Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2006

Εκτενή αποσπάσματα από το λόγο του Χασάν Νασράλα στις 19/11/2006

-Να είστε έτοιμοι να διαδηλώσετε

-Η κόκκινη γραμμή: εμφύλιος πόλεμος, αποσταθεροποίηση, ειρήνη και αποτροπή πραξικοπήματος

-Είμαστε υπέρ της συμφωνίας του Ταΐφ και την πλήρη εφαρμογή των άρθρων της

Πηγή: www.moqawama.org

Υπάρχουν δύο ομάδες στη χώρα, η ομάδα και οι δυνάμεις στην κυβέρνηση και από την άλλη τα κινήματα και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Αυτή η νέα πολιτική ομαδοποίηση είναι οπωσδήποτε πολιτική και όχι θρησκευτική ή σεκταριστική.

Υπάρχουν Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί τόσο μέσα στην ομάδα της εξουσίας όσο και σ’ εκείνην της αντιπολίτευσης. Υπάρχουν Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί απ’ όλα τα δόγματα και σέκτες μέσα στην κυβερνητική ομάδα όπως και στην αντιπολίτευση.

Το σημειώνω αυτό επειδή υπάρχουν πολύ έντονες προσπάθειες να μετατραπεί η υπάρχουσα πολιτική ομαδοποίηση και η εν εξελίξει πολιτική κρίση σε μια αντιπαράθεση σεκταριστικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα.

Τίτλος 1: για να κρατήσει η κυβερνητική ομάδα τις θέσεις που κατέχει παραμένοντας στην εξουσία, απορρίπτει το δίκαιο αίτημα της αντιπολίτευσης για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ενώ η αντιπολίτευση δεν λέει: «θέλουμε να πάμε σπίτι» ούτε «δεν σας θέλουμε σαν συνεργάτες και σας θέλουμε έξω από την κυβέρνηση».

Άσχετα με την εκτίμηση σχετικά με την επίδοση της κυβερνητικής ομάδας κατά τη διάρκεια, πριν και μετά τον πόλεμο, εξακολουθούμε να είμαστε διατεθειμένοι να υπερβούμε αυτή την εκτίμηση, όπως ξεκάθαρα διακηρύχθηκε στην έντονη ανακοίνωση της αντιπολίτευσης: «Θέλουμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη συμμετοχή όλων», την οποία η ομάδα που βρίσκεται στην εξουσία απέρριψε, μόνο για να κρατηθεί γερά στην εξουσία για λόγους στους οποίους θα αναφερθώ αργότερα.

Ποιες είναι οι δικαιολογίες τους;

Στην πορεία της σημερινής πολιτικής σύγκρουσης, η άλλη πλευρά θέλει να επιτεθεί στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και απευθύνει κατηγορίες εναντίον τους. Μερικές φορές ευρύτερες συνολικές κατηγορίες που στοχεύουν το σύνολο των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και άλλες φορές επικεντρωμένες σε συγκεκριμένες δυνάμεις, επειδή οι ευρύτερες συνολικές κατηγορίες δεν μπορούν να διατυπωθούν εναντίον τους, επειδή δεν μπορούν να τους συμπεριλάβουν στις γενικές κατηγορίες.

Θα προσπαθήσω κατ’ αρχήν να επικεντρωθώ στις γενικές κατηγορίες που γίνονται για να μας συμπεριλάβουν, πριν από τις κατηγορίες που στοχεύουν ειδικά τη Χεζμπολάχ.

Όλες οι κατηγορίες που εξαπολύονται από την ομάδα εξουσίας αποτελούν τμήμα ενός επικοινωνιακού πολιτικού πολέμου, χωρίς καμία λογική ή απόδειξη, μόνο για να αποφύγουν τα γεγονότα. Εδώ θα θέσω ένα ερώτημα, γιατί επικεντρώνουν σε αυτές ειδικά τις κατηγορίες ιδιαίτερα εκείνες που κατευθύνονται εναντίον της Χεζμπολάχ και πίσω από αυτές εναντίον της αντιπολίτευσης γενικά;

Υπάρχει ένα κοινός παρανομαστής στις κατηγορίες που κατευθύνονται εναντίον μας, που εφαρμόζεται σε συγκεκριμένο πλαίσιο.

1) Η θέση για τη συμφωνία του Ταΐφ και η κατηγορία ότι η Χεζμπολάχ ή οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης κάνουν πραξικόπημα εναντίον της.

Πρώτον αυτή η κατηγορία δεν έχει αποδείξεις και δεύτερον δεν αληθεύει.

Τρίτον την αρνούμαστε και τέταρτον επαναλαμβάνουμε τη θέση μας ότι είμαστε υπέρ της Συμφωνίας του Ταΐφ και την πλήρη εφαρμογή των άρθρων της.

Λέω ότι θέλω την εφαρμογή της Συμφωνίας του Ταΐφ και υποστηρίζω τη Συμφωνία του Ταΐφ και είμαι καλύτερος από σας.

2) Μια κατηγορία για την οποία προσέλαβαν μια δράκα συγγραφέων που γράφουν για τα «χρήματα» για να πουν ότι η Χ. σήμερα θέλει να εγκαθιδρύσει τη δική της κυβέρνηση στον Λίβανο, και επομένως η σημερινή μάχη γίνεται επειδή η Χ. θέλει να εγκαθιδρύσει το δικό της κράτος και να το επιβάλει τους Λιβανέζους.

Αυτή η συζήτηση είναι και γελοία και παράλογη επειδή:

Α) Εν συντομία και πάλι, λέμε ότι στον Λίβανο κανένα πολιτικό κόμμα, οργάνωση, σέκτα ή ομάδα, ασχέτως της θέσης, δύναμης ή ικανοτήτων της δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει το δικό της κράτος μέσα στον Λίβανο, αυτό συμβαίνει λόγω της υπάρχουσας πραγματικότητας και της σύνθεσης των Λιβανέζων και των ιστορικών δεδομένων.

Β) Δεν το θέλουμε αυτό.

Γ) Το σύνολο της πολιτικής μας συμπεριφοράς από την ίδρυση της Χ. το 1982 μέχρι σήμερα υποστηρίζει ότι κινούμαστε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εννοώ ότι πάντα μας έλεγαν: «ασχολείστε με την αντίσταση, ελάτε να εμπλακείτε στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα» και «γιατί αποφεύγετε την εσωτερική πολιτική ζωή; Η παρουσία σας στην εσωτερική πολιτική ζωή την εμπλουτίζει και της προσδίδει περεταίρω ποικιλία».

Εμείς πάντα γυρνούσαμε την πλάτη μας στην είσοδό μας στην κυβέρνηση, την κρατική και εσωτερική πολιτική ζωή. Ο κύριος σκοπός μας από το 1982 ήταν η αντίσταση. Επομένως από πότε η συμπεριφορά μας ήταν ενδεικτική κάποιου που θέλει να στήσει τη δική του κυβέρνηση στον Λίβανο ή να επιβάλει το δικό του κράτος στον Λίβανο;

Δεν θέλω να σχολιάσω τον τρόπο με τον οποίο άλλοι συμπεριφέρθηκαν στον Λίβανο, που είχαν καντόνια και αστικές διοικήσεις, ατομικές κυβερνήσεις, πολιτικά μαγαζιά και ούτω καθ’ εξής. Ποτέ η συμπεριφορά μας δεν υπήρξε τέτοια.

3) Ότι η Χ. –αυτός ο τίτλος διαφέρει από τον πρώτο- θέλει να απλώσει το χέρι της πάνω στην κυβέρνηση, να ελέγχει τις αποφάσεις της και να έχει δικαίωμα άσκησης βέτο στην κυβέρνηση.

Και αυτή η κατηγορία επίσης είναι αναληθής. Ας πάμε για λίγο πίσω.

Από το 1982 ουδέποτε σκεφτήκαμε να μπούμε στην κυβέρνηση. Επομένως γιατί θα έπρεπε τώρα να σκεφτόμαστε να ελέγχουμε τη λιβανική κυβέρνηση; Αρχικά, μέχρι να φτάσουμε στο 2000, αυτό το ζήτημα δεν ήταν προς συζήτηση. Μετά το 2000 άνοιξε προς συζήτηση. Ωστόσο, δεν ζητήσαμε υπουργικό μερίδιο, δεν ζητήσαμε είσοδο στην κυβέρνηση.

Επιπλέον στην τελευταία κυβέρνηση που σχημάτισε ο μάρτυρας πρωθυπουργός Ραφίκ Χαρίρι, και στην επόμενη κυβέρνηση που παραλίγο να σχηματίσει, μετά την παραίτησή του στην κυβέρνηση που θα σχημάτιζε ο πρωθυπουργός Ομάρ Καράμι, και οι δύο μας ζήτησαν να συμμετέχουμε στην κυβέρνηση και υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες για το γεγονός αυτό.

Η απάντησή μας ήταν η ίδια και στις δύο περιπτώσεις: «Δεν επιθυμούμε να μπούμε στην κυβέρνηση».

Αυτό ήταν το 2004 και το 2005.

Ναι, το 2003 ήταν η πρώτη μας συμμετοχή στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Νατζίμπ Μικάτι, επειδή ήταν μία μεταβατική κυβέρνηση σε μια ευάλωτη στιγμή για τη χώρα. Επίσης συμμετείχαμε στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σινιόρα επειδή η χώρα είχε εισέλθει σε μία ραγδαία νέα φάση, απέναντι στην οποία δεν μπορούσαμε να καθόμαστε παράμερα και να παραμένουμε ουδέτεροι.

Υπήρξαν εξαιρετικά σημαντικές αλλαγές στον Λίβανο και στην περιοχή που μας επιβλήθηκαν και μας υποχρέωσαν να εισέλθουμε στην κυβέρνηση συνεργασίας. Διαφορετικά, δεν ζητήσαμε να μπούμε στην κυβέρνηση, ούτε θέλαμε να το κάνουμε. Δεν αποζητάμε την εξουσία ή τα κυβερνητικά πόστα. Οι αναπτυσσόμενες συνθήκες σε συνδυασμό με σημαντικές αλλαγές στον Λίβανο ανάγκασαν τη Χ. να συμμετάσχει στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Σινιόρα.

Ακόμη και στην κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μικάτι συμμετείχαμε με έμμεσο τρόπο μέσω μιας κοντινής μας προσωπικότητας, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε συμμετάσχει άμεσα με μια προσωπικότητα από το αντάρτικο.

Αυτή ήταν η πορεία της συμπεριφοράς μας αναφορικά με το ζήτημα της κυβέρνησης.

Αργότερα, μέσω της εμπειρίας μας σε αυτή την κυβέρνηση, η είσοδός μας στην οποία έγινε στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας, δεν συζητήσαμε η συμμετοχή μας να είναι το ένα τρίτο του κοινοβουλίου, ή το εγγυητικό τρίτο, ή το τρίτο του βέτο. Υπήρχαν συγκεκριμένοι πολιτικοί τίτλοι πάνω στους οποίους είχαμε συμφωνήσει, αλλά δυστυχώς η σημερινή ομάδα στην κυβέρνηση υπαναχώρησε απ’ αυτές τις συμφωνίες, κάτι που συμβαίνει στην πολιτική ζωή.

Μπορείς να εγγυηθείς μόνο για τον εαυτό σου αλλά όχι για τους άλλους. Βρήκαμε εαυτούς πρακτικά αναποτελεσματικούς μέσα στην κυβέρνηση και χωρίς επιρροή με τρόπο που να υπηρετεί τα σημαντικότερα εθνικά συμφέροντα. Γνωρίζουν ότι η παρουσία μας σ’ αυτή την κυβέρνηση ήταν ιδιαίτερα πολιτικού χαρακτήρα, και ο πρωθυπουργός που λέει ότι είναι δίκαιος, είναι ακόμη εκεί για να το επιβεβαιώσει.

Δεν αποζητούσαμε κομματικά ή φατριαστικά κέρδη, προσωπικά ή εδαφικά κέρδη συμμετέχοντας στην κυβέρνηση. Ο κύριος σκοπός της συμμετοχής μας είναι η κεντρική πολιτική στρατηγική για τον οποίο θα μιλήσω σύντομα.

Ακόμη και στη διαβούλευση δεν ζητήσαμε καθόλου αυξημένο μερίδιο της Χ. στην κυβέρνηση, ούτε και το κίνημα του Αμάλ. Το μόνο που ζητήσαμε ήταν να υπάρχουν και άλλες θεμελιακές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα με τις οποίες συμφωνούμε σε ορισμένα ζητήματα και διαφωνούμε σε άλλα, αλλά πιστεύουμε ότι η παρουσία τους στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας συνιστά εθνική εγγύηση.

…….

Επομένως αυτή η κατηγορία ήταν απλά για να διατυπωθεί, δεν στηρίζεται στην αλήθεια.

4) Η πιο παράλογη κατηγορία απ’ όλες: ότι ο στόχος των σημερινών πολιτικών αντιπαραθέσεων είναι να εξυπηρετήσουν το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα. Αυτή είναι η πιο γελοία κατηγορία. Σαν να πρόκειται, αν αλλάξει ο πρωθυπουργός, να λυθεί το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα, και αν ο αρχηγός της κυβέρνησης παραμείνει στην εξουσία, το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα θα παγώσει.

Τι είδους δικαιολογία είναι αυτή; Το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα το χειρίζονται οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου, και επιδέχεται περίπλοκων διεθνών και περιφερειακών παρεμβάσεων.

Ούτε ο Λίβανος, η κυβέρνησή του, μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ούτε η κυβέρνηση της σημερινής ομάδας στην εξουσία, ούτε ακόμη και ολόκληρος ο Λίβανος δεν έχει θέση σ’ αυτό το εξαιρετικά μεγάλο παγκόσμιο ανακάτεμα. Ωστόσο, κάποιοι συνδέουν τις πολιτικές κινήσεις που ζητούν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας στον Λίβανο με το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα!

5) Η πέμπτη κατηγορία που είναι παράλογη και γελοία, ισχυρίζεται ότι το σημερινό πολιτικό κίνημα στον Λίβανο στοχεύει στην ολοκλήρωση των δεσμών στο Σιτικό τόξο, λαμβάνοντας υπόψη ότι ορισμένοι από την αμερικανική κουστωδία στην περιοχή ήταν εκείνοι που μίλησαν για Σιτικό τόξο που διαμορφώνεται από το Ιράν στο Ιράκ, τη Συρία και τον Λίβανο και αργότερα αρνήθηκαν ότι το είπαν.

Σε κάθε περίπτωση όλη αυτή η συζήτηση είναι ανόητη. Φανταστείτε για παράδειγμα, ζητάμε τη συμμετοχή του Ελεύθερου Πατριωτικού Κινήματος στην κυβέρνηση, ποια είναι η σχέση ανάμεσα σ’ αυτό το αίτημα και το Σιτικό τόξο;

Επιπλέον ζητάμε επίσης την είσοδο στην κυβέρνηση της πολυπρόσωπης Εθνικής Λιβανικής Σύναξης, η οποία παρεμπιπτόντως δεν έχει καθόλου Σιίτες, πως αυτό επίσης σχετίζεται με το λεγόμενο Σιτικό τόξο;

Ζητάμε επίσης τα Λιβανικά Εθνικά κόμματα να μπουν στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ορισμένα από τα οποία είναι κοσμικά, άλλα πατριωτικά, κομμουνιστικά, σοσιαλιστικά, αριστερά και άλλα νασερικά και ισλαμικά, πως η εισδοχή τους σε μια τέτοια κυβέρνηση εθνικής ενότητας σχετίζεται με ένα Σιτικό τόξο;

Όταν ζητάω υπάρχουσες δημοφιλείς Σουνιτικές-Μουσουλμανικές και Μαρονίτικες δυνάμεις να εκπροσωπούνται, και επίσης οι πρώην αρχηγοί κυβερνήσεων με ικανή εκπροσώπηση στη χώρα να έχουν εκπροσώπους στην κυβέρνηση, πως αυτό σχετίζεται με ένα Σιτικό τόξο; Αλλά η συζήτηση για το «Σιτικό Τόξο» είναι σκόπιμη και θα επανέλθω σύντομα σ’ αυτό.

Η τελευταία κατηγορία στην οποία θα αναφερθώ μας παρουσιάζει ως κατηγορούμενους που πρέπει να υπερασπιστούν εαυτόν, σε μια περίοδο που έχουμε το δικαίωμα να κατηγορούμε εμείς εκείνους και να τους αναγκάσουμε να αποδείξουν την αθωότητά τους.

Η κατηγορία είναι ότι η δημόσια κίνησή μας έχει στόχο να διασαλεύσει το Διεθνές Δικαστήριο.

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, ακολούθησε ο Εορτασμός της Νίκης, και το Διεθνές Δικαστήριο δεν είχε προκύψει στη συζήτηση στη χώρα ακόμη, καθώς ο λαός ακόμη περίμενε το σχέδιο του Διεθνούς Δικαστηρίου και τη διαβούλευση μεταξύ της λιβανικής κυβέρνησης και του διεθνούς Συμβουλίου Ασφαλείας.

Όταν συζητήσαμε πριν το Ραμαζάνι στις 22 Σεπτεμβρίου ότι ο μήνας του Ραμαζανιού ήταν για περισυλλογή και ζητήσαμε σε μια ομιλία στις 22 Σεπτεμβρίου μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κανένας δεν μιλούσε για το Διεθνές Δικαστήριο. Είπαμε ότι ο μήνας του Ραμαζανιού είναι μια ευκαιρία για περίσκεψη. Μετά το Ραμαζάνι, ο ομιλητής Ναμπίχ Μπέρρι ζήτησε διαβούλευση σε μια προσπάθεια να σχεδιάσουμε από κοινού την κατάσταση στη χώρα.

Πήραν βιαστικά το σχέδιο του Διεθνούς Δικαστηρίου από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τους διεθνείς τους φίλους για να το φέρουν στο τραπέζι με σκοπό να τινάξουν τη διαβούλευση και να αποδράσουν από τις λογικές και φυσικές ευθύνες τους. Μετά από έναν πόλεμο, όπως αυτόν που ενέσκηψε στον Λίβανο, η ευθύνη είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Η διαβούλευση αναπόφευκτα θα συνεδρίαζε για να συζητήσει για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και τον εκλογικό νόμο.

Ακόμη και όταν η ομάδα που στην εξουσία ήθελε να προσθέσει κάτι στην ατζέντα, δεν ζήτησαν να προστεθεί το Διεθνές Δικαστήριο ως ζήτημα προς συζήτηση. Αντ’ αυτού ζήτησαν προσθήκη για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Επειδή το ζήτημα του Διεθνούς Δικαστηρίου είχε τελειώσει στο τραπέζι του Διαλόγου και ως ζήτημα αρχής είχε ομόφωνα εγκριθεί. Εναπόκειτο στη λιβανική κυβέρνηση να προωθήσει αυτό το ζήτημα με τα εμπλεκόμενα διεθνή όργανα.

Το θέμα είχε ολοκληρωθεί, είχε τελειώσει και δεν ήταν πλέον ανοικτό για διάλογο, διαβούλευση ή συζήτηση, αλλά το έφεραν με βιάση στο τραπέζι.

Τι ακριβώς έγινε στο τραπέζι της διαβούλευσης; Την Πέμπτη, Παρασκευή και το Σάββατο όταν τελείωσε η διαβούλευση είχαμε εισέλθει σε μία νέα φάση.

Εδώ υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια που ο λαός πρέπει να γνωρίζει με ακρίβεια: αυτό που έγινε είναι ότι την Πέμπτη ένα μέλος της ομάδας εξουσίας μπήκε και ζήτησε από τον ομιλητή Ναμπίχ Μπέρρι και τον αδελφό Αμπού Χασάν Ραάντ: «αδέλφια, δώστε μας το Διεθνές Δικαστήριο και πάρτε παραπάνω από το ένα τρίτο του βέτο!»

Του είπαν σε εκείνη τη συνάντηση και αργότερα το ίδιο βράδυ: «αδελφέ αν μιλά από θέση αρχών, εμείς από θέση αρχών ήδη συμφωνήσαμε σ’ αυτό με συναίνεση στο τραπέζι του διαλόγου»… «και όταν το σχέδιο έρθει στο υπουργικό συμβούλιο, εμείς, οι υπουργοί της Αμάλ και της Χεζμπολάχ, σου υποσχόμαστε ότι θα συζητήσουμε θετικά αυτό το θέμα, με ειλικρίνεια, επιστημονικά, με αντικειμενικό τρόπο και υποσχόμαστε να διευκολύνουμε τη διαδικασία. Εάν δεν θεωρείς αυτά τα λόγια από τους εκπροσώπους της Χ. ικανοποιητικά, είμαστε πρόθυμοι να κανονίσουμε μια συνάντηση όπου μπορείς να τα ακούσεις από τον Σαγιέντ Χασάν Νασράλα, και αυτό δεν έχει να κάνει τίποτα με συμφωνία.

Ζητάμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας επειδή είναι δίκαιο λιβανικό αίτημα καθώς και συνταγματικό, πολιτικό, ηθικό και δημοκρατικό. Συνιστά επίσης μια οδός σωτηρίας για τη χώρα, που είναι άλλο θέμα, αλλά είμαστε έτοιμοι να την ακολουθήσουμε μέχρι τέλους.

….

Αυτό που έγινε με ακρίβεια είναι ότι ενώ συζητούσαμε πως θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και συνεργάσιμοι στο ζήτημα του Διεθνούς Δικαστηρίου, ένας από τους ηγέτες εξέφρασε την ετοιμότητά του να αποδεχτεί μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Φυσικά, πριν το Σάββατο, η κυβερνητική ομάδα όδευε σε άλλη κατεύθυνση.

Υπάρχουν πόλοι μέσα στην ομάδα εξουσίας που είναι έτοιμοι να ανταλλάξουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ υπάρχουν άλλοι πόλοι στην ομάδα που θέλουν να ανταλλάξουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το Διεθνές Δικαστήριο. Αλλά την Παρασκευή το βράδυ ήρθε η «εντολή»: «Μην παζαρέψετε τίποτα μαζί τους».

Δεν θέλουμε να παζαρέψουμε, ποιος σας είπε ότι θέλουμε να παζαρέψουμε;

Ποιος είπε ότι δεχόμαστε να ανταλλάξουμε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με πρόωρες προεδρικές εκλογές;

Δεν το αποδεχτήκαμε αυτό στο τραπέζι του διαλόγου. Ποιος σας είπε ότι δεχόμαστε να ανταλλάξουμε την κυβέρνηση εθνικής ενότητας με το Διεθνές Δικαστήριο;

Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας είναι ένα δίκαιο αίτημα και το Διεθνές Δικαστήριο είναι ένα ανεξάρτητο δίκαιο αίτημα επίσης. Το αποδεχτήκαμε και είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε.

Η «εντολή» ήρθε, και θα μιλήσω ειλικρινά σήμερα επειδή θέλω όλοι οι Λιβανέζοι να γνωρίζουν τα γεγονότα.

Η «εντολή» ήρθε από την αμερικάνική πρεσβεία στη Βηρυτό, αυτό δεν είναι ψέμα. Αυτή είναι πληροφορία που λάβαμε από περισσότερες από μία πηγές. Τους είπαν «η αμερικανική πολιτική δεν άλλαξε και ό,τι κι αν γίνει στις αμερικανικές εκλογές, μην ακούτε αυτό που λέγεται για επαφές σε περιφερειακό επίπεδο. Είμαστε μαζί σας και σας ζητάμε να μην υποχωρήσετε σε τίποτα απολύτως.»

….

Η ομάδα εξουσίας σήμερα είναι σε κατάσταση αδυναμίας που βαθαίνει και δεν είμαι αλαζόνας σ’ αυτό το σημείο. Φυσικά και ειλικρινά αισθάνονται την ατιμωτική ήττα λόγω αυτού που έγινε στον πρόσφατο πόλεμο που εξαπολύθηκε από το «Ισραήλ» στον Λίβανο, ο οποίος πόνταραν ότι θα καταστρέψει την αντίσταση, ή έστω θα αλλάξει τους εσωτερικούς και περιφερειακούς συσχετισμούς προς όφελός τους. Έτσι θα μπορούσαν αργότερα να πάρουν τον έλεγχο των υπόλοιπων δυνάμεων της αντιπολίτευσης και να σφίξουν το ρόγχο τους στον Λίβανο.

Το σχέδιο απέτυχε και κατέρρευσε. Όλοι όσοι μίλαγαν για ήττα μετά τον πόλεμο, μίλαγαν μόνο για τη δική τους ήττα. Εκείνοι που μίλαγαν για καταστροφή, μίλαγαν για την πολιτική καταστροφή που ενέσκηψε πάνω τους, επειδή δεν αισθάνονται πόνο ή δεν υποφέρουν για τα σπίτια μας καταστράφηκαν ή τις γυναίκες και τα παιδιά μας που σκοτώθηκαν και σφαγιάστηκαν στον Λίβανο, επειδή είναι εκείνοι που απέρριψαν την εκεχειρία και την ήθελαν μόνο στο πλαίσιο μιας περιεκτικής λύσης. Αυτά υπάρχουν ακόμη στα αρχεία της τηλεόρασης, των ραδιοφωνικών σταθμών και των εφημερίδων.

Αυτό σημαίνει ότι θέλουν ο Λίβανος και η αντίσταση να διαπραγματευτεί εν μέσω βομβαρδισμών και σκοτωμών. Όποιος αγαπάει το λαό του, νοιάζεται για το αίμα που χύνεται, για τα παιδιά, τις υποδομές, τα σπίτια, τις πόλεις και τα χωριά, κάνει κάθε δυνατή προσπάθεια να σταματήσει η επίθεση χωρίς περιορισμούς ή όρους.

Γι’ αυτό το λόγο η κυβερνητική ομάδα βλέπει τον εαυτό της σε θέση άμυνας. Δεν έχουν παρά μια επιλογή στον Λίβανο σήμερα και αυτή είναι να κρυφτούν πίσω από την αξιοσέβαστη σέκτα των Σουνιτών. Ορισμένοι απ’ αυτούς συνήθισαν στους πολιτικούς και στρατιωτικούς πολέμους τους να πολεμούν χρησιμοποιώντας τους γιους και τα παιδιά από άλλες σέκτες.

Η μόνη ελπίδα σήμερα είναι, και μέσω αυτού θέλω να απευθυνθώ στους Λιβανέζους και επίσης ιδιαίτερα στους γιους της αξιοσέβαστης σέκτας των Σουνιτών, που είναι αδέλφια μας, αγαπημένοι και προσφιλείς σε μας, επειδή η δομή μας στον Λίβανο είναι δυστυχώς αυτή. Σήμερα η τελευταία επιλογή και το τελευταίο όπλο των κυβερνητικών δυνάμεων είναι να οχυρωθούν πίσω απ’ αυτή τη σέκτα και να τη χρησιμοποιήσουν ως πυριτιδαποθήκη.

Επομένως όλη η ρητορική στη χώρα είναι σεκταριστική και όχι θρησκευτική. Υπάρχει κανείς που να μιλάει για Μουσουλμανικές-Χριστιανικές διαφορές; Όχι επειδή πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι υπάρχουν Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι τόσο στην αντιπολίτευση όσο και στην κυβέρνηση. Επομένως, προσπαθούν να στρέψουν όλη τη συζήτηση στη χώρα στη Μουσουλμανική Σιτική-Σουνιτική κατεύθυνση. Αυτοί που κάνουν αυτή την προσπάθεια δεν είναι ούτε Σίτες ούτε Σουνίτες.

Λένε σήμερα ότι η Συμφωνία του Ταΐφ έδωσε σημαντικά πολιτικά οφέλη στους Σουνίτες στον Λίβανο. Ταυτόχρονα απεικονίζουν τις πολιτικές μας κινήσεις ως πραξικόπημα στο Ταΐφ. Όλα αυτά για να δείξουν ότι αποσύρουμε πολιτικά οφέλη που κέρδισαν οι Σουνίτες.

Αυτό είναι ψέμα.

Είμαστε υπέρ της Συμφωνίας του Ταΐφ. Είμαστε υπέρ των εξουσιών που έδωσε η Συμφωνία του Ταΐφ στη λιβανική κυβέρνηση να ηγείται από έναν Λιβανέζο Σουνίτι Μουσουλμάνο. Μιλάνε για όλα όσα προκαλούν τους Σουνίτες στον Λίβανο…

Δεν υπάρχουν σχόλια: