Δευτέρα του Πάσχα στη Μπεΐτ Χανούν

Για μας έχει σημασία η ημέρα, γι’ αυτούς όχι, έχουν άλλο θεό. Δευτέρα του Πάσχα στη Μπεΐτ Χανούν. Μια μητέρα, όποια μητέρα, αλλά συγκεκριμένα η 40χρονη Myassar κατά τις 8 το πρωί ετοιμάζεται να σερβίρει στα παιδιά της πρωινό. Τον ενός χρόνου Mos'ad τον κρατάει στα γόνατά της, τα υπόλοιπα τρία κουτσούβελα, Hana', Rodina και Saleh, τριών, τεσσάρων και πέντε ετών αντίστοιχα, πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Τι να έχουν τα πιάτα μπροστά τους; Με τον αποκλεισμό της Γάζας το πρωινό δεν είναι δεδομένο. Να ‘ναι κάτι μαγειρεμένο ή λόγω της διακοπής της ηλεκτροδότησης κάτι ωμό, φρούτα, άψητο τοστ, να ‘ναι αρκετό ή λίγο;… Τα μικρά άραγε παίζουν με το φαγητό τους, μιλάνε, μαλώνουν, είναι αγουροξυπνημένα, χαρούμενα, θλιμμένα;

Στις 8 και κάτι (σε πόσα κλάσματα δευτερολέπτου γίνονται αισθητοί οι πύραυλοι;) πρέπει το σπίτι ν’ άρχισε να τρέμει κι ένα απόκοσμο βουητό να δυναμώνει. Τι προλαβαίνει να συνειδητοποιήσει ο εγκέφαλος; Η μάνα, η Myassar θα ευχήθηκε να χαθεί εκείνη και να σωθούν τα παιδιά της. Ίσως ζήτησε να σωθεί το αγαπημένο της, αντάλλαγμα στον ύψιστο, να μικρύνει η θυσία. Σηκώθηκαν, έτρεξαν, έμειναν αποσβολωμένοι, ούρλιαξαν; Δεν ξέρουμε.

Στις 8.15 οι πύραυλοι έχουν πέσει. Τα τέσσερα παιδιά σκοτώθηκαν επιτόπου, η μάνα όχι, εκείνη ξεψύχησε στο δρόμο για το νοσοκομείο αφού τα είδε να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια της. Ο πατέρας, ο Ahmed Eid δεν ήταν σπίτι, γύρισε και αντίκρισε τα κορμιά μακελεμένα. «Η ίδια συμφορά να βρει τη γυναίκα και τα παιδιά αυτού που το ‘κανε» καταριόταν, η απόλυτη δικαιοσύνη του χαροκαμένου πατέρα επικρέμεται πάνω από τους θύτες.

Οι θάνατοι του Απρίλη, του μοσχοβόλου, στη Γάζα είναι 66, 20 παιδιά και μία γυναίκα.

Το παραπάνω βασίστηκε σε αναφορές για το συμβάν από τα BBC, Al Jazeera και Electronic Intifada.