Συγκρούσεις στη μεθόριο Γάζας-Ισραήλ

Πηγή: Associated Press

Ο ισραηλινός στρατός σκότωσε τρεις ενόπλους της Χαμάς το Σάββατο στα σύνορα Γάζας – Ισραήλ. Ένας ακόμη ένοπλος τραυματίστηκε σοβαρά. Σύμφωνα με το στρατό η ομάδα ετοιμαζόταν να εγκαταστήσει βόμβα στο σημείο που δέχτηκε την επίθεση.

Την ίδια μέρα νεκρός στη μεθόριο βρέθηκε ο Shadi Abu Zaher και σύμφωνα με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης χτυπήθηκε θανάσιμα από πυρά του ισραηλινού πυροβολικού ενώ τοποθετούσε εκρηκτικά. Ο στρατός αρνήθηκε την ανάμειξή του στο συμβάν.

Οι Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης ανακοίνωσαν ότι εξαπέλυσαν τρεις ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ ως απάντηση στους θανάτους που προηγήθηκαν.

Το Σάββατο η Χαμάς έσπασε την εκεχειρία του Νοεμβρίου για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερις μέρες, ύστερα από τη δολοφονία 9 Παλαιστινίων από τον ισραηλινό στρατό. Ωστόσο δεν ξεκαθαρίστηκε αν η ένοπλη πτέρυγα της οργάνωσης ενεργούσε με ή χωρίς την υποστήριξη της πολιτικής ηγεσίας. Οι θιασώτες της σκληρής γραμμής φέρονται δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση συνεργασίας που σχημάτισε η Χαμάς το Μάρτιο μαζί με τη Φατάχ. Αν και η στρατιωτική πτέρυγα ανακοίνωσε ότι θεωρεί την εκεχειρία λήξασα, λόγω των ισραηλινών παραβιάσεων, οι πολιτικοί ηγέτες δήλωσαν ότι το μέλλον της εξαρτάται από τις ενέργειες του Ισραήλ. Πάντως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Χαμάς Ayman Taha, δήλωσε το Σάββατο ότι η οργάνωση έχει το δικαίωμα να στοχοποιεί το Ισραήλ «το πρόβλημα δεν είναι η αντίσταση, είναι η Κατοχή».

Οικοδομώντας την Οικονομική Ανεξαρτησία

Από τη σειρά Τζενίν (μελάνι σε χαρτί), του Παλαιστίνιου καλλιτέχνη Abdel Rahmen Al Muzayen. Στα σχέδιά του για την καταστροφή της πόλης Τζενίν εμφανίζεται μια γυναικεία φιγούρα (η Ανάτ, αρχαία θεά των Χανανιτών) που συμβολίζει την ψυχή και τη δύναμη της Παλαιστίνης

του Sam Bahour

Η ακόλουθη ομιλία παρουσιάστηκε στη Δεύτερη Ετήσια Σύνοδο για τη Μη Βίαιη Λαϊκή Αντίσταση στο Bil'in και καταγράφηκε στο http://www.palsolidarity.org Πρώτα απ’ όλα επιτρέψτε μου να χαιρετίσω τους ανθρώπους του Bil'in. Ο αταλάντευτος αγώνας σας έχει καταγραφεί στα ιστορικά χρονικά μαζί με κάθε μέτρο Τείχους που χτίζεται και κάθε ελαιόδεντρο που ξεριζώνεται απ’ αυτή την ελεεινή κατοχή.

Μου ζητήθηκε να μιλήσω σύντομα για την Οικοδόμηση της Οικονομικής Ανεξαρτησίας. Ένα σύνθετο ζήτημα, αλλά θα ξεκινήσω θέτοντας ένα ερώτημα.

Πως εντάσσουμε μια μελλοντική παλαιστινιακή οικονομία σ’ έναν αμερικανοκρατούμενο παγκοσμιοποιημένο κόσμο σήμερα, ενώ εξακολουθεί να είναι υπό ξένη στρατιωτική κατοχή – μια κατοχή που λειτουργεί κάτω από τα ορθάνοιχτα μάτια της διεθνούς κοινότητας; Ναι, μιλάω για εκείνα τα τρίτα μέρη που είναι συνυπογράφοντες της 4^ης Συνθήκης της Γενεύης, που, τον τελευταίο χρόνο και η πλειονότητα μέχρι και σήμερα, επέλεξαν να επιβάλουν οικονομικό και πολιτικό μποϊκοτάζ και κυρώσεις εναντίον του κατεχόμενου λαού, ωθώντας το έθνος μας στη φτώχεια, το έγκλημα και την ανομία. Πώς τα κάνουμε όλα αυτά ενώ η ίδια η ηγεσία μας πίνει τσάι δυο φορές το μήνα με τον ίδιο τον κατακτητή που αφαιρεί, με καθημερινές ενέργειες, την επιλογή μιας ουσιαστικής παλαιστινιακής ανεξαρτησίας;

Για 40 χρόνια το Ισραήλ συνέδεε την οικονομία των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών με τη δική του. Με υπολογισμένο σχεδιασμό ένας οικονομικός ομφάλιος λώρος υφάνθηκε σε κάθε τομέα μας. Για να μη μακρηγορήσω, αξίζει να σημειωθεί ότι οι Ειρηνευτικές Συμφωνίες του Όσλο άφησαν εντελώς άθικτο αυτό τον ομφάλιο λώρο, ενώ την ίδια στιγμή εναπόθεσαν στους ώμους της παλαιστινιακής πλευράς το κολοσσιαίο βάρος να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της οικονομικής ανάπτυξης χωρίς να διαθέτει καθολική πρόσβαση στην «εργαλειοθήκη» των οικονομικών πηγών.

Οι κρατικοί δωρητές εισήλθαν στην εικόνα. Αντί να αρθούν στο ύψος των υποχρεώσεών τους που απορρέουν από την 4^η Συνθήκη της Γενεύης να διασφαλίσουν ότι ο κατεχόμενος λαός δεν θα ζημιωθεί, ο «προστατευόμενος λαός» όπως είμαστε καταχωρημένοι στο διεθνές δίκαιο, αυτά τα τρίτα μέρη άρχισαν να μας ταΐζουν ψάρια αντί να μας βοηθήσουν να μάθουμε να ψαρεύουμε μόνοι μας. Με λίγα λόγια οι δωρητές έγιναν συνεργοί στην οικονομική καταπίεση και στη διατήρηση του στάτους κβο που μας σιγοψήνει στο θάνατο όπως είμαστε και αγωνιζόμαστε σήμερα εδώ.

Οι δωρητές δεν είναι οι μοναδικοί παράγοντες σ’ αυτή την εξίσωση. Η βιώσιμη ανάπτυξη δεν μπορεί να βασιστεί στις προτεραιότητες και τις πολιτικές διαθέσεις των ξένων δωρητών. Οι παλαιστινιακές επιχειρήσεις και οι παλαιστίνιοι καταναλωτές είναι, ή μάλλον θα έπρεπε να είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζουμε την οικονομία μας. Θα ήταν άδικο να πούμε ότι η παλαιστινιακή επιχειρηματική κοινότητα έχει αποτύχει, δεν έχει.

Πολλές επιχειρήσεις έχουν παραμείνει ακλόνητες εν μέσω αφάνταστων δυσκολιών. Πολλοί άλλοι υπήρξαν ανέλπιστα επιτυχημένοι. Ωστόσο τα κριτήρια της επιτυχίας πολλών απ’ αυτούς που ταρακούνησαν την επιχειρηματική μας κοινότητα χρειάζονται επεξεργασία. Είναι επιτυχία να βγάζει μια μεμονωμένη φίρμα ετήσιο κέρδος 100 εκατομμύρια δολάρια από τον κατεχόμενο λαό για μια βασική υπηρεσία; Είναι επιτυχία η κατασκευή βιομηχανικών ζωνών ανάμεσα σ’ αυτό το Τείχος του Απαρτχάιντ και την Πράσινη Γραμμή; Είναι επιτυχία η μονοπώληση των διαφόρων τομέων και η παρεμπόδιση νέων επενδύσεων και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας; Όπως ανέφερα χιλιάδες επιχειρήσεις κάνουν καταπληκτικά πράγματα για να κρατήσουν τις πόρτες τους ανοιχτές, αλλά οι λίγοι που ταρακουνούν δεν έχουν καμία πρόθεση να ταρακουνήσουν την κατοχή μέχρι να βγει απ’ τη ζωή μας και είναι αυτά τα στοιχεία της δικής μας κοινωνίας που πρέπει να λογοδοτήσουν.

Η υποχρέωση λογοδοσίας δεν μπορεί να προέλθει από μια πεθαμένη Αρχή, απασχολημένη με κομματικές πολιτικές, παρά την αγάπη μας για εκείνους που προσπαθούν να τη μετατρέψουν σε λειτουργικό σώμα. Ο παλαιστίνιος πολίτης, ο παλαιστίνιος καταναλωτής και οι αλληλέγγυοι με τους Παλαιστινίους πρέπει να φέρουν το βάρος.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούμε να συνυπάρξουμε ειρηνικά με τα προϊόντα των ισραηλινών εποικισμών στα ράφια μας.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορούμε να επιτρέπουμε σε ισραηλινές φίρμες να πετάνε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους στην αγορά μας χωρίς καμία απολύτως επίπτωση. Δεν μπορώ να καταλάβω πως τα τρίτα κράτη αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους υπό την 4^η Συνθήκη της Γενεύης όταν βλέπουν τα οικονομικά μπλόκα, τα τσεκ πόιντ και τα Τείχη που έχει κατασκευάσει το Ισραήλ.

Η γη μας γίνεται αντικείμενο αρπαγής ώρα με την ώρα. Μέσω αυτού που ο καλός μας φίλος Τζεφ Χάλπερ αποκάλεσε «πλέγμα ελέγχου» το Ισραήλ φροντίζει να μην επαρκεί η γη για την καθημερινή ζωή, πόσο μάλλον για την οικονομική ανεξαρτησία. Το χέρι της κατοχής ελέγχει τα εδάφη που μπορούμε να καλλιεργήσουμε και τη μοίρα των δέντρων που φυτεύουμε.

Αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε το νερό μας από την ισραηλινή εταιρεία ύδατος, να πληρώνουμε περισσότερα απ’ ότι οι Ισραηλινοί που αγοράζουν από την ίδια πηγή αλλά να χρησιμοποιούμε λιγότερο. Το χέρι της κατοχής ελέγχει τους υδάτινους πόρους μας.

Όλη η ηλεκτρική ενέργεια της Δυτικής Όχθης αγοράζεται από την Ισραηλινή Ηλεκτρική Εταιρεία και ξαναπωλείται σε μας. Το χέρι της κατοχής ελέγχει τους διακόπτες των φώτων μας.

Κάθε τηλεφωνική κλήση που κάνετε στο εξωτερικό περνάει αναγκαστικά από μια ισραηλινή τηλεφωνία. Το χέρι της κατοχής ελέγχει τις συνδιαλέξεις μας.

Κάθε εργάτης που θέλει να δουλέψει στο Ισραήλ, ή στα εδάφη δυτικά του τείχους τέλος πάντων, πρέπει να εκδώσει ισραηλινή άδεια. Το χέρι της κατοχής ελέγχει τον ιδρώτα των εργατών μας.

Για πρώτη φορά στην ιστορία μας πάνω από το 1/3 των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ επιθυμεί να μεταναστεύσει οικιοθελώς. Πάνω από το 1/3! Θα πρέπει να αναφέρω ότι το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο είναι σαφές αναφορικά με τα εγκλήματα πολέμου. Τα αιματηρά γεγονότα του 1948 και του 1967 και του 2002 ήταν όλα αδιαμφισβήτητα εγκλήματα πολέμου – μια στρατιωτική κατοχή, μεθυσμένη από εξουσία – ακόμα μεθυσμένη από εξουσία – ταγμένη να καταστρέψει τον ιστό της παλαιστινιακής κοινωνίας με αποτελέσματα γνωστά σε όλους σας. Αλλά είναι αντίστοιχο έγκλημα πολέμου σύμφωνα με τους νόμους της κατοχής η «κατοχική δύναμη», αυτό είναι το Ισραήλ αν έχουμε ξεχάσει, να δημιουργεί τις συνθήκες για τον κατεχόμενο λαό ώστε να αφεθεί εθελούσια χωρίς επιλογή πέραν του να εγκαταλείψει το σπίτι του προς αναζήτηση ασφάλειας και ζωής. Προσθέτω εδώ και τη νέα ισραηλινή πολιτική της ολοκληρωτικής απαγόρευσης εισόδου σε εκείνους από μας που εμποδίζονται από το Ισραήλ να διακριβώσουν κατοικία. Αυτή η πολιτική άρνησης εισόδου χωρίζει οικογένειες και συμβάλει στην επιτάχυνση της αποδημίας μας. Αυτό συνηθίζω να το αποκαλώ αποστειρωμένη εθνοκάθαρση, που πλήττει μία οικογένεια τη φορά, μακριά από μέσα ενημέρωσης και αναίμακτη.

Αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Μια πραγματικότητα που πολλοί προσπαθούν να παραβλέψουν ή να κρύψουν ενώ υποκρίνονται ότι οικοδομούν ή ότι συμβάλουν για ένα βιώσιμο κράτος. Αυτή η πραγματικότητα είναι ασύμβατη με τη βιωσιμότητα. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιδέχεται την οικοδόμηση οικονομικής ανεξαρτησίας.

Άρα, τι κάνουμε; Βάζουμε λουκέτο; Κρυβόμαστε κάτω από ένα βράχο ελπίζοντας για το καλύτερο; Δεχόμαστε και συναινούμε στην ξένη στρατιωτική κατοχή που πατάει με τη μπότα της το σβέρκο μας τα τελευταία 40 χρόνια και που μας έχει χωρίσει από το λαό μας για 60 χρόνια; ΟΧΙ. ΟΧΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ. Μπορεί να μην ξέρουμε ακόμα πως να νικήσουμε και να σταματήσουμε αυτό τον εφιάλτη, αλλά μπορώ να σας βεβαιώσω ότι σίγουρα ξέρουμε πώς να μην χάσουμε.

Καθώς εμείς, ως κοινωνία, κάνουμε τις δομικές προσαρμογές μας στην εσωτερική μας πολιτική, μια νέα ηγεσία αναπόδραστα θα αναδυθεί.

Καθώς μαθαίνουμε και τελειοποιούμε τα εργαλεία των καταπιεστών μας, η δίκαιη υπόθεσή μας θα αρθρώνεται online, offline, γύρω από το τείχος και πάνω από το τείχος.

Καθώς επικεντρώνουμε σ’ αυτό που έχει νόημα στη ζωή: άνθρωποι, οικογένεια, κοινωνία και τα αναφαίρετα δικαιώματά μας, θα επικεντρώσουμε και στην ικανότητά μας να δημιουργήσουμε Παγκόσμιες Αναπτυξιακές Συνεργασίες (σμ Global Development Partnerships, λογοπαίγνιο με το GDP δηλαδή το ΑΕΠ), το δικό μας είδος ΑΕΠ, αντί να κυνηγάμε το παραδοσιακό μέτρο της Παγκόσμιας Τράπεζας για το ΑΕΠ. Το δικό μας ΑΕΠ περιλαμβάνει όλες τις εργατοώρες που αφιερώνουν οι μητέρες για να διατηρούν την πνευματική υγεία των παιδιών τους και την οικογενειακή ζωή. Το δικό μας ΑΕΠ περιλαμβάνει τις προσπάθειες που καταβάλλουν όλοι οι πολιτικοί μας κρατούμενοι για να παραμείνουν ακλόνητοι μέσα στις ισραηλινές φυλακές. Το δικό μας ΑΕΠ είναι Παγκόσμια σε εμβέλεια, Αναπτυξιακό στην ουσία του και σε Συνεργασία με τους ανθρώπους που αγαπούν την ειρήνη και τη δικαιοσύνη όπου κι αν βρίσκονται.

Λυπάμαι αν σας απογοήτευσα επειδή δε μίλησα για τα πολλά οικονομικά κατορθώματα της τελευταίας δεκαετίας, σε πολλά από τα οποία είχα την τιμή να συμβάλλω. Δεν είναι που δεν είμαι περήφανος που, υπό αντιξοότητες που θα είχαν γονατίσει τις περισσότερες κοινότητες, χτίσαμε παραγωγικές εταιρείες, μια χρηματαγορά, μια τραπεζική βιομηχανία, μια βιομηχανία Πληροφορικής και Επικοινωνιών, μια βιομηχανία λαδιού, μια βιομηχανία επίπλου και μια φαρμακευτική βιομηχανία, μεταξύ άλλων.

Αυτά είναι όλα σημαντικά αλλά είναι όλα βιτρίνες ενός στάτους κβο που μας οδηγεί σ’ ένα επίπεδο απελπισίας πρωτόγνωρο στον αγώνα μας. Σ’ ένα φυσιολογικό περιβάλλον, ως παράγοντας του ιδιωτικού τομέα, θα έστεργα την επιστροφή των επενδύσεων. Στην Παλαιστίνη προκαλώ τους συναδέλφους μου να μεταφράσουν αυτή την επιστροφή σε: Επιστροφή στο διεθνές δίκαιο. Επιστροφή στα αναγνωρισμένα σύνορα. Επιστροφή των πολιτικών κρατουμένων μας στις οικογένειές τους. Επιστροφή των προσφύγων μας και Επιστροφή στην οικοδόμηση της κοινωνίας.

Αυτές οι επιστροφές είναι οι μόνες επιστροφές που θα μας βάλουν στην οδό της οικονομικής ανεξαρτησίας. Τελειώνοντας θέλω να αναφέρω μία ρήση που μου είπε ένας Ισραηλινός φίλος μου στην Ιερουσαλήμ. Ένας από τους Εβραίους σοφούς, κάποιος διάσημος στον Ιουδαϊσμό, από τον 17^ο αιώνα, ο ραβίνος Nachman από τη Bratzlav είπε κάποτε «Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακέραιο από μια ραγισμένη καρδιά».

Ο φίλος μου είπε ότι αυτό δεν είναι εύκολο να το δεις από μέσα. Συμφωνώ. Ο Sam Bahour είναι Παλαιστίνιο-Αμερικανός σύμβουλος επιχειρήσεων και ακτιβιστής με έδρα τη Ramallah/Al-Bireh το mail του είναι sbahour@palnet.com

Λύση του ενός κράτους όχι άκαρπες και επικίνδυνες ψευδαισθήσεις

Του Ίλαν Πάπε Τρίτη 24/4/2007

Πηγή: Hagada Hasmalit http://www.hagada.org.il/eng

Ο Γιούρι Αβνερι στο άρθρο του «Κρεβάτι των Σοδόμων» (22/4/2007) κατηγορεί τους υποστηρικτές της λύσης του Ενός Κράτους ότι επιβάλλουν διά της βίας τετελεσμένα. Φαίνεται να θεωρεί αυτούς τους ανθρώπους στην καλύτερη περίπτωση αιθεροβάμονες που δεν κατανοούν την πολιτική πραγματικότητα γύρω τους και έχουν κολλήσει σε μια μόνιμη κατάσταση ευχολογίου. Είμαστε όλοι βετεράνοι σύντροφοι στην Ισραηλινή Αριστερά και γι’ αυτό είναι πολύ πιθανό τις στιγμές της απελπισίας μας να πέφτουμε στην παγίδα των ψευδαισθήσεων, ακόμη και των φαντασιώσεων αγνοώντας τη δυσάρεστη πραγματικότητα γύρω μας.

Και γι’ αυτό η μεταφορά Κρεβάτι των Σοδόμων μπορεί ακόμη και να ταιριάζει για να εξαπολυθεί μια επίθεση ενάντια σ’ εκείνους που εμπνέονται από το Νοτιοαφρικανικό μοντέλο για μια λύση στην Παλαιστίνη. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση πρόκειται για ένα μικρό ράντζο στα Σόδομα σε σύγκριση με το υπέρδιπλο κρεβάτι πάνω στο οποίο το Gush Shalom και άλλα συναφή μέλη της Σιωνιστικής Αριστεράς επιμένουν να στριμώχνουν τη λύση τους για δύο κράτη. Το Νοτιοαφρικανικό μοντέλο είναι νεόκοπο – στην πραγματικότητα ούτε ένας χρόνος δεν έχει περάσει από τότε που άρχισε να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη- η φόρμουλα των δύο κρατών είναι εξήντα χρονών παλαιά: μια άκαρπη και επικίνδυνη ψευδαίσθηση που κατέστησε το Ισραήλ ικανό να συνεχίζει την κατοχή χωρίς να αντιμετωπίζει καμία σοβαρή κριτική από τη διεθνή κοινότητα.

Το Νοτιοαφρικανικό μοντέλο είναι μια καλή υπόθεση εργασίας για μια συγκριτική μελέτη – όχι σαν αντικείμενο καθαγιασμένης μίμησης. Ορισμένα κεφάλαια στην ιστορία της αποικιοκρατίας της Νότιας Αφρικής και της Σιωνιοκρατίας της Παλαιστίνης είναι πράγματι εξαιρετικά ταυτόσημα. Η εξουσιαστική μεθοδολογία των λευκών εποίκων στη Νότια Αφρική μοιάζει πάρα πολύ μ’ εκείνη που εφαρμόστηκε από το Σιωνιστικό κίνημα και το ύστερο Ισραήλ ενάντια στον αυτόχθονα πληθυσμό της Παλαιστίνης από το τέλος του 19^ου αιώνα. Από το 1948, η επίσημη ισραηλινή πολιτική εναντίον μερικών από τους Παλαιστινίους είναι πιο επιεικής από εκείνη του καθεστώτος απαρτχάιντ, εναντίον άλλων Παλαιστινίων είναι πολύ χειρότερη.

Αλλά πάνω απ’ όλα το Νοτιοαφρικανικό μοντέλο εμπνέει εκείνους που ανησυχούν για τον Παλαιστινιακό αγώνα προς δύο σημαντικές κατευθύνσεις: προσφέρει ένα νέο προσανατολισμό για μια μελλοντική λύση αντί της φόρμουλας των δύο κρατών που απέτυχε – εισάγοντας το ένα δημοκρατικό κράτος – και ενδυναμώνει νέες σκέψεις σχετικά με τον τρόπο που η Ισραηλινή κατοχή μπορεί να ηττηθεί – μέσα από Κυρώσεις, Μποϊκοτάζ και Απόσυρση επενδύσεων (η εκδοχή BDS).

Τα γεγονότα είναι πεντακάθαρα: η λύση των δύο κρατών έχει θλιβερά αποτύχει και δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο προσμένοντας μάταια έναν ακόμη απατηλό γύρο διπλωματικών προσπαθειών που δεν θα οδηγήσουν πουθενά. Όπως παραδέχεται ο Αβνερι, το ισραηλινό ειρηνευτικό στρατόπεδο απέτυχε, ως τώρα, να πείσει την Ισραηλινή Σιωνιστική κοινωνία να δοκιμάσει ένα διαφορετικό δρόμο ειρήνευσης. Μια νηφάλια και κριτική αποτίμηση του μεγέθους και της δύναμης αυτού του στρατοπέδου οδηγεί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι δεν έχει καμία τύχη απέναντι στις κυρίαρχες τάσεις της Ισραηλινής Εβραϊκής κοινωνίας. Είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει καν να διατηρήσει τις μικρές του δυνάμεις και υπάρχει μεγάλη ανησυχία ότι θα εξαφανιστεί σύσσωμο.

Ο Αβνερι αγνοεί αυτά τα γεγονότα και ισχυρίζεται ότι η Λύση του Ενός Κράτους είναι μια επικίνδυνη πανάκεια που προσφέρεται στον σε κρίσιμη κατάσταση εβρισκόμενο ασθενή. Εντάξει, τότε ας τη συνταγογραφήσουμε σταδιακά, αλλά για όνομα του θεού ας κόψουμε από τον ασθενή τα πολύ επικίνδυνα φάρμακα που του χορηγούσαμε εξαναγκαστικά τα τελευταία εξήντα χρόνια και που κοντεύουν να τον σκοτώσουν.

Για χάρη της ειρήνης, είναι σημαντικό να διευρύνουμε την έρευνά μας για το Νοτιοαφρικανικό μοντέλο και άλλες ιστορικές περιπτώσεις. Λόγω της αποτυχίας μας θα έπρεπε να μελετάμε προσεκτικά κάθε νικηφόρο αγώνα ενάντια στην καταπίεση…. Ακόμη κι όταν επιβλήθηκαν κυρώσεις στη Νότια Αφρική, το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο (ΕΑΚ) συνέχισε τον αγώνα του και οι λευκοί Νοτιοαφρικανοί δεν σταμάτησαν την προσπάθειά τους να πείσουν τους συμπατριώτες τους να εγκαταλείψουν το καθεστώς Απαρτχάιντ. Αλλά δεν ήταν μόνο μία φωνή που απηχεί το άρθρο του Αβνερι που ισχυρίζεται ότι η στρατηγική της πίεσης από το εξωτερικό είναι λάθος επειδή αποδυναμώνει το ενδεχόμενο της αλλαγής από τα μέσα. Ειδικά όταν η αποτυχία του εσωτερικού αγώνα είναι τόσο κατάφωρη και ολοφάνερη. Ακόμη κι όταν η κυβέρνηση του Ντε Κλερκ διαπραγματεύτηκε με το ΕΑΚ το καθεστώς των κυρώσεων εξακολούθησε.

Είναι επίσης εξαιρετικά δύσκολο να γίνει κατανοητό γιατί ο Αβνερι υποτιμά τη σημασία της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Χωρίς την υποστήριξη που αυτή η παγκόσμια κοινή γνώμη έδωσε στο Σιωνιστικό κίνημα, η Νάκμπα δεν θα είχε συμβεί. Αν η διεθνής κοινότητα είχε απορρίψει την ιδέα του διαμελισμού, ένα ενιαίο κράτος θα είχε αντικαταστήσει την Κατά το νόμο Παλαιστίνη, όπως πράγματι εύχονταν πολλά μέλη του ΟΗΕ. Ωστόσο αυτά τα μέλη υπέκυψαν στην εκβιαστική πίεση των ΗΠΑ και του Σιωνιστικού λόμπι και αναίρεσαν την προηγούμενη υποστήριξή τους για μια τέτοια λύση. Και σήμερα που η διεθνής κοινότητα αλλάζει για μια ακόμη φορά τη θέση της και αναθεωρεί τη στάση της απέναντι στο Ισραήλ, τα ενδεχόμενα τερματισμού της κατοχής θα αυξηθούν εξαιρετικά και αυτό μπορεί επίσης να βοηθήσει να αποφευχθεί μια κολοσσιαία αιματοχυσία που θα καταπόντιζε όχι μόνο τους Παλαιστινίους αλλά και τους ίδιους τους Εβραίους.

Η έκκληση για τη Λύση Ενός Κράτους και η απαίτηση για κυρώσεις, μποϊκοτάζ και απόσυρση επενδύσεων πρέπει να αναγνωρίζεται ως μια αντίδραση ενάντια στην αποτυχία της προηγούμενης στρατηγικής. Μιας στρατηγικής που διατηρήθηκε από τις πολιτικές τάξεις αλλά ουδέποτε αγκαλιάστηκε πραγματικά από τον ίδιο το λαό. Και όποιος απορρίπτει τη νέα σκέψη αβασάνιστα και με τόσο κατηγορηματικό τρόπο, μπορεί να ενοχλείται λιγότερο από το τι πάει στραβά μ’ αυτή τη νέα εκδοχή και να είναι πολύ πιο μπερδεμένος με τη δική του θέση στην ιστορία. Είναι πράγματι δύσκολο να γίνει παραδεκτή τόσο η προσωπική όσο και η συλλογική αποτυχία, αλλά προς χάρη της ειρήνης είναι μερικές φορές αναγκαίο να μπαίνει στην άκρη το εγώ. Αναγκάζομαι να σκέφτομαι μ’ αυτό τον τρόπο όταν διαβάζω την ψευδή αφήγηση που μαγείρεψε ο Αβνερι για τις μέχρι τώρα «επιτυχίες» του ισραηλινού ειρηνευτικού κινήματος. Αναγγέλλει ότι η «αναγνώριση της ύπαρξης του Παλαιστινιακού λαού έγινε καθολική και το ίδιο και η ετοιμότητα των περισσότερων Ισραηλινών να δεχτούν την ιδέα ενός Παλαιστινιακού κράτους με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και των δύο κρατών». Αυτή είναι μια ξεκάθαρη περίπτωση ακρωτηριασμού και του ποδιού και του χεριού του ασθενή για να χωρέσει στο Κρεβάτι των Σοδόμων. Και ακόμη πιο τραβηγμένη είναι η διακήρυξη ότι «Αναγκάσαμε την κυβέρνησή μας να αναγνωρίσει την ΟΑΠ και θα την αναγκάσουμε να αναγνωρίσει τη Χαμάς» - τώρα αφαιρέθηκαν και τα υπόλοιπα άκρα του ασθενή (συγγνώμη για τη μακάβρια μεταφορά αλλά με αναγκάζει η επιλογή του Αβνερι). Αυτές οι βεβαιότητες έχουν πολύ λίγα κοινά με τη θέση της εβραϊκής κοινής γνώμης στο Ισραήλ απέναντι στην ειρήνη από το 1948 μέχρι σήμερα. Αλλά τα γεγονότα μπορεί καμιά φορά να μπερδεύουν το ζήτημα.

Αλλά προκειμένου να πνίξει τον όποιο διάλογο για την εκδοχή της Λύσης του Ενός Κράτους και του BDS, ο Αβνερι βγάζει από το μαγικό του καπέλο το νικηφόρο τραπουλόχαρτο: «αλλά κάτω από την επιφάνεια, στα βάθη της εθνικής συνείδησης, επιτυγχάνουμε». Ας προμηθεύσουμε τους Παλαιστινίους με ανιχνευτές μετάλλων και εξοπλισμό ακτινών Χ – μπορεί να μην ανακαλύψουν μόνο το τούνελ αλλά και το φως στο τέρμα του. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που βρίσκεται στα βαθύτερα στρώματα της ισραηλινής εθνικής συνείδησης είναι πολύ χειρότερο απ’ αυτό που εμφανίζεται στην επιφάνεια. Και ας ελπίσουμε ότι θα παραμείνει στον πάτο για πάντα και δεν θα αναδυθεί στην επιφάνεια. Πρόκειται για αποθέσεις σκοτεινού και πρωτόγονου ρατσισμού που αν επιτραπεί να έρθουν στην επιφάνεια θα μας πνίξουν όλους στα θάλασσα της έχθρας και της μισαλλοδοξίας.

Ο Αβνερι έχει δίκιο όταν διατείνεται ότι «δεν υπάρχει αμφιβολία πως το 99,99% των Ισραηλινών Εβραίων θέλουν το Κράτος του Ισραήλ να υφίσταται ως κράτος με ισχυρή Εβραϊκή πλειοψηφία, όποια κι αν είναι τα σύνορά του». Μια επιτυχημένη καμπάνια μποϊκοτάζ δεν θ’ αλλάξει αυτή τη θέση μέσα σε μια μέρα, αλλά θα στείλει ένα καθαρό μήνυμα σ’ αυτή την κοινή γνώμη ότι τέτοιες θέσεις είναι ρατσιστικές και μη αποδεκτές τον 21^ο αιώνα. Χωρίς το πολιτισμικό και οικονομικό οξυγόνο που η Δύση παρέχει στο Ισραήλ, θα ήταν δύσκολο για τη σιωπηλή πλειοψηφία εκεί να συνεχίσει να πιστεύει ότι είναι δυνατό να είσαι την ίδια στιγμή και ρατσιστικό και νόμιμο κράτος στα μάτια του κόσμου. Θα αναγκαστούν να διαλέξουν και είθε, όπως ο Ντε Κλερκ, να λάβουν τη σωστή απόφαση.

Ο Αβνερι είναι επίσης πεπεισμένος ότι ο Άνταμ Κέλερ γελοιοποίησε με μεγαλύτερη επιτυχία τη συζήτηση για το μποϊκοτάζ τονίζοντας ότι οι Παλαιστίνιοι στα κατεχόμενα εδάφη δεν ενέδωσαν στο μποϊκοτάζ. Αυτή είναι πραγματικά μια αξιόλογη σύγκριση: ένας πολιτικός κρατούμενος είναι καρφωμένος στο έδαφος και αποτολμά να αντισταθεί, ως τιμωρία αρνείται ακόμη και να λάβει το φαγητό που έπαιρνε πριν. Η κατάστασή του συγκρίνεται με εκείνη ενός ανθρώπου που κατέλαβε παράνομα το σπίτι αυτού του κρατούμενου και που για πρώτη φορά αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να προσαχθεί στη δικαιοσύνη για τα εγκλήματά του. Ποιος έχει περισσότερα να χάσει; Σε ποια περίπτωση είναι η απειλή στυγνή σκληρότητα και σε ποια ένα δικαιολογημένο μέσο για την αποκατάσταση ενός προηγούμενου κακού;

Το μποϊκοτάζ δεν έγινε, δηλώνει ο Αβνερι. Θα έπρεπε να μιλήσει με τους βετεράνους του αντί-απαρτχάιντ κινήματος στην Ευρώπη. Είκοσι χρόνια πέρασαν προτού να πείσουν τη διεθνή κοινότητα να αναλάβει δράση. Και τους έλεγαν, όταν ξεκινούσαν το μακρύ τους ταξίδι: δεν θα πιάσει, πολλά στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα εμπλέκονται και επενδύονται στη Νότια Αφρική.

Επιπλέον, προσθέτει ο Αβνερι, σε μέρη όπως η Γερμανία η ιδέα του μποϊκοτάζ των θυμάτων των Ναζί θα απορριφθεί πάραυτα. Το αντίθετο ισχύει. Η δράση που έχει ήδη ξεκινήσει προς αυτή την κατεύθυνση στην Ευρώπη έχει θέσει τέλος στη μακρά περίοδο Σιωνιστικής χειραγώγησης της μνήμης του Ολοκαυτώματος. Το Ισραήλ δεν μπορεί πλέον να δικαιολογεί τα εγκλήματά του εις βάρος των Παλαιστινίων στο όνομα του Ολοκαυτώματος. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στην Ευρώπη συνειδητοποιούν την εγκληματική πολιτική κακοποίησης της μνήμης του Ολοκαυτώματος από το Ισραήλ και αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί Εβραίοι είναι μέλη του κινήματος για το μποϊκοτάζ. Αυτός είναι και ο λόγος που η ισραηλινή απόπειρα να ρίξει την κατηγορία του αντισημιτισμού πάνω στους υποστηρικτές του μποϊκοτάζ αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση και ευελιξία. Τα μέλη του νέου κινήματος γνωρίζουν ότι τα κίνητρά τους είναι ανθρωπιστικά και τα ένστικτά τους δημοκρατικά. Η δράση πολλών από αυτούς δεν πυροδοτείται μόνο από πανανθρώπινες αρχές αλλά και από το σεβασμό τους για την Ιουδαίο-Χριστιανική κληρονομιά της ιστορίας. Θα ήταν καλύτερα ο Αβνερι να χρησιμοποιήσει την τεράστια δημοτικότητά του στη Γερμανία για να ζητήσει από την κοινωνία εκεί να αναγνωρίσει το μερίδιο ευθυνών της όχι μόνο για το Ολοκαύτωμα αλλά και για την Παλαιστινιακή καταστροφή και στο όνομα αυτής της αναγνώρισης να τους ζητήσει να τερματίσουν την επαίσχυντη σιωπή τους μπροστά στις ισραηλινές ακρότητες στα κατεχόμενα εδάφη.

Προς το τέλος του άρθρου του ο Αβνερι σκιαγραφεί τα χαρακτηριστικά της λύσης του ενός κράτους μέσα από τη σημερινή πραγματικότητα: και συνεπώς, επειδή δεν συμπεριλαμβάνει την επιστροφή των προσφύγων ή μια αλλαγή στο καθεστώς ως στοιχεία της λύσης, περιγράφει τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα ως το αυριανό όραμα. Αυτή είναι όντως μια πραγματικότητα για την οποία δεν αξίζει να παλέψει κανείς και κανένας που να γνωρίζω δεν αγωνίζεται γι’ αυτό. Αλλά το όραμα για τη Λύση Ενός Κράτους πρέπει να είναι ακριβώς το αντίθετο από το σημερινό κράτος Απαρτχάιντ του Ισραήλ όπως ήταν το κράτος μετά το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική και αυτός είναι ο λόγος που αυτή η ιστορική υπόθεση εργασίας είναι τόσο διαφωτιστική για μας.

Πρέπει να ξυπνήσουμε. Την ημέρα που ο Αριέλ Σαρόν και ο Τζορτζ W. Μπους διακήρυξαν την αφοσιωμένη υποστήριξή τους στη λύση των δύο κρατών, αυτή η φόρμουλα μετατράπηκε σ’ ένα κυνικό μέσο με το οποίο το Ισραήλ μπορεί να διατηρήσει το ρατσιστικό καθεστώς του μέσα στα σύνορα του 1967, την κατοχή του στη Δυτική Όχθη και τη γκετοποίηση της Λωρίδας της Γάζας. Όποιος εμποδίζει ένα διάλογο για εναλλακτικά πολιτικά μοντέλα επιτρέπει στη συζήτηση των δύο κρατών να θωρακίζει την εγκληματική ισραηλινή πολιτική στα Παλαιστινιακά εδάφη.

Επιπλέον, όχι μόνο δεν υπάρχουν πια άλλες πέτρες στα κατεχόμενα εδάφη με τις οποίες να χτιστεί ένα κράτος – αφότου το Ισραήλ κατέστρεψε εκεί τις υποδομές τα τελευταία έξι χρόνια – αλλά ένας λογικός διαμελισμός δεν προσφέρει στους Παλαιστινίους ούτε το 20% της πατρίδας τους.

Η βάση θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον το ήμισυ της πατρίδας τους, στη βάση του χάρτη 181, ή μιας συναφούς ιδέας. Εδώ είναι μια ακόμη οδός προς εξερεύνηση, αντί να στροβιλιζόμαστε αιωνίως μέσα στο καζάνι που τα Σόδομα και τα Γόμορρα της λύσης των δύο κρατών έχουν δημιουργήσει μέχρι στιγμής στην πράξη.

Και τέλος δεν πρόκειται να υπάρξει λύση σ’ αυτή τη σύγκρουση μ’ ένα συμβιβασμό στο Παλαιστινιακό προσφυγικό πρόβλημα. Αυτοί οι πρόσφυγες δεν μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για τους ίδιους λόγους που οι αδελφοί και οι αδελφές τους εξορίζονται από τη Μεγάλη Ιερουσαλήμ και παράλληλα με το τείχος και οι συγγενείς τους υφίστανται διακρίσεις στο Ισραήλ. Δεν μπορούν να επιστρέψουν για τον ίδιο λόγο που κάθε Παλαιστίνιος αντιμετωπίζει τον ενδεχόμενο κίνδυνο να κατακτηθεί και να εξοριστεί όσο το Σιωνιστικό σχέδιο δεν έχει ολοκληρωθεί στα μάτια των καπετάνιων του.

Δικαιούνται να επιλέξουν την επιστροφή επειδή συνιστά καθολικό ανθρωπιστικό και πολιτικό δικαίωμα. Μπορούν να επιστρέψουν επειδή η διεθνής κοινότητα τους είχε ήδη υποσχεθεί ότι μπορούσαν. Εμείς ως Εβραίοι θα έπρεπε να θέλουμε να επιστρέψουν επειδή διαφορετικά θα εξακολουθήσουμε να ζούμε σ’ ένα κράτος στο οποίο η αξία της εθνικής ανωτερότητας και υπεροχής υποσκελίζει κάθε άλλη ανθρώπινη και αστική αξία. Και δεν μπορούμε να υποσχεθούμε στον εαυτό μας και στους πρόσφυγες μια τόσο σωστή και δίκαιη λύση μέσα στο πλαίσιο της φόρμουλας των δύο κρατών.

Το Κρεβάτι των Σοδόμων

του Γιούρι Αβνερι Κυριακή 22/4/2007

Πηγή: Hagada Hasmalit http://www.hagada.org.il/eng

Στην Εβραϊκή μυθολογία το κρεβάτι των Σοδόμων είναι ένα σύμβολο του κακού. Η Βίβλος λέει με ποιο τρόπο ο Θεός αποφάσισε να αφανίσει τα Σόδομα λόγω της αδυναμίας του λαού τους (Γέννησης, 18). Ο μύθος μας δίνει ένα παράδειγμα αυτής της αδυναμίας: το ειδικό κρεβάτι για τους επισκέπτες. Όταν ένας ξένος ερχόταν στα Σόδομα, τον έβαζαν σ’ αυτό το κρεβάτι. Αν ήταν πολύ ψηλός, κόνταιναν τα πόδια του. Αν ήταν πολύ κοντός, τέντωναν τα μέλη του.

Στην πολιτική ζωή, υπάρχουν περισσότερα από ένα τέτοια κρεβάτια. Στη Δεξιά και στην Αριστερά υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν κάθε πρόβλημα σ’ ένα τέτοιο κρεβάτι, κονταίνουν και τεντώνουν μέλη, μέχρι η πραγματικότητα να ταιριάξει στη θεωρία τους.

Από τη δεκαετία του εξήντα και μετά, δογματικοί αριστεροί έτειναν να τοποθετούν κάθε κατάσταση στο κρεβάτι του Βιετνάμ. Όλα – είτε η δολοφονική τυραννία στη Χιλή ή οι αμερικανικές απειλές εναντίον της Κούβας – έπρεπε να ταιριάζουν στο παράδειγμα του Βιετνάμ. Εφαρμόζοντας αυτό το μοντέλο ήταν εύκολο να αποφασιστεί ποιοι ήταν οι καλοί και ποιοι οι κακοί, τι πρέπει να γίνει και πως θα λυθεί το πρόβλημα.

Αυτό ήταν βολικό. Είναι πολύ πιο εύκολο να βγάζεις συμπεράσματα όταν δε χρειάζεται να σκεφτείς τις περιπλοκές μιας συγκεκριμένης σύγκρουσης, το ιστορικό της προηγούμενο και τις τοπικές της συνθήκες.

Τελευταία ένα νέο κρεβάτι των Σοδόμων έχει κερδίσει έδαφος: η Νότια Αφρική. Σε ορισμένους κύκλους της ριζοσπαστικής Αριστεράς υπάρχει μια τάση να στριμώχνεται κάθε σύγκρουση σ’ αυτό το κρεβάτι. Κάθε νέα περίπτωση κακού και καταπίεσης στον κόσμο γίνεται αντιληπτό ως μια νέα εκδοχή του καθεστώτος απαρτχάιντ και σύμφωνα με αυτή αποφασίζεται ο τρόπος επίλυσης του προβλήματος και τι πρέπει να γίνει για να επιτευχθεί ο επιθυμητός σκοπός.

Πράγματι, η κατάσταση στη Νότια Αφρική γεννήθηκε μέσα σε ειδικές ιστορικές συνθήκες που χρειάστηκαν αιώνες για να ωριμάσουν. Δεν ήταν όμοιο με το πρόβλημα των Αβοριγίνων στην Αυστραλία ή του εποικισμού των Λευκών στη Βόρεια Αμερική, ούτε με τη Βόρεια Ιρλανδία ή την κατάσταση στο Ιράκ. Αλλά είναι φυσικά βολικό να δίνεις μία και μοναδική λύση σε όλα τα προβλήματα.

Βέβαια υπάρχει πάντα μια φαινομενική ομοιότητα ανάμεσα σε διαφορετικά καθεστώτα καταπίεσης. Αλλά εάν κάποιος δεν είναι έτοιμος να δει τις διαφορές ανάμεσα στις ασθένειες, μπορεί να συνταγογραφήσει λάθος φάρμακα – και κινδυνεύει να σκοτώσει τον ασθενή κατά τη διαδικασία.

Τώρα αυτό συμβαίνει εδώ.

Είναι εύκολο να χωρέσει η Ισραηλινό-Παλαιστινιακή σύγκρουση στο Νοτιοαφρικανικό κρεβάτι, από τη στιγμή που οι ομοιότητες ανάμεσα στα συμπτώματα είναι ολοφάνερες. Η Ισραηλινή κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών συνεχίζεται εδώ και 40 χρόνια τώρα, και έχουν περάσει σχεδόν 60 χρόνια από τη Νάκμπα – την ένοπλη σύγκρουση του 1948 κατά την οποία το Κράτος του Ισραήλ δημιουργήθηκε και κατά την οποία περισσότεροι από τους μισούς Παλαιστινίους έχασαν τα σπίτια και τη γη τους. Οι σχέσεις μεταξύ των εποίκων και των Παλαιστινίων θυμίζουν με πολλούς τρόπους το απαρτχάιντ, και ακόμη και στο ίδιο το Ισραήλ οι Άραβες πολίτες απέχουν παρασάγγας από την πραγματική ισότητα.

Τι να γίνει; Οφείλει κανείς να διδαχθεί από τη Νότια Αφρική ότι δεν υπάρχει τίποτα να κερδηθεί από την έκκληση στη συνείδηση του λαού που βρίσκεται σε θέση εξουσίας. Μέσα στη λευκή μειονότητα στη Νότια Αφρική δεν υπήρχε αληθινή διαφορά ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά, ανάμεσα στους έκδηλους ρατσιστές και τους φιλελεύθερους, που δεν ήταν παρά καμουφλαρισμένοι ρατσιστές, με την εξαίρεση λιγοστών λευκών ηρώων που εντάχθηκαν στον αγώνα για ελευθερία.

Γι’ αυτό η λύτρωση μπορεί να έρθει μόνο από το εξωτερικό. Και πράγματι, η παγκόσμια κοινή γνώμη είδε την αδικία του απαρτχάιντ και επέβαλε παγκόσμιας εμβέλειας μποϊκοτάζ στη Νότια Αφρική, μέχρι που η λευκή μειονότητα συνθηκολόγησε. Η εξουσία στο ενιαίο κράτος της Νότιας Αφρικής πέρασε στα χέρια της μαύρης πλειοψηφίας, ο Νέλσον Μαντέλα απελευθερώθηκε από τη φυλακή και έγινε πρόεδρος και όλα αυτά έγιναν –ω του θαύματος- χωρίς αιματοχυσία.

Εάν αυτό έγινε στη Νότια Αφρική, οι φορείς αυτής της άποψης λένε, πρέπει να συμβεί κι εδώ. Η ιδέα της δημιουργίας ενός Παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο κράτος του Ισραήλ (η «Λύση των Δύο Κρατών») πρέπει να απορριφθεί και στόχος να γίνει ένα ενιαίο κράτος ανάμεσα στη Μεσόγειο θάλασσα και τον ποταμό Ιορδάνη (η «Λύση του Ενός Κράτους»). Αυτό πρέπει να επιτευχθεί με το ασύγκριτο όπλο που απέδειξε την αξία του στη Νότια Αφρική: το μποϊκοτάζ.

Έτσι θα γίνει: οι υπερασπιστές της δικαιοσύνης σε όλο τον κόσμο θα πείσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη να επιβάλει καθολικό μποϊκοτάζ στο Κράτος του Ισραήλ. Το κράτος θα καταρρεύσει και θα διαλυθεί. Μεταξύ ποταμού και θάλασσας θα μετασχηματιστεί σ’ ένα και μοναδικό κράτος, στο οποίο οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι θα ζουν ειρηνικά μαζί ως ισότιμοι πολίτες. Οι έποικοι μπορούν να παραμείνουν εκεί που βρίσκονται, δεν θα υπάρχει πρόβλημα συνόρων, και το μόνο που μένει είναι να αποφασιστεί ποιος θα είναι ο Παλαιστίνιος Μαντέλα.

Αυτή τη βδομάδα παρακολούθησα μια διάλεξη του Καθηγητή Ίλαν Πάπε από το Πανεπιστήμιο της Χάιφα, έναν από τους κύριους εκφραστές αυτής της ιδέας. Το κοινό αποτελούνταν από Παλαιστινίους, Ισραηλινούς και διεθνείς αγωνιστές στο Μπιλίν, το χωριό που έχει γίνει σύμβολο της αντίστασης ενάντια στην κατοχή. Παρουσίασε μια καλά δομημένη σειρά από ιδέες, εκφρασμένες με ευφράδεια και ενθουσιασμό. Αυτές ήταν οι αρχές:

Δεν έχει νόημα η αντίσταση μόνο στην κατοχή, ούτε σε καμία άλλη ιδιαίτερη πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης. Το πρόβλημα είναι η ίδια η ουσία του Ισραήλ ως Σιωνιστικού κράτους. Αυτή η ουσία είναι αμετάβλητη όσο υπάρχει το κράτος. Καμία αλλαγή από το εσωτερικό δεν είναι εφικτή, επειδή στο Ισραήλ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Και οι δύο είναι συνεργοί σε μια πολιτική της οποίας ο αληθινός στόχος είναι η εθνοκάθαρση, ο εκτοπισμός των Παλαιστινίων όχι μόνο από τα κατεχόμενα εδάφη, αλλά και από το ίδιο το Ισραήλ.

Συνεπώς, όλοι όσοι παλεύουν για μια δίκαιη λύση πρέπει να στοχεύουν στην εγκαθίδρυση ενός ενιαίου κράτους, στο οποίο θα κληθούν να επιστρέψουν οι πρόσφυγες του 1948 και του 1967. Αυτό θα είναι ένα κοινό και ισότιμο κράτος όπως η σημερινή Νότια Αφρική.

Δεν έχει νόημα η προσπάθεια να αλλάξει το Ισραήλ από τα μέσα. Η σωτηρία θα έρθει από το εξωτερικό: ένα παγκόσμιο μποϊκοτάζ του Ισραήλ, που θα κάνει το κράτος να καταρρεύσει και θα πείσει την ισραηλινή κοινή γνώμη ότι δεν υπάρχει διέξοδος από τη Λύση του Ενός Κράτους.

Ακούστηκε λογικό και πειστικό και ο ομιλητής όντως κέρδισε το χειροκρότημα.

Αυτή η θεωρητική κατασκευή περιλαμβάνει πολλές υποθέσεις με τις οποίες δεν διαφωνώ καθόλου. Η Σιωνιστική Αριστερά έχει πράγματι καταρρεύσει τα τελευταία χρόνια και η απουσία της από το πεδίο του αγώνα είναι ένα οδυνηρό και επικίνδυνο γεγονός. Στη σημερινή Κνεσέτ δεν υπάρχει αποτελεσματικό Σιωνιστικό κόμμα που να παλεύει με σοβαρότητα για πραγματική ισότητα για τους Άραβες πολίτες. Κανένας δεν μπορεί σήμερα να βγάλει στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες, ή έστω δεκάδες χιλιάδες κόσμο, προκειμένου να πιέσει την κυβέρνηση να δεχτεί την ειρηνευτική πρόταση ολόκληρου του Αραβικού κόσμου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πραγματική αρρώστια δεν είναι η 40χρονη κατοχή. Η κατοχή αποτελεί ένα σύμπτωμα μια βαθύτερης ασθένειας, που συνδέεται με την επίσημη ιδεολογία του κράτους. Ο στόχος της εθνοκάθαρσης και της εγκαθίδρυσης ενός Εβραϊκού Κράτους από τη θάλασσα μέχρι το ποτάμι πάλλεται μέσα στις καρδιές πολλών Ισραηλινών και πιθανά ο ραβίνος Μέιρ Καχάνε να είχε δίκιο όταν ισχυρίστηκε ότι αυτή είναι η ανομολόγητη επιθυμία όλων.

Αλλά, αντίθετα με τον καθηγητή Πάπα, είμαι πεπεισμένος ότι είναι εφικτό να αλλάξει η ιστορική κατεύθυνση του Ισραήλ. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό είναι το πραγματικό πεδίο μάχης για τις ισραηλινές ειρηνευτικές δυνάμεις και εγώ ο ίδιος εμπλέκομαι σ’ αυτό εδώ και δεκαετίες.

Επιπλέον πιστεύω ότι έχουμε ήδη πετύχει εντυπωσιακά κατορθώματα: η αναγνώριση της ύπαρξης του Παλαιστινιακού λαού έχει γίνει καθολική, και το ίδιο και η ετοιμότητα των περισσότερων Ισραηλινών να αποδεχτούν την ιδέα ενός Παλαιστινιακού κράτους με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και των δύο κρατών. Αναγκάσαμε την κυβέρνησή μας να αναγνωρίσει την ΟΑΠ και θα την αναγκάσουμε να αναγνωρίσει τη Χαμάς. Πράγματι, όλα αυτά δεν θα είχαν γίνει χωρίς τον αταλάντευτο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και (ορισμένες φορές) των ευνοϊκών διεθνών συνθηκών, αλλά η συμβολή των ισραηλινών ειρηνευτικών δυνάμεων που χάραξαν το δρόμο αυτών των ιδεών, ήταν σημαντική.

Επίσης η ιδέα έχει τελευταία κερδίσει αποδοχή στο Ισραήλ και σε άλλες χώρες, ότι η ειρήνη θα επιτευχθεί μόνο αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε το χάσμα ανάμεσα στην Ισραηλινή και την Παλαιστινιακή αφήγηση και αφομοιώνοντάς τες σε μια μοναδική ιστορική αφήγηση που θα αναγνωρίζει τις αδικίες που έχουν διαπραχθεί και εξακολουθούν να διαπράττονται. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό. (Το πρωτοποριακό μας βιβλιαράκι «Αλήθεια εναντίον Αλήθειας» ήταν η απαρχή αυτής της διαδικασίας).

Στην επιφάνεια φαίνεται σαν να έχουμε αποτύχει. Δεν καταφέραμε να αναγκάσουμε την κυβέρνησή μας να σταματήσει την κατασκευή του τείχους ή τη διεύρυνση των εποικισμών, ούτε και να αποκατασταθεί η ελευθερία κινήσεως των Παλαιστινίων. Με λίγα λόγια δεν έχουμε καταφέρει να τερματίσουμε την κατοχή. Οι Άραβες πολίτες του Ισραήλ δεν απέκτησαν πραγματική ισότητα. Αλλά κάτω από την επιφάνεια, στα βάθη της εθνικής συνείδησης, επιτυγχάνουμε. Το ερώτημα είναι πως θα μετατρέψουμε την κρυμμένη επιτυχία σ’ ένα φανερό πολιτικό γεγονός. Με άλλα λόγια: πως θα αλλάξουμε την πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης.

Η ιδέα της «Λύσης του Ενός Κράτους» θα βλάψει πάρα πολύ αυτή την προσπάθεια.

Εκτρέπει την προσπάθεια από μια λύση που έχει σήμερα, ύστερα από πολλά χρόνια, ευρεία λαϊκή βάση, για μια λύση που δεν έχει καμία τύχη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 99,99% των Εβραίων Ισραηλινών θέλει το Κράτος του Ισραήλ να υπάρχει ως κράτος με ισχυρή Εβραϊκή πλειοψηφία, όποια κι αν είναι τα σύνορά του.

Η πεποίθηση ότι ένα παγκόσμιο μποϊκοτάζ θα μπορούσε να το αλλάξει αυτό, είναι μια ψευδαίσθηση. Αμέσως μετά την ομιλία του, ο συνάδελφός μου Άνταμ Κέλερ έκανε στον καθηγητή μια απλή ερώτηση: «Ολόκληρος ο κόσμος επέβαλε εμπάργκο στον Παλαιστινιακό λαό. Όμως παρά την τρομερή δυστυχία των Παλαιστινίων, δεν γονάτισαν. Γιατί πιστεύετε ότι ένα μποϊκοτάζ θα έσπαγε το ισραηλινό κοινό, που είναι πολύ πιο ισχυρό οικονομικά, ώστε να εγκαταλείψει τον Εβραϊκό χαρακτήρα του κράτους;» (Δεν υπήρξε απάντηση).

Σε κάθε περίπτωση, ένα τέτοιο μποϊκοτάζ είναι μάλλον ανέφικτο. Εδώ κι εκεί κάποια οργάνωση μπορεί να κηρύσσει ένα μποϊκοτάζ, μικροί κύκλοι υπερασπιστών της δικαιοσύνης μπορεί να το τηρούν, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση τις ερχόμενες δεκαετίες να ανακύψει ένα παγκόσμιο κίνημα μποϊκοτάζ, όπως εκείνο που γονάτισε το ρατσιστικό καθεστώς στη Νότια Αφρική. Αυτού του το καθεστώτος ηγούνταν διακηρυγμένοι θαυμαστές των Ναζί. Ένα μποϊκοτάζ του «Ισραηλινού Κράτους» που ταυτίζεται με τα θύματα των Ναζί, απλά δεν πρόκειται να συμβεί. Θα είναι αρκετό να θυμίσουμε στους ανθρώπους ότι ο μακρύς δρόμος μέχρι τους θαλάμους αερίων ξεκίνησε με το ναζιστικό σλόγκαν του 1933 «Kauft nicht bei Juden» («Μην αγοράζετε απ’ τους Εβραίους»).

(Το απεχθές γεγονός ότι η κυβέρνηση του «Κράτους των Επιζώντων του Ολοκαυτώματος» είχε στενούς δεσμούς με το Κράτος του Απαρτχάιντ δεν αλλάζει αυτή την κατάσταση).

Αυτό είναι το πρόβλημα με το κρεβάτι των Σοδόμων: ένα μέγεθος δεν τα χωράει όλα. Όταν οι συνθήκες είναι διαφορετικές, και οι θεραπείες επίσης πρέπει να είναι διαφορετικές.

Η ιδέα της «Λύσης του Ενός Κράτους» μπορεί να έλκει ανθρώπους που απελπίστηκαν από τον αγώνα για την ψυχή του Ισραήλ. Τους καταλαβαίνω. Αλλά είναι μια επικίνδυνη ιδέα, ειδικά για τους Παλαιστινίους.

Στατιστικά, οι Ισραηλινοί Εβραίοι συνιστούν, σήμερα, την απόλυτη πλειοψηφία ανάμεσα στη θάλασσα και το ποτάμι. Σ’ αυτό θα πρέπει να προστεθεί κι ένα ακόμη πιο σημαντικό γεγονός: το μέσο ετήσιο εισόδημα ενός Άραβα Παλαιστινίου είναι περίπου 800 δολάρια, ενός Εβραίου Ισραηλινού είναι περίπου 20.000 δολάρια – 25 φορές (!) υψηλότερο. Η Ισραηλινή οικονομία αναπτύσσεται κάθε χρόνο. Οι Παλαιστίνιοι θα ήταν «πελεκητές ξύλου και ζωγράφοι στο νερό». Αυτό σημαίνει ότι αν το φανταστικό κοινό κράτος πράγματι δημιουργούνταν, οι Εβραίοι εκεί θα ασκούσαν την απόλυτη εξουσία. Και φυσικά θα χρησιμοποιούσαν αυτή την εξουσία για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους και να εμποδίσουν την επιστροφή των προσφύγων.

Επομένως το Νοτιοαφρικανικό παράδειγμα θα συντελεστεί να πραγματοποιηθεί αναδρομικά: στο Ενιαίο Κράτος θα δημιουργούνταν πραγματικά ένα καθεστώς απαρτχάιντ. Όχι μόνο δεν θα επιλύονταν η Ισραηλινό-Παλαιστινιακή σύγκρουση αλλά αντίθετα θα εισερχόταν σε μια ακόμη πιο επικίνδυνη φάση.

Ο Πάπε παρουσίασε ένα επιχείρημα που μου φάνηκε κάπως περίεργο: ότι το Ενιαίο Κράτος υπάρχει ήδη στην πράξη, από τη στιγμή που το Ισραήλ εξουσιάζει από τη θάλασσα ως το ποτάμι. Αλλά δεν ισχύει αυτό. Δεν υπάρχει ένα κράτος, ούτε τυπικά ούτε στην πράξη, αλλά ένα κράτος που κατέχει ένα άλλο. Ένα τέτοιο κράτος, στο οποίο ένα κυρίαρχο έθνος εξουσιάζει τα υπόλοιπα, τελικά θα διαλυθεί – όπως έγινε στη Σοβιετική Ένωση και στη Γιουγκοσλαβία.

Το Ένα Κράτος δεν πρόκειται να δημιουργηθεί. Όχι μόνο οι Ισραηλινοί αλλά και οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι επίσης, δεν θα εγκαταλείψουν το δικαίωμά τους για ένα δικό τους εθνικό κράτος. Μπορεί να χειροκροτούν έναν Ισραηλινό καθηγητή που υπερασπίζεται τη διάλυση του Κράτους του Ισραήλ, αλλά δεν έχουν χρόνο να περιμένουν για ουτοπικές λύσεις που θα χρειάζονταν εκατοντάδες χρόνια για να υλοποιηθούν. Χρειάζονται τον τερματισμό της κατοχής και να πετύχουν μια λύση στη σύγκρουση εδώ και τώρα, στο άμεσο μέλλον.

Όλοι όσοι θέλουν ολόψυχα να βοηθήσουν τον κατεχόμενο Παλαιστινιακό λαό θα ήταν καλύτερα να κρατηθούν μακριά από την ιδέα ενός γενικού μποϊκοτάζ στο Ισραήλ. Θα έσπρωχνε όλους τους Ισραηλινούς στις αγκάλες της άκρας Δεξιάς, επειδή θα ενίσχυε τη δεξιά αντίληψη ότι «Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας» - μια αντίληψη που έχει τις ρίζες της στα χρόνια του Ολοκαυτώματος, όταν «όλος ο κόσμος έβλεπε και σώπαινε». Κάθε Ισραηλινό παιδί το μαθαίνει αυτό στο σχολείο.

Ένα μποϊκοτάζ επικεντρωμένο ενάντια σε συγκεκριμένους οργανισμούς και επιχειρήσεις που συμβάλουν ενεργά στην κατοχή μπορεί πράγματι να βοηθήσει να πειστεί η ισραηλινή κοινή γνώμη ότι η κατοχή δεν το αξίζει. Ένα τέτοιο μποϊκοτάζ μπορεί να πετύχει ένα συγκεκριμένο στόχο – εάν δεν στοχεύει στην κατάρρευση του Κράτους του Ισραήλ. Το Gush Shalom, στο οποίο ανήκω, οργανώνει εδώ και 10 χρόνια μποϊκοτάζ των προϊόντων από τους εποικισμούς. Ο στόχος είναι να απομονωθούν οι έποικοι και οι συνεργοί τους. Αλλά ένα γενικό μποϊκοτάζ στο Κράτος του Ισραήλ θα πετύχαινε το ακριβώς αντίθετο – να απομονώσει τους Ισραηλινούς αγωνιστές της ειρήνης.

Η «λύση των δύο κρατών» ήταν και εξακολουθεί να είναι η μοναδική λύση. Όταν την προτείναμε αμέσως μετά τον πόλεμο του 1948, μπορούσαμε να μετρηθούμε στα δάχτυλα των χεριών μας όχι μόνο στο Ισραήλ αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα υπάρχει μια παγκόσμια συναίνεση γι’ αυτό. Ο δρόμος προς αυτή τη λύση δεν είναι ομαλός, ελλοχεύουν πολλοί κίνδυνοι στην πορεία, αλλά είναι μια ρεαλιστική λύση που μπορεί να επιτευχθεί.

Μπορεί κάποιος να πει: Εντάξει, θα δεχτούμε τη Λύση των Δύο Κρατών επειδή είναι ρεαλιστική, αλλά μετά την υλοποίησή του θα πασχίσουμε να διαλύσουμε τα δύο κράτη και να εγκαθιδρύσουμε ένα κοινό κράτος. Δεν έχω καμία αντίρρηση. Προσωπικά, ελπίζω ότι στην πάροδο του χρόνου θα δημιουργηθεί μια ομοσπονδία δύο κρατών και οι σχέσεις μεταξύ των δύο θα γίνουν στενές. Ελπίζω επίσης ότι μια περιφερειακή ένωση, όπως η Ε.Ε. θα εγκαθιδρυθεί, αποτελούμενη απ’ όλα τα αραβικά κράτη και το Ισραήλ και πιθανά επίσης την Τουρκία και το Ιράν.

Αλλά πρώτα πρέπει όλοι να περιποιηθούμε το τραύμα από το οποίο όλοι υποφέρουμε: την ισραηλινό-παλαιστινιακή σύγκρουση. Όχι με φάρμακα πατέντες, σίγουρα όχι μ’ ένα κρεβάτι Σοδόμων, αλλά με φάρμακα που βρίσκονται στο ράφι.

Το 18^ο κεφάλαιο της Γένεσης λέει για τον Αβραάμ που προσπαθεί να πείσει τον Παντοδύναμο να μην αφανίσει τα Σόδομα. «Peradventure there be fifty righteous within the city; wilt thou also destroy and not spare the place for the fifty righteous that are therein?»

Ο Θεός του υποσχέθηκε να μην καταστρέψει την πόλη αν υπήρχαν εκεί 50 ενάρετοι άνθρωποι. Ο Αβραάμ παζάρεψε και κατέβασε τον Παντοδύναμο στους 45, μετά στους 40, 30 και 20 και τελικά στους 10. Αλλά στα Σόδομα δεν μπορούσαν να βρεθούν 10 ενάρετοι άνθρωποι κι έτσι σφραγίστηκε η μοίρα τους.

Πιστεύω ότι στο Ισραήλ πολλοί, πολλοί περισσότεροι από δέκα ενάρετοι άνθρωποι. Όλες οι δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των Ισραηλινών όχι μόνο θέλουν την ειρήνη, αλλά και είναι έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημά της. Αλλά φοβούνται. Τους λείπει η πίστη. Είναι δέσμιοι των απόψεων που διδάχθηκαν στην παιδική τους ηλικία. Πρέπει να ελευθερωθούν απ’ αυτές – και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει αυτό.

Για τη Σύνοδο του Καΐρου

Αναδημοσίευση του άρθρου από το

http://www.antiimperialista.org

Σύνοδος του Καΐρου: Αντιιμπεριαλιστές, Ισλαμιστές και Αριστεροί παναραβιστές συγκεντρώνονται στην Αίγυπτο

Η ετήσια σύνοδος του Καΐρου πραγματοποιήθηκε στο Συνδικάτο Δημοσιογράφων στο κέντρο του Καΐρου από τις 29 Μαρτίου ως την 1^η Απριλίου. Η σύνοδος και το παράλληλο Αιγυπτιακό Κοινωνικό Φόρουμ ήταν, σε αντίθεση με πολλές άλλες συναντήσεις και ειδικά τα ευρω-κρατούμενα κοινωνικά φόρουμ, γεμάτα από την ισχυρή λαϊκή και εξαιρετικά βροντερά διατυπωμένη υποστήριξη της αντίστασης στον Λίβανο, το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Αλλά, δεν είναι όλα ρόδινα. Την ίδια στιγμή που η σύνοδος αντανακλούσε την υποστήριξη προς την αντίσταση αντανακλούσε επίσης και τα προμηνύματα των κλιμακούμενων διασπάσεων στα αραβικά κινήματα υπέρ της αντίστασης.

Οι σύνοδοι του Καΐρου τείνουν πάντα να δίνουν ξεκάθαρα προγνωστικά για τις επερχόμενες επιτυχίες και τα προβλήματα, τις διασπάσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι δυνάμεις της αντίστασης. Φέτος η βαθιά διάσπαση των αντιστασιακών κινημάτων σχετικά με το Ιράν επισκίασε όλες τις άλλες πολιτικές συζητήσεις. Πολλές συζητήσεις αφιερώθηκαν επίσης στις σχέσεις με την Παλαιστινιακή κυβέρνηση μετά τη συμφωνία της Μέκκας, τη συμμαχία Ισλαμιστών και αριστερών δυνάμεων, καθώς και τη σχέση ανάμεσα στο δημοκρατικό αγώνα και την αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο. Οι περισσότερες απ’ αυτές τις διαφωνίες βρίσκονται στις λεπτές αποχρώσεις των διαφορετικών ανακοινώσεων παρά σε ορκισμένες πολεμικές. Αλλά εξακολουθούν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη δυναμική του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή, χωρίς να συνιστούν απαραίτητα εμπόδιο για την ενότητα.

Δυστυχώς επίσης, δεδομένου ότι η ίδια η σύνοδος «σημαδεύτηκε» από τη λαϊκή υποστήριξη προς τους αγώνες της αντίστασης, η πλειοψηφία των διεθνών αντιπροσωπειών δίσταζε να φέρει πίσω στις δικές της χώρες αυτό το ψήφισμα. Η πλειονότητα των εκπροσώπων διαφορετικών αντιπολεμικών κινημάτων κυρίως στη Δυτική Ευρώπη, τον Καναδά και την Κορέα, πολλοί εκ των οποίων επίσης συνδεόμενοι με τη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση του Βρετανικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος (Socialistworker.co.uk.), διαφώνησαν με τη συγκέντρωση υποστήριξης για την αντίσταση στις Δυτικές χώρες. Αντ’ αυτού τα κινήματα θα έπρεπε να επικεντρωθούν στην καταπολέμηση των πολέμων και την επιστροφή των στρατιωτικών μονάδων στο σπίτι. Αυτή η διαφωνία θυμίζει τις διαφωνίες της δεκαετίας του ’70 για τα κινήματα υποστήριξης του Βιετνάμ. Εκείνη την περίοδο επίσης πολλοί υποστήριζαν ότι το κίνημα αλληλεγγύης δεν μπορούσε να πάρει ξεκάθαρη θέση απέναντι στο FNL και τον Βιετναμικό απελευθερωτικό αγώνα. Αν και αυτοί οι εκπρόσωποι υποστηρίζουν ότι το αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να σέβεται μια πλειοψηφία ειρηνιστών ή άλλων δυνάμεων που δεν θέλουν να υποστηρίξουν την ένοπλη αντίσταση παραβλέπουν τον τρόπο με τον οποίο ένα κίνημα, όπως σήμερα οι δυτικές δυνάμεις υπέρ της αντίστασης, κάποτε μπόρεσε από μειοψηφία να γίνει πλειοψηφία σε πολλές δυτικές χώρες.

Επίσης για τη Διεθνή Σοσιαλιστική Τάση η νέα επικέντρωση στις πολεμικές απειλές εναντίον του Ιράν φαίνεται να μετατοπίζει το στόχο της μακριά από το Ιράκ και την αντίσταση του αραβικού λαού. Αν και είναι αναγκαίο για το κίνημα να κινητοποιηθεί ενάντια σε οποιαδήποτε αμερικανική πολεμική απειλή προς το Ιράν, δεν θα πρέπει επίσης να ξεχνάμε την κατοχή στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ ή τον αγώνα ενάντια στην αμερικανική και ισραηλινή ηγεμονία στον Λίβανο.

Για να αντιμετωπιστεί αυτός ο δισταγμός ώστε στη Δύση να περάσει η υποστήριξη στην αντίσταση από τα λόγια στην πράξη χρειάζεται μια ξεκάθαρη προσέγγιση από τον αραβικό κόσμο. Μεταξύ των πιο προεξεχόντων για τη διατύπωση μιας τέτοιας έκκλησης βρίσκεται η Χεζμπολάχ, η οποία, μετά τη σύνοδο που διοργάνωσε η ίδια και οι σύμμαχοί της στον Λίβανο το Νοέμβριο του 2006, τώρα προσεγγίζει το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για μια διεθνή ημέρα δράσης στις 12 Ιουλίου. Αυτή η έκκληση πρέπει να αγκαλιαστεί και να εξελιχθεί από τα κυρίαρχα τμήματα των δυτικών αντιπολεμικών κινημάτων. Η συνειδητοποίηση από την πλευρά της Χεζμπολάχ της ανάγκης για βάθεμα της αντίστασης και την ίδια στιγμή για συγκέντρωση διεθνούς υποστήριξης είναι πιο ξεκάθαρη απ’ ότι η προσέγγιση της ίδιας της συνόδου του Καΐρου, που φαίνεται να ικανοποιείται με οποιοδήποτε συντονισμό γίνεται με τα δυτικά κινήματα και από την άλλη πλευρά οι παναραβιστές αγνοούν παντελώς το ρόλο των κινημάτων αλληλεγγύης στη δύση.

Οι συζητήσεις για το Ιράν

Από την έναρξη της συνόδου του Καΐρου ήταν ολοφάνερο ότι το ζήτημα του Ιράν θα ήταν καυτό θέμα. Στην εναρκτήρια εκδήλωση ο Ιρακινός εκπρόσωπος (Ιρακινός Μπααθιστής που ζει στην Αίγυπτο) αποσύρθηκε λόγω της υποστήριξης που έδωσαν οι Αιγύπτιοι ομιλητές στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και ενάντια στα αμερικανικά πολεμικά σχέδια. Τέτοιες απόψεις υποστήριξης αρθρώθηκαν, μεταξύ άλλων, από τον Hamadan Sabahi από το κόμμα Karama και τον Akef από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Μπορούμε να διακρίνουμε κυρίως τρεις διαφορετικές απόψεις. Η πρώτη είναι η θέση που εκδηλώνεται βασικά στα λόγια της Χεζμπολάχ, αλλά διαθέτει την υποστήριξη και άλλων ομάδων (ειδικά στη Συρία και τον Λίβανο), ότι το Ιράν αντιπροσωπεύει το κύριο αντιστασιακό ρεύμα και σχέδιο στην περιοχή και ότι οι δυνάμεις της αντίστασης πρέπει να βρίσκονται στο ίδιο χαράκωμα με το Ιράν. Η δεύτερη άποψη της πλειοψηφίας των Αιγυπτίων, Παλαιστινίων και τα λοιπά ότι τα κινήματα υπέρ της αντίστασης θα πρέπει γενικά να υποστηρίξουν το Ιράν ενάντια στις ΗΠΑ, αλλά να μη θεωρούν το Ιράν ως τέτοιο τμήμα της αντίστασης και επιπλέον να κριτικάρουν σε διάφορα επίπεδα τον Ιρανικό ρόλο στο Ιράκ. Η τελευταία άποψη είναι εκείνη του κόμματος Μπαθ που εξισώνει τον Ιρανικό με τον Αμερικανικό ρόλο στο Ιράκ. Αυτή είναι μια εκ των πραγμάτων σεκταριστική θέση κρυμμένη στην παναραβική προπαγάνδα με στόχο όχι μόνο το Ιράν, αλλά και τη σιιτική πλειοψηφία στο Ιράκ και αποτελεί επίσης αντανάκλαση του ρεπουμπλικανισμού της Μπααθικής εκδοχής που στην πραγματικότητα σημαίνει τον αποκλεισμό της Σιιτικής πολιτικής κοινότητας όσο ισότιμη κι αν είναι επισήμως.

Επιπλέον αυτή είναι η πιο επικίνδυνη θέση καθώς αντανακλά τις απόπειρες των Αμερικανών να διασπάσουν και να χωρίσουν τις δυνάμεις της αντίστασης. Η κλιμάκωση αυτού του οξυμένου ανταγωνισμού είναι η καλύτερη απόδειξη των αμερικανικών επιτυχιών σ’ αυτό το επίπεδο.

Το κυνήγι μαγισσών για τους Σιίτες αποδείχθηκε το κύριο χαρτί των αντιδραστικών αραβικών καθεστώτων κατά τη διάρκεια του πολέμου στον Λίβανο το 2006, προσφέροντάς τους μια δικαιολογία να μην υποστηρίξουν τον αγώνα της Χεζμπολάχ. Οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να αντιμετωπίσουν όλες τις προσπάθειες των ΗΠΑ να διασπάσουν τις δυνάμεις της αντίστασης. Την ίδια στιγμή ο Ιρανικός ρόλος στο Ιράν είναι κυρίως αρνητικός. Η συνέχιση του παιχνιδιού της γάτας με το ποντίκι δεν εντάσσεται στα μακροχρόνια συμφέροντα του Ιράν, αν το κράτος θέλει να παραμείνει έξω από τα χέρια της αμερικανικής ηγεμονίας στην περιοχή. Το κίνημα αλληλεγγύης θα πρέπει να υποστηρίξει αταλάντευτα το Ιράν ενάντια στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματός του να αναπτύξει πυρηνικό πρόγραμμα, και να υποστηρίξει ιδιαίτερα τα πιο αντιιμπεριαλιστικά ρεύματα μέσα στο Ιρανικό καθεστώς (που σε αντίθεση με τις απόψεις πολλών οριενταλιστών είναι τελικά ένα από τα πιο λειτουργικά μεταξύ των καθεστώτων της Μέσης Ανατολής). Αλλά την ίδια στιγμή οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να κριτικάρουν με ειλικρίνεια το Ιρανικό κράτος όποτε επιλέγει να συμβιβαστεί με τις ΗΠΑ, είτε στο Ιράκ ή άλλου. Ο Ιρανικός ρόλος στο Ιράκ ισχυροποιείται επικίνδυνα καθώς οι ΗΠΑ, χωρίς άλλη επιλογή, καταφεύγουν στο παιχνίδι των σεκταριστικών διαχωρισμών για να διασφαλίσουν την ηγεμονία τους.

Κατά τον ίδιο τρόπο που η κριτική απέναντι στο Ιράν πρέπει να είναι ειλικρινής και στέρεη, οι αντιιμπεριαλιστές και το κίνημα αλληλεγγύης θα πρέπει να υποστηρίξουν ιδιαίτερα την Ιρανική βοήθεια στην αντίσταση στον Λίβανο και την Παλαιστίνη.

Η θέση για τη Μέκκα και την Παλαιστινιακή Αρχή

Μια συγκαλυμμένη, αλλά υπαρκτή αντίφαση είναι η θέση απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή και τη συμφωνία της Μέκκας. Η σύνοδος του Καΐρου μ’ ένα τρόπο παίρνει μια θετική στάση προς τη νέα κυβέρνηση ή έστω απέναντι στα μέλη της Χαμάς που μετέχουν σ’ αυτήν καλώντας τους ως κύριους ομιλητές στη σύνοδο. Φαίνεται καθαρά ότι δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για μια «αντιστασιακή κυβέρνηση» όπως πιθανά κάναμε τους πρώτους μήνες της αποκλειστικής κυριαρχίας της Χαμάς στην Παλαιστίνη. Από την άλλη πλευρά η Τζιχάντ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) αποφάσισαν να μη συμμετέχουν στη συμφωνία, προειδοποιώντας ενάντια στα αποτελέσματα της Μέκκας.

Εάν η Τζιχάντ και το PFLP μπορέσουν να τα βρουν θα ήταν θετικό. Η πιθανότητα να μετατραπεί η Χαμάς σε μια νέα Φατάχ δεν πρέπει να αποκλειστεί. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η συζήτηση για τη φύση της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής. Ορισμένοι ζητούν τη διάλυση των αρχών με τον ισχυρισμό ότι αυτές είναι δομές υποταγμένες στην κατοχή. Τέτοιες απόψεις πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, ωστόσο αν και αυτό μπορεί να είναι σωστό από θέση αρχής, κάθε αντιστασιακό κίνημα έχει ανάγκη πολιτικών υποδομών. Τα σημαντικά ζητήματα του κινήματος αλληλεγγύης παραμένουν η παροχή υποστήριξης και νομιμότητας στην αντίσταση, είτε της Χαμάς ή άλλων δυνάμεων, ενάντια στο δυτικό μποϊκοτάζ και εμπάργκο της Παλαιστινιακής κυβέρνησης. Ισλαμισμός και Αριστερά

Μια διαρκώς ενεργή συζήτηση στην αριστερά της Μέσης Ανατολής είναι η σχέση της με τους Ισλαμιστές. Οι περισσότερες από τις δυνάμεις υπέρ της αντίστασης αναγνωρίζουν ότι στον αγώνα ενάντια στην κατοχή πρέπει να παλεύουν μαζί με τα ισλαμικά κινήματα αντίστασης όπως τη Χεζμπολάχ. Από δω και πέρα αρχίζουν οι διαφωνίες. Στην Αίγυπτο, οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές που ανήκουν στην τάση IS πήραν μια θέση ενεργής ενθάρρυνσης μιας συμμαχίας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου δουλειάς από την πλευρά τους για την επίτευξη αυτού του στόχου*. Άλλες δυνάμεις όπως το Κόμμα Karama (Νασερικοί) τείνουν να βλέπουν το ζήτημα από πιο πραγματιστική σκοπιά. Πρώτα απ’ όλα υποστηρίζουν τη γενική ενότητα με οποιονδήποτε συμφωνεί στα γενικά ζητήματα. Στο πλαίσιο αυτό βρίσκουν πιθανότητες ενότητας με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα σε ορισμένα θέματα, ειδικά στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα και στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Μουμπάρακ, ενώ διαφωνούν μαζί της σε κοινωνικά ζητήματα. Επιπλέον βλέπουν κινήματα όπως το Kifaya επίσης ως εργαλεία για επηρεασμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας για ένα πιο ανοικτό μοντέλο συνεργασίας με την αριστερά. Παρά τις μικρές διαφωνίες μεταξύ τους, το βασικό πνεύμα στη σύνοδο του Καΐρου ήταν θετικό υπέρ της ανάγκης για ενότητα μεταξύ των Ισλαμιστών και των Αριστερών ενάντια σ’ αυτό που όλοι αναγνωρίζουν ως κοινό εχθρό.

Αυτή η άποψη φαίνεται πιο ζωτική και πειστική από την παραδοσιακή άποψη της Αιγυπτιακής αριστεράς, συμπεριλαμβανομένων πιο μικρών οργανώσεων της άκρας αριστεράς που ανήκουν στη Συμμαχία της Αραβικής Λαϊκής Αντίστασης, της οποίας η τρίτη ιδρυτική σύνοδος θα γινόταν μετά τη σύνοδο του Καΐρου φέτος. Οι Αιγύπτιοι συμμετέχοντες στη σύνοδο αρνούνται τη συνεργασία με τους Αιγύπτιους Ισλαμιστές από θέση αρχής**. Αν και οι τακτικές μπορεί να διαφέρουν ανάμεσα στις διάφορες οργανώσεις, είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητά τα πλεονεκτήματα της αυτοαπομόνωσης από μια από τις πιο μεγάλες Ισλαμικές δυνάμεις αντιπολίτευσης όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα από μέρους τέτοιων δυνάμεων. Είναι γεγονός ότι η Αδελφότητα ορισμένες φορές παίζει έναν οπορτουνιστικό ρόλο και μεταστρέφεται από φίλος σε εχθρό απέναντι στις πιο συγκροτημένες αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτή η πορεία έχει παρατηρηθεί πολλές φορές στην Αίγυπτο, που μπορεί να εξηγεί γιατί οι αριστεροί σ’ αυτή τη χώρα είναι εξαιρετικά διστακτικοί να ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί της. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία ενάντια στην εμπλοκή σ’ έναν αγώνα για ενότητα μ’ αυτές τις δυνάμεις.

Συνέχιση προς ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο

Οι σύνοδοι, και ειδικά η σύνοδος του Καΐρου, που διοργανώνεται ετησίως στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, παίζουν ένα ρόλο ενορχηστρωτή στην οικοδόμηση του πλαισίου ενός αντιιμπεριαλιστικού μετώπου στην περιοχή. Μέσω αυτών αναπτύσσεται σταδιακά η ενότητα ανάμεσα στις δυνάμεις της αντίστασης της περιοχής, αναδεικνύοντας την ίδια στιγμή την ανάγκη το κίνημα αλληλεγγύης στις δυτικές χώρες να υποστηρίξει αυτό τον αγώνα καθώς και το δημοκρατικό αγώνα ενάντια στις δικτατορίες-μαριονέτες των ΗΠΑ σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία.

Ωστόσο, η διαφαινόμενη απειλή μιας διάσπαση του κινήματος της αντίστασης πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη σοβαρότητα απ’ όλα τα μέρη. Η έλλειψη Ιρακινής συμμετοχής είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα που κινδυνεύει να απειλήσει τη νομιμότητα της συνόδου σε τμήματα της αραβικής αντίστασης. Την ίδια στιγμή η σύνοδος πρέπει να αναλύσει περισσότερο τι σημαίνει έκκληση για διεθνή αλληλεγγύη. Αυτό δεν θα πρέπει να περιοριστεί στη δημιουργία ενός φόρουμ στο οποίο μπορούν να συναντιούνται τα δυτικά αντιπολεμικά κινήματα με τις δυνάμεις υπέρ της αντίστασης. Θα πρέπει να προχωρήσει περισσότερο, ακολουθώντας το παράδειγμα της Χεζμπολάχ, κάνοντας μια ξεκάθαρη έκκληση και ζητώντας από τα αντιπολεμικά κινήματα της Ευρώπης και του Δυτικού κόσμου να υποστηρίξουν την αντίσταση με πράξεις και όχι μόνο με λόγια. Αν αυτοί οι δύο παράγοντες αντιμετωπιστούν θετικά, η σύνοδος θα μπορέσει να πετύχει τεράστια πρόοδο στον αγώνα για ένα παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.

* Hosal al-hamalawy, "Σύντροφοι και Αδελφοί", Middle East Report 242 ** Βλέπε Anti-imperialist Camp, Interview with Prof. Dr. Ashraf el-Bayoum, 26.02.2007

130 Βρετανοί γιατροί καλούν σε μποϊκοτάζ της Ισραηλινής Ιατρικής Ένωσης

Πηγές:

Palestinian Grassroots Anti-Apartheid Wall Campaign

http://stopthewall.org/worldwideactivism/1444.shtml

και Guardian

http://www.guardian.co.uk/israel/comment/0,,2062435,00.html

Ανταποκρινόμενοι στην έκκληση 18 Παλαιστινιακών οργανισμών Υγείας για μποϊκοτάζ της Ισραηλινής Ιατρικής Ένωσης, 130 Βρετανοί γιατροί δημοσίευσαν στην εφημερίδα Guardian την υιοθέτηση της έκκλησης για μποϊκοτάζ. Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξάγεται σχετικά με την υπερψήφιση του μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων από τη Εθνική Βρετανική Ένωση Δημοσιογράφων (NUJ).

«Υπονοείτε ότι, ψηφίζοντας να μποϊκοτάρει το Ισραήλ, η NUJ ξεστράτισε κατά πολύ από τα κανονικά της καθήκοντα. Δεν πιστεύουμε ότι τέτοιες διαφωνίες έχουν θέση στις βαθύτατες ανησυχίες μας ως γιατροί αναφορικά με τις σχετιζόμενες με την υγεία συνέπειες της ισραηλινής πολιτικής στην παλαιστινιακή κοινωνία. Οι συνεχείς παραβιάσεις της ιατρικής ηθικής συνοδεύουν την ισραηλινή κατοχή. Η Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη συστηματικά αψηφά την τέταρτη συνθήκη της Γενεύης που εγγυάται στον αστικό πληθυσμό την απρόσκοπτη πρόσβαση στις ιατρικές υπηρεσίες και την ασυλία του ιατρικού προσωπικού. Τα ασθενοφόρα δέχονται πυρά (εκατοντάδες περιπτώσεις) και το προσωπικό τους σκοτώνεται. Άνθρωποι σε απελπιστική κατάσταση άρρωστοι και νεογνά πεθαίνουν στα τσεκπόιντ επειδή οι στρατιώτες απαγορεύουν τη διέλευση προς το νοσοκομείο. Οι υποδομές της δημόσιας υγείας, συμπεριλαμβανομένων των υδάτινων και ενεργειακών προμηθειών, βομβαρδίζεται σκόπιμα και εμποδίζεται η προμήθεια αναγκαίων φαρμάκων όπως τα αντικαρκινικά και τα υγρά αιμοκάθαρσης για νεφροπαθείς. Στη Δυτική Όχθη το τείχος του απαρτχάιντ έχει καταστρέψει οποιαδήποτε συνέχεια στο πρωτοβάθμιο υγειονομικό σύστημα. Οι απεσταλμένοι του ΟΗΕ έχουν περιγράψει τη Γάζα ως μια ανθρωπιστική καταστροφή, με το 25% των παιδιών κλινικά υποσιτισμένων.

Η Ισραηλινή Ιατρική Ένωση έχει καθήκον να διαμαρτυρηθεί για τα εγκλήματα πολέμου αυτού του τύπου, αλλά αρνήθηκε να το πράξει. Εκκλήσεις προς την Παγκόσμια Ιατρική Ένωση και τη Βρετανική Ιατρική Ένωση επίσης απορρίφθηκαν σκαιότατα. Δεκαοκτώ κορυφαίοι Παλαιστινιακοί οργανισμοί υγείας έχουν απευθύνει έκκληση σε επαγγελματίες συναδέλφους τους στο εξωτερικό να αναγνωρίσουν τον τρόπο με τον οποίο η Ισραηλινή Ιατρική Ένωση απεμπόλησε το δικαίωμά της να αποτελεί μέλος της διεθνούς ιατρικής κοινότητας. Καλούμε σε μποϊκοτάζ της Ισραηλινής Ιατρικής Ένωσης και στη διαγραφή της από την Παγκόσμια Ιατρική Ένωση. Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο: η αποπομπή της Ιατρικής Ένωσης της Νοτίου Αφρικής κατά την περίοδο του απαρτχάιντ. Ένα μποϊκοτάζ είναι ηθικό και επιβεβλημένο όταν τα παραδοσιακά κανάλια δεν αποδίδουν, γιατί διαφορετικά απλά γυρνάμε την πλάτη μας.

Dr Derek Summerfield, Καθηγητής Colin Green, Dr Ghada Karmi, Dr David Halpin, Dr Pauline Cutting και 125 ακόμη γιατροί».

Εξηγήσεις για τη στάση της Ιορδανίας

Πηγή: Al Jazeera (21/4/2007)

Η Χαμάς, η Ισλαμική Τζιχάντ και το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενικό Στρατηγείο (PFLP-GC) καταδίκασαν δήλωση, που αποδόθηκε από ισραηλινή εφημερίδα στον Ιορδανό μονάρχη, υπέρ της αποζημίωσης των Παλαιστινίων προσφύγων αντί για τη διασφάλιση του δικαιώματος της επιστροφής τους.

Η Χαμάς ζήτησε το Σάββατο να ξεκαθαρίσει η Ιορδανία το δημοσίευμα της Παρασκευής στη Χααρέτζ σύμφωνα με το οποίο ο βασιλιάς Αμπντάλα ΙΙ δήλωσε πρόσφατα σε ισραηλινή αποστολή υπό τον Dalia Itzik, τον σημερινό πρόεδρο της Κνεσέτ (ισραηλινό κοινοβούλιο), ότι ήταν υπέρ των αποζημιώσεων αντί του δικαιώματος της επιστροφής. Το γραφείο της Χαμάς στη Συρία ζήτησε επίσης εξηγήσεις σχετικά με τη δήλωση αναφορικά με τους «κοινούς εχθρούς» που αντιμετωπίζουν η Ιορδανία και το Ισραήλ, η οποία επίσης αποδόθηκε στον Αμπντάλα σύμφωνα με πηγές της Χααρέτζ. Η Χαμάς δήλωσε ότι το δικαίωμα της επιστροφής είναι «ιερό» και κανένας δεν εξουσιοδοτείται να το εγκαταλείψει.

Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-Γενικό Στρατηγείο (PFLP-GC), με έδρα επίσης τη Συρία, καταδίκασε τις δηλώσεις που αποδόθηκαν στον Αμπντάλα λέγοντας ότι αντανακλούν μια «συμμαχία κορυφής με τον σιωνιστή εχθρό». Σε ανακοίνωση που εξέδωσε αναφέρεται ότι η Παλαιστίνη δεν είναι μια γη που θα υποστεί την «εμποροπανήγυρη της επίλυσης».

Η Ισλαμική Τζιχάντ δήλωσε ότι τα σχόλια του βασιλιά της Ιορδανίας είναι ταυτόσημα με πρόσκληση προς τον Παλαιστινιακό λαό να εγκαταλείψει τις ιδέες και τις αρχές για τις οποίες αγωνίζεται για δεκαετίες. Η οργάνωση δήλωσε ότι το δικαίωμα της επιστροφής είναι ένα σύννομο δικαίωμα και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα που δεν υπόκειται σε συμβιβασμό ή χρονοτριβή και η αδυναμία της εφαρμογής του δεν αντιστοιχεί σε αποποίησή του.

Ισραηλινό δημοσίευμα

Το δημοσίευμα στη Χααρέτζ παρέθετε σχόλια της αποστολής των ισραηλινών βουλευτών χωρίς να αναφέρει τα ονόματά τους. Ένα μέλος της αποστολής δήλωσε στο Associated το Σάββατο ότι τα λόγια του Αμπντάλα αποδόθηκαν με ακρίβεια στην εφημερίδα, χωρίς να προβεί σε περισσότερες λεπτομέρειες.

Η αντίδραση της Ιορδανίας

Η Ιορδανία καταδίκασε το δημοσίευμα της Χααρέτζ. Ο διευθυντής του τομέα πληροφόρησης στο παλάτι στο Αμμάν, Amjad al-Adhaylah, δήλωσε ότι προκάλεσε «σκανδαλώδη ζημιά στην Ιορδανία και την ηγεσία της και έθεσε σε κίνδυνο τη σοβαρή προσπάθεια παροχής βοήθειας στον Παλαιστινιακό λαό. Η Ιορδανία έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των πολιτών της που είναι πρόσφυγες. Η επιλογή της αποζημίωσης εντάσσεται στο πλαίσιο της επίλυσης του Παλαιστινιακού προσφυγικού προβλήματος, αλλά δεν θα είναι η μοναδική λύση». Το βασίλειο φιλοξενεί το μεγαλύτερο αριθμό Παλαιστινίων προσφύγων στη Μέση Ανατολή, πολλοί από τους οποίους διαθέτουν ιορδανική υπηκοότητα.

Κατάσχεση κασετών του Al Jazeera

Οι ιορδανικές αρχές κατάσχεσαν τις κασέτες της συνέντευξης του πρίγκιπα Hassan Bin Talal, θείου του βασιλιά και πρώην διαδόχου του θρόνου. Στη συνέντευξη ο πρίγκιπας χαρακτήριζε την αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή ως «καταστροφική» και παρέθετε αμερικανικές αναφορές σύμφωνα με τις οποίες ένας εθνικός σύμβουλος ασφάλειας στη Σαουδική Αραβία χρηματοδοτούσε τους Σουνίτες μαχητές εναντίον της Χεζμπολάχ. Η κατάσχεση επιβεβαιώθηκε από τις ιορδανικές αρχές που δήλωσαν ότι δεν σχετίζονταν με το περιεχόμενο της συνέντευξης.