Ποιος είπε ότι δεχόμαστε να ανταλλάξουμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρόωρες προεδρικές εκλογές;

Δεν το αποδεχτήκαμε αυτό στο τραπέζι του διαλόγου. Ποιος σας είπε ότι δεχόμαστε να ανταλλάξουμε την κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το Διεθνές Δικαστήριο;

Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας είναι ένα δίκαιο αίτημα και το Διεθνές Δικαστήριο είναι ένα ανεξάρτητο δίκαιο αίτημα επίσης. Το αποδεχτήκαμε και είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε.

Η «εντολή» ήρθε, και θα μιλήσω ειλικρινά σήμερα επειδή θέλω όλοι οι Λιβανέζοι να γνωρίζουν τα γεγονότα.

Η «εντολή» ήρθε από την αμερικάνική πρεσβεία στη Βηρυτό, αυτό δεν είναι ψέμα. Αυτή είναι πληροφορία που λάβαμε από περισσότερες από μία πηγές. Τους είπαν «η αμερικανική πολιτική δεν άλλαξε και ό,τι κι αν γίνει στις αμερικανικές εκλογές, μην ακούτε αυτό που λέγεται για επαφές σε περιφερειακό επίπεδο. Είμαστε μαζί σας και σας ζητάμε να μην υποχωρήσετε σε τίποτα απολύτως.»

….

Η ομάδα εξουσίας σήμερα είναι σε κατάσταση αδυναμίας που βαθαίνει και δεν είμαι αλαζόνας σ’ αυτό το σημείο. Φυσικά και ειλικρινά αισθάνονται την ατιμωτική ήττα λόγω αυτού που έγινε στον πρόσφατο πόλεμο που εξαπολύθηκε από το «Ισραήλ» στον Λίβανο, ο οποίος πόνταραν ότι θα καταστρέψει την αντίσταση, ή έστω θα αλλάξει τους εσωτερικούς και περιφερειακούς συσχετισμούς προς όφελός τους. Έτσι θα μπορούσαν αργότερα να πάρουν τον έλεγχο των υπόλοιπων δυνάμεων της αντιπολίτευσης και να σφίξουν το ρόγχο τους στον Λίβανο.

Το σχέδιο απέτυχε και κατέρρευσε. Όλοι όσοι μίλαγαν για ήττα μετά τον πόλεμο, μίλαγαν μόνο για τη δική τους ήττα. Εκείνοι που μίλαγαν για καταστροφή, μίλαγαν για την πολιτική καταστροφή που ενέσκηψε πάνω τους, επειδή δεν αισθάνονται πόνο ή δεν υποφέρουν για τα σπίτια μας καταστράφηκαν ή τις γυναίκες και τα παιδιά μας που σκοτώθηκαν και σφαγιάστηκαν στον Λίβανο, επειδή είναι εκείνοι που απέρριψαν την εκεχειρία και την ήθελαν μόνο στο πλαίσιο μιας περιεκτικής λύσης. Αυτά υπάρχουν ακόμη στα αρχεία της τηλεόρασης, των ραδιοφωνικών σταθμών και των εφημερίδων.

…

Αυτό σημαίνει ότι θέλουν ο Λίβανος και η αντίσταση να διαπραγματευτεί εν μέσω βομβαρδισμών και σκοτωμών. Όποιος αγαπάει το λαό του, νοιάζεται για το αίμα που χύνεται, για τα παιδιά, τις υποδομές, τα σπίτια, τις πόλεις και τα χωριά, κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να σταματήσει η επίθεση χωρίς περιορισμούς ή όρους.

…

Γι’ αυτό το λόγο η κυβερνητική ομάδα βλέπει τον εαυτό της σε θέση άμυνας. Δεν έχουν παρά μια επιλογή στον Λίβανο σήμερα και αυτή είναι να κρυφτούν πίσω από την αξιοσέβαστη σέκτα των Σουνιτών. Ορισμένοι απ’ αυτούς συνήθισαν στους πολιτικούς και στρατιωτικούς πολέμους τους να πολεμούν χρησιμοποιώντας τους γιους και τα παιδιά από άλλες σέκτες.

Η μόνη ελπίδα σήμερα είναι, και μέσω αυτού θέλω να απευθυνθώ στους Λιβανέζους και επίσης ιδιαίτερα στους γιους της αξιοσέβαστης σέκτας των Σουνιτών, που είναι αδέλφια μας, αγαπημένοι και προσφιλείς σε μας, επειδή η δομή μας στον Λίβανο είναι δυστυχώς αυτή. Σήμερα η τελευταία επιλογή και το τελευταίο όπλο των κυβερνητικών δυνάμεων είναι να οχυρωθούν πίσω απ’ αυτή τη σέκτα και να τη χρησιμοποιήσουν ως πυριτιδαποθήκη.

Επομένως όλη η ρητορική στη χώρα είναι σεκταριστική και όχι θρησκευτική. Υπάρχει κανείς που να μιλάει για Μουσουλμανικές-Χριστιανικές διαφορές; Όχι επειδή πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι υπάρχουν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι τόσο στην αντιπολίτευση όσο και στην κυβέρνηση. Επομένως, προσπαθούν να στρέψουν όλη τη συζήτηση στη χώρα στη Μουσουλμανική Σιτική-Σουνιτική κατεύθυνση. Αυτοί που κάνουν αυτή την προσπάθεια δεν είναι ούτε Σίτες ούτε Σουνίτες.

…

Λένε σήμερα ότι η Συμφωνία του Ταΐφ έδωσε σημαντικά πολιτικά οφέλη στους Σουνίτες στον Λίβανο. Ταυτόχρονα απεικονίζουν τις πολιτικές μας κινήσεις ως πραξικόπημα στο Ταΐφ. Όλα αυτά για να δείξουν ότι αποσύρουμε πολιτικά οφέλη που κέρδισαν οι Σουνίτες.

Αυτό είναι ψέμα.

Είμαστε υπέρ της Συμφωνίας του Ταΐφ. Είμαστε υπέρ των εξουσιών που έδωσε η Συμφωνία του Ταΐφ στη λιβανική κυβέρνηση να ηγείται από έναν Λιβανέζο Σουνίτι Μουσουλμάνο. Μιλάνε για όλα όσα προκαλούν τους Σουνίτες στον Λίβανο…

Χεζμπολάχ - Καταγραφή συζήτησης στο πλαίσιο της συνόδου της Βηρυτού

Χεζμπολάχ

Αλί Φαγιάντ (Μέλος του Πολιτικού Γραφείου)

Στη χώρα μας υπάρχει μεγάλος διχασμός, ένα στρατόπεδο σύμμαχο των ΗΠΑ και άλλα με τη Χ. Αυτό το πρόβλημα του διχασμού έχει βαθύνει μετά την επίθεση των Ισραηλινών επειδή η κυβέρνηση συνεργάστηκε με τις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής επίθεσης των ισραηλινών η λιβανική κυβέρνηση ασκούσε πολιτικές πιέσεις στη Χ.

Ο Μπόλτον στον ΟΗΕ λέει πως ο Σινιόρα ήταν σύμφωνος για την εφαρμογή του άρθρου 7 και η λιβανική κυβέρνηση ήταν πιο σκληρή στις διαπραγματεύσεις. Υπήρξαν κάποιες ενέργειες της κυβέρνησης που δεν ανακοίνωσε η Χ. για να μη βαθύνει κι άλλο ο διχασμός. Ως το σημείο να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση ήθελε να ηττηθεί η Χ. Επειδή η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί με τους αμερικανούς και θα αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στον Λίβανο. Όλοι έλεγαν πως μέσα σε 3 μέρες όλα θα τελειώσουν. Το Ισραήλ ηττήθηκε και όλα άλλαξαν. Αμέσως μετά τον πόλεμο απαιτήσαμε να πέσει η κυβέρνηση και να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Η Χ. δεν θέλει μεγάλα μερίδια αλλά

1) να μπει το Αούν, ο σύμμαχός μας που επηρεάζει το 70% στον Λίβανο, οι δημοσκοπήσεις μιλάνε για 68-70% στους χριστιανούς.

2) στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας πρέπει η Χ. και οι σύμμαχοι να έχουν το 1/3 που χρειάζεται για να ασκηθεί βέτο. Σύμφωνα με το λιβανικό σύνταγμα, οι διοικητικές αποφάσεις λαμβάνονται με απλή πλειοψηφία, ενώ τα μεγάλα εθνικά ζητήματα (προϋπολογισμός, εξωτερική πολιτική) χρειάζονται τα 2/3 στο πολιτικό συμβούλιο, δηλαδή 1/3 + 1.

3) εμείς και οι σύμμαχοί μας εκφράζουμε τη λαϊκή πλειοψηφία, αυτοί που έχουν την κυβερνητική πλειοψηφία εκφράζουν τη λαϊκή μειοψηφία. Η κυβέρνηση έχει 8 βουλευτές παραπάνω.

Όταν μπήκαν στη Βουλή έκαναν πραξικόπημα στη σχέση τους με τη Χ., με την οποία εξελέγησαν, πρόδωσαν τη λαϊκή εντολή. Αν πέσει η κυβέρνηση η Χ. θα μπορέσει να εμποδίσει την αμερικανική προέλαση. Σύμφωνα με το Σύνταγμα η κυβέρνηση δεν μπορεί να πέσει παρά μόνο αν παραιτηθεί το 1/3 των υπουργών και δεν το έχει η Χ., ή να αποσυρθεί η εμπιστοσύνη από τους βουλευτές, αλλά εμείς δεν έχουμε την πλειοψηφία. Γι’ αυτό οδηγηθήκαμε στη λαϊκή πίεση, παραιτήθηκαν 6 βουλευτές και θα προχωρήσουμε σε διαδηλώσεις. Η επόμενη περίοδος θα έχει πολιτικές αναταράξεις. Μπορεί να πέσει η κυβέρνηση και να ζητήσουμε πρόωρες εκλογές. Εδώ καθιερώθηκε η Χ. πρωτοπόρο κόμμα παρά το θρησκευτικό της παρελθόν. Η Χ. καθορίζει την πορεία της και στοχεύει να είναι ο άξονας αυτής της ιστορίας.

UNIFIL

Η Χ. έκανε συμβιβασμό με τη λιβανική κυβέρνηση αναφορικά με το άρθρο 7 (καμία εντολή στην UNIFIL από κανέναν). Η Χ. πίεσε για να υπαχθεί στο άρθρο 6. Ο συμβιβασμός ήταν να ενισχυθούν οι ήδη υπάρχουσες εδώ δυνάμεις. Στον νότιο Λίβανο υπήρχαν 3 χιλιάδες στρατιώτες, ενίσχυση σημαίνει να φτάσουν μέχρι τις 15 χιλιάδες αλλά να μην αλλάξουν τα καθήκοντά τους. Το δεύτερο σημείο συμβιβασμού: η Χ. έμεινε με τα όπλα της στον νότιο Λίβανο και στην περιοχή που αναπτύχθηκε η UNIFIL. Η κυβέρνηση έλεγε η Χ. να μεταφέρει τους πυραύλους βόρεια του Λιτάνι. Αυτό δεν έγινε. Ο λιβανικός στρατός διαδραμάτισε πολύ θετικό ρόλο. Επειδή δεν έχουν ακόμη απελευθερωθεί τα αγροκτήματα Σεμπάα, οι κρατούμενοι …

Στον νότιο Λίβανο δεν θα δείτε καμία στρατιωτική παρουσία της Χ., δεν φαινόταν ούτε πριν ούτε μετά τον πόλεμο.

Ιράν

Η Χ. δεν ενδιαφέρεται να υπερασπιστεί ή να επιτεθεί στο Ιράν. Αλλά η στρατηγική του Ιράν απέναντι στο Ιράκ είναι όπως εκείνη των Αμερικανών απέναντι στη Σοβιετική Ένωση στο Αφγανιστάν. Το Ιράν θεωρεί πως οι 140 χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες είναι όμηροί του στο Ιράκ. Οι ΗΠΑ αν δεν ήταν στο Ιράκ θα μπορούσαν να επιτεθούν και αύριο στο Ιράν. Το Ιράν μπορεί να επιλέξει τη σχέση του με τους αμερικανούς ή γρήγορο ή αργό θάνατο. Ο αργός είναι καλύτερος για το Ιράν, προστατεύει την πυρηνική επιλογή του, θέλει δύο χρόνια να θέσει σε λειτουργία τους αντιδραστήρες. Θέλει να παραμείνουν οι αμερικανοί όμηροι στα χέρια του στο Ιράκ. Στηρίζει τη σουνιτική αντίσταση, έχει διαύλους επικοινωνίας με την εξουσία στο Ιράκ και έχει τις καλύτερες σχέσεις με τον Σαντάτ. Το Ιράν κερδίζει σε όλα τα επίπεδα. Είναι σωστή η μέθοδος του Ιράν; Είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη και έχει προβλήματα με τους αμερικάνους. Το πρόβλημα του συνεδρίου είναι να επεξεργαστεί αυτό το ζήτημα; Σε καμία περίπτωση, μπορεί να τινάξει το συνέδριο στον αέρα. Εμείς δεσμευόμαστε να στηρίξουμε την αντίσταση εναντίον των Αμερικανών στο Ιράκ.

Ισραήλ

Δεν υπάρχει περίπτωση άμεσης αντίδρασης και εκδίκησης του Ισραήλ. Το Ισραήλ πρέπει να επανασχεδιάσει το στρατιωτικό του δόγμα, τα τεθωρακισμένα, το σύστημα κατάρριψης πυραύλων, το σύστημα πληροφοριών. Αν γίνει σύντομα ο πόλεμος θα επαναλάβει τα λάθη του. Οι Ισραηλινοί μιλάνε για το 2007, νομίζω μακρύτερα. Η πίεση θα μετατοπιστεί στο Ιράν και τη Συρία.

Η πίεση στην Παλαιστίνη είναι ένα είδος ανοικτής πολιτικής τρέλας στο Ισραήλ. Η ισραηλινή απόφαση είναι να υποτάξουν τους Παλαιστινίους με όποιο τίμημα, να πέσει η κυβέρνηση και να πληρώσει ο λαός που την επέλεξε.

Πρέπει να ερευνηθεί η πολιτική της αμερικανικής κυβέρνησης στην περιοχή. Στο κογκρέσο αναθεωρούν την πολιτική τους στην περιοχή. Θέλουν την ένταση. Θα μαζευτεί η πολιτική του Μπους. Είναι περίοδος μεταβατική. Ο Ρίτσαρντ Χας, επικεφαλής στρατιωτικού σχεδιασμού, είναι ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο Νέα Μέση Ανατολή και τώρα είναι επικεφαλής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Στην έρευνά του με τίτλο «Η 5^η κατάρρευση της Μέσης Ανατολής»

Α) 1^η με την εκστρατεία … στην Αίγυπτο

Β) 2^η μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας

Γ) 3^η με τις αποικίες Άγγλων-Γάλλων

Δ) 4^η με τον Ψυχρό πόλεμο

Ε) 5^η μετά τον πόλεμο του Κόλπου

Τότε ο Μπους ανακοίνωσε τη Νέα Μέση Ανατολή. Εδώ υπάρχει η εξής αντίφαση: έχτισε τη Νέα Μέση Ανατολή κατά τον πόλεμο στο Ιράκ και καταρρέει πάλι με τον πόλεμο στο Ιράκ. Η Αμερική θα μειώσει τη στρατιωτική της παρουσία στην περιοχή και η μάχη θα διεξάγεται μεταξύ Ιράν-Ισραήλ.

Η αντίσταση προστατεύεται από ομάδες, κόμματα, πολιτικές τάσεις επειδή παλεύει για ένα εθνικό ζήτημα σε μια κοινωνία που είναι έτοιμη να θυσιαστεί και πιστεύει ότι η αντίσταση αυτή είναι τίμια. (180 χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν καταστραφεί). Η αντίσταση έχει ηθική συνέπεια. Στον στρατιωτικό τομέα όσοι διαχειρίζονται τους πυραύλους έχουν υψηλή μόρφωση. Οι πύραυλοι των Ισραηλινών είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι, με 120 χλμ βεληνεκές και χτυπήθηκαν 60 χλμ από τα προάστια του Λιβάνου. Το Ισραήλ δεν ήξερε πως υπάρχουν αυτοί οι πύραυλοι και η υποδομή για το χειρισμό τους. Και το πιο σημαντικό, υπάρχει μια υποκειμενική διάθεση θυσίας. Είναι «μεταμοντέρνα» αντίσταση.

Ο διχασμός θα μπορούσε να οδηγήσει σε εμφύλιο αν δεν υπήρχε η συμμαχία της Χ. με τον Αούν. Η ρήξη είναι πολιτική όχι θρησκευτική-εθνικιστική.

Δεν έχει τεθεί ζήτημα αλλαγής του Συντάγματος, αποκλείεται να τροποποιηθεί δημοκρατικά, πάντα στην ιστορία του Λιβάνου το Σύνταγμα άλλαζε μετά από έναν εμφύλιο και δεν το θέλουμε αυτό.

Όλοι οι αριστεροί σήμερα είναι σύμμαχοι μαζί μας. Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστερά είναι μόνο κατ’ όνομα αριστερό και είναι σύμμαχο με την άλλη τάση.

Το άλλο στρατόπεδο έχει δηλώσει ότι αν η Χ. αναλάβει την κυβέρνηση «θα σας συμπεριφερθούμε όπως στη Χαμάς». Ο Λίβανος είναι πλούσια χώρα, το ’70 είχε πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο. Έχει 4 εκατομμύρια κατοίκους και 4 εκ. δολάρια χρέος. Αυτό το χρέος 240% στο ΑΕΠ είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο. Πληρώνουμε 350 εκ. δολάρια κάθε μήνα για τα χρέη, το 40% του ετήσιου προϋπολογισμού πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους. Η χώρα ζει από τη βοήθεια. Εμείς δεν θέτουμε θέμα σχηματισμού κυβέρνησης, δεν θα παίξουμε αυτό το παιχνίδι, θέλουμε κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην οποία θα έχουμε την πλειοψηφία.

Αιχμαλωτίσαμε τους 2 στρατιώτες για καθαρά εθνικούς λόγους, μπορεί το τάιμινγκ να ήταν καλό για τους Παλαιστινίους.

Δεν έχουμε συζητήσει ούτε κοινωνικά ούτε έχουμε κοινή ατζέντα με τους συμμάχους μας, αλλά είμαστε κοντά. Είμαστε η μόνη πλευρά με εναλλακτικό αντίλογο, έχουμε επιφυλάξεις για τις ιδιωτικοποιήσεις, θέλουμε να στηρίξουμε την περιφέρεια και τους φτωχούς. Η πολιτική του πατρός Χαρίρι έλεγε ότι η λιβανική οικονομία στηρίζεται στον τουρισμό και στις τράπεζες. Εμείς ζητήσαμε να αναπτυχθούν η γεωργία και η βιομηχανία. Στο ζήτημα της επενδυτικής πολιτικής ο Χαρίρι έβλεπε μόνο τον τουρισμό.

Η κατάσταση των Παλαιστινίων στον Λίβανο είναι πολύ τραγική. Δεν επιτρέπεται η εργασία και η απόκτηση τίτλων ιδιοκτησίας. Αυτό συνεχιζόταν ώσπου ο υπουργός εργασίας της Χ. στην κυβέρνηση εξέδωσε απόφαση για να μπορούν να δουλεύουν αλλά η ιδιοκτησία αποκλείστηκε. Στο θέμα των όπλων των Παλαιστινίων η Χ. συμφωνεί να αφοπλιστούν με αντάλλαγμα τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Χαμάς - Καταγραφή συζήτησης στο πλαίσιο της συνόδου της Βηρυτού

Χαμάς

Καταυλισμός Μπουρζ Ελ Μπαράζνι (20 χιλ. πρόσφυγες «Σημαντικός πύργος)

Αλί Μπαράκ (υπεύθυνος πολιτικών σχέσεων στον Λίβανο)

Ουσάμα Χαμντάν (εκπρόσωπος της Χαμάς στον Λίβανο)

Μετά τις εκλογές ζητήθηκε η δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ασκήθηκε διεθνής πίεση για να μη συμμετάσχει η Φατάχ. Τώρα συζητάμε και πάλι, δεν έχουμε φτάσει σε συμφωνία αλλά προχωράμε. Ελπίζω μέχρι το τέλος του μήνα να έχουμε καταλήξει με τη συμμετοχή του ΔΜ του ΛΜ και άλλων ανεξάρτητων.

1) Ισραήλ. Απομονώνει τη Δυτική Όχθη με στόχο την καταπάτηση περισσότερων εδαφών και το διαχωρισμό της σε 4 σημεία

2) Ιερουσαλήμ. Το Τείχος έχει χωρίσει όλες τις αραβικές κοινότητες από τα ιερά μνημεία. Από 45% στην πόλη πλέον μόνο το 26% είναι Άραβες

3) Πολιτικοί κρατούμενοι

4) Αναμόρφωση της ΟΑΠ και εκλογή νέου εθνικού συμβουλίου με τη συμμετοχή της Χαμάς ακόμη και της Ισλαμικής Τζιχάντ. Δεν θα είναι εύκολο να γίνουν αυτές οι εκλογές έξω από την Παλαιστίνη, ειδικά στην Ιορδανία. Όταν γίνουν το συμβούλιο θα εκπροσωπεί πραγματικά όλους τους Παλαιστινίους.

Αν διαχειριστούμε αυτά τα 4 σημεία τότε θα μιλάμε για μια νέα φάση στο Παλαιστινιακό ζήτημα

Κανένας στην Παλαιστίνη δεν αποδέχεται την τρομοκρατία. Εμείς κάνουμε αντίσταση ενάντια στην κατοχή που είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα από το διεθνές δίκαιο, το οποίο θα έπρεπε να προστατεύει τους Παλαιστινίους, πράγμα που δεν συμβαίνει τώρα.

Στην ΟΑΠ θα συμμετέχουμε στη διαδικασία. Αν αποδέχεσαι τη δημοκρατία αποδέχεσαι και τα αποτελέσματά της.

Η Χαμάς δεν αποδέχεται το Ισραήλ. Η Χαμάς κάνει διαχωρισμό μεταξύ λαού και κράτους. Όταν ζητάμε τη διάλυση του κράτους, δεν ζητάμε την εξολόθρευση του λαού. Οι Ισραηλινοί-Εβραίοι μπορούν να παραμείνουν σε ένα παλαιστινιακό κράτος ως μόνιμοι κάτοικοι ή ως ξένοι που κατοικούν στη χώρα.

Η νέα κυβέρνηση δεν θα συζητήσει για την αναγνώριση του Ισραήλ. Τις διαπραγματεύσεις θα τις αναλάβει η ΟΑΠ σε συμφωνία με τον Αμπού Μάζεν.

Η στάση μας απέναντι στο Ισραήλ θα παραμείνει η ίδια.

Η Χεζμπολάχ υποστηρίζει τη βελτίωση της κατάστασης των παλαιστινίων προσφύγων στον Λίβανο. Η κατάσταση δεν άλλαξε ακόμη αλλά η Χεζμπολάχ εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση. Το Παλαιστινιακό εδώ δεν είναι ζήτημα ασφάλειας. Υπάρχουν 4 θέματα:

1) Πολιτικό (επιστροφή). Η Λιβανική κυβέρνηση πρέπει να το υποστηρίξει ή έστω να τους επιτρέπει να εργάζονται για το Παλαιστινιακό

2) Νομικό. Ξεκαθάρισμα της νομικής υπόστασης των προσφύγων στον Λίβανο

3) Ανθρωπιστικό. Κατοχύρωση του δικαιώματος εργασίας (72 επαγγέλματα απαγορεύονται), και απαγορεύεται η απόκτηση τίτλων ιδιοκτησίας

4) Ασφάλεια των Παλαιστινίων. Το 1969 στο Κάιρο συμφωνήθηκε η σχέση μεταξύ Παλαιστινίων και Λιβάνου.

Η σχέση μας με τη Χεζμπολάχ είναι πολύ στενή. Η σύνοδος, η ιδέα να καλεστούν εκπρόσωποι που υποστηρίζουν την αντίσταση είναι για σας, τους ξένους.

Η μη συμμετοχή στην ΟΑΠ

Ζητάμε από το 1988 την αναμόρφωσή της, εκλογές για το εθνικό συμβούλιο.

Η πολιτική μας θέση είναι διαφορετική απ’ αυτή της ΟΑΠ.

Μπορούμε να μιλήσουμε για μια μακροχρόνια, 10χρονη εκεχειρία, αν φύγουν οι έποικοι, εφαρμοστεί το δικαίωμα της επιστροφής, λυθεί το θέμα της Ιερουσαλήμ. Μέσα σ’ αυτά τα 10 χρόνια η εκλεγμένη κυβέρνηση θα λάβει αποφάσεις για όλους τους Παλαιστινίους. Μετά το Όσλο σε 5 χρόνια, το 1998 οι Παλαιστίνιοι «θα είχαν κράτος».

Ξεκινήσαμε το 2003 όταν οι Αιγύπτιοι ήταν διαμεσολαβητές για το ζήτημα μεταξύ Φατάχ-Χαμάς. Υπάρχουν περίπου 13 με 16 παλαιστινιακές οργανώσεις, πρέπει να συμμετέχουν όλες στη συζήτηση και στην ΟΑΠ, επίσης οι ΜΚΟ της Παλαιστίνης, υπάρχουν ανεξάρτητοι αρχηγοί. Μετά από ένα χρόνο δέχτηκαν. Το 2005 υπογράφηκε από όλες τις οργανώσεις συμφωνία για την αναμόρφωση της ΟΑΠ. Πριν μιλάγαμε για τις θέσεις-αρχές, τώρα αρχίσαμε να μιλάμε για τις λεπτομέρειες.

Δομή

350 μέλη στο εθνικό συμβούλιο

132 στο νομοθετικό σώμα

250 εκλεγμένοι από το σύνολο της Διασποράς

18 μέλη θα εκλέγονται από τα εκλεγμένα μέλη του κοινοβουλίου

Κάποιές μικρές οργανώσεις ή ανεξάρτητοι αρχηγοί να είναι επίσης μέλη.

Όλοι πιστεύουν ότι η ηγεσία της Φατάχ θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην αναμορφωθεί η ΟΑΠ, αλλά η διαδικασία αναγκαστικά θα προχωρήσει.

Εκλογές στα στρατόπεδα

Το 1999 αρχίσαμε να θέτουμε ζήτημα διενέργειας εκλογών μέσα στα παλαιστινιακά στρατόπεδα αλλά δεν έγινε αποδεκτό, δεν ήθελαν γιατί φοβόντουσαν ότι θα χάσουν. Τα τελευταία 4 χρόνια έγινε ένα πείραμα. Το 2005 στη Σατίλα ζητήσαμε εκλογές, μας επιτέθηκαν, αλλά οι εκλογές έγιναν. Είπαν: η Χαμάς ξέρει ότι θα εκλεγεί γι’ αυτό επιμένει. Εμείς επιμείναμε αλλά δεν κατεβάσαμε υποψήφιο ως Χαμάς. Οι περισσότεροι υποψήφιοι κατέβηκαν ως ανεξάρτητοι και αυτοί που εξελέγησαν δεν ήταν σημαίνουσες πολιτικές προσωπικότητες αλλά άνθρωποι που δούλευαν για το στρατόπεδο. Το ΔΜ και το ΛΜ μας στήριξαν ενώ το 1999 είχαν αρνηθεί. Υπάρχει σύγκρουση του νέου συμβουλίου με το παλιό που στηριζόταν από τη Συρία και τη Φατάχ. Μέχρι το τέλος του επόμενου χρόνου πιστεύουμε ότι θα έχουν γίνει εκλογές σε όλα τα στρατόπεδα.

Το 1983 ακυρώθηκε η συμφωνία μεταξύ Λιβανικής κυβέρνησης και Παλαιστινίων. Το βασικό στη σχέση ήταν το ζήτημα της ασφάλειας. Στο Έιν Ελ Χίλγουεϊ υπάρχουν μόνο 4 είσοδοι για 60.000 Παλαιστινίους. Τα στρατόπεδα μέσα στη Βηρυτό ελέγχονταν από τη Συρία που καθόρισε τις συνθήκες μαζί με τη λιβανική κυβέρνηση.

Το ζήτημα της ασφάλειας είναι το πολιτικό. Κάποιοι έχουν πολιτικές θέσεις, το 1985 υπήρχε εσωτερική σύγκρουση, ένα από τα πρόσωπά της ήταν οι εσωτερικές μάχες μεταξύ Φατάχ και ΛΜ-Γενικού Στρατηγείου.

Το 2002 ο Μπαντού Αχμάντ σκότωσε 3 Λιβανέζους στρατιώτες και πήγε στο Έιν Ελ Χίλγουεϊ, κάποιοι ήθελαν να τον κρύψουν , τον παραδώσαμε στις αρχές.

Για την παραβατικότητα υπεύθυνες είναι οι λιβανικές αρχές, για την εφαρμογή του νόμου και την αστυνόμευση. Στη Βηρυτό είναι καλύτερα από αλλού.

Στο Αχέλ Μπαρέτ ένα στρατόπεδο στο βορρά, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα λαθρεμπορίου. Τα μέλη του κυκλώματος είναι μέσα στο στρατόπεδο, αλλά τα κέρδη τα προσπορίζονται επικεφαλής που είναι έξω, κάποιοι απ’ αυτούς μέλη του κοινοβουλίου.

Μπεΐτ Χανούν

Είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσετε στη χώρα σας τι συμβαίνει στη Μπεΐτ Χανούν και να πιέσετε την ισραηλινή πρεσβεία. Τώρα το Ισραήλ νιώθει ανεξέλεγκτο. Δεύτερον αν μπορείτε να στείλετε αποστολές αυτό θα βοηθήσει πολύ.

Ιράκ

Η αντίσταση είναι εκείνη που στρέφεται εναντίον της κατοχής και όχι του ιρακινού λαού, αυτό είναι τρομοκρατία. Δεν έχουμε άμεσες επαφές με την αντίσταση αλλά με σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες που έχουν σχέση με την αντίσταση.

Μετά την επιτυχία της Χεζμπολάχ στον Λίβανο όλοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει διαφωνία στην περιοχή. Ετίθετο το δίλλημα να γίνει αποδεκτή η κατοχή. Η νίκη μας έκανε να πούμε ότι θα υπάρξουν θυσίες, μάρτυρες, αλλά στο τέλος θα νικήσουμε.

Από το 2006 αποφασίσαμε να έχουμε άμεσες επαφές με όλες τις οργανώσεις στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι είμαστε καταγεγραμμένοι ως τρομοκράτες δεν μας επιτρέπει να ανοίξουμε γραφεία. Κάποιες κυβερνήσεις μας υπόσχονται ότι θα δεχτούν τους εκπροσώπους της Χαμάς μετά τις νέες εκλογές.

Με τον Φαρούκ Καντούμι (υπεύθυνος εκτελεστικής επιτροπής της ΟΑΠ) και τον Αμπού Μάζεν συζητήσαμε ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στις πρεσβείες. Αν όχι να αλλάξουν οι πρέσβεις να σταλούν διπλωμάτες που θα προωθήσουν το ζήτημα. Οι αλλαγές αυτές δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα γίνουν γρήγορα.

ΚΚΛ - Καταγραφή συζήτησης στο πλαίσιο της συνόδου της Βηρυτού

Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου

Saadallah Mazraani (Αναπληρωτής γενικός γραμματέας)

Σχέση με τη Χεζμπολάχ

Η Χεζμπολάχ ιδρύθηκε το 1982, μετά την ισραηλινή εισβολή κι άρχισε να παίζει ένα ρόλο σχεδόν αποκλειστικό στην αντίσταση. Ως τότε το ΚΚΛ ήταν το πρώτο που έδωσε έναυσμα στην αντίσταση. Το 1985-6 το μέτωπο της αντίστασης του ΚΚΛ ήταν το κύριο αντιστασιακό μπλοκ. Υπήρχε τότε ένα διπλό ζήτημα: η αντίσταση στους ισραηλινούς και ο εμφύλιος πόλεμος. Η αντίσταση μας έκανε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο, από την άλλη ο εμφύλιος μας απομάκρυνε και διαχώρισε την κοινωνία. Κατηγορούμε τη Χεζμπολάχ ότι κάποιες επιχειρήσεις τότε έγιναν για τα ιρανικά συμφέροντα, όπως οι απαγωγές ξένων διπλωματών. Έφτασε μια στιγμή που είχαμε αντιπαράθεση, υπήρχε σύγχυση μεταξύ Χεζμπολάχ και Ιράν. Η φρουρά της επανάστασης του Ιράν ήταν εδώ για να έχει απευθείας ρόλο. Δεν θέλω να επεκταθώ, το ανέφερα για να δείξω ότι υπήρχαν και τότε σημεία απόκλισης και σύγκλισης.

Το 1989 έγινε η συμφωνία του Ταΐφ μεταξύ ΟΗΕ και ΗΠΑ για τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου. Μετά η Συρία έλεγχε την κατάσταση στον Λίβανο και η Χεζμπολάχ ήταν σύμμαχος της Συρίας. Με την εισβολή στου Κουβέιτ, στον Κόλπο, η Συρία ήρθε πολύ κοντά στις ΗΠΑ. Υπήρχε μια ισορροπία τότε, η λιβανική διοίκηση, η Συρία και η Χ. που συνέχιζε την αντίσταση και δεν υποστηριζόταν από την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Τότε η Συρία έκανε έναν καταμερισμό, η Χ. κάνει αντίσταση και η Αμάλ συμμαχία στην κυβέρνηση. Για να ελέγχει την κατάσταση η Συρία έπαιξε το παιχνίδι στη βάση των θρησκευτικών κομμάτων. Αρχίσαμε να κάνουμε προτάσεις για να βγει ο Λίβανος από την κρίση, να μην υποφέρει από τον πόλεμο. Η Συρία δεν ήταν ευχαριστημένη με τις προτάσεις μας. Υπήρχε επίσημη απόφαση να αφοπλιστούν όλοι εκτός από τις δυνάμεις της αντίστασης. Η Συρία μας συμπεριφέρθηκε σαν να ήμασταν φατριαστική πολιτοφυλακή. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, ήταν όμως η Χ. που ξεχώρισε τότε στην αντίσταση.

Μέχρι τότε η Χ. δεν ανακατευόταν καθόλου με την εσωτερική ζωή του Λιβάνου. Το 1992 άρχισε να συνεργάζεται. Συστήσαμε μια επιτροπή συνεργασίας στην αντίσταση. Όλο και παραπάνω η σχέση βελτιωνόταν. Το 2000 το Ισραήλ αναγκάστηκε να αποχωρήσει, η Χ. έπαιξε τον αποφασιστικό ρόλο, συνεισφέραμε κι εμείς, αλλά εκτιμάμε και σεβόμαστε τον κυρίαρχο ρόλο της Χ. στην αντίσταση. Έκτοτε η Χ. άρχισε να εμπλέκεται στην εσωτερική ζωή του Λιβάνου με τρόπο όχι θρησκευτικό-σεκταριστικό. Συζητούσαμε για τα υπόλοιπα ζητήματα και στις 10 Μάη οργανώσαμε κοινή διαδήλωση για τους εκπαιδευτικούς. Βρήκαμε σημεία σύγκλισης και σε άλλα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Στην πολιτική καμπάνια υποστηρίξαμε τη Χ.

Τι θέλει η κυβέρνηση; Να αφοπλίσει τη Χ. πριν λυθεί το ζήτημα των αγροκτημάτων του Σεμπάα και απελευθερωθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι. Υπάρχουν εκείνοι που συνεργάστηκαν με Συρία-Ιράν και άλλοι με τις ΗΠΑ. 14 Μάρτη και 8 Μάρτη. Μια δημοκρατία συμβατική και δομημένη στη βάση των θρησκευτικών διαχωρισμών. Ήμαστε εναντίον του συστήματος των θρησκευτικών καστών. Θέλουμε την ισότητα μεταξύ των πολιτών. Στη δομή μας είναι υποχρεωτικό κάθε θρησκευτική ομάδα να εκπροσωπείται στην κυβέρνηση και στο κοινοβούλιο. Μια δημοκρατία που καθορίζεται κατά το ήμισυ από τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Ήμαστε 50%-50% Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Οι Αμερικάνοι όταν έκαναν την εισβολή στο Ιράκ είπαν ότι εμπνέονται από τη λιβανική εμπειρία. «Θα υποφέρετε από τη δική μας ασθένεια» τους είπαμε. Μια κυβέρνηση ή κοινοβούλιο δεν είναι νόμιμο αν δεν εκπροσωπούνται όλες οι κοινότητες. Στον Λίβανο όπως είναι φυσικό, κατά τη διάρκεια της Συριακής εντολής οι χριστιανοί που ήταν εκτός εξουσίας ζήταγαν την εφαρμογή του Συντάγματος, τώρα θέλουν την κανονική πλειοψηφία. Τώρα η Χ. προτείνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας και οι άλλοι αρνούνται. Οι ίδιες δυνάμεις που τώρα συγκρούονται ήταν σύμμαχες στις προηγούμενες εκλογές. Σχεδόν μόνο το ΚΚΛ ήταν εκτός. Η πλειοψηφία είναι αποτέλεσμα της συμμαχίας της Χ. και των χριστιανών. Αν η Χ. ήταν στο άλλο στρατόπεδο θα είχαν πάρει οι άλλοι την πλειοψηφία, ή θα συμφωνήσουμε στα βασικά ζητήματα ή θα κάνουμε πρόωρες εκλογές. Η πλειοψηφία τώρα είναι φιλοαμερικανική. Για παράδειγμα δεν μπορούμε τώρα να ομαλοποιήσουμε τη σχέση με τη Συρία γιατί η συμμαχική κυβέρνηση με απαίτηση των ΗΠΑ είναι αναγκασμένη να είναι σε σύγκρουση με τη Συρία.

Για παράδειγμα για τη δολοφονία του Χαρίρι και των άλλων αυτό το πλήρωσε γιατί εγκατέλειψε τον Λίβανο και η μαζί της συνδεόμενη εξουσία διαλύθηκε. Καταδικάζουν τη Συρία και θέλουν να τη στείλουν σε Διεθνές Δικαστήριο. Δική μου εκτίμηση είναι ότι η Συρία είναι ικανή για τέτοια εγκλήματα, αλλά η έρευνα δεν έχει αποδείξει τίποτα. Η Συρία είναι μια πολιτική πραγματικότητα στο εσωτερικό του Λιβάνου, ή θα ομαλοποιηθεί η σχέση μας ή θα έχουμε προβλήματα. Το συνέδριο του διαλόγου του Λιβάνου αποφάσισε στις 2 Μαρτίου να στείλει τον Σινιόρα να διαπραγματευτεί με τους Σύριους και ως τώρα αυτό δεν έχει γίνει.

Η ισραηλινή εισβολή έδωσε ακόμη έναν εξαιρετικό ρόλο στη Χ. σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Η λιβανική κυβέρνηση διακήρυξε ότι δεν γνώριζε ούτε υποστήριζε την επιχείρηση της Χ. Η Χ. κατόρθωσε η καχυποψία του μπλοκ της 14 Μάρτη να διογκωθεί. Η Χ. θα εκμεταλλευτεί τη νίκη στην πολιτική σκακιέρα. Υπάρχει κρίση στον Λίβανο, η κατάσταση είναι λίγο μπερδεμένη. Τώρα πρέπει να διατηρηθεί η ειρήνη στο εσωτερικό και να διώξουμε την εξωτερική εισβολή. Προτείναμε μαζί με άλλους εκλογές, ένα κοινοβούλιο, υπάρχει πρόβλημα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας επίσης. Ο στρατηγός Αούν, πρώην αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων παίζει πολύ θετικό ρόλο στη λιβανική ζωή. Ο Αούν είπε «τέλειωσαν οι Σύριοι» πρέπει να προχωρήσει η ομαλοποίηση στη σχέση μαζί τους. Πήρε θέση ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ. Με τις εκλογές έχει μια ομάδα 22 βουλευτών, έχει το κέντρο στις πολύ σκληρές χριστιανικές, καθολικές και μαρωνίτικες περιοχές. Δημιούργησε πολύ μεγάλα προβλήματα στο μπλοκ 14 Μάρτη και στους Αμερικανούς. Ο Μισέλ Αούν πρέπει να είναι υποψήφιος για την Προεδρία της δημοκρατίας. Ως ανεξάρτητο τον περιθωριοποιούν. Αυτή η κοινοβουλευτική ομάδα δεν εκπροσωπεί την κυβέρνηση. Αυτό έδωσε την εντύπωση ότι οι χριστιανοί είναι διαρκώς στο περιθώριο. Ο Αούν έκανε συμφωνία με τη Χ. Η λαϊκή και πολιτική πλειοψηφία είναι με την πλευρά της Χ. Η κυβέρνηση της 14 Μάρτη είναι εναντίον των πρόωρων εκλογών. Η κυβέρνηση στρέφει την προσοχή στον Χαρίρι, στο Διεθνές Δικαστήριο και σε θέματα που διασπούν τους Σουνίτες-Σιίτες, όλα αυτά για να μη χάσει την εξουσία.

Τώρα πρέπει να βγούμε στο δρόμο και να κάνουμε διαδηλώσεις. Η πίεση μπορεί να οδηγήσει σ’ ένα συμβιβασμό. Από την επόμενη εβδομάδα θα διοργανώσουμε διαδηλώσεις, δεν ξέρουμε ακριβώς τι θα βγει. Υπάρχουν οι άραβες μεσολαβητές αλλά και οι ΗΠΑ που πιέζουν να μη γίνει κανένας συμβιβασμός. Ο αμερικανός πρέσβης έκανε μέσα σε μια μέρα 80 τηλέφωνα και έλεγε ότι «μπορεί να χάσαμε την πλειοψηφία αλλά η πολιτική μας είναι σωστή». Του ασκούν κριτική ότι ανακατεύεται στα εσωτερικά του Λιβάνου κι εκείνος «αυτό είναι φυσικό και πρέπει να το συνηθίσετε».

Το ΚΚΛ συνεργάστηκε με το λιβανικό στρατό και τη Χ. με απλά μέσα αντισταθήκαμε στην κοιλάδα Μπεκάα και 13 σύντροφοι και φίλοι σκοτώθηκαν. Ήμασταν σχεδόν το μόνο κόμμα που συνεργάστηκε εκεί με τη Χ. Στο Νότο είχαμε συντρόφους με εμπειρία που διαδραμάτισαν συγκεκριμένο ρόλο, η Χ. αναγνωρίζει τη συνεισφορά τους, τις τελευταίες μέρες του πολέμου ήμασταν εκεί, στα σύνορα.

Ο σεΐχης Κασέμ προχθές μίλησε για πρώτη φορά έτσι. Έκανε ένα διαχωρισμό ανάμεσα στην αντίσταση και την ισλαμική ιδεολογία και για πρώτη φορά έκανε δημόσια συγκεκριμένη αναφορά στην Αριστερά. Αναφέρθηκε στα θύματα της καταπίεσης, τους απεύθυνε έκκληση να αναλάβουν δράση. Σχεδόν επανέλαβε τη γνωστή ρήση του κομμουνιστικού μανιφέστου «έθνη και λαοί, καταπιεσμένοι όλου του κόσμου αντισταθείτε». Την περασμένη εβδομάδα το κανάλι της Χεζμπολάχ Αλ Μανάρα μετέδωσε ολόκληρη τη σύνοδο/συνεδρίαση του ΚΚΛ.

Πώς εξηγείται η κυριαρχία της Χεζμπολάχ στην αντίσταση το ’80;

Ο αρχηγός της Χ. προέρχεται από την Αμάλ που δεν είχε καλή σχέση με το Ιράν και δεν ήταν προετοιμασμένη για αντίσταση στην εισβολή. Έχει σημασία η σχέση με την Αμάλ και η προσπάθεια του Ιράν να μπει στο κεντρικό αραβικό ζήτημα που είναι το παλαιστινιακό. Είναι η επιρροή του Ιράν, όλοι Ιρανοί, Ιρακινοί, Λιβανέζοι, οι σιίτες έχουν πάει στη θρησκευτική σχολή της Νατζάφ. Είχαν υποστήριξη και ιδεολογικό κίνητρο για να γίνουν μάρτυρες. Μετά η Χ. έγινε πιο ανεξάρτητη και ανέπτυξε τη βιετναμέζική εμπειρία με τα τούνελ κ.ά. Χάρη στα τούνελ οι μαχητές κατάφεραν ν’ αποδράσουν. Η ισραηλινή αεροπορία δεν μπορεί να τους πλήξει, αυτοί βομβάρδιζαν, εκείνοι έμπαιναν στο λαγούμι και μετά ας έριχναν οι άλλοι. Είναι εξαιρετικό το γεγονός ότι κατάφεραν να κρύψουν τα τούνελ ακόμα κι από τους ντόπιους στα χωριά. Καταλαβαίναμε ότι υπάρχει μια προετοιμασία αλλά δεν γνωρίζαμε ακριβώς τι γίνεται. Πριν από 4 χρόνια είχαμε εκδώσει ένα βιβλίο για το Βιετνάμ, είχαμε βγάλει 5 χιλιάδες κομμάτια. Τα πρώτα 2 χρόνια πουλήθηκαν 1.000 βιβλία και μετά σε μια έκθεση αγοράστηκαν τα υπόλοιπα 4 χιλιάδες. Καταλάβαμε μετά ότι είχαν αγοραστεί από τη Χ. Η Χ. αποφεύγει πιέσεις για τα ισλαμικά ζητήματα.

Γιατί οι Σουνίτες και οι Δρούζοι είναι με τη 14 Μάρτη ενώ πριν ήταν με την αντίσταση;

Στους Δρούζους υπάρχει επιρροή από το σοβιετικό καθεστώς. Ο Ουαλίντ Ζουμπλάντ έκανε μια σημαντική αλλαγή στο Ιράκ. Αμέσως μετά τον πόλεμο του Κόλπου κατάλαβε ότι οι ΗΠΑ παίζουν το παιχνίδι και οι Σύριοι έχουν τελειώσει. Διέλυσε ότι είχε φτιάξει ο πατέρας του στο κόμμα εκτός από το όνομα.

Για τους Σουνίτες έπαιξε ρόλο ο Χαρίρι, ήρθε το ’89 με εκατομμύρια δολάρια και άρχισε να δίνει βοήθεια στους φοιτητές, να λέει ότι θα ανοικοδομήσει τη χώρα. Με χρήματα από τη Σαουδική Αραβία. Στήριξε την καμπάνια του Σιράκ στις εκλογές, του έδωσε 10 εκ. δολάρια. Ο Χαρίρι υποστηριζόταν από τη Σαουδική Αραβία και τις ΗΠΑ και είχε μια συγκεκριμένη αποστολή. Ακόμη και τώρα η ΣΑ χρηματοδοτεί τις σουνιτικές οργανώσεις. Μετά τον Χαρίρι η Χ. φοβήθηκε ότι μπορεί να επηρεαστεί ο Λίβανος, μίλησε με τον υιό Χαρίρι και οι ΗΠΑ του είπαν «να συμμαχήσει με τη Χ. να πάρει την εξουσία και μετά βλέπουμε». Το ΚΚΛ όταν έγινε η συμμαχία στο Νότο πήρε 9% και γενικά όπου συμμετείχε έλαβε ποσοστό 10%.

Συνάντηση

Συνάντηση Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 7 μ.μ.

Στέκι Μεταναστών Τσαμαδού 13, Εξάρχεια

Θα μιλήσουμε για τα αποτελέσματα της Συνόδου της Βηρυτού και την παράδοση της βοήθειας από το σύλλογο. Θα συζητήσουμε για τη διοργάνωση εκδηλώσεων διαμαρτυρίας εν όψει των δραματικών εξελίξεων στη Γάζα και για τη ανάληψη συγκεκριμένων δράσεων στο πλαίσιο των εκστρατειών Μποϊκοτάζ-Κυρώσεις-Απόσυρση Επενδύσεων και Al-Nakba Al-Awda, για το δικαίωμα της επιστροφής.

Οι συναντήσεις του συλλόγου είναι ανοικτές

Ο Σύλλογος Ιντιφάντα στέλνει φάρμακα στο Λίβανο και συμμετέχει στη Διεθνή Διάσκεψη για την Υπεράσπιση της Αντίστασης

Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

Δικτυακός τόπος: http://www.intifada.gr e-mail: victory@intifada.gr

Αναχωρεί αύριο το πρωί για τη Βηρυτό η αποστολή αλληλεγγύης στους λαούς του Λιβάνου και της Παλαιστίνης που οργανώνεται από το Σύλλογο Ιντιφάντα. Η αποστολή θα συνοδεύσει στο Λίβανο φάρμακα και τρόφιμα που προσέφεραν το προηγούμενο διάστημα κοινωνικοί φορείς και (κυρίως) μεμονωμένοι πολίτες. Τα φάρμακα θα παραδοθούν στο χωριό Σρίφα του Νοτίου Λιβάνου που χτυπήθηκε από τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς και στο Παλαιστινιακό προσφυγικό στρατόπεδο Εϊν Ελ Χίλγουεϊ (πρόκειται για τα μεγαλύτερο Παλαιστινιακό στρατόπεδο στο Λίβανο). Η αποστολή αυτής της βοήθειας δεν είναι χειρονομία φιλανθρωπίας, αλλά πράξη έμπρακτης πολιτική αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λαούς του Λιβάνου και της Παλαιστίνης.

Παράλληλα, η αποστολή θα συμμετάσχει στη Διεθνή Διάσκεψη για την Υπεράσπιση της Αντίστασης που οργανώνεται από τη Χεζμπολά, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Λιβάνου, το Κίνημα του Λαού και το Βήμα Εθνικής Ενότητας. Στόχοι της Διάσκεψη είναι η στήριξη της Λιβανέζικης αντίστασης, ο συντονισμός της διεθνούς αλληλεγγύης, καθώς και η ανάλυση της πολιτικής συγκυρίας στη Μέση Ανατολή.

Στην πρόσκληση του Συλλόγου Ιντιφάντα για τη συγκρότηση της αποστολής αλληλεγγύης ανταποκρίθηκαν οι ακόλουθοι φορείς: ΔΕΑ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων, εφημερίδα Βαβυλωνία, εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος, ΚΟΕ, Νεολαία Συνασπισμού, Σύλλογος Εργαζομένων στον ΟΚΑΝΑ.

Αθήνα 13 Νοεμβρίου 2006

Τηλ. επικοινωνίας: 6977 238673 (Γεωργία Μυλωνάκη)

Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά της διεθνούς κοινότητας

Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ

Δικτυακός τόπος: http://www.intifada.gr e-mail: victory@intifada.gr

Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά της διεθνούς κοινότητας

Κανένας χαρακτηρισμός δεν αρκεί για να αποδώσει τη φρίκη των πρόσφατων γεγονότων στη Λωρίδα της Γάζας. Χθες, Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2006, 18 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν στον ύπνο τους ή ξυπνώντας μέσα στον εφιάλτη της ισραηλινής βαρβαρότητας. Τα 10 ήταν παιδιά και όλοι οι νεκροί μέλη της ίδιας οικογένειας. Οι τραυματίες είναι περισσότεροι από 60.

Επί μία εβδομάδα η πόλη Μπεΐτ Χανούν στα σύνορα της Γάζας με το Ισραήλ σφυροκοπείται και καταβάλει βαρύ φόρο αίματος στην ισραηλινή κατοχή και τη δυτική αδιαφορία. Περίπου 50 είναι οι νεκροί τις τέσσερις μέρες που προηγήθηκαν της επίθεσης της Τετάρτης, 250 οι τραυματίες και περισσότεροι από 1.500 οι συλληφθέντες.

Ολόκληρος ο λαός της Λωρίδας της Γάζας μετά την πολυδιαφημισμένη ισραηλινή «αποχώρηση» του περασμένου καλοκαιριού τρέφεται από το αίμα που δεν σταμάτησε να χύνει ο στρατός κατοχής. Όλοι οι άλλοι πόροι έχουν στερέψει. Ο αποκλεισμός των συνόρων έχει καταστήσει τη Γάζα ένα διευρυμένο Γκουαντάναμο για έναν ολόκληρο λαό.

Η Δυτική Όχθη δέχεται καθημερινές επιδρομές και θάβει τους δικούς της μάρτυρες ενώ οι συλληφθέντες μετατρέπονται σταδιακά σε αγνοούμενους. Ο οικονομικός αποκλεισμός που επέβαλε το Ισραήλ με τις πλάτες των ΗΠΑ και της ΕΕ μετά την ανάδειξη μέσα από δημοκρατικές εκλογές της Χαμάς στην εξουσία έχει βυθίσει τη χώρα στην ανέχεια.

Το μόνο που συγκρατεί τον παλαιστινιακό λαό από το βάραθρο της απόγνωσης είναι η βαθιά αλληλεγγύη που χωρίζει την κάθε μπουκιά ψωμιού σε μικρότερες για να μη μείνει κανένα στόμα αδειανό και κανένας άνθρωπος μόνος απέναντι στις κατοχικές δυνάμεις.

Στην ασύλληπτη αυτή κατάσταση η διεθνής κοινότητα, όταν δεν σωπαίνει, τραυλίζει την «ανησυχία» της χωρίς να προβαίνει σε καμία ουσιαστική ενέργεια αφήνοντας τα πτώματα να στοιβάζονται και τον παλαιστινιακό λαό να λιμοκτονεί, ελπίζοντας ότι θα οδηγηθεί, όπως παραλίγο να γίνει, σε αδελφοκτονία και ανατροπή της κυβέρνησής του.

Είναι χρέος ολόκληρου του δημοκρατικού κόσμου να βροντοφωνάξει την αλληλεγγύη του στον αγωνιζόμενο και βαθιά δοκιμαζόμενο Παλαιστινιακό λαό και να απαιτήσει από τη διεθνή κοινότητα την άμεση παρέμβασή της για τον τερματισμό της ισραηλινής βαρβαρότητας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Κι εμείς θέλουμε μια Νέα Μέση Ανατολή. Με ανεξάρτητο και κυρίαρχο Παλαιστινιακό Κράτος στα εδάφη του 1967 με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ χωρίς κανένα Τείχος να κατατμίζει τη συνέχειά του, και το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων κατοχυρωμένο.

Αθήνα, 8 Νοεμβρίου 2006