Συνέντευξη του Dr Ibrahim Hamami
Πηγή: http://www.antiimperialista.org
Βιέννη, 3 Νοεμβρίου 2006
Συνέντευξη του Dr Ibrahim Hamami με αφορμή δημόσια εκδήλωση στη Βιέννη από τον William Izzara στρατιωτικό σύντροφο του Ούγκο Τσάβες.
Ερ: Οι προσπάθειες να δημιουργηθεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην Παλαιστίνη απέτυχαν μέχρι στιγμής. Γιατί, και ποιος φέρει την ευθύνη;
Έχουμε δύο διαφορετικά σκηνικά, δύο διαφορετικές ιδεολογίες. Η μία απ’ αυτές θα ήθελε να πάρει μέρος σε οποιουδήποτε τύπου διαπραγματεύσεις χωρίς να τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Θέλουν να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα της κατοχής να υπάρχει στην πατρίδα μας, θέλουν να αναγνωρίσουμε όλες τις προηγούμενες συμφωνίες και θα ήθελαν να αποκηρύξουμε την τρομοκρατία που είναι η νομιμοποιημένη αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή.
Η άλλη πλευρά βασικά λέει ότι δεν θα αναγνωρίσουμε τη νομιμότητα της κατοχής, δεν θα εγκαταλείψουμε την αντίσταση. Κοιτάξτε το Άρθρο 51 της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών: είναι δικαίωμα όλων των λαών που βρίσκονται υπό κατοχή να αντιστέκονται με όλα τα μέσα. Λένε ότι οι προηγούμενες συμφωνίες θα αναθεωρηθούν. Ό,τι είναι προς όφελος του παλαιστινιακού λαού θα το αποδεχτούμε. Ό,τι είναι εναντίον του θα το απορρίψουμε.
Επομένως βασικά μία κοινή κυβέρνηση είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα, επειδή υπάρχουν δύο διαφορετικές πολιτικές απόψεις οι οποίες είναι εντελώς αντίθετες. Μην ξεχνάτε τα 10-15 χρόνια διαφθοράς, αποτυχημένων διαπραγματεύσεων, αποτυχημένων πολιτικών πρακτικών, αλλά εξακολουθούν να επιμένουν ότι αυτοί είναι οι ηγέτες του παλαιστινιακού λαού, ότι είναι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να απελευθερώσουν τους Παλαιστινίους. Και θέλουν να επιστρέψουν (στην εξουσία) με κάθε κόστος. Δεν υπερβάλω όταν λέω ότι συνωμοτούν για να επανέλθουν στην εξουσία και να προδώσουν την παλαιστινιακή επιλογή.
Ερ: Τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση της Χαμάς για να ξεπεράσει το εμπάργκο;
Η σημερινή κυβέρνηση ανήλθε ύστερα από ξεκάθαρες, διαφανείς, δημοκρατικές, με την παρουσία παρατηρητών εκλογές που έγιναν στις 25 Ιανουαρίου του 2006. Αυτή είναι η γνωμοδότηση των διεθνών παρατηρητών που ήταν περίπου 2.000. Πρέπει να σεβαστούμε την επιλογή του παλαιστινιακού λαού είτε συμφωνούμε μ’ αυτήν είτε όχι. Αυτή είναι η αρχή (της δημοκρατίας).
Από την πρώτη μέρα, ή ακόμη και πριν η κυβέρνηση σχηματιστεί, ειδικά η Δύση, και ο υπόλοιπος κόσμος, αποφάσισε ότι αυτό δεν αρκεί. Δεν ήταν η δημοκρατία αυτό που ήθελαν και αποφάσισαν να λάβουν μέτρα για να τιμωρήσουν συλλογικά τους Παλαιστινίους για την επιλογή τους. Σχεδόν έλεγαν ότι είτε θα ρίξετε την κυβέρνηση ή δεν πρόκειται να φάτε, δεν θα σας ταΐσουμε.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η κατάσταση στην Παλαιστίνη είναι διαφορετική από οπουδήποτε στον κόσμο: ζούμε υπό κατοχή. Ο παλαιστινιακός λαός εξαρτάται από τη βοήθεια από τους χορηγούς στο εξωτερικό. Αντίκειται σε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, στο σύνολο των ανθρωπιστικών δικαιωμάτων στον κόσμο, να θέτουν όρους όπως ότι αν δεν αναγνωρίσετε το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει, δεν πρόκειται να φάτε, αν δεν αναγνωρίσετε προηγούμενες συμφωνίες δεν θα έχετε δουλειά, κλπ.
Η κυβέρνηση προσπάθησε να συμβιβαστεί λίγο λέγοντας: λοιπόν, είμαστε πρόθυμοι να διαπραγματευτούμε, είμαστε πρόθυμοι να συνάψουμε μακρόχρονη εκεχειρία. Αλλά ούτε αυτό είναι αποδεκτό. Πρέπει κυριολεκτικά να εγκαταλείψουμε τα πάντα πριν ακόμη αρχίσουν να μιλάνε μαζί μας. Αλλά αν οι Παλαιστίνιοι εγκαταλείψουν τα πάντα από πριν τι θα μείνει να διαπραγματευτούν;
Ερ: Τι προτείνετε για να επιτευχθεί λύση;
Ο παλαιστινιακός λαός επέλεξε αυτή την ομάδα στην εξουσία και η κυβέρνηση θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να μην απογοητεύσει το λαό. Τους εξέλεξαν πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Η ισχύς της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας πηγάζει από το λαό. Πρέπει να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους, πρέπει να στηριχτούν στο λαό, πρέπει να δώσουν τη δύναμη στο λαό να πει «όχι» στην κατοχή, «όχι» στις κυρώσεις.
Δεύτερον υπάρχει το καθήκον των γειτονικών αραβικών χωρών να αρνηθούν αυτό το εμπάργκο και να αποδεχτούν την παλαιστινιακή επιλογή, να υποστηρίξουν το παλαιστινιακό ζήτημα. Επίσης οι ανθρωπιστικοί, μη-κυβερνητικοί, της κοινωνίας πολιτών, οργανισμοί στον κόσμο θα πρέπει να σταθούν στο ύψος τους και να πουν ότι αυτό είναι ασυμβίβαστο με όλους τους νόμους, είναι ασυμβίβαστο με τη θρησκεία, είναι ασυμβίβαστο με την ανθρωπιά, είναι ασυμβίβαστο με τις ηθικές αρχές.
Κατά το παρελθόν είχαμε ένα κυβερνόν κόμμα που ήταν έτοιμο να εγκαταλείψει σχεδόν τα πάντα για να μην πάρει σε αντάλλαγμα τίποτα πέρα από τα προσωπικά του οφέλη. Από την άλλη πλευρά υπήρχε μια αντιπολίτευση που αντιστεκόταν στην κατοχή και αντιστεκόταν σε αυτού του τύπου τις προδοσίες. Τώρα η κατάσταση άλλαξε. Η αντιπολίτευση έγινε το κυβερνόν κόμμα και το κυβερνόν κόμμα έγινε η αντιπολίτευση. Αν η Χαμάς εγκαταλείψει, αυτό σημαίνει ότι η αντιπολίτευση και το κυβερνόν κόμμα εγκαταλείπουν τα πάντα, επομένως χάνουμε όλα μας τα δικαιώματα και δεν υπάρχει κανείς για να πει Όχι στην κατοχή. Άρα θα ήταν εφιάλτης αν συνέβαινε.
Ερ: Αλλά νομίζετε ότι υπάρχει αληθινός κίνδυνος να συμβεί αυτό;
Ας υποθέσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση υπό την ηγεσία της Χαμάς έχει εγκαταλείψει τα πάντα και αποφάσισαν να συμπλεύσουν με τη Δύση. Σ’ αυτό το σενάριο η παλιά διεφθαρμένη ομάδα θα έπαυε να υπάρχει. Θα έλεγαν: Οκ έχουμε εταίρο για να συνομιλήσουμε και δεν υπάρχει πια ανάγκη για το λαό που απέτυχε οικτρά και σκληρά στις τελευταίες εκλογές.
Δεν πιστεύω ότι αυτό θα συμβεί επειδή είναι ενσωματωμένο στην ιδεολογία της Χαμάς ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν την κατοχή. Αυτή η ιδεολογία δεν είναι μόνο θρησκευτική, αλλά επίσης εθνική (πατριωτική), ηθική, τα πάντα. Εάν ήταν να συμβεί, θα είχε συμβεί τους τελευταίους λίγους μήνες όταν η πίεση ήταν στο μάξιμουμ. Πιστεύω ότι η θέληση του παλαιστινιακού λαού κυριαρχεί. Η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάμψει αυτή την αλληλεγγύη. Εάν κοιτάξετε τις ειδήσεις θα βρείτε εκεί πως υπάρχουν κάποιες παραβιάσεις αυτών των κυρώσεων. Και μόνο η συζήτηση για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας είναι ένα σημάδι ότι η Δύση αποδέχεται ότι δεν μπορούν να ξεφορτωθούν την τωρινή κυβέρνηση.
Ο Μαχμούντ Αμπάς, που είναι πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, πίστευε σε κάποιο στάδιο ότι έχει τις επιλογές είτε να ξεφορτωθεί την κυβέρνηση ή να συγκαλέσει πρόωρες εκλογές ή δημοψήφισμα. Ουσιαστικά σύμφωνα με το παλαιστινιακό σύνταγμα δεν έχει καμία εξουσία να το κάνει αυτό. Δεν μπορεί να πει «πηγαίνετε και θα σχηματίσω άλλη κυβέρνηση». Αυτό απαιτεί την αποδοχή και τη συμφωνία του νομοθετικού συμβουλίου του οποίου ηγείται η Χαμάς. Δεν μπορεί να καλέσει σε δημοψήφισμα επειδή δεν προβλέπεται από το σύνταγμα. Μπορεί να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ακόμη και αν το κάνει θα πρέπει να είναι στην ηγεσία η τωρινή κυβέρνηση σύμφωνα με το σύνταγμα. Δεν έχει καμία επιλογή να υπερκεράσει την επιλογή του παλαιστινιακού λαού.
Γι’ αυτό το λόγο δεν βλέπω γιατί να συμβεί αυτό, επειδή βρίσκονται σε πολύ ισχυρή θέση αναφορικά με το σύνταγμα, αναφορικά με τη λαϊκή υποστήριξη, αναφορικά με τις ιδέες και την ιδεολογία. Λένε ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε τα δικαιώματά μας για τα οποία θα παλέψουμε με όλα τα μέσα: πολιτικά, κοινωνικά, εκπαιδευτικά, στρατιωτικά.
Ερ: Είστε υπέρ μιας λύσης ενός ή δύο κρατών;
Το πρώτο βήμα είναι να αποδοθούν στους Παλαιστινίους τα δικαιώματά τους στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας ώστε να ξεκινήσουν επειδή υπάρχει αυτή τη στιγμή ανθρωπιστική ανάγκη που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και νομίζω ότι κάθε οργάνωση συμφωνεί σε αυτό: να βοηθηθεί ο παλαιστινιακός λαός, να έρθουν μέσαι βοήθεια και χρήματα. Επομένως μπορούμε στην ουσία να πούμε Όχι σε όλα τα τωρινά σχέδια για τη ματαίωση των παλαιστινιακών δικαιωμάτων.
Εάν ψάχνουμε μια μακροχρόνια λύση, αυτός που πρέπει να επιλέξει είναι ο παλαιστινιακός λαός μέσα στην Παλαιστίνη και στη Διασπορά. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν τη λύση των δύο κρατών. Αλλά θα έλεγα ότι η περιοχή εκεί δεν μπορεί να ανεχτεί δύο κράτη. Έχουμε εποίκους στη Δυτική Όχθη και έχουμε Παλαιστίνιους στα σύνορα του 1967 της Παλαιστίνης που τώρα αποκαλείται Ισραήλ. Είναι τόσο αναμεμειγμένα που τα δύο κράτη δεν εφαρμόσιμα. Ειδικά τώρα με τη Δυτική Όχθη να χωρίζεται σε 68 απομονωμένα καντόνια και με 1,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιους να ζουν στη γη του 1967. Επομένως πιστεύω ότι το ένα κράτος εξακολουθεί να είναι η καλύτερη λύση.
Ερ: Η παλιά παλαιστινιακή εθνική χάρτα όχι μόνο καλούσε για ένα κράτος, αλλά για ένα δημοκρατικό κοσμικό κράτος. Σήμερα φαίνεται ότι εκείνοι που υπερασπίζονται τη λύση του ενός κράτους τείνουν περισσότερο προς ένα ισλαμικό κράτος.
Η παλαιστινιακή χάρτα αποτελείται από 33 διαφορετικά άρθρα. Με τη συμφωνία του Όσλο 12 άρθρα ακυρώθηκαν εντελώς και 16 άλλαξαν. Επομένως 28 από 33 άρθρα είτε δεν υπάρχουν πια καθόλου ή έχουν αλλάξει. Άρα η χάρτα δεν υπάρχει πια. Υπάρχει αναγκαιότητα για μια νέα χάρτα στην οποία θα συμφωνήσουν όλοι οι Παλαιστίνιοι. Δεν θα πρέπει να υποβληθεί από κανένα κόμμα. Θα είναι μια δημοκρατική διαδικασία μέσω δημοψηφίσματος, διαμέσω εκλογών ή οτιδήποτε, είτε τα αποτελέσματα είναι κοσμικά, ισλαμικά, μη-ισλαμικά, αθεϊστικά. Από τη στιγμή που πιστεύουμε στα δημοκρατικά μέσα πρέπει να δώσουμε στο λαό το δικαίωμα να πει σε τι πιστεύει.
Ερ: Τι πιστεύετε για τα κράτη που δημιουργούνται σε θρησκευτική βάση;
Στον 20ο αιώνα τα δύο κράτη που δημιουργήθηκαν σε θρησκευτικές βάσεις, είτε το Πακιστάν είτε το Ισραήλ, είναι τα πιο θερμά σημεία του πλανήτη με το Κασμίρ και το Παλαιστινιακό πρόβλημα. Επειδή δημιουργούνται τεχνητά σύνορα που μετακινούν το λαό από τη μία στην άλλη πλευρά. Όταν δημιουργήθηκε το Πακιστάν εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν στην άλλη πλευρά των συνόρων και πολλοί από αυτούς σκοτώθηκαν. Μέχρι τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεις ότι οι μετανάστες που μετακινήθηκαν από το μέρος που αποκαλείται Ινδία τώρα στο Πακιστάν εξακολουθούν να υφίστανται διαφορετική μεταχείριση και έχουν τα δικά τους κόμματα. Επομένως η δημιουργία κρατών σε θρησκευτική βάση χωρίς γεωγραφική αυτοτελή οντότητα που να μπορεί να τη δικαιολογήσει, προκαλεί μακροχρόνια προβλήματα.
Το ίδιο ισχύει για το Ισραήλ όπου επιμένουν να διατηρούν τα εβραϊκά χαρακτηριστικά του κράτους όταν υπάρχουν 1,3 εκατομμύρια Άραβες –Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί. Έγινε μία μελέτη που έλεγε ότι το έτος 2025 οι Άραβες θα ξεπερνούν αριθμητικά τους Ισραηλινούς μέσα στο Ισραήλ. Πως γίνεται να διατηρηθεί η ταυτότητα ή τα χαρακτηριστικά του κράτους χωρίς εθνοκάθαρση των γηγενών εκεί, ή χωρίς την έλευση μεταναστών από το εξωτερικό. Επομένως η δημιουργία ενός κράτους ή μίας οντότητας σε θρησκευτική βάση, ειδικά όταν η βασίζεται σε ψευδείς ισχυρισμούς, προκαλεί προβλήματα, δεν τα επιλύει.
Ερ: Πώς βλέπετε την έκκληση του Ούγκο Τσάβες για ένα αντί-ιμπεριαλιστικό μέτωπο που θα περιλάμβανε κινήματα με διαφορετικό παρελθόν συμπεριλαμβανομένων ισλαμικών και αριστερών;
Συνιστά μια φυσική εξέλιξη το γεγονός ότι όταν οι άνθρωποι αισθάνονται καταπιεσμένοι από εξωτερικές δυνάμεις συνασπίζονται. Αυτό που προτείνουν οι Βενεζουελανοί είναι ένα ενιαίο μέτωπο που θα πει Όχι στις εξωτερικές παρεμβάσεις, όχι στην αλλαγή της κουλτούρας των λαών υπό διαφορετικά ονόματα, όχι στην επιβολή των λεγόμενων δημοκρατικών καθεστώτων που δεν υπηρετούν το λαό. Στη Λατινική Αμερική οι χώρες που στρέφονται προς την αριστερά συνασπίζονται για να πουν Όχι σε όλα αυτά. Το ίδιο συμβαίνει σε διάφορα μέρη του κόσμου. Ουσιαστικά οι εξωτερικές δυνάμεις που καθοδηγούνται από τις ΗΠΑ επεκτείνουν την κυριαρχία τους στον κόσμο. Η αντιιμπεριαλιστική, αντιαμερικανική απέχθεια θα αναπτυχθεί και δεν θα υποκύψει επειδή όσο περισσότερο διευρύνεσαι τόσο περισσότεροι λαοί σου εναντιώνονται. Αυτές οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν κατανοούν τα χαρακτηριστικά, την ιδεολογία και τον πολιτισμό των διαφόρων περιοχών. Δεν υπάρχει «ένα» δημοκρατικό σύστημα που είναι καλό για κάθε μέρος του κόσμου. Δεν μπορείς να εφαρμόσεις το αμερικανικό ή το βρετανικό σύστημα απλά αντιγράφοντάς το, χωρίς να λάβεις υπόψη άλλους παράγοντες στην πράξη. Κάθε μέρος του κόσμου θα έπρεπε να καθορίζει το δικό του σύστημα που του αρμόζει μέσα στο πλαίσιο των γενικά αποδεκτών αρχών.
Υπάρχει μια αναλογία με τη δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ένα μοντέλο που κολλάει παντού. Έχουν διαφορετικές μεθόδους επίσης λόγω των διαφορετικών πολιτισμών στην πράξη οι οποίες δεν μπορούν να απομακρυνθούν με στερεότυπα. Αλλά πρέπει να τεθούν αυτές οι διαφορές στην άκρη, να υπάρξει συμφωνία πάνω σε κοινούς στόχους που μας ενώνουν όπως ο αγώνας ενάντια στην κατοχή, την αδικία ή την κλοπή των πλουτοπαραγωγικών πηγών μας. Αλλά οι διαφορές παραμένουν και δεν πιστεύω ότι μπορούμε να απαλλαγούμε απ’ αυτές εντελώς – αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.
Ερ: Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Γιουγκοσλαβία. Τι πιστεύετε ότι θα μπορούσαν οι δύο πλευρές –η μουσουλμανική και η σερβική- να είχαν κάνει για να αποφύγουν τον πόλεμο και να επικρατήσει το κοινό συμφέρον εναντίον της δυτικής επέμβασης;
Τα έθνη εκεί ζούσαν αρμονικά, ήταν αναμεμειγμένα, οι οικογένειες ήταν τελείως ανακατεμένες. Και μέχρι να ξεσπάσει αυτή η σύγκρουση οι Μουσουλμάνοι στη Βοσνία ήταν μόνο κατ’ όνομα Μουσουλμάνοι. Ζούσαν με το δυτικό τρόπο ζωής, δεν τηρούσαν κανένα από τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Πέρα απ’ αυτό όταν ξέσπασε η σύγκρουση κάθε πλευρά απλά τάχθηκε από τη μία πλευρά της εξίσωσης ωθούμενη από τα εθνικά και θρησκευτικά κινήματα που διαχώρισαν ολοκληρωτικά τη χώρα. Όταν η σύγκρουση βρισκόταν στο αρχικό στάδιο, θα μπορούσε εύκολα να έχει επιλυθεί, επειδή δεν είχε χυθεί ακόμη πολύ αίμα.
Οι εξωτερικές δυνάμεις θα μπορούσαν να είχαν παρέμβει τότε για να το αποτρέψουν. Συνέχισαν να παρατηρούν, συνέχισαν να παρακολουθούν τους ανθρώπους να πεθαίνουν μέρα με τη μέρα. Και τότε, όταν το έπραξαν, το έκαναν με τρόπο τέτοιο ώστε να πουν «βοηθάμε τους Μουσουλμάνους, ώστε να μην μπορείτε να μας κατηγορήσετε ότι κλείνουμε τα μάτια μας στα δεινά τους». Κάθε φορά που έρχεται στο προσκήνιο το Παλαιστινιακό ζήτημα ή υποστηρίζουμε ότι οι δυνάμεις αυτές είναι εναντίον των Μουσουλμάνων απαντάνε ότι βοήθησαν τους Μουσουλμάνους στη Γιουγκοσλαβία. Πιστεύω ότι ήταν απλά μια δικαιολογία για να εισβάλουν στη χώρα.
Και οι δύο πλευρές ηττήθηκαν και οι συνέπειες εξακολουθούν να έρχονται. Είναι ακόμα χωρισμένοι, ακόμη δεν έλυσαν το πρόβλημα και νομίζω ότι μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή. Αλλά οι βασικοί ηγέτες που ενεπλάκησαν είναι τώρα έξω απ’ το παιχνίδι και είναι δυνατό όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να καθίσουν και να συνάψουν μια συμφωνία. Ερ: Πιστεύετε ότι το Ισλάμ και ο σοσιαλισμός είναι συμβατά; Υπάρχει ένα ρητό για έναν εξαιρετικό σύντροφο του Προφήτη –ειρήνη σε αυτόν-, το όνομά του ήταν Abu Thar Al-Ghafari. Θυμάμαι ορισμένους από τους πανεπιστημιακούς συναδέλφους μου που λένε ότι ο Abu Thar ήταν ο πρώτος κομμουνιστής στο Ισλάμ. Ο πρώτος άνθρωπος που εφάρμοσε συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, όπως συντάξεις, όπως τα επιδόματα σε ανέργους, ήταν ο δεύτερος διάδοχος του προφήτη, Omar Ibn-Al-Khattab. Ναι, μπορούμε να ζήσουμε μαζί αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι το Ισλάμ δεν είναι απλά μια θρησκεία σχετικά με το πώς να κηρύσσεις ή να λατρεύεις το Θεό. Είναι μια θρησκεία για την καθημερινή δραστηριότητα. Μιλάει για το γάμο, το διαζύγιο, πώς να καθαρίζεις, πώς να κοιμάσαι, για οτιδήποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου