Συνέντευξη για το βρετανικό ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ

με τον Jonathan Rosenhead*, από το BRICUP

Σεπτέμβριος 2006

(η συνέντευξη δόθηκε στην Birgit, μέλος ελβετικής συλλογικότητας αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό)

Το BRICUP είναι το ακρωνύμιο της «Βρετανικής Επιτροπής για τα Πανεπιστήμια της Παλαιστίνης» και πρόκειται για μια συλλογικότητα ακαδημαϊκών με έδρα τη Βρετανία. Ποιες είναι οι ρίζες του BRICUP (πότε δημιουργήθηκε και γιατί; Εάν ιδρύθηκε το 2003 όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα τότε αναπτύχθηκε σχετικά γρήγορα, σωστά;) Στην ιστοσελίδα σας αναφέρετε ότι ένας από τους στόχους σας είναι να αντιταχθείτε στη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ και τις συνακόλουθες παραβιάσεις των διεθνών συνθηκών περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Αυτές οι πολιτικές δεν είναι καινούργιες. Ποιος ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας ώστε να δημιουργηθεί το BRICUP;

Το BRICUP υπήρχε προτού γίνω μέλος και για το λόγο αυτό δεν μπορώ να είμαι ακριβής για τις ρίζες του. Οπωσδήποτε ορισμένα από τα βασικά του μέλη είχαν εμπλακεί στην έκκληση του 2002 για ένα μορατόριουμ στη χρηματοδότηση από την ΕΕ και το Ευρωπαϊκό Επιστημονικό Ίδρυμα ισραηλινών πολιτιστικών και ερευνητικών ιδρυμάτων, ως μία αντίδραση στην ισραηλινή στρατιωτική ανακατάληψη της Δυτικής Όχθης εκείνη τη χρονιά. Νομίζω ότι την επόμενη χρονιά το BRICUP γεννήθηκε μέσα απ’ αυτή την ενέργεια. Κατάφερε να αναπτύξει ένα δυναμικό προφίλ σχετικά γρήγορα, αλλά στην πραγματικότητα αποτελείται από μια σχετικά σφικτή και αυτό-εκλεγόμενη επιτροπή ακτιβιστών.

Ένας άλλος στόχος είναι η υποστήριξη των παλαιστινιακών πανεπιστημίων, του προσωπικού και των φοιτητών. Αυτές οι επαφές υπήρχαν προτού γίνει το κάλεσμα για μποϊκοτάζ; Ποιες είναι οι αντικειμενικές σας δυνατότητες να υποστηρίξετε τα παλαιστινιακά ακαδημαϊκά ιδρύματα;

Ορισμένα μέλη ως ιδιώτες είχαν επαφές με παλαιστίνιους ακαδημαϊκούς πριν την ίδρυση του BRICUP – συμβαίνει η ειδίκευση αρκετών μελών να σχετίζεται με κάποιο τομέα των Μεσανατολικών σπουδών. Πρακτικά μιλώντας το να παρέχεται βοήθεια στα παλαιστινιακά πανεπιστήμια είναι ένα ζήτημα με μεγάλες διαστάσεις στο οποίο ένα σώμα σαν το δικό μας χωρίς λεφτά και βασισμένο ολοκληρωτικά στην εθελοντική εργασία μπορεί να έχει μικρή επίδραση. Ορισμένοι από μας ωστόσο εργαζόμαστε μέσα στο πλαίσιο των δικών μας πανεπιστημίων για να ξεκινήσουμε και να αναπτύξουμε διμερείς δεσμούς με παλαιστινιακά πανεπιστήμια. Νομίζω ότι το θεωρούμε φυσική επέκταση της δουλειάς του BRICUP.

Γράφετε ότι θέλετε να ενθαρρύνετε ατομικά ακαδημαϊκούς να διαρρήξουν τις επαγγελματικές τους σχέσεις με το Ισραήλ; Έχετε επιτυχία;

Ναι, ορισμένοι άνθρωποι διακηρύσσουν δημόσια την απροθυμία τους να συμμετάσχουν σε εκδηλώσεις σε ή χρηματοδοτούμενες από ισραηλινά πανεπιστήμια. Ένα παράδειγμα είναι ο διευθυντής του Τμήματος Καλλιτεχνικών Σπουδών ενός βρετανικού πανεπιστημίου, ένα άλλο είναι ένας ανώτερος καθηγητής κλασσικών σπουδών σε άλλο πανεπιστήμιο. Πολλοί άλλοι ήσυχα αρνούνται να έχουν επαφές, αλλά το κάνουν χωρίς δημοσιότητα.

Στην ομάδα εργασίας για το Μποϊκοτάζ, τις Κυρώσεις και την Απόσυρση Επενδύσεων στη Γενεύη, αναφέρθηκε ότι είναι σημαντικό να δημοσιοποιούνται τέτοιες ατομικές πράξεις μποϊκοτάζ. Πως αγγίζετε ένα ευρύτερο κοινό; Και ποια είναι η αντίδραση που αντιμετωπίζετε από ισραηλινά ιδρύματα και τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης;

Τους τελευταίους 18 μήνες δεν είχαμε πρόβλημα πρόσβασης στα ΜΜΕ. Αυτό συνέβη επειδή το ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ μετατράπηκε σε μια μεγάλη ιστορία σε συνέχειες. Θα μιλήσω για αυτό όταν μιλήσουμε για τις δραστηριότητες στα σωματεία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι λαμβάνουμε ίσο χρόνο με το φιλοκυβερνητικό ισραηλινό λόμπι. Είναι καλά οργανωμένοι (και χρηματοδοτημένοι) και υπάρχει επίσης ένα πολύ διαδεδομένο αίσθημα υπέρ της ιδέας του Ισραήλ, ακόμη και μεταξύ εκείνων που ελπίζουν οι πολιτικές του να μην ήταν αυτές που είναι. Η ισραηλινή αντίδραση ήταν σχετικά υστερική, ιδιαίτερα αναφορικά με τις αποφάσεις των ακαδημαϊκών σωματείων.

Λέτε ότι ένας από τους στόχους σας είναι να πιέσετε την ΕΕ και τη βρετανική κυβέρνηση για τον αποκλεισμό του Ισραήλ από τον Ευρωπαϊκό Ερευνητικό Τομέα. Τι πετύχατε σ’ αυτό τον τομέα;

Κάναμε πολύ μικρή πρόοδο με τις ευρωπαϊκές διαστάσεις του θέματος. Υπάρχουν κάποιοι υπουργοί που είναι θετικοί. Φέτος προσπάθησαν να προσθέσουν τις συνθήκες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης που ενδεχομένως μπορούσε να αποκλείσει το Ισραήλ, αλλά δεν μπορέσαμε να κερδίσουμε την πλειοψηφία γι’ αυτό.

Για την Ελβετία είναι σχετικά περίεργο να βλέπουμε ακαδημαϊκούς να αρνούνται να συνεργαστούν με ακαδημαϊκά ιδρύματα στο Ισραήλ. Υπάρχουν πολύ στενές σχέσεις σε όλους τους τομείς των ερευνητικών και εκπαιδευτικών προγραμμάτων μεταξύ Ελβετίας και Ισραήλ. Πώς εξηγείτε ότι ακαδημαϊκοί στη Βρετανία εμπλέκονται σε μια τέτοια εκστρατεία και παίρνουν επίσημα θέση υπέρ του μποϊκοτάζ;

Δεν γνωρίζω καλά την Ελβετία για να κάνω γενικεύσεις. Στη Βρετανία υπήρχε σημαντική κουλτούρα αντίδρασης στη Θάτσερ στα πανεπιστήμια και ο πόλεμος στο Ιράκ προκάλεσε μια πιο βουβή αλλά διάχυτη δυσαρέσκεια εναντίον του θατσερισμού τύπου Μπλέρ. Αυτή η αριστερή αντίδραση δημιούργησε τον πυρήνα του κινήματος υπέρ του μποϊκοτάζ. Είναι πιθανότατα αληθές ότι το μποϊκοτάζ βρίσκει μεγαλύτερη υποστήριξη στους ακτιβιστές των σωματείων απ’ ότι στο γενικότερο σώμα των ακαδημαϊκών.

Ποια είναι η εμπειρία σας σχετικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες αναφορικά με την υποστήριξη του ακαδημαϊκού και πολιτισμικού μποϊκοτάζ των ισραηλινών ιδρυμάτων;

Η δραστηριότητα αλλού υπήρξε αποσπασματική. Γύρω στα 2002 υπήρχε ένα ισχυρό αίσθημα υπέρ του μποϊκοτάζ το οποίο υποστηριζόταν ευρέως από γαλλικά πανεπιστήμια, αλλά μεγάλο τμήμα της υποστήριξης αυτής λύγισε μπροστά στις απειλές της γαλλικής κυβέρνησης. Μου έχουν πει ότι ίσως υπάρχει τουλάχιστον ένα γαλλικό ίδρυμα που διατηρεί ακόμη την πολιτική για το μποϊκοτάζ. Φυσικά σε πολλές χώρες υπάρχει ένα ισχυρό ατομικό de facto μποϊκοτάζ, χωρίς ειδικές αποφάσεις ιδρυμάτων ή σωματείων. Πολύ πρόσφατα, αυτό το μήνα, ένας μεγάλος αριθμός ιρλανδών ακαδημαϊκών υπέγραψαν ένα αίτημα να μην απολαμβάνει το Ισραήλ τα πλεονεκτήματα της ευρωπαϊκής ερευνητικής χρηματοδότησης.

Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με τις «ακαδημαϊκές ελευθερίες» που θα περιοριστούν. Τι απαντάτε σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι είναι σημαντικό να μην προσβληθούν οι ισραηλινοί ακαδημαϊκοί οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι δυνάμει σημαντικός σύμμαχος στον αγώνα ενάντια στις ρατσιστικές και εποικιστικές πολιτικές του Ισραήλ;

Υπάρχουν δύο διαφορετικές ερωτήσεις εδώ. Σχετικά με την ακαδημαϊκή ελευθερία, ναι, οι ισραηλινοί ακαδημαϊκοί έχουν ένα σημαντικό επίπεδο ακαδημαϊκής ελευθερίας, την οποία πολλοί από αυτούς χρησιμοποιούν για να κερδίσουν σημαντικούς ρόλους στην ανάπτυξη των καταπιεστικών πολιτικών της ισραηλινής κυβέρνησης. Το BRICUP ετοιμάζει ένα φυλλάδιο για το μποϊκοτάζ στο οποίο περιγράφεται λεπτομερώς αυτή η «όσμωση». Η απουσία στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους Παλαιστινίους –π.χ. το δικαίωμα να ταξιδεύουν χωρίς εμπόδια- μετατρέπουν την όποια ιδέα περί ακαδημαϊκής ελευθερίας για τα παλαιστινιακά πανεπιστήμια σε απλή κοροϊδία.

Στη δεύτερη ερώτηση τώρα σχετικά με τον υποτιθέμενο ρόλο ισραηλινών ακαδημαϊκών ως συμμάχων στην αλλαγή. Υπάρχουν πράγματι ορισμένοι θαρραλέοι ακαδημαϊκοί με αρχές. Αλλά είναι αριθμητικά εξευτελιστικά λίγοι. Και πολλοί από τους πιο θαρραλέους υποστηρίζουν το μποϊκοτάζ. Είμαστε πρόθυμοι να μιλήσουμε με οποιονδήποτε ισραηλινό ακαδημαϊκό οποτεδήποτε σχετικά με το μποϊκοτάζ και τις πολιτικές του Ισραήλ που το γέννησαν. Αυτό που δεν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικό. Θα πρέπει να δουν ότι εκτός από τη συνενοχή και η σιωπή έχει συνέπειες.

Η Παλαιστινιακή Εκστρατεία για Πολιτισμικό και Ακαδημαϊκό Μποϊκοτάζ (PACBI) ζητάει να αποκλειστούν «οι συνειδητοποιημένοι ισραηλινοί ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι που αντιτίθενται στις εποικιστικές και ρατσιστικές πολιτικές του κράτους τους». Εσείς καλείτε προς υποστήριξη «των ισραηλινών ακαδημαϊκών συναδέλφων που εργάζονται με παλαιστινίους συναδέλφους για το αίτημα του αυτοκαθορισμού και της ακαδημαϊκής ελευθερίας». Και οι δύο ορισμοί μοιάζουν λίγο δύσκολοι. Ποια είναι τα κριτήριά σας στην περίπτωση για παράδειγμα, ακαδημαϊκών που έχουν επαφές με Παλαιστινίους ή εμπλέκονται σε δουλειά αλληλεγγύης και αντιτίθενται στην Κατοχή, αλλά υπερασπίζονται τη Σιωνιστική σύλληψη ενός ισραηλινού κράτους με καθαρή εβραϊκή πλειοψηφία;

Οι ερωτήσεις σας εμπεριέχουν ορισμένες λανθασμένες προϋποθέσεις. Το κάλεσμα του PACBI ήταν για ένα μποϊκοτάζ ισραηλινών ιδρυμάτων, όχι ακαδημαϊκών. Η «ρήτρα αποκλεισμού» στην αρχική έκκληση έχει πλέον αφαιρεθεί. Αν και είχε καλές προθέσεις –να δείξει ότι οι Παλαιστίνιοι αναγνώριζαν τους φίλους τους μεταξύ των ισραηλινών ακαδημαϊκών- το αποτέλεσμα ήταν η σύγχυση. Επομένως τώρα είναι ξεκάθαρο, ο στόχος είναι τα ακαδημαϊκά ιδρύματα. Δεν θα πάμε σε συνόδους εκεί, δεν θα εμπλακούμε σε ερευνητικές συνεργασίες που χρηματοδοτούνται ή συγχρηματοδοτούνται από ισραηλινές αρχές ή πανεπιστήμια, δεν θα διαιτητεύσουμε για δημοσιεύσεις βασισμένες σε ισραηλινά πανεπιστήμια. Θα εργαστούμε μέσα στους διεθνείς ακαδημαϊκούς οργανισμούς για να αντιταχθούμε να γίνουν σύνοδοι στο Ισραήλ, θα αρνηθούμε να διαιτητεύσουμε για δημοσιεύσεις βασισμένες σε ισραηλινά πανεπιστήμια. Και ούτω καθεξής. Αλλά δεν έχουμε ρήτρες συμμετοχής/αποκλεισμού ατομικά για ακαδημαϊκούς.

Πολλοί από τις βασικές φυσιογνωμίες του BRICUP έχουν εβραϊκή καταγωγή. Απευθύνεστε ειδικά στην εβραϊκή κοινότητα της Βρετανίας και του εξωτερικού ή πως εξηγείται αυτό; Σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στη Βρετανία η εβραϊκή διανόηση φαίνεται να πρεσβεύει αρκετά ριζοσπαστικές ή αντισιωνιστικές απόψεις. Πώς το εξηγείτε;

Δεν νομίζω ότι είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω τις εθνικές ή θρησκευτικές σχέσεις ή ρίζες των συναδέλφων μου στο BRICUP. Λίγοι από μας είμαστε σίγουρα Εβραίοι, όπως εγώ. Αλλά υπάρχει ένα ισόποσα κατανεμημένο εθνοτικό, φυλετικό κλπ μείγμα. Και όχι, δεν απευθυνόμαστε ειδικά ή θέτουμε ως στόχο τη βρετανική εβραϊκή κοινότητα. Υπάρχει μία τέτοια οργάνωση, που υποστηρίζεται από πολλά μέλη της εβραϊκής διανόησης. Ονομάζεται Εβραίοι για τη Δικαιοσύνη για τους Παλαιστινίους – ωστόσο δεν κατόρθωσε να λάβει απόφαση υποστήριξης του ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ. Στόχος της είναι να διαβρώσει τη μάλλον διαδεδομένη υποστήριξη του Ισραήλ «σωστό ή λάθος» που κυριαρχεί στην εβραϊκή κοινότητα εδώ. Ωστόσο φοβάται ότι θα έχανε τη λειτουργία της ως «διαύλου» για τους Εβραίους που επικρίνουν τις πολιτικές του Ισραήλ αν υιοθετούσε τη ριζοσπαστική στάση υποστήριξης του μποϊκοτάζ. (Πρέπει να πω ότι αυτός δεν είναι πιθανότατα ο τρόπος με τον οποίο εκείνοι θα εξηγούσαν τη θέση τους εναντίον του μποϊκοτάζ). Συνεπώς αν και πιστεύω ότι υπάρχει ισχυρή αντίδραση μεταξύ των διανοουμένων εναντίον της πολιτικής του Ισραήλ, αυτό δεν μεταφράζεται ακόμη σε ισοδύναμα ισχυρή υποστήριξη για το μποϊκοτάζ, πόσο μάλλον του αντισιωνισμού.

Ας γυρίσουμε στις δραστηριότητές σας: Πώς απευθύνεστε στα σωματεία; Η πίεση που ασκείτε περιορίζετε στα διδασκαλικά και ακαδημαϊκά σωματεία ή απευθύνεστε και σε άλλα σωματεία;

Είναι οι δραστηριότητες στα σωματεία που μετασχημάτισαν το BRICUP και την εκστρατεία του ακαδημαϊκού μποϊκοτάζ. Η ιστορία είναι λίγο μπλεγμένη λόγω του ότι υπήρχαν δύο σωματεία (το AUT και το NATFHE) που αντιπροσώπευαν διαφορετικούς τύπους πανεπιστημίων, τα οποία συγχωνεύτηκαν σε ένα σωματείο (το UCU) αυτό το καλοκαίρι. Η αρχική δράση ήταν στο AUT, που το 2003 αποδέχτηκε το κάλεσμα για μορατόριουμ στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση τις ισραηλινής έρευνας. Δύο χρόνια αργότερα μια πρόταση για μποϊκοτάζ δύο ισραηλινών πανεπιστημίων (Haifa και Bar Ilan) –προς έκπληξη όλων- υπερψηφίστηκε στην Ετήσια Σύνοδο. Τότε ήταν που το ζήτημα έγινε γνωστό ειδησεογραφικά παγκοσμίως, και λόγω της σπασμωδικής ισραηλινής αντίδρασης. Το Ισραηλινό Λόμπυ εδώ κατάφερε να ηττηθεί το ψήφισμα σε ειδική σύνοδο ένα μήνα αργότερα, αλλά τώρα το ζήτημα είχε μπει σε τροχιά. Το 2006 NATFHE πέρασε μια μάλλον διαφορετική πρόταση υπέρ του μποϊκοτάζ. Τώρα η πολιτική αυτή θα πρέπει να παλευτεί και πάλι στο UCU. Αλλά κάθε εκστρατεία, επιτυχημένη ή ηττηθείσα, φέρνει στο προσκήνιο όχι μόνο το μποϊκοτάζ, αλλά και την εξοργιστική κατοχή του Ισραήλ. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών είχαμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε σε συνόδους του TU, εκείνες που οργανώθηκαν από την Εκστρατεία Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Αλλά μέχρι τώρα οι δραστηριότητες μεταξύ των βρετανικών μη-ακαδημαϊκών σωματείων ήταν περιορισμένες. Φυσικά τα ψηφίσματα φέτος του COSATU στη Νότια Αφρική, του CUPE στον Καναδά και των Εργαζομένων στις Ιρλανδικές Μεταφορές ήταν εξαιρετικά ελπιδοφόρα.

Μπορείτε να περιγράψετε τις δραστηριότητές σας συγκεκριμένα; (δλδ, πιο πολύ πίεση, πιο πολύ σύνοδοι, θεαματικές δράσεις;)

Μέχρι στιγμής ήμασταν μάλλον «ανταποκριτές» - δηλαδή βρίσκαμε ομιλητές όταν μας ζητούσαν να κάνουμε εκδηλώσεις σε πανεπιστήμια. Φέτος προσπαθούμε να κανονίσουμε ένα πιο συνεκτικό πρόγραμμα συναντήσεων σε πανεπιστήμια-κλειδιά. Από ηγετικά μέλη συχνά ζητιέται να σχολιάσουν επικείμενα ρεπορτάζ στα μέσα ενημέρωσης ή μαθαίνουμε νωρίς τι συμβαίνει μέσω του εκτενούς δικτύου επαφών μας. Έτσι ορισμένες φορές μπορούμε να εκδώσουμε ένα πολύ επίκαιρο Δελτίο Τύπου. Το φυλλάδιο που ανέφερα νωρίτερα, θα είναι σημαντικό στοιχείο –βγάζοντας τις ιδέες μας προς τα έξω, αλλάζοντας το κλίμα στο χώρο των διανοουμένων και παρέχοντας ένα «εγχειρίδιο» σε όσους θέλουν να φέρουν τον αγώνα στο χώρο τους. Όχι θεαματικότητες – δεν είμαστε οργάνωση μελών, δεν έχουμε λεφτά και επομένως δεν έχουμε τα μέσα να τις διοργανώσουμε. Σχετιζόμαστε με άλλα μεγαλύτερα σώματα και ελπίζουμε να τα επηρεάσουμε ή να συνεργαστούμε μαζί τους.

Υπάρχει διαφορά στον τρόπο που οι φοιτητές και οι καθηγητές εμπλέκονται στην εκστρατεία; Ποιος είναι ο ρόλος και των δύο (ποσοστά, ευθύνες…)

Όπως είπα και πριν το BRICUP δεν είναι μια οργάνωση μελών. Τα μέλη της επιτροπής του BRICUP ανήκουν εξολοκλήρου στο χώρο των πανεπιστημιακών καθηγητών και όχι των φοιτητών. Απευθυνόμαστε σε άλλους καθηγητές, αν και ως αρχή αυτό περιλαμβάνει και διδακτορικούς φοιτητές. Προσπαθούμε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης των συναδέλφων μας αντί να τους πιέσουμε μέσω ενεργειών φοιτητικών διαμαρτυριών. Πρέπει βέβαια να λεχθεί ότι οι φοιτητές συχνά αποτελούν σημαντικό ποσοστό του ακροατηρίου στις συναντήσεις που διοργανώνουμε. Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν μεγάλες ομάδες προερχόμενες από την Ένωση Εβραίων Φοιτητών που μπορεί να οδηγήσουν σε «ηχηρές» συναντήσεις.

Συνεργάζεστε με ανάλογες πρωτοβουλίες σε άλλες χώρες ή έχετε δεσμούς με άλλα πανεπιστήμια και ακαδημαϊκούς εκτός Βρετανίας;

Πάντα ανταποκρινόμαστε όσο πιο θετικά μπορούμε σε ερωτήματα ή αιτήματα για συμβουλές ή συνεργασία. Θα χαιρόμασταν ιδιαίτερα αν υπήρχαν παράλληλα κινήματα σε άλλες χώρες και προσδοκούμε ότι αυτό θα συμβεί τελικά.

Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο για το ακαδημαϊκό και πολιτισμικό μποϊκοτάζ;

Το προφανές παράδειγμα είναι η Νότιος Αφρική. Μια χώρα με ιστορικούς δεσμούς με τη Βρετανία που εξηγεί ενδεχομένως το λόγο που το κίνημα για το μποϊκοτάζ εναντίον των πανεπιστημίων της Νότιας Αφρικής ξεκίνησε εδώ. Αυτό έγινε το 1965 όταν περίπου 500 βρετανοί ακαδημαϊκοί δημοσίευσαν μια ανοικτή επιστολή ως απάντηση σε αίτημα του Αφρικανικού Εθνικού Συμβουλίου για ακαδημαϊκό και πολιτισμικό μποϊκοτάζ στη χώρα τους. Αυτό τελικά έγινε επίσημη σωματειακή πολιτική του AUT. Εκείνο το μποϊκοτάζ ήταν και ακαδημαϊκό και πολιτισμικό. Και τώρα το ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ του Ισραήλ επίσης πυροδοτεί ένα πολιτισμικό μποϊκοτάζ, με αιχμή του δόρατος τους κινηματογραφιστές.

Πόσο θα διαρκέσει το μποϊκοτάζ;

Το μποϊκοτάζ θα διαρκέσει έως ότου το Ισραήλ διαπραγματευτεί μια αποδεκτή λύση με τους Παλαιστινίους – που σημαίνει ότι θα κρατήσει μέχρι να πουν οι Παλαιστίνιοι ότι δεν είναι πια αναγκαίο.

*Ο Jonathan Rosenhead (67) είναι μέλος του BRICUP τα δύο τελευταία χρόνια. Είναι μέλος του προσωπικού του London School of Economics από το 1967 και Καθηγητής της Επιχειρησιακής Έρευνας από το 1987. Επίσημα έχει συνταξιοδοτηθεί, αλλά εξακολουθεί να διδάσκει και να κάνει έρευνες. Ήταν πολιτικά ενεργός, αλλά όχι στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Ήταν υποψήφιος του Εργατικού Κόμματος για το Κοινοβούλιο (ανεπιτυχώς) το 1966. Για 20 χρόνια δραστηριοποιήθηκε πολύ ενεργά στη Βρετανική Κοινωνία για Κοινωνική Ευθύνη στην Επιστήμη.