Δεν γιορτάζουμε την επέτειο του Ισραήλ

Η ακόλουθη δήλωση που υπογράφεται από δεκάδες βρετανούς Εβραίους δημοσιεύεται σήμερα στον Guardian

Τον Μάιο, οι εβραϊκές οργανώσεις θα εορτάζουν την 60ή επέτειο της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό εντός ενός πλαισίου διώξεων αιώνων που κατέληξαν στο Ολοκαύτωμα. Ωστόσο, εμείς είμαστε Εβραίοι που δεν θα γιορτάζουμε. Σίγουρα έφτασε η ώρα να αναγνωρίσουμε την ιστορία του άλλου, το τίμημα που καταβλήθηκε από έναν άλλο λαό για τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό και τις πολιτικές γενοκτονίας του Χίτλερ. Όπως τόνισε ο Εντουάρντ Σαΐντ, αυτό που ονομάζεται Ολοκαύτωμα για τους Εβραίους, ονομάζεται Νάκμπα για τους Παλαιστινίους.

Τον Απρίλιο του 1948, τον ίδιο μήνα με τη σφαγή στο Ντεΐρ Γιασσίν και τη φονική επίθεση εναντίον παλαιστινίων πολιτών στην πλατεία της αγοράς της Χάιφα, τέθηκε σε εφαρμογή το Σχέδιο Ντάλετ. Αυτό εξουσιοδοτούσε την καταστροφή παλαιστινιακών χωριών και την εκδίωξη του γηγενούς πληθυσμού έξω από τα σύνορα του κράτους. Δεν θα γιορτάσουμε.

Τον Ιούλιο του 1948, 70.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, στη Λύδδα και τη Ραμάλα, στην καρδιά του καλοκαιριού χωρίς φαγητό και νερό. Εκατοντάδες πέθαναν. Έμεινε γνωστό ως η Πορεία του Θανάτου. Δεν θα γιορτάσουμε.

Συνολικά 750.000 Παλαιστίνιοι έγιναν πρόσφυγες. Περίπου 400 χωριά σβήστηκαν από το χάρτη. Αυτό δεν σταμάτησε την εθνοκάθαρση. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι (ισραηλινοί πολίτες) εκδιώχθηκαν από τη Γαλιλαία το 1956. Πολλές παραπάνω χιλιάδες όταν το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και όπως ορίζεται στο ψήφισμα 194 του ΟΗΕ, οι πρόσφυγες πολέμου έχουν το δικαίωμα να επιστρέψουν ή να αποζημιωθούν. Το Ισραήλ ουδέποτε αποδέχθηκε αυτό το δικαίωμα. Δεν θα γιορτάσουμε.

Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια ενός κράτους που θεμελιώθηκε στην τρομοκρατία, τις σφαγές και την αποστέρηση ενός λαού από τη γη του. Δεν μπορούμε να γιορτάσουμε τα γενέθλια ενός κράτους που ακόμη και τώρα διεξάγει εθνοκάθαρση, παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, που επιβάλλει μια τερατώδη συλλογική τιμωρία στον αστικό πληθυσμό της Γάζας και που συνεχίζει να αρνείται στους Παλαιστινίους τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εθνικές τους προσδοκίες.

Θα γιορτάσουμε όταν Άραβες και Εβραίοι θα διαβιούν ισότιμα σε μια ειρηνική Μέση Ανατολή.

Seymour Alexander Ruth Appleton

Steve Arloff

Rica Bird

Jo Bird

Cllr Jonathan Bloch

Ilse Boas

Prof. Haim Bresheeth Tanya Bronstein

Sheila Colman

Ruth Clark

Sylvia Cohen

Judith Cravitz

Mike Cushman

Angela Dale

Ivor Dembina

Dr. Linda Edmondson

Nancy Elan

Liz Elkind

Pia Feig

Colin Fine

Deborah Fink

Sylvia Finzi

Brian Fisher MBE Frank Fisher

Bella Freud

Catherine Fried

Uri Fruchtmann

Stephen Fry

David Garfinkel

Carolyn Gelenter

Claire Glasman Tony Greenstein

Heinz Grunewald

Michael Halpern

Abe Hayeem

Rosamine Hayeem

Anna Hellman

Amy Hordes

Joan Horrocks

Deborah Hyams

Selma James

Riva Joffe

Yael Oren Kahn

Michael Kalmanovitz

Paul Kaufman

Prof. Adah Kay

Yehudit Keshet

Prof. Eleonore Kofman

Rene Krayer

Stevie Krayer

Berry Kreel

Leah Levane

Les Levidow

Peter Levin

Louis Levy

Ros Levy

Prof. Yosefa Loshitzky

Catherine Lyons Deborah Maccoby

Daniel Machover

Prof. Emeritus Moshe Machover

Miriam Margolyes OBE

Mike Marqusee

Laura Miller

Simon Natas

Hilda Meers

Martine Miel

Laura Miller

Arthur Neslen Diana Neslen

Orna Neumann

Harold Pinter Roland Rance

Frances Rivkin

Sheila Robin

Dr. Brian Robinson

Neil Rogall

Prof. Steven Rose

Mike Rosen Prof. Jonathan Rosenhead

Leon Rosselson

Michael Sackin

Sabby Sagall

Ian Saville

Alexei Sayle

Anna Schuman

Sidney Schuman

Monika Schwartz

Amanda Sebestyen Sam Semoff

Linda Shampan

Sybil Shine

Prof. Frances Stewart

Inbar Tamari

Ruth Tenne

Martin Toch

Tirza Waisel

Stanley Walinets

Martin White

Ruth Williams

Naomi Wimborne-Idrissi

Devra Wiseman

Gerry Wolff

Sherry Yanowitz

Δευτέρα του Πάσχα στη Μπεΐτ Χανούν

Για μας έχει σημασία η ημέρα, γι’ αυτούς όχι, έχουν άλλο θεό. Δευτέρα του Πάσχα στη Μπεΐτ Χανούν. Μια μητέρα, όποια μητέρα, αλλά συγκεκριμένα η 40χρονη Myassar κατά τις 8 το πρωί ετοιμάζεται να σερβίρει στα παιδιά της πρωινό. Τον ενός χρόνου Mos'ad τον κρατάει στα γόνατά της, τα υπόλοιπα τρία κουτσούβελα, Hana', Rodina και Saleh, τριών, τεσσάρων και πέντε ετών αντίστοιχα, πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Τι να έχουν τα πιάτα μπροστά τους; Με τον αποκλεισμό της Γάζας το πρωινό δεν είναι δεδομένο. Να ‘ναι κάτι μαγειρεμένο ή λόγω της διακοπής της ηλεκτροδότησης κάτι ωμό, φρούτα, άψητο τοστ, να ‘ναι αρκετό ή λίγο;… Τα μικρά άραγε παίζουν με το φαγητό τους, μιλάνε, μαλώνουν, είναι αγουροξυπνημένα, χαρούμενα, θλιμμένα;

Στις 8 και κάτι (σε πόσα κλάσματα δευτερολέπτου γίνονται αισθητοί οι πύραυλοι;) πρέπει το σπίτι ν’ άρχισε να τρέμει κι ένα απόκοσμο βουητό να δυναμώνει. Τι προλαβαίνει να συνειδητοποιήσει ο εγκέφαλος; Η μάνα, η Myassar θα ευχήθηκε να χαθεί εκείνη και να σωθούν τα παιδιά της. Ίσως ζήτησε να σωθεί το αγαπημένο της, αντάλλαγμα στον ύψιστο, να μικρύνει η θυσία. Σηκώθηκαν, έτρεξαν, έμειναν αποσβολωμένοι, ούρλιαξαν; Δεν ξέρουμε.

Στις 8.15 οι πύραυλοι έχουν πέσει. Τα τέσσερα παιδιά σκοτώθηκαν επιτόπου, η μάνα όχι, εκείνη ξεψύχησε στο δρόμο για το νοσοκομείο αφού τα είδε να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια της. Ο πατέρας, ο Ahmed Eid δεν ήταν σπίτι, γύρισε και αντίκρισε τα κορμιά μακελεμένα. «Η ίδια συμφορά να βρει τη γυναίκα και τα παιδιά αυτού που το ‘κανε» καταριόταν, η απόλυτη δικαιοσύνη του χαροκαμένου πατέρα επικρέμεται πάνω από τους θύτες.

Οι θάνατοι του Απρίλη, του μοσχοβόλου, στη Γάζα είναι 66, 20 παιδιά και μία γυναίκα.

Το παραπάνω βασίστηκε σε αναφορές για το συμβάν από τα BBC, Al Jazeera και Electronic Intifada.

Επιστολή στη Ναντίν Γκόρντιμερ από τον Χαϊντάρ Εΐντ

Για την απόφαση της Ναντίν Γκόρντιμερ να συμμετάσχει στους «Εορτασμούς των 60 χρόνων του Ισραήλ»

Του Dr. Haidar Eid

Δημοσιεύτηκε στο Znet στις 24/04/08

Ο Dr. Haidar Eid είναι καθηγητής στο τμήμα Αγγλικής Λογοτεχνίας, στο Πανεπιστήμιο Αλ-Άκσα στη Λωρίδα της Γάζας στην Παλαιστίνη.

Αγαπητή κ. Γκόρντιμερ,

Είμαι ένας παλαιστίνιος καθηγητής στις Πολιτισμικές Σπουδές που ζει στη Γάζα. Τυγχάνει να διαθέτω κι εγώ επίσης Νοτιοαφρικανική υπηκοότητα ως αποτέλεσμα του γάμου μου με μία πολίτη αυτής της πολυαγαπημένης χώρας. Πέρασα πάνω από πέντε χρόνια στο Γιοχάνεσμπουργκ, την πόλη όπου έλαβα το Ph.D μου και δίδαξα τόσο σε παραδοσιακά μαύρα όσο και σε λευκά πανεπιστήμια. Στο Vista στο Σοβέτο, δίδαξα τις νουβέλες σας ενάντια στο απαρτχάιντ ‘Η ιστορία του γιου μου’, ‘Οι άνθρωποι του Τζούλι’ και ‘Ο ύστερος αστικός κόσμος’. Διδάσκω τις ίδιες νουβέλες, μαζί με το ‘Ένας τυχαίος εραστής’ και τις ‘Επιλεγμένες ιστορίες’ στους παλαιστίνιους φοιτητές μου στη Γάζα, στο πανεπιστήμιο Αλ Άκσα. Αυτό το μάθημα ονομάζεται «Αντίσταση, Αντι-ρατσισμός και Ξενοφοβία». Επέλεξα σκοπίμως να διδάξω τις νουβέλες σας επειδή, ως συγγραφέας εναντίον του απαρτχάιντ, αψηφήσατε ρατσιστικά στερεότυπα καλώντας σε αντίσταση ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, είτε ρατσιστικής είτε θρησκευτικής. Η υποστήριξή σας για κυρώσεις εναντίον του Απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, το λιγότερο, εντυπωσίασε τους σπουδαστές μου στη Γάζα.

Τα νέα σχετικά με τη συνειδητή σας απόφαση να συμμετάσχετε στους εορτασμούς του «Ισραήλ στα 60» έφτασαν μέχρι εδώ, στους φοιτητές και τους πολίτες της Γάζας, ως αλγεινή έκπληξη αλλά και ως εκτυφλωτικό παράδειγμα υποκριτικών διανοουμενίστικων διπλών μέτρων και σταθμών. Οι φοιτητές μου -ψυχολογικά και συναισθηματικά τραυματισμένοι και ήδη εμφανίζοντας σημάδια υποσιτισμού ως αποτέλεσμα της πολιτικής γενοκτονίας μιας χώρας τη γέννηση της οποίας σκοπεύετε να εορτάσετε- απαιτούν μια εξήγηση.

Αναρωτιούνται έκπληκτοι μήπως σας διέφυγε η παραδοχή του Αρχιεπισκόπου Τούτου ότι οι συνθήκες στην από το Ισραήλ κατεχόμενη Παλαιστίνη είναι χειρότερες από εκείνες του απαρτχάιντ; Ρωτούν πώς μπορείτε να αγνοείτε τη νηφάλια και διορατική αναφορά του Τζον Ντουγκάρντ σχετικά με τη θλιβερή κατάσταση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στα Κατεχόμενα Εδάφη; Σίγουρα δεν αγνοείτε τα γραπτά του Ρόνι Κάσριλς αμέσως μετά την τελευταία του επίσκεψη στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη; Όπως κι εσείς, αυτοί οι τρεις άντρες, όλοι Νοτιοαφρικανοί, ήταν επίσης ενεργοί στη μάχη ενάντια στο ρατσισμό και το απαρτχάιντ. Τα λόγια του Ντουγκάρντ για την Παλαιστίνη είναι πολύ σημαντικά: «Οπωσδήποτε έχω μια αίσθηση déjà vu... Το λυπηρό είναι ότι το Ισραήλ είναι απρόθυμο να διδαχθεί από το Νοτιοαφρικανικό προηγούμενο». Σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «Οι Ισραηλινοί υιοθετούν αυτό που εγκατέλειψε η Νότιος Αφρική», ο Ντουγκάρντ παρατήρησε ότι η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα εδάφη εξακολουθεί να διολισθαίνει και αποκάλεσε τις συνθήκες «αβάσταχτες, αποκρουστικές και τραγικές για τους απλούς Παλαιστινίους». Είναι σημαντικό ότι ο Ντουγκάρντ έκανε σοκαριστικούς παραλληλισμούς ανάμεσα στην κατάσταση στην Παλαιστίνη και τη δική σας χώρα, τη Νότιο Αφρική υπό το απαρτχάιντ: «Πολλές όψεις της ισραηλινής κατοχής ξεπερνούν εκείνες του καθεστώτος απαρτχάιντ. Η ευρείας κλίμακας καταστροφή παλαιστινίων σπιτιών από το Ισραήλ, η εκχέρσωση αγροτικών εκτάσεων, οι στρατιωτικές επιδρομές και οι στοχευμένες δολοφονίες Παλαιστινίων ξεπερνούν κατά πολύ κάθε παρόμοια πρακτική του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής». Επιπλέον στην τελική διακήρυξη της Παγκόσμιας Διάσκεψης ενάντια στο Ρατσισμό του Φόρουμ των ΜΚΟ, που έγινε στο Ντουρμπάν το 2001, ορίζεται ότι: «Καταγγέλλουμε το Ισραήλ ως ρατσιστικό κράτος απαρτχάιντ, μέσα στο οποίο το απαρτχάιντ ως έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα χαρακτηρίζεται από το διαχωρισμό και το ρατσισμό, το διωγμό, τον περιορισμό σε πρόσβαση εδαφών, την αποκρατικοποίηση, τη ‘μπαντουστανοποίηση’ και τις απάνθρωπες ενέργειες».

Αναμφίβολα γνωρίζετε τις βαθιές σχέσεις του Ισραήλ με το απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, κατά τη διάρκεια του οποίου το Ισραήλ, παραβιάζοντας το διεθνές εμπάργκο, προμήθευε τη Νότιο Αφρική με οπλισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων. Το απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής στηρίχθηκε στο απαρτχάιντ του Ισραήλ για να πείσει τις δυτικές κυβερνήσεις να άρουν το εμπάργκο. Τι σχέση είχατε τότε με το Ισραήλ και ποια ήταν η θέση σας αναφορικά με χώρες και πρόσωπα που δεν υποστήριζαν την πολιτική της απομόνωσης του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής; Σίγουρα επικρίνατε την κακόφημη πολιτική της ‘δημιουργικής εμπλοκής’ που καθοδηγούσαν η Θάτσερ και ο Ρίγκαν κατά την κορύφωση του αγώνα τη δεκαετία του ’80. Και σήμερα, ανεξήγητα, ταχθήκατε στις γραμμές εκείνων που δυναμιτίζουν τις κυρώσεις.

Ο επιφανής Παλαιστίνιος Εντουάρντ Σαΐντ, που σας τίμησε με τη φιλία του, θα είχε απογοητευτεί με την επιλογή σας. Σας αποκαλούσε μοντέλο αυτού που ονόμαζε «αντιστεκόμενοι διανοούμενοι». Πίστευε ακράδαντα, αναφορικά με το Ισραήλ, «ότι χρειάζονται μόνο μερικά τολμηρά πνεύματα να μιλήσουν ανοικτά και να αρχίσουν να αμφισβητούν ένα στάτους κβο που γίνεται χειρότερο και πιο υποκριτικό καθημερινά». Που να ήξερε ότι θα απογοητεύατε τους καταπιεσμένους στην Παλαιστίνη.

Οι κρυωμένοι και πεινασμένοι φοιτητές μου έχουν χωριστεί σε δύο ομάδες, η μία ομάδα είναι ανένδοτη ότι εσείς, όπως και πολλοί από τους θαρραλέους χαρακτήρες σας, θα ξανασκεφτείτε τη συμμετοχή σας σ’ ένα Ισραηλινό Φεστιβάλ που έχει στόχο να εορτάσει την εξάλειψη της Παλαιστίνης και των Παλαιστινίων. Η άλλη ομάδα πιστεύει ότι έχετε ήδη περάσει στο στρατόπεδο των καταπιεστών, αρνούμενη κάθε λέξη γράψατε. Όλοι αναμένουμε την επόμενη κίνησή σας.

Dr. Haidar Eid

Γάζα, Παλαιστίνη

Καλύπτοντας Ισραήλ-Παλαιστίνη

Τα δύο μέτρα και σταθμά του BBC

Από το Znet, 23/4/08

Στο άρθρο του στο ZSpace Page, ο David Cromwell στοιχειοθετεί τα δύο μέτρα και σταθμά του BBC στην κάλυψη της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής σύγκρουσης με αφορμή πρόσφατα γεγονότα. Ο γράφων παραθέτει την άποψη του αρχισυντάκτη του εν λόγω μέσου, αλλά και τις απόψεις μελετητών των ΜΜΕ και ανταποκριτών στην περιοχή. Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα:

Την περασμένη εβδομάδα τα μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι τουλάχιστον 22 άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων πέντε παλαιστινίων παιδιών, σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια ισραηλινών «επιδρομών» στη Γάζα. Οι ισραηλινές στρατιωτικές «επιχειρήσεις» είχαν «πυροδοτηθεί» από ενέδρα της Χαμάς που άφησε νεκρούς τρεις ισραηλινούς στρατιώτες. Το ρεπορτάζ ακολούθησε το σύνηθες σενάριο ότι ο τεχνολογίας αιχμής στρατιωτικός εξοπλισμός του Ισραήλ τέθηκε σε λειτουργία ως «απάντηση» σε «ένοπλες» παλαιστινιακές επιθέσεις. Οι τελευταίοι θάνατοι έπονται της δολοφονίας στις αρχές του Μάρτη πάνω από 120 Παλαιστινίων από μαζική ισραηλινή επίθεση στη Γάζα.

Ένας από τους νεκρούς της προηγούμενης εβδομάδας ήταν καμεραμάν του πρακτορείου Ρόιτερς, ένας 23χρονος Παλαιστίνιος, που δολοφονήθηκε από πυρά που εξαπολύθηκαν εναντίον του από ισραηλινό τανκ τη στιγμή που το τραβούσε με την κάμερα. Ελάχιστες λεπτομέρειες έγιναν γνωστές για τα υπόλοιπα πολυάριθμα θύματα της ισραηλινής επίθεσης.

Το Media Lens (http://www.medialens.org) έστειλε e-mail στον Jeremy Bowen, υπεύθυνο θεμάτων Μέσης Ανατολής για το BBC:

«Στα πρόσφατα ρεπορτάζ του BBC αναφορικά με τη βία στη Γάζα, το μοναδικό θύμα από ισραηλινά πυρά που μπορώ να θυμηθώ να ανέφερε με το ονοματεπώνυμό του το BBC είναι ο Fadel Shana, ο καμεραμάν του Ρόιτερς. Όπως γνωρίζετε, σκοτώθηκαν 22 άνθρωποι, από τους οποίους οι 5 ήταν παιδιά. Γιατί δεν δίνονται τα ονόματά τους από το BBC; Που είναι οι περαιτέρω πληροφορίες που θα μας πουν κάτι γι’ αυτούς ως άτομα; Που είναι οι συνεντεύξεις με τις πενθούσες οικογένειές τους; Εάν διοικητικά προβλήματα σας δυσκολεύουν να το πράξετε, δεν θα έπρεπε να το εξηγείτε καθαρά και σωστά στο κοινό σας; Σίγουρα αν είχαν σκοτωθεί 5 ισραηλινά παιδιά, η κάλυψη της είδησης από το BBC θα ήταν τελείως διαφορετική». (e-mail, 17/4/08)

Ο Bowen απάντησε την ίδια μέρα:

«Υπονοείτε ότι έχουμε δύο μέτρα και σταθμά στην κάλυψη των θανάτων παλαιστινίων και ισραηλινών παιδιών. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν ισχύει.

Ύστερα από είκοσι χρόνια ρεπορτάζ πολέμων, πιστεύω ακράδαντα ότι είναι σημαντικό να ανθρωποποιούμε τα θύματα. Αλλά δεν μπορούμε να μεταδίδουμε μακροσκελή προσκλητήρια νεκρών. Οι ειδήσεις σχετίζονται συχνά με το θάνατο. Εάν αναφέραμε τα ονόματα όλων όσων τον θάνατο καλύπτουμε, δεν θα έμενε χώρος για τίποτα άλλο, συμπεριλαμβανομένης μιας ορθής εξήγησης του τρόπου και του λόγου για τον οποίο πέθαναν. Η κάλυψη μας εχθές το έπραξε θεώρησα εξαιρετικά. Το κομμάτι του Paul Wood στις ειδήσεις των Δέκα ήταν ιδιαίτερα δυνατό, αν και η δουλειά του συνόλου του προσωπικού μας στο γραφείο της Ιερουσαλήμ, με την υποστήριξη του προσωπικού των Παλαιστινίων στη Γάζα ξεχώριζε. Δεν υπήρχαν εχθές συνεντεύξεις από πενθούσες οικογένειες επειδή όπως έδειξε ο θάνατος του καμεραμάν του Ρόιτερς, ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο να μετακινηθεί κανείς. Ίσως να γίνει τις επόμενες μέρες. Πολύ λίγα βίντεο βγήκαν χθες από τη Γάζα. Σ’ ένα κομμάτι που έκανα προχθές το βράδυ πήρα συνέντευξη από τον πατέρα ενός 11χρονου αγοριού, του Riad al Uwasi από τον καταυλισμό al Burej, που σκοτώθηκε την περασμένη εβδομάδα. Όταν σκοτώθηκε ήταν αδύνατο να πάει κανείς στο al Burej, όπου πέθανε και ο καμεραμάν του Ρόιτερς. Όταν τα πράγματα ηρέμησαν, κατέστη εφικτό, μέχρι την επόμενη επιδρομή».

Απαντήσαμε την επόμενη μέρα:

«Ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σας. Εκτιμώ την παρατήρησή σας ότι ‘είναι σημαντικό να ανθρωποποιούμε τα θύματα’. Από την απάντησή σας ωστόσο εξυπακούεται ότι δεν μπορείτε να το πράξετε για τους Παλαιστινίους, θύματα των θανατηφόρων ισραηλινών δυνάμεων. Δικαιολογημένες ανησυχίες για την ασφάλεια του προσωπικού του BBC περιορίζουν αυστηρά την πολύωρη και εκτενή κάλυψη της σκηνής των ισραηλινών επιθέσεων, ή των συνεπειών τους. Και ως εκ τούτου ακούμε ελάχιστα από παριστάμενους και θρηνούσες οικογένειες, ή παλαιστίνιους εκπροσώπους. Συγκρίνετε και αντιπαραθέστε την με πηχυαίους τίτλους κάλυψη από το BBC των επιθέσεων σε Ισραηλινούς, όπως την πρόσφατη επίθεση στη Merkaz Herav Yeshiva στην Ιερουσαλήμ. Οι σελίδες για τη Μέση Ανατολή είναι γεμάτες ρεπορτάζ, αναλύσεις και σχολιασμούς μόνο για το γεγονός αυτό.

Πέντε παλαιστίνια παιδιά στη Γάζα μόλις σκοτώθηκαν από ισραηλινές δυνάμεις. Πώς η πρόσφατη κάλυψη του BBC «ανθρωποποίησε» αυτά τα νεαρά θύματα; Πού είναι οι συνεντεύξεις εκείνων που δέχονται τα εκτεταμένα ισραηλινά πυρά; Λέτε ότι τέτοιες συνεντεύξεις «μπορεί να ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες». Το ελπίζω. Αλλά δυστυχώς, η ιστορία δείχνει ότι δεν είναι αυτό το σύνηθες στα ρεπορτάζ του BBC.

Αντ’ αυτού η ιστορία δείχνει ότι το BBC κάνει ελλιπή δουλειά στη μετάδοση της τεράστιας αναντιστοιχίας των θανάτων, της βίας και της εξουσίας από τη στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ. Από τις 29 Σεπτεμβρίου του 2000 μέχρι τις 13 Μαρτίου του 2008 έχουν σκοτωθεί 1.033 Ισραηλινοί και τουλάχιστον 4.604 Παλαιστίνιοι. Η αναλογία περισσότερων από 4 Παλαιστινίων νεκρών για κάθε Ισραηλινό είναι ακόμα πιο θλιβερή όταν κοιτάξουμε τον αριθμό των νεκρών παιδιών: πάνω από 9 Παλαιστίνια παιδιά για κάθε Ισραηλινό. (http://www.ifamericansknew.org/)

Ο βαθμός κάλυψης από τα μέσα ενημέρωσης και στις δύο πλευρές της Ισραηλινό-Παλαιστινιακής «σύγκρουσης» δεν χρειάζεται να αντανακλά επακριβώς αυτές τις τραγικές στατιστικές. Ούτε ο θεατής του BBC έχει ανάγκη τις ατελείωτες υπενθυμίσεις της τεράστιας οικονομικής, στρατιωτικής, διπλωματικής και άλλης αμερικανικής βοήθειας στο Ισραήλ. Ούτε χρειάζεται να ακούμε ξανά και ξανά την αλυσίδα των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για το Ισραήλ πάνω από 60 χρόνια τώρα (από την ίδρυσή του το 1948) που συστηματικά αγνοούνται από το κράτος αυτό. Αλλά φυσικά, το κοινό του BBC θα δυσκολευόταν να βρει τέτοια βασικά στοιχεία στο ρεπορτάζ σας. Και ωστόσο υπόσχεστε μια «σωστή εξήγηση του τρόπου και του λόγου για τον οποίον πέθαναν» τα θύματα.

Η Ισραηλινή Θεώρηση Κατά Κανόνα Υπερτονίζεται

Καλέσαμε τον καθηγητή Philo να σχολιάσει την ανταλλαγή απόψεων που είχαμε με τον Jeremy Bowen και ιδιαίτερα τη θέση του Bowen ότι το BBC είναι αντικειμενικό στην κάλυψη των Ισραηλινών και Παλαιστινίων θυμάτων. Ως απάντηση ο Philo επισήμανε τα ευρήματα του 'Bad News From Israel' (Philo and Berry, 'Bad News From Israel', Pluto Books, London, 2004, p. 102):

«Η επικέντρωση στα ισραηλινά θύματα, τόσο από άποψη ποσότητας κάλυψης όσο και της γλώσσας που χρησιμοποιείται για να τα περιγράψει, οδήγησε ορισμένους τηλεθεατές στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι οι Ισραηλινοί θρηνούν περισσότερες απώλειες και αυτό αποδόθηκε απευθείας σε ό,τι είχαν δει στην τηλεόραση». (e-mail 18/04/08)

….

Η μελέτη του Πανεπιστημίου της Γλασκόβης παραθέτει επίσης τα λόγια ενός μη κατονομαζόμενου «εξαιρετικά έμπειρου» ανταποκριτή του BBC στη Μέση Ανατολή που σημειώνει «τις δυσκολίες στη μετακίνηση που αντιμετωπίζουν οι ειδησεογραφικές ομάδες που προσπαθούν να φτάσουν σε παλαιστινιακές περιοχές».

Όπως προειδοποιούν οι Philo και Berry:

«Αυτό δεν μπορεί να συνιστά αποδεκτή κατάσταση για μια δημόσια υπόλογη επιχείρηση μέσων ενημέρωσης που δεσμεύεται στην αντικειμενικότητα. Οι παρουσιαστές δεν μπορούν να απαλλάσσουν εαυτούς από την απαίτηση για ισορροπία αποδεχόμενοι ένα στάτους κβο κατά το οποίο η μία πλευρά μπορεί να διασφαλίσει ότι θα λάβει πιο καλή μεταχείριση επιβάλλοντας περιορισμούς στην άλλη».

(Philo and Berry, op. cit., p. 137)

Ο Jonathan Cook, ένας ανεξάρτητος δημοσιογράφος (www.jkcook.net) του οποίου τα ειλικρινή και αιχμηρά ρεπορτάζ από το Ισραήλ κάνουν τα επιχειρηματικά ΜΜΕ να ντρέπονται μας είπε:

«Είναι τρομερή ειρωνεία ότι, ακριβώς επειδή το Ισραήλ έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον στα κατεχόμενα εδάφη στο οποίο μπορεί να ξεδιπλώσει τόση πολλή βία τόσο απρόβλεπτα, οι δημοσιογράφοι ολοένα και φοβούνται περισσότερο να πάνε εκεί να μεταδώσουν τις ανθρώπινες ιστορίες των παλαιστινίων θυμάτων πίσω από τους απλούς αριθμούς. Είναι φυσικά εξίσου ειρωνικό το ότι επειδή η ζωή μέσα στο Ισραήλ είναι σχετικά ασφαλής, οι δημοσιογράφοι μπορούν εύκολα να ανθρωποποιούν τις ιστορίες του παρασάγγας μικρότερου αριθμού των ισραηλινών θυμάτων. Δυστυχώς ο Bowen και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι αποτυγχάνουν να εντοπίσουν αυτή την ειρωνεία ή να ενεργήσουν ώστε να μειώσουν τον αντίκτυπό της στο ρεπορτάζ τους.

Όταν ο Bowen μας λέει ότι «δεν μπορούμε να μεταδώσουμε μακροσκελή προσκλητήρια θανάτου», παραδέχεται υπογείως μια σειρά ειδησεογραφικών προτεραιοτήτων που σημαίνουν ότι όσο περισσότεροι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται τόσο λιγότερη σημασία θα έχουν οι θάνατοί τους σε ειδησεογραφικούς οργανισμούς όπως αυτός. Αντιστρόφως ανάλογα, όσο λιγότεροι Ισραηλινοί σκοτώνονται, τόσο πιο σοβαρά καταγράφονται οι θάνατοί τους».

Οι Ισραηλινοί Είναι «Άνθρωποι Σαν Κι Εμάς»

Επικοινωνήσαμε με τον Tim Llewellyn, πρώην ανταποκριτή του BBC στη Μέση Ανατολή για να μας πει την άποψή του:

«Η γνώμη μου για την κάλυψη Ισραήλ/Παλαιστίνης από το BBC έχει αλλάξει λίγο, και κυρίως εξαιτίας της παρουσίας του Jeremy Bowen εκεί και στο Λονδίνο έφερε κάποια λογική και ισορροπία στην επιχείρηση. Βελτιώθηκαν επίσης τα ρεπορτάζ από την Παλαιστίνη τα τελευταία δύο χρόνια περίπου, από τότε που ανέλαβε ο Jeremy και ειδικά από τότε που αποχώρησε ο James Reynolds. Ο Jeremy έχει κάποια ελευθερία από το BBC και τα τρισεκατομμύρια των παραγωγών, μάνατζερ και αρχισυντακτών λόγω της γνώσης του, της εξουσίας και του στάτους του, που χτίστηκαν τόσο εξαιτίας της εμμονής του με τη Μέση Ανατολή όσο και των επαγγελματικών του μεταδόσεων τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μπήκε στον κόπο να κάνει το μάθημά του και να πάει στην περιοχή.

Το πρόβλημα [της προκατάληψης] δεν είναι δικό του και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί υπό την αιγίδα του. Αρχισυντάκτες, παραγωγοί, παρουσιαστές και τα άμεσα αφεντικά τους, ζουν στο θερμό κλίμα του Λονδίνου και εν πολλοίς εντός της δικής τους πολιτισμικής κληρονομιάς: πολιτική της ημέρας συν αναμνήσεις μιας αγγλικής εκπαίδευσης […] η «θεώρηση» της ιστορίας στο Λονδίνο εξακολουθεί φοβάμαι να είναι ότι οι Ισραηλινοί είναι ‘άνθρωποι σαν κι εμάς’, που δεν θα έπρεπε να δέχονται κάθε μέρα πυρά καθώς οδηγούν τα πόλο τους […] ενώ οι Άραβες είναι ‘μυστήριοι’ και ‘συναισθηματικοί’ και αν δεν εξαπέλυαν όλοι ρουκέτες και δεν μισούσαν τους Εβραίους εξ αρχής τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε. Αυτή εξακολουθεί να είναι η πλατφόρμα από την οποία εκκινούν οι περισσότεροι δυτικοί δημοσιογράφοι στο Λονδίνο. Το να ακολουθήσεις άλλη οπτική σημαίνει να πέσεις πάνω σ’ αυτό τον τοίχο του «αντισημιτικού» ή «μη ισορροπημένου» ρεπορτάζ πάνω στον οποίο πέφτει όποιος από μας προσπαθήσει να εξηγήσει τα γεγονότα στην περιοχή».

Ο John Pilger είναι από τους δημοσιογράφους που έχουν δεχθεί τέτοιες επικρίσεις για τα εκτενή ρεπορτάζ για την Παλαιστίνη εδώ και δεκαετίες. Το βραβευμένο το 2002 τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του 'Palestine is Still the Issue' είναι ένα από τα πιο δυνατά φιλμ για την κρίση.

(http://video.google.co.uk/videoplay?docid=1259454859593416473)

Στείλαμε στον Pilger την ανταλλαγή απόψεων που είχαμε με τον αρχισυντάκτη του BBC για τη Μέση Ανατολή, τονίζοντας τη θέση του Bowen «Υπονοείτε ότι έχουμε διπλά μέτρα και σταθμά στην κάλυψη των θανάτων παλαιστινίων και ισραηλινών παιδιών. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν ισχύει». Ο Pilger απάντησε:

«Η θέση του Jeremy Bowen είναι αστήρικτη. Δεν χρειάζεται παρά να διαβάσει κανείς την αναγνωρισμένη μελέτη 'Bad News from Israel', για να κατανοήσει τις διαφορές στο ρεπορτάζ της ανθρωπιάς Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Ωστόσο, ο ίδιος ο Bowen υπήρξε ικανός και θαρραλέος ρεπόρτερ – το αναγνώρισα στο 'Hidden Agendas' (pages 47 & 50)».

Ο Pilger μετά θυμήθηκε ένα παράδειγμα της θεσμοθετημένης προκατάληψης του BBC που συστηματικά καταπιέζει τις ανησυχητικά ειλικρινείς θεωρήσεις:

«Πριν από μερικά χρόνια, [ο Bowen] με κάλεσε να συμμετάσχω σε μια ειδική εκπομπή του BBC για τους πολεμικούς ανταποκριτές και περάσαμε μια ευχάριστη ώρα «κουβεντιάζοντας». Αν και ήταν ολοφάνερο ότι θα είχαν προτιμηθεί τολμηρές ιστορίες, έθεσα το μη ευπρόσδεκτο ζήτημα ότι το BBC ήταν μια προέκταση και φωνή της κυρίαρχης τάξης στη Βρετανία και ότι τα ρεπορτάζ του για τη Μέση Ανατολή και άλλες περιοχές αντανακλούσαν την κυρίαρχη σοφία, με τιμημένες εξαιρέσεις από καιρού εις καιρόν. Η συνεισφορά μου κόπηκε εντελώς από το πρόγραμμα. Έστειλα e-mail στον Bowen και λίγο καιρό μετά έλαβα την μη ικανοποιητική απάντηση ότι δεν υπήρχε «χρόνος ή χώρος» στο φιλμ – κάτι αναμενόμενο σαν αυτό. Η λογοκρισία διά της αφαίρεσης είναι πάγια αν και μη παραδεκτή πρακτική».

Η Χαμάς για τον Κάρτερ

Πηγή: http://www.palestine-info.co.uk/en

Ο ηγέτης του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, Χαλέντ Μεσάλ, δήλωσε τη Δευτέρα από τη Δαμασκό ότι το Κίνημά του είναι επιδεκτικό αναφορικά με την εγκαθίδρυση παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, αλλά χωρίς την αναγνώριση της ισραηλινής κατοχής της Παλαιστίνης. Παράλληλα τόνισε το δικαίωμα των παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.

Ο Μεσάλ εξήγησε ότι η Χαμάς απέρριψε «ευγενικά» την έκκληση του πρώην αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ να ανακοινώσει μονομερή εκεχειρία διάρκειας ενός μήνα, υπογραμμίζοντας ότι οι παλαιστινιακές επιθέσεις με ρουκέτες εναντίον των θέσεων του ισραηλινού στρατού κατοχής και των ισραηλινών εποικισμών γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας συνιστούν «περισσότερο αντίδραση παρά δράση». Σημείωσε ότι η Χαμάς είχε ανακηρύξει μονομερή εκεχειρία πάνω από μία φορές κατά το παρελθόν, αλλά η ισραηλινή κατοχική κυβέρνηση ουδέποτε σεβάστηκε ή ανταπέδωσε τέτοιου είδους κινήσεις. «Ο κύριος στόχος μας για τη σύναψη μιας ανακωχής με την ισραηλινή κατοχική αρχή ήταν η προστασία του παλαιστινιακού λαού μας, η άρση της πολιορκίας και το άνοιγμα του συνοριακού περάσματος της Ράφας, και ως εκ τούτου εξωθηθήκαμε να απορρίψουμε την πρόταση Κάρτερ» δήλωσε ο Μεσάλ.

Αναφορικά με το ζήτημα του αιχμαλώτου δεκανέα των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων, Γκιλάντ Σαλίτ, ο Μεσάλ εξήγησε ότι η Χαμάς διαφώνησε με την πρόταση του Κάρτερ για ανταλλαγή του Σαλίτ με 71 παλαιστίνιους κρατούμενους, μαζί με παιδιά και γυναίκες κρατούμενες και τους απαχθέντες βουλευτές και υπουργούς. «Το ζήτημα των φυλακισμένων είναι πολύ ευαίσθητο και απασχολεί κάθε παλαιστινιακό σπίτι, συνεπώς, είπαμε στον Κάρτερ ότι προτιμούμε να προωθήσουμε αυτό το θέμα μέσω μη απευθείας διαπραγματεύσεων και μέσω διαμεσολαβητών, ιδιαίτερα με την αιγυπτιακή διαμεσολάβηση, με σκοπό να διασφαλίσουμε τον αριθμό που έχουμε αποφασίσει» υπογράμμισε ο Μεσάλ. Ωστόσο πρόσθεσε ότι η Χαμάς συμφώνησε στην παράκληση του Κάρτερ να δοθεί μια επιστολή του Σαλίτ προς την οικογένειά του, ώστε να τους διαβεβαιώσει ότι είναι καλά, παρά το γεγονός ότι οι ισραηλινές κατοχικές αρχές κακομεταχειρίζονται τους παλαιστίνιους κρατούμενους και τους απαγορεύουν τα οικογενειακά επισκεπτήρια.

Σχετικά με τη διενέργεια δημοψηφίσματος για μια ενδεχόμενη ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Παλαιστινιακής Αρχής και Ισραήλ, ο Μεσάλ τόνισε ότι το Έγγραφο Εθνικής Αρμονίας, που υπογράφηκε από όλες τις παλαιστινιακές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων των Χαμάς και Φατάχ, το 2006, υποχρεώνει τη διαπραγματευτική ομάδα της Παλαιστινιακής Αρχής να υποβάλει την οποιαδήποτε ειρηνευτική συμφωνία με το Ισραήλ είτε σε διάφανο και ελεύθερο λαϊκό δημοψήφισμα, στο οποίο δικαιούνται να ψηφίσουν όλοι οι παλαιστίνιοι εκλογείς εντός και εκτός Παλαιστίνης, ή να παρουσιάσει τη συμφωνία ενώπιον κανονικά εκλεγμένου παλαιστινιακού εθνικού συμβουλίου για ψήφιση. Ωστόσο τόνισε ότι δεν μπορεί να υπάρξει δημοψήφισμα στη σημερινή πολιτική κατάσταση διχασμού, υπογραμμίζοντας ότι «η εθνική συμφιλίωση οφείλει να προηγηθεί του όποιου λαϊκού δημοψηφίσματος».

Για τη διάνοιξη του συνοριακού περάσματος της Ράφα, ο Μεσάλ τόνισε ότι θα έπρεπε να ανοιχτεί μόνιμα όντας αποκλειστικά παλαιστίνιο-αιγυπτιακό. Εξήγησε ότι η Χαμάς ενημέρωσε τον Κάρτερ για όλες τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε δικούς της και αιγύπτιους αξιωματούχους υπογραμμίζοντας ότι η Χαμάς συμφωνεί με μια φόρμουλα σύμφωνα με την οποία η Αίγυπτος, η Χαμάς, η ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής και οι παρατηρητές της Ε.Ε. θα λειτουργούν τον συνοριακό σταθμό και ότι οι παρατηρητές της Ε.Ε. θα πρέπει να έχουν τη βάση τους στην Αίγυπτο και όχι στο «Ισραήλ». Κατά το παρελθόν οι ισραηλινές κατοχικές αρχές είχαν την εξουσία για το άνοιγμα και κλείσιμο του συνοριακού περάσματος της Ράφας απαγορεύοντας την πρόσβαση των παρατηρητών της Ε.Ε. στο σημείο, που σημαίνει ότι –υπό τη συμφωνία του 2005- τα σύνορα παρέμεναν σφραγισμένα.

Τέλος ο Μεσάλ επανέλαβε ότι η Χαμάς εξακολουθεί να είναι επιδεκτική και ανοικτή για την παλαιστινιακή εθνική συμφιλίωση με όλες τις υποχρεώσεις που τη συνοδεύουν, συμπεριλαμβανομένου του σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας, αναμόρφωσης των μηχανισμών ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής σε μια υγιή βάση και σεβασμού των θεμελίων του πολιτικού παιχνιδιού στην ΠΑ μεταξύ άλλων.

Στη συνέντευξη τύπου του πρωθυπουργού της υπηρεσιακής κυβέρνησης της Παλαιστινιακής Αρχής, ο Ισμαήλ Χανίγια τόνισε ότι ο Κάρτερ δεν είναι διαμεσολαβητής, αλλά χαρακτήρισε την επίσκεψή του πολιτικά ουσιώδη επειδή αφορούσε στις ντε φάκτο παλαιστινιακές συνθήκες και πρόσθεσε ότι ο Κάρτερ είδε την πραγματική κατάσταση στην περιοχή και ιδιαίτερα τις θέσεις της Χαμάς.

Η Χαμάς θα απαντήσει θετικά σε οποιαδήποτε προσφορά για επικράτηση ηρεμίας στο βαθμό που είναι αμοιβαία και διεξοδική καλύπτοντας τόσο τη Γάζα όσο και τη Δυτική Όχθη, τόνισε. Τέλος ο Χανίγιε χαιρέτισε κάθε επίσκεψη απεσταλμένου της ΠΑ στη Γάζα και υποσχέθηκε να ακούσει τις προτάσεις που τυχόν υποβληθούν.

Παράγων Κάρτερ

Την επόμενη Δευτέρα θα υπάρξει επίσημη απάντηση της Χαμάς στην ανεπίσημη ειρηνευτική πρωτοβουλία που ανέλαβε ο πρώην αμερικανός πρόεδρος Τζίμυ Κάρτερ.

Ο Κάρτερ σε διάστημα δύο εβδομάδων συναντήθηκε με ηγέτες της Χαμάς στην Αίγυπτο και τη Συρία καθώς και τους προέδρους των δύο αυτών χωρών, Μουμπάρακ και Άσαντ αντίστοιχα. Στη συνάντηση με τον εξόριστο ηγέτη της Χαμάς στη Συρία Χαλέντ Μεσάλ παραβρέθηκαν και οι Musa Abu Marzuq και Mohmmed Nazzal.

Η πρόταση Κάρτερ κάνει λόγο για παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του ’67, όρο αμφιλεγόμενο για το κίνημα της Χαμάς.

Παράλληλα ο πρόεδρος της Συρίας επιβεβαίωσε τα ισραηλινά δημοσιεύματα ότι έχει επικοινωνία με το Ισραήλ μέσω τρίτου εταίρου διερευνώντας την πιθανότητα επανέναρξης των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων. Σύμφωνα με διπλωμάτες στη Δαμασκό ο τρίτος εταίρος είναι η Τουρκία. Ο Άσαντ πάντως δήλωσε ότι μυστικές διαπραγματεύσεις δεν πρόκειται να υπάρξουν και οτιδήποτε διαμειφθεί θα γνωστοποιηθεί στη συριακή κοινή γνώμη.

Παράλληλα στη Μόσχα, ο ρώσος πρόεδρος συναντήθηκε με τον Μαχμούντ Αμπάς και συζήτησαν το ενδεχόμενο διεξαγωγής συνόδου για τη Μέση Ανατολή, η οποία σύμφωνα με δηλώσεις του «θα επιβεβαίωνε τη σημασία της Ρωσίας στην περιοχή και θα ισχυροποιούσε το ρόλο της στην ειρηνευτική διαδικασία».

Την Παρασκευή το Ισραήλ σφράγισε τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα για τουλάχιστον δέκα μέρες με αφορμή το εβραϊκό Πάσχα. Τανκς και στρατός ακροβολίστηκαν στα συνοριακά περάσματα για να εμποδίσουν την είσοδο Παλαιστινίων.

Το Σαββατοκύριακο η Χαμάς πυροδότησε δύο τζιπ γεμάτα εκρηκτικά σε συνοριακό πέρασμα μεταξύ Γάζας-Ισραήλ. Ακολούθησε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή κατά την οποία σκοτώθηκαν επτά μαχητές της Χαμάς.

Υπέρ του Μποϊκοτάζ οι ταχυδρόμοι του Καναδά

Η Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS* Χαιρετίζει την Καναδική Ένωση Ταχυδρομικών Υπαλλήλων για την Ιστορική της Απόφαση να Μποϊκοτάρει το Καθεστώς του Ισραηλινού Απαρτχάιντ

18 Απριλίου 2008

Η Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή BDS (BNC), που αποτελείται από περισσότερους από 200 οργανισμούς της παλαιστινιακής κοινωνίας πολιτών και συμπεριλαμβάνει όλα τα μεγάλα παλαιστινιακά σωματεία εργαζομένων, χαιρετίζει την Καναδική Ένωση Ταχυδρομικών Υπαλλήλων (CUPW) για την απόφασή της να υποστηρίξει τη διεθνή καμπάνια για Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις (BDS) ενάντια στο ισραηλινό καθεστώς απαρτχάιντ. Αυτή η απόφαση, η πρώτη αυτού του είδους σε εθνικό επίπεδο από ένα σωματείο της Βορείου Αμερικής, συνιστά ένα μεγάλο βήμα στον παγκόσμιο αγώνα για ελευθερία και δικαιοσύνη. Αποτελεί ένα επιπλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του αγώνα της εργατικής αλληλεγγύης ενάντια στην καταπίεση και τον ρατσισμό, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το Ισραήλ εντείνει, ατιμώρητα, τις ενέργειες γενοκτονίας εις βάρος των 1,5 εκατομμυρίων Παλαιστινίων στην κατεχόμενη Γάζα.

Οι αντιπρόσωποι στην ετήσια σύνοδο της CUPW, που εκπροσωπεί πάνω από 50.000 ταχυδρομικούς υπαλλήλους, ψήφισαν συντριπτικά υπέρ του ψηφίσματος 338/339. Αυτό το ψήφισμα ορίζει επίσης ότι η ένωση θα εργαστεί «με οργανισμούς υπέρ της παλαιστινιακής αλληλεγγύης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την ανάπτυξη μιας επιμορφωτικής καμπάνιας σχετικά με τη φύση-απαρτχάιντ του ισραηλινού κράτους και την πολιτική και οικονομική υποστήριξη του Καναδά στις πρακτικές αυτές».

Οι απαρτχάιντ και αποικιακές πολιτικές και πρακτικές του Ισραήλ έχουν οδηγήσει σχεδόν στην κατάρρευση της παλαιστινιακής οικονομίας, με συνέπεια τη μαζική απώλεια θέσεων εργασίας και μέσων διαβίωσης. Αυτές οι πολιτικές είχαν ιδιαίτερα σοβαρές συνέπειες στους παλαιστίνιους ταχυδρομικούς υπαλλήλους. Το καθεστώς απαρτχάιντ έχει επιβάλει να μην υπάρχει ελεγχόμενη από Παλαιστινίους πρόσβαση σε άλλες χώρες, και κατά συνέπεια το σύνολο του εισερχόμενου και εξερχόμενου παλαιστινιακού ταχυδρομείου πρέπει να περνά από την ισραηλινή ταχυδρομική υπηρεσία, η οποία καθυστερεί την παράδοσή του, συχνά για αρκετούς μήνες. Για να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους, οι παλαιστίνιοι ταχυδρομικοί υπάλληλοι πρέπει να ταξιδεύουν δια μέσω ισραηλινών τσεκ πόιντ όπου κατά κανόνα οι ισραηλινοί στρατιώτες καθυστερούν τη διέλευσή τους, συχνά τους έχουν υπό κράτηση για ώρες κάτω απ’ τον ήλιο ή τη βροχή, ή τους απαγορεύουν τελείως τη διέλευση. Δεδομένου ότι εργάζονται υπό καθεστώς βάρβαρης στρατιωτικής κατοχής, οι παλαιστίνιοι ταχυδρομικοί υπάλληλοι συχνά φυλακίζονται, τραυματίζονται ή πεθαίνουν εν ώρα καθήκοντος.

Αυτό το ψήφισμα έρχεται σε μια περίοδο που το Ισραήλ ετοιμάζεται να γιορτάσει το εξηκοστό έτος της ίδρυσής του, ένας εορτασμός στον οποίο θα συμμετάσχουν πολλές από τις πλέον ισχυρές κυβερνήσεις στον κόσμο. Για εξήντα χρόνια, ο παλαιστινιακός λαός έχει αντέξει και αντισταθεί στο συνεχιζόμενο εκτοπισμό της πλειονότητας των Παλαιστινίων, καθώς και στις προσαρτήσεις εδαφών, στη στρατιωτική βία, το θεσμοθετημένο ρατσισμό και την πολιτική καταπίεση εκείνων που κατόρθωσαν να παραμείνουν στην πατρίδα τους. Το ψήφισμα της CUPW συνιστά μια δήλωση προς τον κόσμο ότι όταν τα κράτη στηρίζουν την καταπίεση και το απαρτχάιντ, απομένει στους λαούς του κόσμου να τους εναντιωθούν.

Καλούμε τους εργαζόμενους της CUPW να διασφαλίσουν ότι η ένωσή τους θα εφαρμόσει αυτό το ιστορικό ψήφισμα. Καλούμε επίσης τους λαούς του κόσμου να ακολουθήσουν το παράδειγμα της CUPW και να εργαστούν μέσα στις κοινωνίες και τους θεσμούς τους για να υποστηρίξουν την απομόνωση του καθεστώτος του ισραηλινού απαρτχάιντ, έως ότου το σύστημα απαρτχάιντ διαλυθεί και οι παλαιστίνιοι πρόσφυγες επιστρέψουν στα σπίτια και τα εδάφη από τα οποία εκτοπίστηκαν. Μόνο τότε θα μπορέσει μια δίκαιη ειρήνη βασισμένη στο διεθνές δίκαιο και τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα να οικοδομηθεί και να διατηρηθεί. * Η Παλαιστινιακή Επιτροπή Μποϊκοτάζ, Απόσυρσης Επενδύσεων και Κυρώσεων (BNC) είναι μία ευρεία συμμαχία σημαντικών σωματείων, δικτύων και οργανισμών που εκπροσωπούν την παλαιστινιακή κοινωνία πολιτών.

Για περισσότερες πληροφορίες:

Palestinian Campaign for the Academic and Cultural Boycott of Israel: info@boycottisrael.ps Badil Center for Palestinian Residency and Refugee Rights: info@badil.org Stop the Wall Coalition: info@stopthewall.org

Στο δρόμο προς τη Ράφα

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε «εν θερμώ» μόλις επέστρεψα από το Κάιρο. Είναι ένα χρονικό της πορείας μας προς τη Ράφα, στην οποία δεν καταφέραμε να φτάσουμε. Αν γινόταν 600 λέξεις θα ‘μπαινε στην εφημερίδα, αλλά δεν μου πάει η καρδιά να το κόψω.

Στο δρόμο προς τη Ράφα

Η απόπειρα περίπου 30 διεθνών ακτιβιστών από 15 χώρες (Αυστρία, Βέλγιο, Γαλλία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Ινδία, Ιορδανία, Ισλανδία, Ισπανία- Χώρα των Βάσκων, Ιταλία, Νορβηγία, Ολλανδία, Παλαιστίνη, Σκωτία, Τουρκία) να σπάσουν την πολιορκία της Γάζας στα τέλη Μάρτη ήταν από την αρχή λίγο-πολύ καταδικασμένη ως προς τον τελικό της στόχο. Η δημόσια καταγγελία όμως της συνέργειας όλων των κυβερνήσεων στην επιβολή του ανθρωποκτόνου εμπάργκο της Γάζας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.

Στις 7 το πρωί της Κυριακής 31 Μαρτίου συγκεντρωθήκαμε έξω από το κτίριο του Δικηγορικού Συλλόγου σε μία από τις πιο κεντρικές λεωφόρους του Καΐρου. Η μυστική αστυνομία προσπαθούσε να αποτρέψει τους ντόπιους να μας προσεγγίσουν όταν απλώσαμε τα πανό μας με αγγλικά/αραβικά συνθήματα ενάντια στον αποκλεισμό της Γάζας κι έτσι οι Αιγύπτιοι αρκέστηκαν να μας χαμογελούν και να μας κάνουν από λίγο πιο μακριά το σήμα της νίκης. Αφού μιλήσαμε στους δημοσιογράφους που ήρθαν για να καλύψουν το γεγονός επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν.

Αντικειμενικός στόχος: να φτάσουμε στη συνοριακή πόλη Αιγύπτου-Γάζας, Ελ Αρίς, από κει να παραλάβουμε ένα φορτηγό με τρόφιμα και φάρμακα, να δώσουμε συνέντευξη Τύπου και να συνεχίσουμε προς τη Ράφα.

Μέσα στο λεωφορείο μια βαβέλ από γλώσσες κατέληγε στο κοινό συμπέρασμα ότι αποκλείεται να μας αφήσουν να προσεγγίσουμε τα σύνορα και το ζήτημα ήταν που και πως θα μας σταματούσαν. Οι ελπίδες άρχισαν να αναπτερώνονται όταν καταφέραμε να διασχίσουμε τη Διώρυγα του Σουέζ και να μπούμε στην έρημο του Σινά. Η Μισελίν από τη Γαλλία και ο Λαρς από τη Νορβηγία έλεγαν ότι άλλοι είχαν «αναχαιτιστεί» πολύ νωρίτερα, λες;

Στο φυλάκιο που βρίσκεται στο κυβερνείο της Ισμαΐλια, 140 χλμ έξω από το Ελ Αρίς η αστυνομία σταμάτησε το λεωφορείο. Ύστερα από διαπραγματεύσεις μισής ώρας μας ανακοινώθηκε ότι είχαν άνωθεν εντολές να μην μας αφήσουν να συνεχίσουμε. Πριν προλάβουν να μπλοκάρουν την πόρτα του πούλμαν κατεβήκαμε κάτω και απλώσαμε τα πανό μας. Η αστυνομία άρχισε να διοχετεύει την κίνηση στον παράλληλο δρόμο για να μην μας βλέπουν οι οδηγοί, όταν πήγαμε κι εμείς εκεί, η αστυνομία άλλαξε και πάλι τη ροή της κυκλοφορίας.

Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Δεν είχαμε φτάσει ως εδώ για να τα παρατήσουμε τόσο εύκολα. Αρκετά μέτρα μετά το φυλάκιο δύο αγροτικά έκαναν παράκαμψη και σταμάτησαν για να μας πάρουν. Ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας πρόλαβε και τα έδιωξε. Αστυνομικοί είχαν ακροβολιστεί στον παράλληλο δρόμο και διέταζαν τους οδηγούς να μη σταματούν, οι άνθρωποι μείωναν ταχύτητα, κόρναραν και μας έκαναν το σήμα της νίκης ή έβγαζαν από τα παράθυρα τις γροθιές τους. Το γεγονός ήδη μεταδίδονταν στα αραβικά κανάλια και ραδιόφωνα.

Προχωρώντας οι αστυνομικοί μας έδειξαν την πινακίδα που έγραφε ότι το Ελ Αρίς απέχει 140 χλμ, οι διεθνείς γελώντας κάλυψαν με αυτοκόλλητα το μηδέν και με νοήματα εξηγούσαν ότι θα συνεχίσουμε. Αλλά 140 χλμ είναι πολλά και δεν ήταν όλοι σε θέση από άποψη φυσικής και ιατρικής κατάστασης να τα διασχίσουν. Καμιά 500αριά μέτρα πιο κάτω κάναμε υπαίθρια συνέλευση.

Είχε ήδη αποφασιστεί ότι αν δεν φτάναμε στο Ελ Αρίς θα πραγματοποιούσαμε τη συνέντευξη τύπου έξω από τα γραφεία της Ε.Ε. στο Κάιρο. Ο κόσμος έπρεπε να μάθει ότι μας σταμάτησαν, ότι δεν αφήνουν να περάσει βοήθεια στη Γάζα, ότι δεν θέλουν να μαθευτεί η αλληλεγγύη. Από την άλλη θέλαμε να συνεχίσουμε. Η ομάδα χωρίστηκε στα δύο, οι περισσότεροι θα επέστρεφαν στο Κάιρο και μια πιο μικρή ομάδα θα συνέχιζε με τα πόδια. Στην αστυνομία ανακοινώσαμε ότι επιστρέφουμε και κάλεσαν το πούλμαν. Χαμογελούσαν ανακουφισμένοι, είχαν εντολές να μην μας πειράξουν και δεν ήξεραν τι να μας κάνουν. Η χαρά τους κράτησε λίγο.

Εκεί που νόμιζαν ότι ξέμπλεξαν, όταν ήρθε το πούλμαν και άρχισε να επιβιβάζεται ο κόσμος, η μικρότερη ομάδα πήρε το ένα πανό και άρχισε πάλι να περπατάει προς το Ελ Αρίς. Η αστυνομία χλώμιασε. Διανύσαμε άλλα 500 μέτρα συνοδευόμενοι από δύο περιπολικά, αλλά ο εκνευρισμός των αρχών είχε αρχίσει να γίνεται πια έντονος. Δύο αυτοκίνητα των αρχών μπλόκαραν κάθετα το δρόμο και μία κλούβα εμφανίστηκε στον παράλληλο δρόμο.

Η αστυνομία της Αιγύπτου βρισκόταν σε δεινή θέση, είχε λάβει τις αντικρουόμενες εντολές να μας σταματήσει, αλλά χωρίς να μας αγγίξει. Δεν τους εξήγησαν όμως με πιο τρόπο θα το πετύχαιναν αυτό. Ένας αξιωματικός άρχισε να φωνάζει ότι δεν είχαμε άδεια να προχωρήσουμε. Του απαντήσαμε ότι ειδική άδεια χρειάζεται μετά το Ελ Αρίς. Κραύγαζε ότι δεν έχουμε καμιά δουλειά εκεί. Ο Αμερικανός Τζακ Μπλικ, ο απελαθείς εκπρόσωπος τύπου του ISM στη Δυτική Όχθη, του είπε ότι οφείλει να πάει να δει που καταλήγει η φορολογία του. Είναι δικός σας λαός στη Γάζα τους λέγαμε, δεν μίλησαν, ο Φερόζο από την Ινδία τους είπε να ‘ρθουν μαζί μας για συμπαράσταση.

Ήρθε ένα ακόμη αυτοκίνητο με δύο στρατιωτικούς, ανακοίνωσαν ότι αν δεν σταματούσαμε δεν θα άφηναν το πούλμαν να πάει στη συνέντευξη τύπου στο Κάιρο και μας διέταξαν να δώσουμε τα διαβατήρια μας και τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει. Δώσαμε τα διαβατήρια αλλά ευτυχώς είχαμε προλάβει να βγάλουμε τα φιλμ από τις μηχανές, το καθεστώς Μουμπάρακ δεν θα γλίτωνε τόσο εύκολα την έκθεση στα διεθνή μέσα.

Τα διαβατήρια θα τα πάρετε μέσα στο πούλμαν μας είπαν. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε ώστε να μπορέσει να γίνει η συνέντευξη τύπου στο Κάιρο. Είχαμε περπατήσει αρκετά και μας πρότειναν να ανέβουμε στις ανοιχτές κλούβες. Όχι, απαντήσαμε, θα γυρίσουμε με τα πόδια. Μας συνόδευαν με χαμηλές ταχύτητες και υψηλό εκνευρισμό. Όταν φτάσαμε, οι σύντροφοι μέσα από το πούλμαν άρχισαν να μας χειροκροτούν, οι συγκεντρωμένοι στο φυλάκιο αστυνομικοί χαμογελούσαν, είτε επειδή η αποστολή εξετελέσθη και έσωσαν το τομάρι τους, είτε επειδή ίσως κάπου μέσα τους να συμφωνούσαν με το σκοπό μας.

Φτάσαμε στο Κάιρο βράδυ συνοδεία περιπολικών και χωρίς να μας επιτραπεί καμία στάση. Ξεδιπλώσαμε τα πανό μας έξω από τα γραφεία της Ε.Ε. και αρχίσαμε να φωνάζουμε συνθήματα στα αγγλικά και στα αραβικά: «Σπάστε την Πολιορκία, Λευτεριά στην Παλαιστίνη, Κάτω οι ΗΠΑ, Κάτω το Ισραήλ, Αίμα στα χέρια σου Ε.Ε.» κλπ. Ο κόσμος ερχόταν κοντά και ζητούσε τα φυλλάδια, ένα χαμίνι ήρθε να κρατήσει το πανό μας και ένας αστυνόμος του έβαλε τις φωνές και το έδιωξε κακήν κακώς. Κάμερες και δημοσιογράφοι μας κράτησαν στο σημείο για μία ώρα. Το μήνυμα είχε μεταδοθεί: καταγγείλαμε τις δικές μας και την αιγυπτιακή κυβέρνηση για τη συνέργειά τους στο έγκλημα εναντίον της Γάζας και του Παλαιστινιακού λαού. «Υπάρχει δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην Παλαιστίνη, απαιτούμε οι κυβερνήσεις μας να συνομιλήσουν με τη Χαμάς» έλεγε στους δημοσιογράφους ο Μικ από τη Σκωτία.

Στη Γάζα έκαναν παράλληλη διαδήλωση, «προσπαθήσαμε…» έγραψα μήνυμα στον Μοχάμεντ. «Άξιζε τον κόπο. Η διαδήλωσή σας μεταδόθηκε σε πολλά ΜΜΕ και στην τηλεόραση του Αλ Τζαζίρα, την αγάπη μου να ‘χετε» ανταπάντησε εκείνος. Στη Μέση Ανατολή η πλατιά κοινή γνώμη δεν ξέρει ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι αλληλέγγυοι μαζί τους στηρίζοντας τις επιλογές τους χωρίς προαπαιτούμενα.

Κανένας ηρωισμός δεν πιστώνεται στην ενέργεια, τα ευρωπαϊκά μας διαβατήρια ήταν μια πανίσχυρη ασπίδα που έδενε τα χέρια των αιγυπτιακών αρχών. Την επόμενη μέρα η καλυμμένη δικτατορία του Μουμπάρακ συνέλαβε 400 διαδηλωτές μέλη των Αδελφών Μουσουλμάνων σε συγκέντρωση στην πλατεία Ταχρίρ, μας είπαν βουλευτές του κόμματος που ζήτησαν να μας συναντήσουν. Οι κρατούμενοι της Αιγύπτου αντιμετωπίζουν βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ, εκπαραθυρώσεις και «αυτοκτονίες» με κορδόνια παπουτσιών. Η δική τους αντίσταση έχει βαριές συνέπειες.

Η πρωτοβουλία υπό τον τίτλο «Ευρωπαϊκή Καμπάνια Ενάντια στην Πολιορκία της Γάζας» συγκροτήθηκε την επόμενη μέρα σε σώμα και αποφάσισε να κλιμακώσει τις ενέργειες για το σπάσιμο της πολιορκίας της Γάζας. Στα τέλη Μάρτη παίχτηκε η πρώτη πράξη ενός έργου που θα ξετυλιχθεί το αμέσως επόμενο διάστημα με πολλές δραματικές κορυφώσεις μέχρι να πέσει αυλαία στο εμπάργκο.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ:

http://www.slide.com/r/01fMX2Kt4z-JAVJtErBPni8cuXJPD0zS

http://www.slide.com/r/SkeTEJBt5j9eZKAEk-ZLd1VNjgg_hTYK?previous_view=lt_embedded_url

http://www.slide.com/r/RSUqvLzA5T8heSXejYZRAq0ECIcPf2Ms?view=large

Riad Hamad, 1952-2008

Ο Ριάντ Χαμάντ ζούσε στην Αμερική, εργαζόταν ως δάσκαλος και ήταν υπεύθυνος του The Palestine Children's Welfare Fund (www.pcwf.org). Πριν από τέσσερα χρόνια είχε αρχίσει να τον παρενοχλεί το FBI.

Ο Ριάντ βρέθηκε νεκρός και η αστυνομία ερευνά το θάνατό του χωρίς να αποκλείει την περίπτωση της δολοφονίας. Το πτώμα του βρέθηκε στη λίμνη Lady Bird δεμένο με μονωτική ταινία.

Ως φόρο τιμής στους σοκαρισμένους αμερικανούς συναγωνιστές του αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από τον δικό τους αποχαιρετισμό, καθώς και την επιστολή που είχε στείλει στον Τζορτζ Μπους.

Ακολουθεί η επιστολή του Ριάντ Χαμάντ προς τον Τζορτζ Μπους σχετικά με την παρενόχλησή του το 2003:

«Διασκέδασα πολύ την προηγούμενη εβδομάδα μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μου για να πάω στη δουλειά όταν ο γείτονάς μου από απέναντι ήρθε και μου ζήτησε να μιλήσουμε. Αν και βιαζόμουν επειδή είχα αργήσει, τον άκουσα αφού είπε ότι ήταν σημαντικό. Ο γείτονάς μου, μου είπε ότι τον πλησίασε το FBI και του έκανε πολλές ερωτήσεις για μένα και του ζητήθηκε να βάλει μια κάμερα στο σπίτι του για να με παρακολουθούν. Το αίτημα απορρίφθηκε, καθώς ο γείτονάς μας, που τυχαίνει να είναι φιλελεύθερος, δεν εμπιστευόταν τα κίνητρα του FBI. Επίσης ο γείτονάς μου τους είπε ότι «ο Ριάντ είναι φίλος μου και δεν θα τον κατασκόπευα». Ο πράκτορας δεν κατέθεσε τα όπλα και είπε στο γείτονά μου ότι θα τα ξανάλεγαν οι δυο τους.

Αν και γνώριζα και περίμενα τέτοιου τύπου ενέργειες από το FBI, ένιωσα έκπληξη από την έλλειψη επαγγελματισμού και αξιοπρέπειας. Κουβαλώ τις ιρακινές σημαίες μου σε κάθε διαδήλωση και είμαι πάντα ο πιο φωνακλάς και πιο ορατός. Εκατοντάδες άνθρωποι έρχονται και με ρωτάνε για τις σημαίες καθώς δεν ξέρουν ποιας χώρας είναι και πρέπει να λέω «αυτές είναι οι σημαίες των χωρών που η φορολογία σας πληρώνει για να έχουν κατοχή, να σκοτώνονται και να σακατεύονται» αφού πολλοί δεν γνώριζαν τα χρώματα της σημαίας της Παλαιστίνης ή του Ιράκ.

Το να πρέπει να πάει το FBI να χτυπήσει την πόρτα των γειτόνων μου είναι πολύ αντιεπαγγελματικό και παράνομο. Εξάλλου, το FBI παρενοχλεί μέλη του Διεθνούς Κινήματος Αλληλεγγύης (International Solidarity Movement) και παρακολουθεί τα τηλέφωνά τους, τα e-mails και τις κινήσεις τους σε ολόκληρη τη χώρα. Υποθέτω ότι αυτή είναι μια προσπάθεια να τους ενοχλήσετε, να τους φοβίσετε και να τους τρομοκρατήσετε για να μην γυρνάνε τις ΗΠΑ αποκαλύπτοντας τα ψεύδη τα δικά σας και της κυβέρνησής σας σχετικά με την πραγματική κατάσταση στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.

Έζησα, πήγα στο κολέγιο και εργάστηκα στις Ηνωμένες Πολιτείες πάνω από 30 χρόνια. Δεν έχω ποινικό μητρώο και ούτε καν υποψία τέλεσης εγκληματικής πράξης, όπως ο δικός σας εθισμός στην κοκαΐνη, η οδήγησή σας σε κατάσταση μέθης και η AWAL (ανυποταξία;) κατά τη διάρκεια της θητείας σας στην Εθνοφυλακή του Τέξας. Επίσης ουδέποτε πούλησα μετοχές χρεοκοπημένης εταιρείας στο ίδρυμα συνταξιοδότησης της Εθνικής Εταιρείας Πετρελαίου του Μπαχρέιν όπως εσείς, που δεν αποτελεί παρά απάτη.

Συνεργάζομαι με μια ομάδα ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο που ονομάζεται Palestine Children’s Welfare Fund σε συνεργασία με το Holy Land Trust στη Βηθλεέμ της Παλαιστίνης. Φέρνουμε κατασκευές από ξύλο ελιάς και κεντήματα από την Παλαιστίνη και συγκεντρώνουμε χρήματα στις ΗΠΑ για τις γυναίκες και τα παιδιά των προσφυγικών καταυλισμών. Δεν είμαστε πολιτική, ούτε θρησκευτική οργάνωση και οι χορηγοί και υποστηρικτές μας είναι Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι και άλλοι που δεν πιστεύουν τα μηνύματα σας μίσους και επιθετικότητας. Κάθε πεντάρα που λαμβάνουμε καταγράφεται και κάθε πεντάρα που ξοδεύουμε καταγράφεται στο

Web site μας, το οποίο είμαι σίγουρος ότι παρακολουθείτε. Επίσης κάνουμε χορηγίες μόνο σε πολίτες που είναι είτε ορφανά είτε δεν συνδέονται με κάποια πολιτική ή θρησκευτική ομάδα και το μοναδικό τους έγκλημα είναι ότι είναι Παλαιστίνιοι.

Ως πατριώτης αυτής της χώρας και για να διασφαλίσω ότι σας προσφέρω μια χείρα βοηθείας στη μάχη ενάντια στην «τρομοκρατία» έχω αναρτήσει μια πινακίδα στη γειτονιά για να γνωρίζει ο κόσμος ότι μας παρακολουθούν, ζητώντας από τους γείτονες και τους περαστικούς να πληροφορούν το FBI για οποιαδήποτε ύποπτη δραστηριότητα Οι φωτογραφίες του σπιτιού με την πινακίδα είναι στο Web page link.

Από το περασμένο Σαββατοκύριακο πολλοί από τους γείτονές μας ήρθαν και ζήτησαν συγγνώμη για την ηλιθιότητά τη δική σας και του FBI και άλλων αξιωματούχων. Ένας από αυτούς μου είπε ότι «ντρέπομαι να λέω ότι είμαι Αμερικανός από τότε που ο Τζορτζ Μπους έγινε πρόεδρος». Άλλοι προσπάθησαν να απολογηθούν και έπρεπε να τους θυμίσω ότι κι εγώ επίσης ντρέπομαι για σας και τις ενέργειές τις δικές σας και της κυβέρνησής σας. Δεν έφυγα από τις ΗΠΑ από τότε που γίνατε πρόεδρος, για να αποφύγω να δείξω το διαβατήριό μου και να αποφύγω να συσχετιστώ με σας και την κυβέρνησή σας. Πέραν του να σας βοηθήσω να με παρακολουθήσετε αναρτώντας την πινακίδα κοντά στο σπίτι μας, θα σας βοηθήσω να βρείτε και μερικούς τρομοκράτες που γνωρίζω και που πιστεύω ότι συνιστούν απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ. Δεν χρειάζεται να ψάξετε μακριά για να τους βρείτε και να τους συλλάβετε, και αν δεν το πράξετε σύντομα, ΕΜΕΙΣ Ο ΛΑΟΣ θα το κάνουμε σύντομα. Αυτοί οι τρομοκράτες βρίσκονται τώρα στην Ουάσιγκτον και τους βλέπετε κάθε φορά που έχετε υπουργικό συμβούλιο και φοβάμαι πως είστε κι εσείς ένας απ’ αυτούς.

Τζορτζ,

Ξεκουμπίσου από τη ζωή μου και πάρε και τα καθάρματα του FBI από τη γειτονιά μας γιατί δεν είναι ευπρόσδεκτα.

Riad Hamad Austin, Texas

Από τον αποχαιρετισμό των συντρόφων του:

«Μακάρι να του είχα πει ότι ο άνθρωπος που έστειλε την επιταγή είχε γράψει και μια ευχαριστήρια επιστολή για τις παλαιστινιακές χειροτεχνίες και άλλα αντικείμενα που έστειλε ο Ριάντ σαν ευχαριστώ για τις προηγούμενες χορηγίες. Είχε βάλει μέσα και δύο χειροποίητες κάρτες από τις κορούλες του. Η μεγαλύτερη, 11 ετών, είχε γράψει «Ζήστε εν ειρήνη στον κόσμο. Όλοι θα ‘πρεπε να ΑΓΑΠΟΥΝ! Λυπάμαι επειδή οι άνθρωποι θα ‘πρεπε να ‘ναι καλοί μαζί σας, αλλά δεν είναι». Η μικρότερη, 8 ετών, είχε γράψει «ελπίζω ν’ αρχίσετε να ζείτε εν ειρήνη».

Θα του τις είχα διαβάσει στο τηλέφωνο αν δεν βιαζόταν τόσο να το κλείσει, αλλά αποφάσισα να του τις στείλω να τις διαβάσει αργότερα και να χαρεί με τις ζωγραφιές των παιδιών. Η επιστολή του πατέρα ήταν πιο μεγάλη και πιο συγκεκριμένη στους επαίνους της για τις ακατάβλητες προσπάθειες του Ριάντ για τους Παλαιστίνιους και τα δικαιώματά τους.

«Επισυνάπτω δύο επιταγές για τις ανάγκες των παλαιστινίων παιδιών. Η ελπίδα μου είναι ότι θα τις χρησιμοποιήσετε για να δημιουργήσετε ελπίδες για τους καταπιεσμένους. Όπως βλέπουμε κι οι δύο, η αξία του δολαρίου καταβυθίζεται, η αξία της ζωής ειδικά στα μάτια του Δημιουργού δεν χάνεται ποτέ. Προσφέρω αυτή τη βοήθεια σε σας και σ’ αυτά τα παιδιά σαν να ήταν δικά μου. Έχουμε την ατυχία να ζούμε σε πολύ σκοτεινές εποχές, αλλά μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι, η ελπίδα, η αγάπη και η ειρήνη λάμπουν όπως ο ήλιος. Εκείνοι που σπέρνουν ελπίδα, θα θερίσουν ειρήνη».

Θέρισε ειρήνη Ριάντ

SHUKRAN για τη δουλειά και την υποστήριξή σου Salamat Paul Larudee

Ταμίας και Διαχειριστής Δωρεών The Palestine Children's Welfare Fund

Το κληροδότημα του Ριάντ, Palestine Children's Welfare Fund, εξακολουθεί να υφίσταται και να παρέχει τρόφιμα, φάρμακα, εργασία και εκπαίδευση στους Παλαιστινίους και τα παιδιά τους. Δωρεές που εκπίπτουν από τη φορολογία μπορούν να καταβληθούν στο: PCWF 405 Vista Heights Road El Cerrito, CA 94530

Περί ευθύνης καλλιτεχνών & διανοουμένων

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΣΤΗΝ ΝΑΝΤΙΝ ΓΚΟΡΝΤΙΜΕΡ

από τη Βρετανική Επιτροπή

για τα Πανεπιστήμια της Παλαιστίνης

info@bricup.org.uk

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Αγαπητή Ναντίν Γκορντιμέρ:

Πολλοί από μας που παρακολουθούσαμε και θεωρούσαμε αξιόλογα τα γραπτά σας κατά τις μαύρες μέρες του απαρτχάιντ απογοητευτήκαμε βλέποντας ότι συμμετέχετε στο Διεθνές Φεστιβάλ Συγγραφέων στο Ισραήλ το Μάιο.

Αυτό δεν μπορεί παρά να στείλει ένα αποκαρδιωτικό μήνυμα στους Παλαιστινίους, ότι μία συγγραφέας με το δικό σας ηθικό ανάστημα και διεθνή αναγνώριση είναι έτοιμη να εμφανιστεί σε μια πόλη τουλάχιστον το ήμισυ της οποίας βρίσκεται υπό παράνομη στρατιωτική κατοχή από ένα κράτος θεμελιωμένο στην εθνοκάθαρση. (η «Εθνοκάθαρση» δεν είναι δικός μας όρος – είναι αυτό που ο ισραηλινός ιστορικός Ίλαν Πάπε δηλώνει ότι αποδέχτηκε τελικά ως την πιο ακριβή περιγραφή αυτού που διέπραξαν οι ισραηλινές δυνάμεις εις βάρος των Παλαιστινίων το 1948).

Αναλογιστείτε μία παλαιστίνια χωρικό στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, εγκλωβισμένη από στρατιωτικά οδοφράγματα, αποκλεισμένη από τα χωράφια της λόγω του Τείχους, με το νερό του πηγαδιού της στερεμένο από τον γειτονικό εποικισμό, ορισμένους από τους γιους και τις κόρες στη φυλακή χωρίς απαγγελία κατηγορίας ή δίκη, τα υπόλοιπα παιδιά της χωρίς τη δυνατότητα να πάνε από το χωριό στο σχολείο. Υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες σαν αυτήν. Σ’ αυτό το πλαίσιο δεν είναι αντιφατικό να κάθεσαι στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ και να συζητάς το ήθος και την ευθύνη του συγγραφέα με τον Άμος Οζ;

Το θεωρούμε δεδομένο ότι εξακολουθείτε να πιστεύετε όλα όσα λέγατε την περίοδο του απαρτχάιντ αναφορικά με την ευθύνη του συγγραφέα να μην αγνοεί την αδικία και σχετικά με το μίσος σας για το ρατσισμό. Αλλά πως συνάδει η επίσκεψή σας με όλα αυτά; Συμμετέχοντας σ’ ένα γεγονός που βασικά χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εξωτερικών, θα παράσχετε αξιοπιστία στο κράτος που έχει επιφέρει εδώ και δεκαετίες σε παλαιστινιακές πόλεις και χωριά συλλογική τιμωρία, που περηφανεύεται για τις εξωδικαστικές δολοφονίες, που έστρωσε τον νότιο Λίβανο με βόμβες διασποράς το 2006 όταν είχε ήδη συναφθεί η εκεχειρία (αυτός ο κατάλογος πραγματικά δεν έχει τέλος).

Σε μία από τις εργασίες σας περιγράφετε τον καθηγητή Τζον Ντουγκάρντ ως φίλο. Πρέπει να γνωρίζετε ότι με την ιδιότητά του ως Ειδικού Απεσταλμένου του ΟΗΕ για τα Παλαιστινιακά Δικαιώματα στα Κατεχόμενα Εδάφη, ο Τζον Ντουγκάρντ αποκήρυξε κατηγορηματικά τις αδικίες που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Το γεγονός ότι το έπραξε δεν τερμάτισε τα δεινά των Παλαιστινίων. Αλλά, προς τιμήν του, ξεσκέπασε τη συστηματική σκληρότητα της ισραηλινής πολιτικής απέναντι στους Παλαιστινίους.

Το σύνολο της παλαιστινιακής κοινωνίας πολιτών έχει καλέσει σε πολιτισμικό μποϊκοτάζ του Ισραήλ. Παρακαλούμε μην προσφέρετε στο ισραηλινό κατεστημένο, στον ισραηλινό τύπο, σε ολόκληρο το μηχανισμό των ισραηλινών δημόσιων σχέσεων, το βραβείο που επιθυμούν, την πρόδηλη άφεση των πολιτικών τους.

Η φήμη σας ως συνειδητοποιημένης προσωπικότητας είναι παγκόσμια.

Η απόσυρσή σας από την εκδήλωση του Μαΐου θα έχει τεράστια σημασία για μια ισραηλινή κοινή γνώμη που στην πλειονότητά της βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης αναφορικά με τις βαρβαρότητες που διαπράττει. Παρακαλούμε μην πάτε.

Ειλικρινά δικοί σας,

Professor Hilary Rose

Professor Steven Rose

Professor Jonathan Rosenhead

British Committee for the Universities of Palestine

BM BRICUP

London

WC1N 3XX

http://www.bricup.org.uk

Γάζα: Το Ολοκαύτωμα συνεχίζεται

Ομάδα Ένα Δημοκρατικό Κράτος

Δελτίο Τύπου

16/4/08

Τα τελευταία ισραηλινά εγκλήματα πολέμου στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 21 Παλαιστινίων, μεταξύ αυτών 6 παιδιών, μέσα στις τελευταίες 12 ώρες. Περισσότεροι από 40 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί.

Ο Fadel Shanaa, κάμεραμαν του πρακτορείου Reuters είναι μεταξύ των νεκρών. Το ολοφάνερα σηματοδοτημένο αυτοκίνητό του έγινε στόχος ισραηλινού πυραύλου σε μια προσπάθεια να αποσιωπηθούν τα εγκλήματα που διαπράττονται μέρα μεσημέρι.

Οι περιοχές που επλήγησαν είναι οι Shijaeyah, Beit lahia, και ο προσφυγικός καταυλισμός Bureij. Το τέμενος Al-Salam στη Shejeyah έγινε συντρίμμια. Το νοσοκομείο Al-Wafa καταστράφηκε και σπίτια τυλίχθηκαν στις φωτιές. Στο Juhr El Dik, ανατολικά του Bureij, ομάδα πολιτών μεταξύ των οποίων και παιδιά έγινε στόχος ενός ελικοπτέρου Απάτσι, 14 άνθρωποι πέθαναν μέσα σε μια στιγμή.

Όλα τα παραπάνω συνέβησαν ενώ ο αριθμός των ασθενών που κατέληξαν ως αποτέλεσμα της ειδεχθούς πολιορκίας έφτασε τους 135. Τα τελευταία θύματα σήμερα ήταν δύο νήπια από τον καταυλισμό Nusairat. Οι ισραηλινές αρχές αρνήθηκαν και στα δύο παιδάκια άδεια να νοσηλευτούν στη Δυτική Όχθη και την Ιορδανία.

Καθώς το 85% όλων των μεταφορών-μετακινήσεων στη Γάζα έχει παγώσει λόγω της έλλειψης καυσίμων και καθώς τα πανεπιστήμια και τα σχολεία έχουν κλείσει, οι άνθρωποι της Γάζας ετοιμάζονται για τις χειρότερες μέρες που θα ρθούν.

Το Ισραήλ φαίνεται να λαμβάνει το λάθος μήνυμα, όχι μόνο από τη διεθνή κοινότητα, αλλά και από τον αραβικό κόσμο. Η υπουργός Εξωτερικών του γίνεται δεκτή ως ήρωας στη Ντόχα, ενώ ο Τζίμυ Κάρτερ απαγορεύεται να εισέλθει στην αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας. Με αυτή τη διεθνή συνωμοσία της σιωπής και τη συνέργεια του ΟΗΕ και της Ε.Ε., ο λαός της Γάζας αφήνεται στη μοίρα του να αντιμετωπίσει το εν εξελίξει Ολοκαύτωμα.

Όλες οι προειδοποιήσεις και οι φωτογραφίες νεκρών σωμάτων παιδιών και γυναικών φαίνεται πως απέτυχαν μέχρι στιγμής να κάνουν τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο να μετατρέψει τα λόγια υποστήριξης σε πράξεις.

Ρωτάμε: Τι παραπάνω χρειάζεται από τις φωτογραφίες του Mohammed Burai και των νηπίων του Nusairat για να πεισθεί ο αραβικός κόσμος να σπάσει αυτήν την χωρίς προηγούμενο, μεσαιωνική πολιορκία; Έγινε η ύπαρξη των Παλαιστινίων βάρος, όχι μόνο για το Ισραήλ, αλλά και για τον Αραβικό Κόσμο; Είναι οι Παλαιστίνιοι, ειδικά οι κάτοικοι της Γάζας, έρμαια ανάμεσα στην επιλογή να παραδοθούν ή να πεθάνουν σαν κατσαρίδες;

Η αργή γενοκτονία πρέπει να τερματιστεί τώρα προτού η Γάζα εκραγεί.

Morrissey: Γιορτάζοντας το Απαρτχάιντ στο Τελ Αβίβ;

(Κρέας από κρέας διαφέρει φαίνεται για τον Morissey)

Ανοικτή επιστολή από το PACBI*

15 Απριλίου 2008

Morrissey,

Σήμερα, η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz αποκάλυψε το βίντεο-μήνυμά σου προς το ισραηλινό κοινό, επιβεβαιώνοντας την εμφάνισή σου στο Τελ Αβίβ στις 29 Ιουλίου 2008 [1]. Εσύ και το μήνυμά σου με τα λόγια «Ο Θεός να ευλογεί το Ισραήλ, παραμείνετε καλοί!» Αυτό το μήνυμα και η προγραμματισμένη εκδήλωσή σου στο Ισραήλ αποτελούν ενδείξεις είτε σοβαρής έλλειψης κατανόησης του τι συνιστά το Ισραήλ ή συνειδητής προκατάληψης υπέρ του Ισραήλ, παρά την αποικιοκρατική του πραγματικότητα απαρτχάιντ. Το να εορτάζεται το Ισραήλ, όπως σκοπεύεις να κάνεις, σε μια περίοδο που διαπράττει κατ’ εξακολούθηση εγκλήματα πολέμου και άλλες σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, ιδιαίτερα στη Γάζα, συνιστά μια πράξη συνέργειας στη διατήρηση της παράνομης ισραηλινής κατοχής και του καθεστώτος ρατσιστικών διαχωρισμών εις βάρος του λαού της Παλαιστίνης.

Συνιστά τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι το έντονο ενδιαφέρον σου για τους περιθωριακούς και τους απροσάρμοστους συχνά σε παρακίνησε να γράψεις εκφράζοντας τη φωνή τους. Κάποια που έχει μισηθεί, απορριφθεί και δεχθεί άγρια επίθεση από μια ρατσιστική εθνικιστική κοινωνία εκφράζει την άποψή της σ’ αυτούς τους στίχους που εσύ έγραψες:

We're old news

All's well

Say BBC scum

One child shot, but so what?

Laid my son

In a box, three feet long

And I still don't know why

A short walk home becomes a run

And I'm scared

In my own country

Είμαστε παλιά νέα

Όλα είναι καλά

Λέει το κάθαρμα του BBC

Ένα παιδί πυροβολήθηκε, και τι μ’ αυτό;

Ξάπλωσα το γιο μου

Σ’ ένα κουτί τρία πόδια μακρύ

Και ακόμη δεν ξέρω το γιατί

Μια μικρή απόσταση ως το σπίτι γίνεται κυνηγητό

Και έχω τρομοκρατηθεί

Στην ίδια μου τη χώρα

Το να τραγουδήσετε στο Τελ Αβίβ παρά το γεγονός ότι πάνω από 800 παλαιστίνια παιδιά έχουν σκοτωθεί –πολλά σκοπίμως- από το στρατό της ισραηλινής κατοχής και από εποίκους μόνο τα τελευταία 7 χρόνια θα σήμαινε προφανώς: «Ένα παλαιστίνιο παιδί πυροβολήθηκε, ε και τι μ’ αυτό;».

Φέτος το Ισραήλ γιορτάζει την 60ή επέτειο της ίδρυσής του πάνω στα συντρίμμια μιας άλλης χώρας, της Παλαιστίνης. Με τη δημιουργία αυτού του κράτους πριν από εξήντα χρόνια, τα τρία τέταρτα ενός εκατομμυρίου Παλαιστινίων εκτοπίστηκαν και ξεριζώθηκαν από τα σπίτια και τη γη τους, και καταδικάστηκαν σε μια ζωή στην εξορία και τη στέρηση.

Το Ισραήλ στα 60 είναι ένα κράτος που εξακολουθεί να αρνείται στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες τα ορισμένα από τον ΟΗΕ δικαιώματά τους, απλώς επειδή είναι «μη-Εβραίοι». Εξακολουθεί να κατέχει παρανόμως παλαιστινιακά και άλλα αραβικά εδάφη κατά παράβαση πολυάριθμων ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, το Ισραήλ εξακολουθεί να κατασκευάζει αποικίες και ένα τερατώδες Τείχος παραβιάζοντας ευθέως την Τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης καθώς και τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης του Ιουλίου 2004. Εξακολουθεί να παραβιάζει καταφανώς το διεθνές δίκαιο και να καταστρατηγεί θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα με ατιμωρησία που εξασφαλίζει με την απλόχερη αμερικανική και ευρωπαϊκή οικονομική, διπλωματική και πολιτική υποστήριξη. Εξακολουθεί να μεταχειρίζεται τους παλαιστίνιους πολίτες του με θεσμοθετημένες διακρίσεις.

Το 2006, σχεδόν κάθε σημαντικός παλαιστίνιος καλλιτέχνης και άνθρωπος του πολιτισμού κάλεσαν σε διεθνές μποϊκοτάζ του Ισραήλ [2]. Μέχρι σήμερα, πολλές σημαντικές φιγούρες του διεθνούς καλλιτεχνικού στερεώματος, συμπεριλαμβανομένων των Ken Loach και John Berger, καθώς και ορισμένων σωματείων καλλιτεχνών, όπως το ιρλανδικό Aosdana, έχουν εισακούσει την Παλαιστινιακή Έκκληση και έκοψαν δεσμούς με το Ισραήλ, όπως είχαν μποϊκοτάρει και το απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής.

Στις 3 Δεκεμβρίου 2007 δηλώσατε «απεχθάνομαι το ρατσισμό και την καταπίεση ή τη σκληρότητα οιασδήποτε μορφής και δεν θ’ αφήσω αυτό να περάσει χωρίς να γίνω απόλυτα ξεκάθαρος και εμφατικός σχετικά με το ποια είναι η στάση μου. Ο ρατσισμός είναι πέρα από την κοινή λογική και πιστεύω ότι δεν έχει θέση στην κοινωνία μας».

Είναι «απολύτως ξεκάθαρο» ότι η εμφάνισή σας στο Ισραήλ θα πρόδιδε θλιβερή διγλωσσία, αν όχι κατηγορηματική άρνηση αυτών των ευγενών ιδανικών.

* Παλαιστινιακή Καμπάνια για το Ακαδημαϊκό και Πολιτισμικό Μποϊκοτάζ του Ισραήλ - The Palestinian Campaign for the Academic and Cultural Boycott of Israel - www.PACBI.org

-------------------

[1] http://www.haaretz.com/hasen/spages/975186.html

[2] http://www.pacbi.org/press_releases_more.php?id=333_0_4_0_C