ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ 9 & 10 Ιούνη 2007
Στις 6 Ιουνίου 1967, το Ισραήλ εξαπέλυσε μια ανοικτή επίθεση εναντίον όλων των γειτονικών αραβικών χωρών, καταλαμβάνοντας τμήματα των εδαφών τους, και ολοκληρώνοντας επίσης την κατοχή του στην Παλαιστίνη.
Τα ιστορικά δεδομένα μας λένε ότι η όλη προσπάθεια της Σιωνιστικής κατοχής έφτασε στο απόγειο της στις 14 Μαΐου του 1948, ανακηρύσσοντας το παράνομο και ρατσιστικό «Κράτος του Ισραήλ» πάνω σε κατεχόμενα αραβικά εδάφη, ύστερα από ένα κύμα σφαγών και διωγμών ανθρώπων των οποίων η μοίρα εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να είναι σπαρασσόμενη.
Η Nakba (Καταστροφή) του 1948 στην Παλαιστίνη, και η ακόλουθη ολοκλήρωση της κατοχής το 1967, ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορικής εξέλιξης του Σιωνιστικού κινήματος που ξεκίνησε πριν από 110 χρόνια, το 1897 με το Πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο στην Ελβετία, συνεχίστηκε το 1917 με τη «Διακήρυξη Μπαλφούρ» του βρετανού υπουργού Εξωτερικών Άρθουρ Τζέιμς Μπαλφούρ που υπόσχοντας στους Σιωνιστές ένα «Εβραϊκό εθνικό σπίτι» στην Παλαιστίνη, και ύστερα από τα συνεχή κύματα Σιωνιστών εποίκων που συνέρρεαν στην Παλαιστίνη υπό τη στενή επιτήρηση της Βρετανικής Αποικιακής αρχής, ο ΟΗΕ αποφάσισε μόνος του το 1947 να χωρίσει την Παλαιστίνη, παρέχοντας έτσι μια άδικη νομιμότητα σε μια ρατσιστική αποικιακή-εποικιστική οντότητα που θα γεννιόταν μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο.
Αυτές οι ημερομηνίες δεν παρατίθενται εδώ απλά για ρητορικούς λόγους, αλλά με σκοπό να επιβεβαιώσουν ότι το σχέδιο αποικισμού της Παλαιστίνης συνεχίζεται μέχρι σήμερα στην ίδια πολιτική βάση και με τις ίδιες μεθόδους εθνοκάθαρσης, αποκλεισμών, επιθέσεων, σφαγών και, το πιο σημαντικό απ’ όλα, πιέζοντας τους λαούς και τις κυβερνήσεις αν αποδεχτούν αυτές τις ενέργειες και τα παράνομα αποτελέσματά τους ως αδιαμφισβήτητα αποδεκτά «δεδομένα».
Η αντίσταση που γεννήθηκε από τη Nakba συνοδεύτηκε από ένα εθνικό σχέδιο απελευθέρωσης και τη θεσμοθέτηση πολιτικών οργανώσεων τόσο μέσα στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1948 όσο και σ’ εκείνα που κατακτήθηκαν το 1967. Αυτή η αντίσταση είναι δομικό στοιχείο της ιστορίας του Παλαιστινιακού λαού, η Μεγάλη Απεργία του 1935-1939, η συντριβή της Παλαιστινιακής Αντίστασης το Σεπτέμβριο του 1970 στην Ιορδανία, αργότερα στον Λίβανο, ή οι δύο Ιντιφάντες (1987-1992) και η Ιντιφάντα του Αλ Άκσα το Σεπτέμβριο του 2000.
Η Παλαιστινιακή αντίσταση δρα επίσης ενάντια στα σχέδια διάσπασης του σχεδίου εθνικής απελευθέρωσης όπως τη συμφωνία του Όσλο, την Πρωτοβουλία της Γενεύης ή τον Οδικό Χάρτη του Κουαρτέτου (ΟΗΕ, ΗΠΑ, Ρωσία και Ε.Ε.). Από τη δημιουργία του παράνομου Κράτους του Ισραήλ το 1948, έχουν υιοθετηθεί πάνω από 40 ειρηνευτικά σχέδια, χωρίς αποτελέσματα, επειδή δεν βασίζονταν στην εφαρμογή αυτών των θεμελιωδών ανθρωπιστικών αρχών: Δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη εν μέσω κατοχής και δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στο πλαίσιο μια ρατσιστικής αποικιακής-εποικιστικής οντότητας.
Η Ιντιφάντα του Σεπτέμβρη του 2000, όπως και οι εκλογές του Γενάρη του 2006 –με τη νίκη της Χαμάς- αποτελούν έκφραση της άρνησης της νομιμότητας του αποικιακού σχεδίου του Ισραήλ στην ιστορική Παλαιστίνη. Αποτελούν έκφραση του δικαιώματος του λαού που ζει υπό κατοχή στην αντίσταση, η οποία εξακολουθεί να είναι η κορωνίδα του αναδομούμενου εθνικού σχεδίου απελευθέρωσης.
Από τις εκλογές του Γενάρη του 2006, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επέβαλαν οικονομικό αποκλεισμό στους Παλαιστινίους με σκοπό να σπάσουν την αντίσταση για μια ακόμη φορά και το Ισραήλ να ενεργήσει στη βάση του μονομερούς πολιτικού σχεδίου των μελών του Εργατικού Κόμματος και του Λικούντ, με σκοπό να παρεμποδιστεί η δημιουργία της όποιας Παλαιστινιακής «κυριαρχίας», ακόμη κι αν αυτή η δήθεν «κυριαρχία» τίθονταν υπό τον δικό τους έλεγχο: είναι η βάση του Σιωνισμού που παραμένει η βάση της ισραηλινής πολιτικής.
Ο Σιωνισμός αντιμετωπίζει δύο μεγάλα προβλήματα:
Σήμερα, υπάρχουν περισσότεροι από 10 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι σε όλο τον κόσμο, οι μισοί από αυτούς ζουν υπό κατοχή στην ιστορική Παλαιστίνη και οι άλλοι μισοί ζουν στην εξορία στα σύνορα της ίδιας αυτής εδαφικής περιοχής. Αποστερημένοι από τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, αναπτύσσουν ενεργητική και παθητική αντίσταση ενάντια στο Κράτος του Ισραήλ, που ουδέποτε άλλαξε την επιθυμία του να συντρίψει κάθε είδος αντίστασης. Για το «Ισραήλ» όλα τα μέσα είναι θεμιτά: η άμεση απευθείας αντιπαράθεση ή η πρόκληση εσωτερικού πολέμου μεταξύ των Παλαιστινίων.
Ο Παλαιστινιακός λαός αρνείται τον «ιστορικό συμβιβασμό» και την παράδοση μέρους της πατρίδας του, απόδειξη αυτού αποτελεί το αίτημα του δικαιώματος της επιστροφής των προσφύγων στα αυθεντικά εδάφη που καταλήφθηκαν από το Ισραήλ: Γιάφα, Χάιφα, Άκκα, Τιβεριάδα. Η εγκατάλειψη αυτών των αιτημάτων θα σήμαινε την εγκατάλειψη της εθνικής ταυτότητας.
Το ερώτημα της νομιμότητας του Ισραήλ εξακολουθεί να βρίσκεται στην καρδιά της σύγκρουσης και οι Παλαιστίνιοι το απαντούν κάθε μέρα με την παθητική ή ενεργητική τους αντίσταση στα εδάφη που καταλήφθηκαν το 1948 ή το 1967.
Η εγκατάλειψη των Παλαιστινιακών αιτημάτων και της Ιστορίας τους από ορισμένους ανθρώπους μέσα στο κίνημα «αλληλεγγύης» στην πραγματικότητα προστατεύει τη συνέχεια του αποικιακού Κράτους του Ισραήλ, με τη δικαιολογία της ασφάλειας των Εβραίων που αντιμετωπίζουν τον λεγόμενο «αντισημιτισμό» και έχουν ανάγκη ένα «εθνικό σπίτι».
Η λύση των δύο Κρατών παίζει αυτό το ρόλο, αλλά αποτελεί απλά θέλγητρο και είναι μια μη βιώσιμη λύση λόγω του αποικιακού συστήματος που στέκεται εμπόδιο στα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού.
Θα υποστηρίξουμε τον Άραβο-Παλαιστινιακό αγώνα μέχρι την ολοκληρωτική απελευθέρωση της ιστορικής του γης, τη μοναδική λύση που εγγυάται την επιστροφή των προσφύγων. Υποστηρίζουμε όλες τις μορφές της Παλαιστινιακής αντίστασης χωρίς εξαιρέσεις στον αγώνα τους ενάντια στην κατοχή και ειδικά εκείνες χωρίς φωνή, εκείνες χωρίς ιεραρχίες, τους πρόσφυγες στους καταυλισμούς στην Παλαιστίνη και στην εξορία, τους χωρικούς που βλέπουν τη γη τους να αρπάζεται προς όφελος των ισραηλινών εποικισμών, τις μητέρες που θάβουν τα παιδιά τους με τα ίδια τους τα χέρια, τα παιδιά που δεν μπορούν να σπουδάσουν, τους φυλακισμένους, τους άντρες και τις γυναίκες που δεν μπορούν να δουλέψουν και που υποφέρουν από τα εκατοντάδες οδοφράγματα και την ατέλειωτη ανεργία, εκείνους τους χιλιάδες τραυματίες και ανάπηρους ανθρώπους.
Καλούμε επειγόντως για την ανάπτυξη πρωτοβουλιών Μποϊκοτάζ, Απόσυρσης Επενδύσεων και Κυρώσεων σε όλο τον κόσμο.
Γι’ αυτό το λόγο στις 9 & 10 Ιούνη του 2007 πρέπει να γίνει μια μαζική κινητοποίηση για να δείξει ότι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο:
1 –υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή αντίσταση και την ανάπτυξη της μαζικής λαϊκής αλληλεγγύης γύρω από τα αιτήματα: Απελευθέρωση ολόκληρης της Παλαιστίνης, το δικαίωμα της επιστροφής στα σπίτια τους όλων των Παλαιστινίων προσφύγων που εκδιώχθηκαν από το 1948, τον τερματισμό της κατοχής και την εξάλειψη του αποικιακού και ρατσιστικού συστήματος του Ισραήλ και την αυτοδιάθεση του Παλαιστινιακού λαού,
2 –θέλουν να δοθεί λόγος στους Παλαιστινίους που είναι ταγμένοι στην αντίσταση
3 –αποκηρύσσουν τη συνεργασία των κυβερνήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο με το αποικιακό Κράτος του Ισραήλ και τις πολιτικές, οικονομικές, στρατιωτικές, ακαδημαϊκές, επιστημονικές, πολιτισμικές κλπ εκδηλώσεις του
Υπογράφοντες : Διεθνές Κίνημα Αλληλεγγύης Γαλλίας (ISM France), Παλαιστινιακή Επιτροπή για το Δικαίωμα της Επιστροφής-παράρτημα Γαλλίας (Comité palestinien pour le droit au retour / Section France), Ένωση Παλαιστινίων στη Γαλλία (Association des Palestiniens en France)
