Γιατί ένας εμφύλιος σπαραγμός στη Γάζα;

Γιατί ένας εμφύλιος σπαραγμός στη Γάζα;

Εύκολες απαντήσεις στο ερώτημα αυτό δεν υπάρχουν. Θέλοντας να προσεγγίσουμε το σπαρακτικό πρόβλημα παραθέτουμε τρία κείμενα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταθέτουν ψήγματα ερμηνειών και εξηγήσεων. Σε καμία περίπτωση δεν αρκούν, ή δεν μας βρίσκουν απαραίτητα σύμφωνους, αλλά ανοίγουν ένα μεγάλο ζήτημα όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος να κατασυκοφαντηθεί ο δίκαιος αγώνας ενός ολόκληρου λαού και να «παγώσει» το κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης που δικαιωματικά του αντιστοιχεί.

Η Σίλβια Κατόρι γράφει ότι αυτή η καταστροφή είναι ακριβώς αυτό στο οποίο στόχευαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ τα τελευταία πέντε χρόνια. Θυμάται χαρακτηριστικά το σχέδιο εσωτερικών συγκρούσεων και αιματοχυσίας που οραματίζονταν ο Έλιοτ Άμπραμς: ένα εξειδικευμένο σχέδιο να ωθήσουν την ΟΑΠ/PLO και τη Χαμάς σε μεταξύ τους συγκρούσεις. Προφανής στόχος η καταστροφή της πολιτικής και αστικής παλαιστινιακής κοινωνίας.

Το άρθρο της Αμίρα Χας που δημοσιεύτηκε πριν από μήνες κερδίζει τη βαρύτητα της επαλήθευσής του. Το Ισραήλ πήρε αυτό που ήθελε, αφότου εγκλώβισε ολοκληρωτικά τον πληθυσμό τον οδήγησε στον αλληλοσπαραγμό του.

Η σύντομη μελέτη του Dr. Eyad Sarraj ερευνά μια άλλη πτυχή, εκείνη των συνεπειών της κατοχής και της καταπίεσης στον ψυχισμό και την κοινωνικοπολιτική ταυτότητα του πληθυσμού της Γάζας.

Αλλά προέχει μια καταδίκη των συμβάντων από τους ίδιους τους Παλαιστινίους όπως αποτυπώνεται σε ανακοίνωση του Παλαιστινιακού Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

PCHR - Palestinian Centre for Human Rights

Παλαιστινιακό Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Ημερομηνία: 12 June 2007

Το PCHR καταδικάζει σφόδρα τις αιματηρές εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα στα κινήματα της Φατάχ και τη Χαμάς, και:

1. Καλεί τον παλαιστίνιο Πρόεδρο και την Κυβέρνηση να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να λάβουν άμεσα μέτρα για την αποκατάσταση της τάξης και της ασφάλειας και για την προστασία των πολιτών από τις συνέπειες αυτών των επαίσχυντων συγκρούσεων.
2. Καθιστά τα δύο κινήματα ολοκληρωτικά υπόλογα για οποιαδήποτε ζημία στην εκπαιδευτική διαδικασία, προειδοποιεί για τις επιπτώσεις της συνέχισης της σύγκρουσης στους σπουδαστές του Twajihi, και τονίζει ότι δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τη θυσία της εκπαιδευτικής διαδικασίας και την ώθηση των σπουδαστών σε μια επαίσχυντη σύγκρουση και μια μάχη για την εξουσία.
3. Καλεί προς σοβαρή διερεύνηση του κάθε μεμονωμένου περιστατικού και τη δίωξη των υπαιτίων, ασχέτως της ταυτότητάς τους.
4. Καλεί σε απόσυρση όλων των μορφών στρατιωτικής παρουσίας από τους δρόμους, τις διασταυρώσεις και τα οικιστικά συγκροτήματα, συμπεριλαμβανομένων των δυνάμεων ασφαλείας και των πολιτοφυλακών, καθώς η διαρκής στρατιωτική παρουσία απειλεί τις ζωές αθώων πολιτών.

_____________________________________________________________

Όχι ένα Ενδο-Παλαιστινιακό ζήτημα

Amira Hass

Ha'aretz

Το πείραμα πέτυχε: Οι Παλαιστίνιοι αλληλοσκοτώνονται. Συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις προσδοκίες στο τέλος ενός εκτεταμένου πειράματος με την ονομασία «τι γίνεται όταν φυλακίσεις 1,3 εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα σ’ έναν περίκλειστο χώρο».

Αυτά είναι τα βήματα του πειράματος: Εγκλεισμός (από το 1991), απομάκρυνση των συνήθων μέσων διαβίωσης των φυλακισμένων, αποκλεισμός κάθε σημείου εξόδου στον έξω κόσμο, σχεδόν ερμητικά, καταστροφή των υπαρχόντων μέσων διαβίωσης απαγορεύοντας την είσοδο πρώτων υλών και το εμπόριο των αγαθών και προϊόντων, απαγόρευση της συνήθους εισαγωγής φαρμάκων και νοσοκομειακών προμηθειών, απουσία φρέσκων τροφίμων για πολλές εβδομάδες στη σειρά, παρεμπόδιση για χρόνια της εισόδου συγγενών, επαγγελματιών, φίλων και άλλων, και παραμονή χιλιάδων ανθρώπων –αρρώστων, αρχηγών οικογενειών, επαγγελματιών, παιδιών- για εβδομάδες στις κλειδωμένες πύλες του μοναδικού σημείου εισόδου/εξόδου στη Λωρίδα της Γάζας.

Κλοπή εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων (φόροι και δασμοί που συλλέγονται από το Ισραήλ που ανήκουν στο παλαιστινιακό κεφάλαιο) ώστε να μην πραγματοποιηθεί η πληρωμή των ήδη χαμηλών μισθών της πλειονότητας των κυβερνητικών υπαλλήλων για μήνες, παρουσίαση της εξαπόλυσης των σπιτικών ρουκετών Κασάμ ως στρατηγική απειλή που μπορεί να τερματιστεί μόνο τραυματίζοντας γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, εξαπολύοντας πυρά σε πυκνοκατοικημένες οικιστικές περιοχές από αέρος και εδάφους, καταστρέφοντας οπωρώνες, δασύλλια και χωράφια.

Αποστολή αεροπλάνων για να τρομοκρατούν τον πληθυσμό με ηχητικές βόμβες, καταστροφή του νέου εργοστασίου ηλεκτροδότησης και εξαναγκασμός των κατοίκων της αποκλεισμένης Λωρίδας να ζουν χωρίς ηλεκτρισμό για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας για μια περίοδο τεσσάρων μηνών, και πιθανότατα για όλο το έτος, με άλλα λόγια, ένας χρόνος χωρίς ψυγείο, ηλεκτρικούς ανεμιστήρες, τηλεόραση, φώτα για μελέτη και ανάγνωση, εξαναγκασμός τους να περάσουν χωρίς προμήθειες νερού, που εξαρτώνται από το ηλεκτρικό.

Είναι το καλό παλιό ισραηλινό πείραμα που ονομάζεται «βάλτους σε μια χύτρα ταχύτητας και δες τι θα συμβεί» και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αυτό δεν είναι ένα ενδοπαλαιστινιακό ζήτημα.

Η επιτυχία του πειράματος αποδεικνύεται από το μίασμα της απελπισίας που πλανάται πάνω από τη Λωρίδα της Γάζας και στις έριδες των φατριών που ξεσπά σχεδόν καθημερινά εκεί, ακόμη και περισσότερο απ’ ότι στις μάχες ανάμεσα στους ενόπλους της Φατάχ και της Χαμάς. Μπορεί κανείς απλώς ν’ αναρωτιέται πως και οι έριδες δεν είναι πιο συχνές και πώς κι έχουν διατηρηθεί ορισμένοι δεσμοί εσωτερικής αλληλεγγύης, που σώζουν τον κόσμο από την πείνα.

Σε αντίθεση με τις έριδες μεταξύ φατριών, οι συγκρούσεις της Κυριακής στη Γάζα και οι εκστρατείες καταστροφής και εκφοβισμού, κυρίως σε πόλεις της Δυτικής Όχθης, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας απώλειας του ελέγχου. Θεωρούνται γενικώς ως συγκρούσεις ανάμεσα σε δύο πολιτοφυλακές, κάθε μία από τις οποίες εκπροσωπεί το ήμισυ του πληθυσμού, αλλά ξεκίνησαν από ομάδες μέσα στη Φατάχ για να μπουν μερικά ακόμη καρφιά στο φέρετρο της εκλεγμένης ηγεσίας.

Οι δυνάμεις ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής –με άλλα λόγια, της Φατάχ, ή και πάλι με άλλα λόγια εκείνες των οποίων ηγείται ο Μαχμούντ Αμπάς- κρύβονται πίσω από τη γνήσια αγανάκτηση και τις διαμαρτυρίες των δημοσίων υπαλλήλων που δεν λαμβάνουν τους τακτικούς μισθούς τους. Και το κάνουν παρά το γεγονός ότι όλοι γνωρίζουν πως η αποτυχία απόδοσης των μισθών δεν είναι διαχειριστική αποτυχία, αλλά οφείλεται πάνω απ’ όλα στην ισραηλινή πολιτική. Αυτές οι δυνάμεις εξαπολύθηκαν με στόχο να επιδείξουν οργανωμένη αναρχία, όπως έμαθαν στο σχολείο του Γιάσερ Αραφάτ.

Και γιατί αυτό είναι επίσης ένα ισραηλινό ζήτημα; Επειδή εκείνοι που εξαπέλυσαν αυτούς τους ενόπλους έχουν κοινό συμφέρον με το Ισραήλ να επιστρέψουμε σε μια κατάσταση στην οποία η παλαιστινιακή ηγεσία συνεργάζεται με την πρόφαση της πραγματοποίησης ειρηνευτικών συνομιλιών, ενώ το Ισραήλ συνεχίζει την κατοχή του και η διεθνής κοινότητα στέλνει χρήματα αποσιώπησης με τη μορφή μισθών για τον παλαιστινιακό δημόσιο τομέα.

Και υπάρχει ένας ακόμη λόγος που αυτό είναι επίσης ένα εσωτερικό ισραηλινό ζήτημα: Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, οι παλαιστινιακή έριδα και ο κίνδυνος του εμφυλίου πολέμου επηρεάζουν άμεσα περίπου το 20% των ισραηλινών πολιτών, τους Άραβες. Επηρεάζουν τους Άραβες και επίσης εκείνα τα τμήματα του ισραηλινού λαού που δεν έχουν λησμονήσει ότι το Ισραήλ θα παραμείνει η δύναμη κατοχής και εξουσίας των Παλαιστινίων καθ’ όσον ο στόχος ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους στο σύνολο των εδαφών που καταλήφθηκαν το 1967 δεν υλοποιείται.

___________________________________________________________ Τα Ψυχολογικά αίτια του Ενδο-Παλαιστινιακού Πολέμου

Του: Dr. Eyad El-Sarraj

Πρόγραμμα Νοητικής/Ψυχικής Υγείας της Κοινότητας της Γάζας

www.gcmhp.net 14 Φεβρουαρίου 2007

Πολλά ερωτήματα παραμένουν ακόμα και μετά τη σύνοδο της Μέκκας … τι απογίναμε; Ο λαός μας έχει υποφέρει για 59 χρόνια, εκδιωγμένος, ανέστιος, υποκείμενος σε διακρίσεις, εξαθλιωμένος και εκπατρισμένος, αλλά άντεχε τα βάσανα και ουδέποτε αλληλοεξοντώθηκε. Επομένως τι μας συνέβη; Ο αποθανών Αραφάτ απέρριψε ένα σχέδιο δολοφονίας του Αμπού Νιντάλ, ο οποίος είχε ήδη σκοτώσει έναν αριθμό παλαιστινίων ηγετών, και είπε: «Αν ξεκινήσουμε αυτή τη σειρά δολοφονιών, δεν θα σταματήσουμε ποτέ». Συνεπώς τι συνέβη; Έχω ακούσει ιστορίες για νέες μορφές στυγνών και άσπλαχνων δολοφονιών και για Παλαιστινίους σπιλωμένους και για κατηγορίες άλλων Παλαιστινίων ως απίστων ή ως αιρετικών και μισαλλόδοξων ως πρελούδιο του εξοστρακισμού ή της δολοφονίας τους. Έχω ακούσει επίσης αναρίθμητες ιστορίες για παιδιά που έχουν τρομοκρατηθεί και τραυματιστεί και έχουν υποφέρει από εφιάλτες, ανορεξία, αϋπνία και φοβία να βγουν να περπατήσουν στο δρόμο. Τι μας συμβαίνει; Πως γίνεται να έφτασαν τα πράγματα στην επίθεση σε σπίτια, τζαμιά και πανεπιστήμια;

Οι πολιτικοί και οι πολιτικές διαφορές από μόνα τους δεν δίνουν την απάντηση. Υπάρχουν πολλοί επιπλέον κοινωνικοί και ψυχολογικοί παράγοντες γι’ αυτό που επήλθε σ’ αυτή την κοινωνία. Ένα ασφαλές και σταθερό περιβάλλον είναι εκείνο που παράγει φυσιολογικά παιδιά, ενώ το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε από τη στιγμή της κατοχής βρίθει από βία που εξαπλώνεται.

Ι- Βασανιστήρια

Μετά την ισραηλινή κατοχή του 1967, αναπτύχθηκε ένα νομιμοποιημένο ένοπλο εθνικό κίνημα αντίστασης εμπλέκοντας πληθώρα μαχητών ελευθερίας. Θυμάμαι ότι, καθόσον εργαζόμουν στο νοσοκομείο Αλ-Σίφα στις αρχές της δεκαετίας του ’70, δεχόμασταν πολλούς δολοφονημένους και τραυματισμένους μαχητές ελευθερίας καθημερινά. Αντιδρώντας στην αντίσταση αυτή και με σκοπό να την καταστείλουν και να την καταστρέψουν, οι ισραηλινές δυνάμεις συλλάμβαναν δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίους και τους υπέβαλαν σε συστηματικά βασανιστήρια διαφόρων μορφών, όπως έχει καταγραφεί από ομάδες ερευνητών τόσο παλαιστινιακών όσο και ισραηλινών ιδρυμάτων που δρούσαν στην περιοχή υπερασπίζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι συνέπειες των βασανιστηρίων μεταγγίζονται από το άτομο στην κοινότητά του. Η έρευνα έχει δείξει ότι ένα υψηλό ποσοστό θυμάτων βασανιστηρίων γίνεται έρμαιο ψυχικών ασθενειών που μετατρέπει τα θύματα σε πρόβλημα τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για τις οικογένειές τους. Το πιο κοινό πρόβλημα που προκαλείται από το βασανισμό είναι η βία που το θύμα κατευθύνει προς τη σύζυγο και τα παιδιά, η οποία συνακόλουθα μετατρέπει το σπίτι σε πεδίο μάχης. Η αιτία αυτού του φαινομένου είναι ότι ο βασανισμός ενός νέου άντρα του ενσωματώνει μια επιθυμία για εκδίκηση με βίαια μέσα και κατά συνέπεια ασυνείδητα καταφεύγει στην ταύτιση με τον ισραηλινό βασανιστή. Αυτό το συμπέρασμα υποστηρίζεται και από το γεγονός ότι οι μέθοδοι βασανισμού που χρησιμοποιούνται στις παλαιστινιακές φυλακές είναι ίδιες μ’ εκείνες που χρησιμοποιούνται στις ισραηλινές φυλακές. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις ήταν ακόμη πιο ακραίες και οδήγησαν στο θάνατο πολλών κρατουμένων τα πρώτα χρόνια της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής (PNA). Πράγματι σε πολλές περιπτώσεις, ο παλαιστίνιος ανακριτής ήταν πρώην θύμα ισραηλινών βασανιστηρίων. Αυτό το φαινόμενο δημιούργησε έναν κύκλο εσωτερικής βίας. Σημειώνουμε εδώ ότι πολλά μέλη της Χαμάς βασανίστηκαν σε παλαιστινιακές φυλακές. Αισθήματα κατάφωρου μίσους και επιθυμίας για εκδίκηση άρχισαν να σχηματίζονται και να οξύνονται καταλήγοντας σε κατηγορίες για απιστία εις βάρος ηγετών των οργάνων ασφαλείας. Όλοι αυτοί οι παράγοντες οδήγησαν σε μια κατάσταση πόλωσης και διχασμού που κλιμακώθηκε με την άνοδο της Χαμάς στην εξουσία. Τώρα φαίνεται ότι κάποιοι ήθελαν να αποδώσουν τα ίσα και να εκδικηθούν εκείνους που τους βασάνισαν, μια επιθυμία που εντάθηκε από το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Χαμάς ήταν σε πολιορκία και ήταν διάχυτο το συναίσθημα ότι την είχαν στοχοποιήσει και έπλεκαν συνομωσίες εναντίον της και ότι ορισμένοι ηγέτες της Φατάχ ήταν συνεργοί σ’ αυτή τη συνομωσία.

II- Η Πρώτη Ιντιφάντα

Παρά τη δόξα που αποδίδουμε στα «παιδιά με τις πέτρες», τα οποία θεωρούμε υποδείγματα ηρωισμού, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι είναι από σάρκα και αίμα και ότι έχουν πέσει θύματα διαφόρων μορφών βίας. Στη δουλειά μας στο Πρόγραμμα Νοητικής/Ψυχικής Υγείας της Κοινότητας της Γάζας πραγματοποιήσαμε μία έρευνα σε 3.000 παιδιά της Γάζας. Η έρευνα έδειξε ότι αυτά τα παιδιά είχαν υποβληθεί σε διάφορες τραυματικές και βίαιες εμπειρίες, μεταξύ των οποίων ξυλοδαρμοί, σπάσιμο οστών, τραυματισμοί, δακρυγόνα και ενέργειες δολοφονιών και τραυματισμών, εκ των οποίων όλες άφησαν ανεξίτηλες συνέπειες στην ψυχή τους. Ωστόσο για πολλά παιδιά, η πιο βασανιστική εμπειρία που βίωσαν ήταν το να δουν τους πατεράδες τους να ξυλοφορτώνονται αβοήθητοι από ισραηλινούς στρατιώτες χωρίς αντίσταση. Μια εμπειρία αυτού του είδους θα μετατρέψει στο τέλος μια ολόκληρη γενιά σε κάτι διαφορετικό όπως έδειξε η δεύτερη Ιντιφάντα, επειδή τα παιδιά της πρώτης Ιντιφάντα είναι τα ίδια οι ενήλικες άντρες της δεύτερης Ιντιφάντα. Εκείνοι οι νέοι άντρες που αναζητούν εκδίκηση και σκοτώνουν και θέλουν μερικές φορές ακόμη και τον ίδιο το δικό τους θάνατο, είναι τα ίδια παιδιά που έτρεφαν τόσα όνειρα για μια καλύτερη ζωή, αλλά τα είδαν να εξανεμίζονται και να διαλύονται τη στιγμή που είδαν τους πατεράδες τους να πέφτουν αβοήθητο και ανυπεράσπιστο θύματα της αλαζονικής ισχύος που ενσαρκώνει ο ισραηλινός στρατιώτης. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι το παλαιστίνιο παιδί θα δει το μοντέλο του στον ισραηλινό στρατιώτη και ότι η γλώσσα του θα είναι η γλώσσα της δύναμης και τα παιχνίδια του θα είναι τα παιχνίδια του θανάτου.

III- Οι Συνέπειες της Εν εξελίξει Βίας

Το Ισραήλ επιτέθηκε συστηματικά στον παλαιστινιακό λαό σε κάθε τομέα της ζωής του και επιπλέον κλιμάκωσε τις επιθέσεις του κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα καθώς κατέφυγε σε μια πολιτική κατεδάφισης σπιτιών, υποδομών, αγροτικών εκτάσεων και έργων, εξωδικαστικών δολοφονιών και μαζικών συλλήψεων αγωνιστών και συστηματικών βασανιστηρίων.

Οι ψυχολογικές έρευνες παγκοσμίως έχουν δείξει ότι οι εν εξελίξει ένοπλες συγκρούσεις οδηγούν σ’ αυτό που είναι γνωστό ως χρόνια κοινωνική τοξίνωση που κάνει τους ανθρώπους και τα παιδιά λιγότερο ευαίσθητους και πιο σκληρούς, λιγότερο λογικούς και πιο παρορμητικούς, λιγότερο συνειδητοποιημένους και πιο βίαιους. Πιο σημαντικό, διαμορφώνονται νέες ομάδες ατόμων που είναι ξένες προς τον οικογενειακό ιστό και την κοινωνική δομή και είναι αρκετά ισχυρές και βίαιες ώστε να είναι ικανές να διαπράξουν ειδεχθείς δολοφονίες. Τελικά, αυτά τα άτομα θεωρούνται ως άτρωτοι ηγέτες και υποδείγματα για τους κατεστραμμένους και τους ευάλωτους. Συνέπεια αυτού είναι ότι αναδύεται η ωμή βία και όχι η ηθική ως παράδειγμα προς μίμηση.

Μία άλλη συνέπεια αυτού του τύπου της κοινωνικής τοξίνωσης είναι το φαινόμενο της κοινωνικής αποσάθρωσης και της έλλειψης ενότητας που είναι έκδηλο στην υποβάθμιση της πατρικής εξουσίας και όλων των ηθικών αξιών που ενσαρκώνει και στην τάση των νέων ανδρών να αναζητούν μια νέα ταυτότητα που θέλουν να είναι δυναμική και διαφορετική από εκείνη των ευάλωτων και δυναστευόμενων γονέων τους. Εκεί αναδύθηκε η νέα μορφή ταυτότητα που παρέχουν οι ισλαμικές οργανώσεις και οι ένοπλες πολιτοφυλακές, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις υποσκέλισαν το εθνικό και φατριαστικό αίσθημα του ανήκειν και αποξένωσαν πολλά άτομά από τις κοινότητές τους. IV- Οι Επιδόσεις της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής (PNA)

Οι επιδόσεις της PNA είχαν τεράστιες ψυχολογικές επιπτώσεις στους Παλαιστινίους. Κατά τη διάρκεια της θητείας της, το καθεστώς της PNA χαρακτηρίστηκε από ανομία και αδικία, παραβίαση των ανθρωπιστικών και ατομικών δικαιωμάτων, καταστρατήγηση της δημόσιας γης, έλλειψη σεβασμού για τη λογική, περιφρόνηση για την απόδοση ευθυνών και των ποινών που αντιστοιχούσε στην ανταμοιβή των ενόχων, εξάπλωση των διακρίσεων και του νεποτισμού που δημιούργησαν υψηλά αισθήματα πικρίας, οργής και μίσους μεταξύ των κοινωνικά περιθωριοποιημένων και των στερημένων. Όλοι αυτοί οι παράγοντες έκαναν τον παλαιστίνιο πολίτη να αισθάνεται ότι η ισχύς με τις διάφορες μορφές της είναι το μοναδικό καταφύγιο.

Η PNA πρόσθεσε την προσβολή στο τραύμα καθώς τα όργανα της ασφάλειάς της εισχωρούσαν σε οικογένειες. Αυτό επέτρεψε αμοιβαία οικογένειες να παρεισφρέουν στα όργανα ασφαλείας που πέρασαν στον έλεγχο των ηγετών της Φατάχ καθώς και αρχηγών μεγάλων οικογενειών της Γάζας. Αυτό συνετέλεσε σε κραυγαλέες παραβιάσεις της ασφάλειας και σε κοινωνική ανυπακοή και κλιμακώθηκε σε πολυάριθμα επεισόδια παράβασης του νόμου και επιθετικότητας εις βάρος δημόσιων και ατομικών δικαιωμάτων και περιουσιών. Σε όλες τις περιπτώσεις οι επιτιθέμενοι καλύπτονταν είτε από την οργάνωσή τους, την οικογένεια ή ένα όργανο ασφαλείας και μερικές φορές απ’ όλους αυτούς μαζί, πράγμα που συγκέντρωνε την εξουσία στα χέρια μεμονωμένων ατόμων με επιρροή στον διευρυμένο μηχανισμό εξουσίας. Αυτό τελικά οδήγησε σε μεγαλύτερη έλλειψη ενότητας και σε διχασμό ανάμεσα στις ίδιες αυτές οικογένειες, και νέες ένοπλες και αντιμαχόμενες ομάδες αναδύθηκαν από τους κόλπους των υποστηρικτών της επίσημης ασφάλειας, μόνο και μόνο για να στραφούν μια μέρα εναντίον της και να επιτεθούν άφοβα σε ορισμένα από τα κυρίαρχα σύμβολά της.

Από την άποψη αυτή είναι αξιοσημείωτο ότι οι επιδόσεις του παλαιστινιακού λαού κατά την πρώτη Ιντιφάντα χαρακτηρίζονταν από μια έντονη αίσθηση αλληλεγγύης, προσαρμοστικότητας και δέσμευσης στις ηθικές αρχές, δεδομένα που έμοιαζαν να απουσιάζουν από τη δεύτερη Ιντιφάντα που κυριεύτηκε από το χάος, τη διάλυση και το διχασμό. Ορισμένοι παρατηρητές αποδίδουν αυτή τη μεταβολή στην παρουσία της PNA και στην ανικανότητά της να αναλάβει ηγετικό ρόλο, καθώς και στη δράση της ως φραγμό ανάμεσα στην αντίσταση και την κατοχή. Η διαφθορά και η αδυναμία της διευκόλυναν την ήττα της και στα δύο στρατόπεδα. V- Απουσία κοινού εχθρού και ανεξέλεγκτα όπλα

Η ουσιαστική απουσία ενός κοινού εχθρού στη Γάζα εξέτρεψε τα οργισμένα και βίαια αισθήματα περί εκδίκησης από τη φυσική τους οδό και τα διοχέτευσε στην παλαιστινιακή κοινωνία μεταξύ ατόμων, οικογενειών και των οργανώσεων που συναγωνίζονταν για εξουσία και τις ένοπλες ομάδες τους. Εν μέσω εκφυλιζόμενων κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και ψυχολογικών συνθηκών, δεν είναι παρά απόλυτα φυσιολογικό, όπως ήδη προειδοποιήσαμε, να κυριαρχήσει η βία στην παλαιστινιακή κοινωνία και ανάμεσα στις ομάδες και τα άτομα. Αυτή η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω με τον πολλαπλασιασμό των όπλων και την πληθώρα πόρων στα χέρια αντιμαχόμενων κομμάτων και πολιτοφυλακών. Αυτοί οι παράγοντες από μόνοι τους, ωστόσο, δεν μπορούν να εξηγήσουν αυτές τις παράξενες πράξεις εκδίκησης, βασανιστηρίων και δολοφονιών που διεπράχθησαν ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς και που αντανακλούν βαθιά ριζωμένο φθόνο και μίσος. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αναλογιστούμε τις άλλες αιτίες.

Συμπέρασμα

Η συστηματική καταπίεση και ο βασανισμός στον οποίο έχει υποβληθεί ο παλαιστινιακός λαός υπό την ισραηλινή κατοχή, η κακή απόδοση της PNA όπως ενσαρκώθηκε στην ανομία και την απουσία δικαιοσύνης και την κακοδιαχείριση, όλα οδήγησαν τη νεολαία στην αναζήτηση και την αφομοίωση μιας νέας ταυτότητας που να διαφέρει από εκείνη των αβοήθητων γονέων τους και η οποία θεωρεί ότι η γυμνή βία είναι το μοναδικό μέσο εκδίκησης στην καταπίεση που υφίστανται εδώ και πολύ καιρό.

Η διαμόρφωση αυτών των πολιτικών, αντάρτικων και θρησκευτικών ταυτοτήτων και η άποψη ότι η απόλυτη δύναμη είναι το μοντέλο του ηρωισμού είναι η κύρια αιτία του στάτους κβο της παλαιστινιακής ένοπλης σύγκρουσης που πυροδοτείται από πολλές αιτίες όπως ο διχασμός, το μίσος και η εκδικητικότητα μιας γενιάς που εξεγείρεται ενάντια στο παρακμάζον οικογενειακό σύστημα και τη χαοτική PNA.