Εκπαίδευση ή δηλητηρίαση του εγκεφάλου;

Της Nurit Peled-Elhanan* Ομιλία που δόθηκε στο Connecticut College, New London, CT 27/09/06

Πηγή: http://www.qumsiyeh.org/nuritpeledelhanan/

Θα ήθελα να αφιερώσω αυτά τα λόγια σε όλα τα αγόρια και κορίτσια της Παλαιστίνης και σε εκείνα του Λιβάνου, και σε όλα τα αγόρια και κορίτσια του Ιράκ που σφαγιάστηκαν από δηλητηριασμένους στο μυαλό ισραηλινούς και αμερικανούς στρατιώτες και συνάντησαν πρόσφατα το δικό μου μικρό κοριτσάκι στο υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών, που εξαπλώνεται κάτω από τα πόδια μας αυτή τη στιγμή που σας μιλάω. Θα ήθελα να τους πω να μην ανησυχούν: «Θα σας δεχθούν εκεί παιδιά, και κανένας δεν θα σας πληγώσει απλά και μόνο επειδή περιπλανιόσασταν πηγαίνοντας προς το σχολείο ή επειδή φοράγατε μαντίλα στο κεφάλι ή επειδή ζούσατε σ’ ένα συγκεκριμένο μέρος. Αναπαυθείτε εν ειρήνη, όλοι είναι ισάξιοι στον νέο σας κόσμο. Αυτός είναι ο κόσμος όπου τα ισραηλινά παιδιά στέκονται δίπλα-δίπλα με τα παιδιά της Παλαιστίνης. Εκεί κείτονται θύματα και δολοφόνοι, των οποίων το αίμα εδώ και πολύ καιρό απορροφάται από τη γη των ιερών τόπων που ήταν πάντοτε αδιάφορη στο αίμα. Εκεί αναπαύονται, όλοι, θύματα απάτης.

Όλα εσείς τα νεκρά παιδιά πέσατε θύματα απάτης, επειδή ο θάνατός σας δεν πέτυχε τίποτα απολύτως και ο κόσμος εξακολουθεί να ζει ωσάν το αίμα σας να μην είχε ουδέποτε χυθεί. Επειδή οι ηγέτες του κόσμου εξακολουθούν να παίζουν τα δολοφονικά παιχνίδια τους, χρησιμοποιώντας εσάς σαν ζάρια και την οδύνη μας ως καύσιμο για τις πολεμικές τους μηχανές. Επειδή τα Παιδιά είναι αφηρημένες οντότητες για τους στρατηγούς και η οδύνη είναι πολιτικό εργαλείο. Ζώντας και στις δύο πλευρές, εκείνη των θυμάτων και εκείνη των δολοφόνων, συνεχώς αναρωτιέμαι, με ποιους τρόπους καλά ισραηλινά παιδιά μετατρέπονται σε δολοφονικά τέρατα, με ποιους τρόπους δηλητηριάζονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να σκοτώνουν και να βασανίζουν και να εξευτελίζουν άλλα παιδιά, τους γονείς και τους προγόνους, και θυσιάζουν τη δική τους ζωή για την τρέλα και τη μεγαλομανία των αρχηγών τους. Στον αποκαλούμενο φωτισμένο δυτικό κόσμο όλοι αισθάνονται πολύ καλά θεμελιωμένοι όταν κατηγορούν το Ισλάμ για επιθέσεις αυτοκτονίας και τρομοκρατία. Αλλά ποιος θα κατηγορούσε ποτέ τον Ιουδαϊσμό για δολοφονία; Κι επιπλέον, ορθόδοξα εβραία παιδιά που δεν έφυγαν ποτέ από το Μπρούκλιν γνωρίζουν ότι το να σκοτώνεις Άραβες είναι 'mitzva' (ιερή προσταγή) επειδή είναι 'vilde hayeths' (άγρια τέρατα). Και τα ισραηλινά παιδιά διαπράττουν τα εγκλήματα της σφαγής και των βασανιστηρίων. Ούτε ο Ιουδαϊσμός ούτε το Ισλάμ ούτε καμία άλλη θρησκεία δεν είναι αιτία δολοφονίας και τρομοκρατίας. Η ρατσιστική εκπαίδευση είναι. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι και το ανηλεές ισραηλινό καθεστώς κατοχής είναι. Οι γυναίκες και τα παιδιά που υποφέρουν περισσότερο από τη δυτική βία σήμερα είναι μουσουλμάνες γυναίκες αλλά ο ρατσισμός έχει τον τρόπο του και το φταίξιμο για τα βάσανά τους αποδίδεται στο γεγονός ότι είναι μουσουλμάνες.

Ο δυτικός κόσμος σήμερα έχει προσβληθεί από φόβο για το Ισλάμ και της μουσουλμανικής μήτρας. Η μεγάλη Γαλλία της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης φοβάται τα μικρά μαντιλοδεμένα κορίτσια, το Εβραϊκό Ισραήλ αποκαλεί σε δημόσιες ομιλίες και σε σχολικά εγχειρίδια τους Άραβες πολίτες του Ισραήλ δημογραφικό εφιάλτη και εχθρό από τα μέσα. Όσο για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζουν υπό κατοχή ορίζονται στα βιβλία της Ισραηλινής Ιστορίας ως «πρόβλημα προς επίλυση». Όχι πριν από πάρα πολύ καιρό, οι Εβραίοι ήταν πρόβλημα προς επίλυση. Αυτό παρά το γεγονός ότι οι λαοί που καταστρέφουν σήμερα τον κόσμο δεν είναι μουσουλμανικοί. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν τα πιο εξελιγμένα όπλα καταστροφής για να σκοτώνουν χιλιάδες αθώους πολίτες δεν είναι Μουσουλμάνοι. Είναι Χριστιανοί, και Εβραίοι. Εντούτοις, άνθρωποι που ανήκουν στις Ιουδαίο-Χριστιανικές θρησκείες, που υποστηρίζουν τα Αμερικανό-Βρετανικά και Ισραηλινά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας, και ιδιαίτερα εναντίον των Μουσουλμάνων σε ολόκληρο τον κόσμο, οι λαοί που στέλνουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν σ’ αυτούς τους σκληρούς άχρηστους πολέμους στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας που είναι κωδικά ονόματα για την απληστία και τη μεγαλομανία, τολμούν να αποκαλούν τον εαυτό τους φωτισμένο και τα φορτώνουν όλα σε κάποιο φανταστικό πόλεμο πολιτισμών. Τι προσφέρει αυτός ο φοβισμένος κόσμος ως λύση στον Παλαιστινιακό, τον Ιρακινό ή τον Αφγανικό λαό που παρενοχλούνται, κακοποιούνται, βασανίζονται και λιμοκτονούν από τα δυτικά εγκλήματα και την εκμετάλλευση; Η γενική προσφορά που τους κάνει αυτός ο φωτισμένος κόσμος είναι: Γίνετε σαν εμάς. Συγκροτήστε μια Δημοκρατία όπως τη δική μας, ασπασθείτε τις αρχές μας που σας περιφρονούν, που σας θεωρούν έναν κατώτερο πρωτόγονο πλήθος που πρέπει είτε να καλλιεργηθεί ή να εξοντωθεί. Αυτή, κυρίες και κύριοι είναι η νοοτροπία που επιτρέπει στους Αμερικανούς στρατιώτες να βιάζουν, να βασανίζουν και να σκοτώνουν μουσουλμάνους άντρες γυναίκες και παιδιά κατά χιλιάδες, που επιτρέπει στους ισραηλινούς στρατιώτες να διατάζουν παλαιστίνιες γυναίκες να γδυθούν μπροστά στα παιδιά τους για λόγους ασφαλείας, στους δεσμοφύλακες να τους κρατούν υπό άθλιες συνθήκες, χωρίς την αναγκαία υγιεινή, χωρίς καθαρό νερό ή καθαρά στρωσίδια και χωριστά από τα βρέφη που θηλάζουν και τα νήπια. Για να διακόψουν το δρόμο τους προς την εκπαίδευση, να κατάσχουν τη γη τους, να καταστρέψουν τα πηγάδια τους, να ξεριζώσουν τα δέντρα τους και να τους εμποδίσουν να δουλέψουν στα χωράφια. Αυτό είναι που επιτρέπει στους ισραηλινούς πιλότους να ρίχνουν εκατοντάδες βόμβες ενός τόνου την ημέρα στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου, τη Γάζα. Αυτό είναι που επιτρέπει στο Ισραήλ να εκδίδει ρατσιστικούς νόμους που διαχωρίζουν τις μητέρες από τους πατεράδες και τα παιδιά. Οι Παλαιστίνιες, Ιρακινές και Αφγανές γυναίκες είναι μητέρες όπως εγώ. Και όταν χάνουν ένα παιδί, ακόμη κι αν είναι ένα από 12, ο πόνος τους είναι ίδιος με το δικό μου. Αλλά επιπλέον με την απώλεια του παιδιού τους χάνουν επίσης τα σπίτια τους και τη ζωή τους και το μέλλον τους επειδή ο κόσμος δεν ακούει τα βάσανά τους και δεν τιμωρεί τους δολοφόνους τους. Η τιμή τους ως γυναικών και μητέρων συντρίβεται. Η ταυτότητά τους καταστρέφεται και η κραυγή τους δεν εισακούεται, η πίστη τους και τα έθιμά τους, οι τρόποι ζωής αιώνων υποτιμώνται και περιφρονούνται. Όχι μόνοι οι αμερικανοί στρατιώτες αλλά και οι ισραηλινοί στρατιώτες που εκτελούν στην πραγματικότητα σφαγές «Αράβων» -Παλαιστινίων και Λιβανέζων- μπορεί να μη δουν ποτέ το πρόσωπο ενός Άραβα έως ότου στρατολογηθούν, αλλά μαθαίνουν, για 12 συναπτά έτη, ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι πρωτόγονοι, γεννάνε παιδιά για να τα στέλνουν στους δρόμους και να πετάνε πέτρες στους ειρηνικούς μας στρατιώτες, είναι απαίδευτοι επειδή δεν λαμβάνουν τη δική μας εκπαίδευση, ύπουλοι και βρώμικοι επειδή έχουν διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με την ευγένεια, ντύνονται διαφορετικά και καλύπτουν το κεφάλι τους με διαφορετικά κομμάτια υφάσματος. Λοιπόν, από την εμπειρία μου υπάρχουν πολύ περισσότερες Κουφίγιες (παλαιστινιακές μαντίλες) στο στρατόπεδο των φιλειρηνιστών απ’ ότι κίππας (εβραϊκό σκουφάκι). Τα ισραηλινά παιδιά απαγορεύεται να γνωρίσουν τους κοντινότερους γείτονές τους, την ιστορία και τον πολιτισμό και τις αρετές τους. Τα ισραηλινά παιδιά εκπαιδεύονται να βλέπουν τους γείτονές τους ως ανεπιθύμητο στοιχείο. Αυτό δεν είναι εκπαίδευση, αυτό είναι δηλητηρίαση του μυαλού. Ο επιστήμονας Richard Dawkins ήταν ο πρώτος που μίλησε για τις μολύνσεις του εγκεφάλου. Τα παιδιά, επειδή το μυαλό τους είναι ανοιχτό προς σχεδόν οποιαδήποτε πρόταση, δεν είναι απρόσβλητα στις μολύνσεις όλων των ειδών της προπαγάνδας και της μόδας. Πείθονται εύκολα να τρυπήσουν τα πρόσωπά τους και να κάνουν τατουάζ στα νώτα τους, να γυρίσουν τα καπέλα τους το μπρος πίσω και να εκθέτουν τις κοιλίτσες τους, να πιστεύουν σε αγγέλους και νεράιδες. Είναι το ίδιο εύκολο να υιοθετήσουν πολιτικές απόψεις και να σφετεριστούν νοερούς χάρτες οι οποίοι αργότερα θα επηρεάσουν τις αποφάσεις τους πάνω στο ζήτημα των μελλοντικών συνόρων του κράτους και στην αναγκαιότητα του πολέμου. Όλα μας τα παιδιά μολύνονται από νεαρή ηλικία. Έτσι ώστε από τη στιγμή που θα είναι αρκετά μεγάλα ώστε να γίνουν αληθινοί στρατιώτες, έχουν ήδη μάθει να είναι καλοί στρατιώτες, πράγμα που σημαίνει ότι το μυαλό τους είναι τελείως μολυσμένο και είναι ανίκανοι να αναρωτηθούν για την «αλήθεια» που τους έχει ενσταλαχτεί. Αυτό είναι μέρος της εξήγησης που μπορεί να δώσει κανείς για τις τρομερές πράξεις που διαπράττονται σήμερα από καλά ισραηλινά αγόρια, που χαρακτηρίζονται ξανά και ξανά «άνθρωποι αρχών». Γι’ αυτό έφτασε η στιγμή να ρωτήσουμε, τι είδους αρχές είναι αυτές; Οι γραμμές που ακολουθούν είναι προσωπική εισαγωγή του Tal Sela, ενός από τους πανεπιστημιακούς φοιτητές μου, στην εργασία του που περιλάμβανε την ανάλυσης ενός βιβλίου Ιστορίας: Στις 5 Σεπτεμβρίου 1997 βρέθηκα στον Λίβανο, σε αποστολή διάσωσης. Όλοι μου οι φίλοι ήταν στη μάχη, 12 στρατιώτες είχαν σκοτωθεί. Τις επόμενες μέρες ήμουν χαρούμενος: «Είμαι ζωντανός, επέζησα» έλεγα στον εαυτό μου. Ωστόσο ένα χρόνο αργότερα έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Λυπημένος και δύσθυμος. Αποφάσισα να συμβουλευτώ ένα ψυχολόγο. Μετά από μερικές συνεδρίες μπόρεσα να μαζέψω και πάλι τις δυνάμεις μου, ψυχολογικά και ηθικά. Μπορούσα να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου. Τότε κατάλαβα ότι η νοητική κρίση που βίωνα ήταν στην πραγματικότητα ηθική κρίση, κρίση συνείδησης. Αυτό που αληθινά αισθανόμουν ήταν σύγχυση, ντροπή και οργή. … Πώς μπορούσα να είμαι τόσο καθοδηγούμενος και να αφεθώ να πέσω θύμα; Πώς μπορώ να εξηγήσω ότι ένας άνθρωπος της ειρήνης εκθέτει τον εαυτό του σε μια τόσο νοσηρή εμπειρία με δική του ελεύθερη θέληση; Σήμερα, όπως κάθε δύο βδομάδες, οδήγησα ακτιβιστές της ειρήνης σε στρατιωτικά τσεκ πόιντ του ισραηλινού στρατού στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη. Είδα έναν διοικητή να βάζει σφιχτές χειροπέδες σ’ έναν οδηγό ταξί επειδή δεν υπάκουσε τη διαταγή του στρατιώτη να παρκάρει εδώ κι όχι εκεί. «Του το είπαμε χιλιάδες φορές» είπε ο στρατιώτης. Ο άνθρωπος κείτονταν στο έδαφος στη χειρότερη ζέστη του καλοκαιριού, διψασμένος, για ώρες στη σειρά. Ο φίλος του ήταν πιο τυχερός: Έπρεπε να στέκεται όρθιος, σ’ ένα κελί, χωρίς χειροπέδες. Τι ωθεί αυτά τα νεαρά ισραηλινά αγόρια να παίζουν το ρόλο του ανώτατου δικαστή μέχρις ότου να χάσουν όλη τους την κρίση; Κατά τη γνώμη μου είναι η Ένδοξη Σιωνιστική Αφήγηση που λειτουργεί ως συλλογική συνείδηση για ολόκληρη την ισραηλινή κοινωνία, κατηγορηματικά και ανεπιφύλακτα. Αυτή η ένδοξη αφήγηση είναι το σύστημα αρχών που μας κάνει να ανήκουμε σ’ αυτή τη συγκεκριμένη συλλογικότητα.

Αυτό είναι το σύστημα που καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ ημών και των Παλαιστινίων. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς ότι νέοι άνθρωποι που εκπαιδεύτηκαν να αγαπούν τους γείτονές τους όπως τον εαυτό τους, σκοτώνουν τους γείτονές τους, καταστρέφουν τα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα, τις βιβλιοθήκες και τα νοσοκομεία τους, χωρίς άλλο προφανή λόγο πέραν του ότι είναι γείτονές τους; Η μοναδική εξήγηση είναι ότι το μυαλό τους μολύνεται από μολυσμένους γονείς, δασκάλους και ηγέτες, που τους πείθουν ότι οι άλλοι δεν είναι τόσο ανθρώπινοι όσο εμείς και γι’ αυτό η δολοφονία τους δεν είναι πραγματική δολοφονία. Έχει άλλες ονομασίες νομιμοποίησης όπως «εκκαθάριση», «εξαγνισμός», «τιμωρία», «επιχείρηση», «αποστολή», «εκστρατεία» και «πόλεμος». Αν και μιλάω για ισραηλινά αγόρια αυτό δεν είναι ένα ισραηλινό ζήτημα, επειδή, όπως γνωρίζετε, η επιδημία είναι παγκόσμια. Ο ανιψιός μου ο Doroni, 7 ετών, που ζει στις ΗΠΑ, ήρθε στο σπίτι την ημέρα του Halloween και είπε ότι ήθελε να γίνει στρατιώτης και μετά να πάει στο Ιράκ και να σώσει την Αμερική. Πόσα αγόρια στην Αμερική, αγνοώντας όπως εκείνος τον παραλογισμό αυτής της δήλωσης, πήγαν πράγματι στο Ιράκ και πέθαναν εκεί χωρίς να γνωρίζουν το λόγο, αλλά με τα λόγια «Σώστε την Αμερική» στο στόμα τους; Το ερώτημα είναι πως αυτές οι ψεύτικες αρχές εντυπώθηκαν στο μυαλό τους και πως μπορούν να διαγραφούν; Η ανθρώπινη ψυχή, λέει ο Dawkins, έχει δύο μεγάλες ασθένειες: την τάση να μεταφέρει τη βεντέτα μέσα στις γενιές και την τάση να βάζει ομαδικές ταμπέλες στους ανθρώπους αντί να τους βλέπει ως άτομα. Όλοι υποφέρουμε από τις ταμπέλες, αλλά μόνο εκείνοι από μας που πέθαναν εξαιτίας αυτών έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο τρόπος να τις πολεμήσουν είναι να τις αρνηθούν. Ο τρόπος να νικήσεις ένα ψεύτικο σύστημα αξιών είναι να το εκθέσεις. Οι ιοί του μυαλού αποδυναμώνονται μόνο μερικώς από νέους ανθρώπους όπως ο Tal και άλλους ισραηλινούς αρνητές στράτευσης όπως οι «Μαχητές για την Ειρήνη». Αλλά τα περισσότερα από τα μολυσμένα παιδιά μας δεν θα απαλλαχθούν απ’ αυτούς τους ιούς μέχρι να βρουν το τελευταίο τους καταφύγιο στο ολοένα αναπτυσσόμενο, υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών. Μόνο εκεί θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχει σημασία αν το κεφάλι τους ήταν ή δεν ήταν γυμνό σε μια συναγωγή, ή μια εκκλησία ή ένα τζαμί, αν είχαν κάνει περιτομή ή όχι, αν πρόφεραν απαγορευμένες λέξεις, έφαγαν χοιρινό ή αγελάδα ή αν ήπιαν ζεστή σοκολάτα μετά την πίτσα ακριβώς πριν ανατιναχτούν από κάποιον που δεν τα είχε κάνει όλα αυτά. Οι Ισραηλινές, Αμερικανίδες, Αγγλίδες, Ιταλίδες μητέρες ανατρέφουν τα παιδιά τους με όλα την αγάπη και τη φροντίδα ώστε να τα θυσιάσουν στο θεό του πολέμου, ωσάν η μήτρα τους να είναι εθνικό ή μάλλον διεθνές κτήμα. Και οι πατεράδες ωθούν τα παιδιά τους να καταταγούν σε στρατούς τα συμφέροντα των οποίων δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την άμυνα. Και όταν αυτά τα παιδιά πεθαίνουν για τα κέρδη κάποιου άλλου, οι γονείς τους τα θάβουν με αξιοπρέπεια και περηφάνια, όπως διδάχθηκαν, βάζουν τις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών πάνω από το τζάκι και αναστενάζουν: Ήταν τόσο όμορφος με τη στολή. Ήρθε ο καιρός να πούμε σ’ αυτούς τους γονείς ότι κανείς δεν είναι όμορφος με τη στολή της βαρβαρότητας. Ήρθε ο καιρός να τους πούμε ότι οι στολές και οι βαθμοί και τα μετάλλια έχουν γίνει αποκρουστικά. Ότι η αξιοπρέπεια και η περηφάνια τους έχουν παραπεταχτεί. Ήρθε ο καιρός να πούμε στο εβραϊκό λαό ότι ο μοναδικός τρόπος να αποθαρρύνουν τον αντισημιτισμό είναι καταδικάζοντας τη μοναδική κυβέρνηση στον κόσμο που στέλνει επίτηδες νεαρά Εβραιόπουλα, αγόρια και κορίτσια, σε σίγουρο θάνατο και κατατρέχει σε επίπεδο γενοκτονίας ένα ολόκληρο Σημιτικό έθνος, να τους εξηγήσουμε ότι είναι η εβραϊκή κυβέρνηση και οι ενέργειες τους στρατού της, όχι κάποιο αρχέγονο μίσος για την εβραϊκή φυλή, οι λόγοι που το νέο σήμα που βλέπουμε συχνά στις φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις είναι εκείνο που το Άστρο του Δαβίδ εξισώνεται με τη σβάστικα.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο για ανθρώπους που εκπαιδεύτηκαν στο Ισραήλ ή στις ΗΠΑ ή σε οποιαδήποτε άλλη «δυτική», «δημοκρατική» χώρα να παραδεχτούν ότι ανατραφήκαμε με ψεύτικες ρατσιστικές αξίες. Την ετεροφοβία. Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να ενισχύσει μια τέτοια αλλαγή είναι η συνεχής εικόνα των ακρωτηριασμένων παιδικών κορμιών των θυμάτων αυτών των αξιών.

Αύριο είναι το Γιομ Κιππούρ, η πιο ιερή γιορτή των Εβραίων. Αυτή τη μέρα οι άνθρωποι πρέπει να ζητάνε συγχώρεση. Όχι να συγχωρέσουν, αλλά να προσπαθήσουν και να συγχωρεθούν. Θα ήθελα να παραθέσω μια στροφή ενός ποιήματος που γράφτηκε από τον Hanoh Levin, έναν από τους μεγαλύτερους δραματουργούς του Ισραήλ το 1970:

Αγαπημένε πατέρα, όταν θα στέκεσαι στο μνήμα μου

Ηλικιωμένος και κουρασμένος και αφόρητα μόνος,

Και δεις πως με θάβουν στο χώμα-

Ζήτησέ μου να σε συγχωρέσω πατέρα.

Πρέπει όλοι να ζητήσουμε από τα παιδιά μας συγγνώμη που δεν ήμασταν πιο έτοιμοι, που δεν παλέψαμε αρκετά σκληρά για να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας για ένα καλύτερο κόσμο, που δεν αρνηθήκαμε τους κακούς ιούς νωρίτερα και τα αφήσαμε να πέσουν θύματα της τρομερής νοητικής μόλυνσης από την οποία όλοι πάσχουμε, να κοιτάξουμε τα αθώα, έκπληκτα, αφυπνισμένα προσωπάκια τους και να αναρωτηθούμε: γιατί αυλακώνει αίμα τα ανθισμένα μάγουλά τους;

*Η Δρ. Nurit Peled-Elhanan, είναι καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο εβραϊκό πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ με ειδίκευση στη γλώσσα στην ισραηλινή εκπαίδευση με έμφαση στην οπτική και γλωσσική αναπαράσταση των Παλαιστινίων και των μη δυτικών Εβραίων.

Το Σεπτέμβριο του 1997, η κόρη της Nurit, Samarder σκοτώθηκε από επίθεση αυτοκτονίας Παλαιστινίου. Η ίδια και η οικογένειά της είναι μέλη της παλαιστινιακής και ισραηλινής συλλογικότητας Τεθλιμμένες Οικογένειες για την Ειρήνη. Οι δύο μεγαλύτεροι γιοι της είναι ενεργοί στο ειρηνιστικό κίνημα των Refusenik (Αρνητές στράτευσης) και των Μαχητών για την Ειρήνη, ένα νέο κίνημα πρώην μαχητών Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Η Δρ. Peled-Elhanan, είναι αποδέκτης του Βραβείου Ζαχάροφ 2001 του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Ελευθερία της Σκέψης. Αυτή τη στιγμή περιοδεύει στις ΗΠΑ μαζί με μία Παλαιστίνια (Hanan Abu Ghosh) η οποία έχασε τον 17χρονο μεγαλύτερο αδελφό της από ισραηλινά πυρά.