Του: Elias Akleh*
* Ο Δρ. Elias Akleh είναι Άραβας συγγραφέας παλαιστινιακής καταγωγής, γεννήθηκε στην πόλη Beit Jala και ζει στις ΗΠΑ.
Πηγή: Arabic Media Internet Network
Την Τετάρτη 28 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε η 19η Αραβική Σύνοδος στο Ριάντ, στη Σαουδική Αραβία. Τέτοιες σύνοδοι υπήρξαν πηγή άγχους για τον αραβικό πληθυσμό, αφού συνήθισαν να βλέπουν να βγαίνει από αυτές μια άκαρπη πατριωτική ρητορική που αντανακλά το στάτους κβο της αραβικής πολιτικής κατάστασης, περισσότερες πολιτικές παραχωρήσεις στο Ισραήλ και μεγαλύτερη συνέργεια στην ηγεμονική αμερικανική πολιτική για μια «Ευρύτερη Μέση Ανατολή» (Ευρύτερο Ισραήλ). Αυτή η σύνοδος αποδείχθηκε ότι δεν διέφερε από τις προηγούμενες.
Οι άραβες ηγέτες υποτίθεται ότι θα ασχολούνταν με την πολιτική κρίση στον Αραβικό Κόσμο όπως η κατοχή στο Ιράκ, ο πολιτικός διχασμός στον Λίβανο και το Παλαιστινιακό πρόβλημα. Ωστόσο, ως συνήθως, απέτυχαν να εξάγουν σχέδια δράσης για την επούλωση οποιουδήποτε απ’ αυτά τα προβλήματα.
Αναφορικά με την κατοχή του Ιράκ, ο βασιλιάς Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας αναγνώρισε στην εναρκτήρια ομιλία του το γεγονός ότι υπάρχει παράνομη ξένη κατοχή στο Ιράκ, και την ύπαρξη ενός «άσχημου, σεχταριστικού απειλητικού εμφυλίου πολέμου». Η αναγνώριση από τον ίδιο αυτού του πολύ γνωστού δεδομένου σκόπευε να εκτρέψει την όποια λαϊκή κατακραυγή από τους Άραβες ηγέτες προς τις ξένες δυνάμεις. Προσπαθούσε να αρνηθεί το γεγονός ότι οι δυνάμεις αυτής της ξένης κατοχής είχαν ξεκινήσει από τις αραβικές χώρες, κυρίως από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Κουβέιτ και την Ιορδανία το 1990 και ξανά το 2003, για να δολοφονήσουν Ιρακινούς και να καταστρέψουν το Ιράκ ως ανεξάρτητη χώρα. Σύμφωνα με συντηρητικές μετρήσεις οι δολοφονημένοι Ιρακινοί έφτασαν το ένα εκατομμύριο. Δύο ακόμη εκατομμύρια εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και κατέφυγαν σε γειτονικές χώρες. Ο υπόλοιπος πληθυσμός είναι αντιμέτωπος με το σταδιακό αφανισμό λόγω της βίας, της έλλειψης υγιεινού νερού, φαρμάκων, ηλεκτρικού, λόγω του χάους και μιας κατεστραμμένης οικονομίας. Παρ’ όλη αυτή την καταστροφή και τον όλεθρο η αμερικανική μαριονέτα, ο ιρακινός πρόεδρος Τζαλάλ Ταλαμπανί προσπάθησε να ζωγραφίσει μια ροζ εικόνα ενός «απελευθερωμένου» Ιράκ που ξεφορτώθηκε τον τύραννο Σαντάμ Χουσεΐν, εγκαθίδρυσε μια «δημοκρατική» κυβέρνηση και ξαναχτίζει νέες υποδομές. Παρά την «συμπόνια» τους προς τα ιρακινά δεινά, οι Άραβες ηγέτες δεν μπόρεσαν να αρνηθούν ότι εγκατέλειψαν τους Ιρακινούς εξολοκλήρου υποχείρια των ξένων δυνάμεων.
Αναφορικά με τον Λίβανο, οι Άραβες ηγέτες δεν έκαναν τίποτα πέραν του να αναγνωρίσουν το στάτους κβο. Δεν ανέφεραν καν την ισραηλινή επιθετικότητα ενάντια στον Λίβανο το περασμένο καλοκαίρι που οδήγησε στην καταστροφή των αστικών υποδομών, τη σφαγή της Κανά και τη διάδοση των προερχόμενων από την Αμερική βομβών διασποράς. Η πολιτική κρίση ανάμεσα στην από τις ΗΠΑ υποστηριζόμενη κυβέρνηση και την από τη Χεζμπολάχ υποστηριζόμενη αντιπολίτευση, που οδήγησε στην παράλυση της κυβέρνησης, αγνοήθηκε παντελώς. Ο Λίβανος αφέθηκε στις διεθνείς δυνάμεις να ελέγχουν τον Νότιο Λίβανο σε μια προσπάθεια αποδυνάμωσης της Χεζμπολάχ εμποδίζοντας την αποστολή όπλων προς αυτήν.
Ο κύριος στόχος της συνόδου ήταν η αναθέρμανση της πεντάχρονης αραβικής ειρηνευτικής πρωτοβουλίας που προτάθηκε στο Ισραήλ το 2002. Αυτή η ειρηνευτική πρωτοβουλία προσφέρει στο Ισραήλ μια εκτενή ειρήνη με πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με όλες τις αραβικές χώρες με τον όρο το Ισραήλ να αποσυρθεί στα σύνορα του 1967, να αποδεχθεί τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους και να συμφωνήσει σε μια «δίκαιη λύση» για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Η πρωτοβουλία απορρίφθηκε αμέσως, το 2002, από τον τότε ισραηλινό πρωθυπουργό «Αριέλ Σαρόν», που οδήγησε τα τανκς του και τα στρατιωτικά του οχήματα μέσα σε όλες τις μεγάλες παλαιστινιακές πόλεις.
Η αντιμετώπιση όλων των αραβικών ειρηνευτικών πρωτοβουλιών με ένταση της κρατικής τρομοκρατίας υπήρξε κλασική ισραηλινή απάντηση. Η αποδοχή οποιασδήποτε μόνιμης ειρηνευτικής συμφωνίας με τους Άραβες θα έθετε τέλος στις επεκτατικές φιλοδοξίες του Ισραήλ και θα τερμάτιζε το όνειρο για το «Ευρύτερο Ισραήλ». Η προσμονή των αράβων ηγετών για την απόρριψη του Ισραήλ αντανακλούνταν στα σχόλια του πρίγκιπα Σαούντ Αλ-Φαϊζάλ, του υπουργού Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, που δήλωσε ότι η ισραηλινή απόρριψη δεν θα αποτελέσει έκπληξη. «Αυτή ήταν πάντα η προσέγγιση. Όποτε οι Άραβες βγάζουν ψηφίσματα… προσφέροντας ειρήνη, εκείνοι (οι Ισραηλινοί) τα απορρίπτουν κατηγορηματικά» είπε.
Θέλοντας να κρατήσει την κατεχόμενη γη και τις παράνομες αποικίες το Ισραήλ εναντιώνεται στην επιστροφή στα σύνορα του 1967, στην εγκαθίδρυση Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ και στο δικαίωμα της επιστροφής των παλαιστινίων προσφύγων στα σπίτια τους μέσα στο Ισραήλ.
Αναρωτιέται κανείς γιατί να αναθερμάνουν οι Άραβες ηγέτες την ειρηνευτική πρωτοβουλία από τη στιγμή που ξέρουν πολύ καλά την απάντηση του Ισραήλ σ’ αυτήν. Ορισμένοι το απέδωσαν σε αυτό που θεωρούν αμερικανική αποτυχία στο Ιράκ. Πιστεύουν ότι η αμερικανική διοίκηση χρειάζεται τη βοήθεια των Αράβων για να μπορέσει να αποσυρθεί με τιμή από το Ιράκ. Πιστεύουν ότι οι Αμερικανοί κάνουν μια αλλαγή στην εξωτερική πολιτική λόγω της «ανάληψης» του Κογκρέσου από το Δημοκρατικό Κόμμα. Αν και οι Δημοκρατικοί είχαν ζητήσει την απόσυρση από το Ιράκ, μια πρόταση που ξέρουν πολύ καλά ότι θα ερχόταν αντιμέτωπη με το βέτο του Πρόεδρου Μπους, πρόκειται ουσιαστικά για μια διαφορετική μάσκα της αμερικανικής κεφαλαιοκρατίας που ελέγχει και τα δύο κόμματα. Τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και οι Δημοκρατικοί υπηρετούν τα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιρειών και του στρατιωτικό-βιομηχανικού πλέγματος. Δεν υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού. Και τα δύο κόμματα έχουν βάλει τα ισραηλινά συμφέροντα πάνω από τα αμερικανικά συμφέροντα.
Ορισμένοι Άραβες ηγέτες είχαν δηλώσει ότι ο Πρόεδρος Μπους έχει επαναβεβαιώσει τη δέσμευσή του στη λύση των δύο κρατών για τον τερματισμό της Άραβο/Ισραηλινής σύγκρουσης και ότι ασκεί μεγαλύτερη πίεση στο Ισραήλ, μέσω της υπουργού Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, να δεχτεί την ειρηνευτική πρωτοβουλία. Ανέφεραν τα ταξίδια της Ράις στην περιοχή και τις συναντήσεις τόσο με Ισραηλινούς όσο και Άραβες για να τους ενθαρρύνει να αναζωπυρώσουν τη συμφωνία ειρήνης. Οι Άραβες ηγέτες τόνισαν την υποτιθέμενη «αδυναμία» της ισραηλινής κυβέρνησης, μετά την ήττα της από τη Χεζμπολάχ το περασμένο καλοκαίρι, και τη χαμηλή δημοτικότητα του Μπους και την ήττα του κόμματός του από τους Δημοκρατικούς, και νομίζουν ότι και οι δύο είναι τώρα έτοιμοι να δεχτούν και να υποστηρίξουν μια ειρηνευτική πρωτοβουλία. Εκείνοι οι ηγέτες είχαν στηρίξει την ψευδαίσθηση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα υιοθετούσε την ειρηνευτική πρωτοβουλία, και ότι θα ασκούσε πίεση στο Ισραήλ να την αποδεχτεί. Ευρωπαϊκή πίεση στο Ισραήλ, που πάντα παραβίαζε τους διεθνείς νόμους και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, που πάντα αποτύγχανε να προσφέρει θετικά αποτελέσματα. Οι Άραβες θα έπρεπε να έχουν ακούσει την ομιλία της δημοκρατικής Νάνσι Πελόζι, Εκπροσώπου των Αμερικανικού Οίκου Αντιπροσώπων, στην ισραηλινή κνεσέτ το προηγούμενο σαββατοκύριακο που διαβεβαίωνε, για μια ακόμη φορά, την άνευ όρων αμερικανική υποστήριξη στο Ισραήλ. Με τέτοια υποστήριξη τι είδους πίεση θα έκανε τους Ισραηλινούς να αποδεχθούν μια συμφωνία που απέρριψαν σθεναρά στο παρελθόν;
Πολλοί Άραβες ηγέτες προσπαθούν να δείξουν στους ήδη ξεσηκωμένους πληθυσμούς τους ότι προσπαθούν να ενωθούν υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας για να λάβουν τις δικές τους πολιτικές αποφάσεις και να σταματήσουν την όποια ξένη επέμβαση στον Αραβικό Κόσμο. Ισχυρίστηκαν ότι έχουν κινητοποιηθεί για να τερματίσουν τα δεινά των Παλαιστινίων σταματώντας το δημοσιονομικό και οικονομικό αποκλεισμό εναντίον τους μέσω της μοναδικής επιλογής που έχουν: μια ειρηνευτική πρωτοβουλία που αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει στο 78% της Παλαιστίνης και υποκατάσταση του δικιώματος της επιστροφής των παλαιστινίων προσφύγων με αυτό που ονόμασαν μια «δίκαιη λύση» στο πρόβλημα των προσφύγων.
Αυτοί οι ηγέτες προσπαθούν να εκτρέψουν την προσοχή των λαών τους μακριά από το γεγονός ότι πολλές αραβικές χώρες ήταν πρόθυμοι συμβαλλόμενοι σ’ αυτό τον οικονομικό αποκλεισμό για την ανατροπή της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Χαμάς. Ήθελαν να παραπλανήσουν το λαό να πιστέψει ότι η Παλαιστίνη δεν μπορούσε να ξανακερδηθεί από τη στιγμή που όλοι οι αραβικοί στρατοί μαζί δεν φτάνουν για να αντιμετωπίσουν τον «αήττητο» ισραηλινό στρατό. Η Ιστορία δείχνει ότι αυτός ο «αήττητος» ισραηλινός στρατός ηττήθηκε πολλές φορές, τον Μάρτιο του 1968 στη μάχη Καραμάχ ενάντια στην παλαιστινιακή και ιορδανική αντίσταση, τον Οκτώβρη του 1973 ενάντια στον αιγυπτιακό στρατό, το Μάη του 2000 στον Λίβανο από τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ, τον Ιούλιο του 2006 στον Λίβανο πάλι από τη Χεζμπολάχ και στην Παλαιστίνη αποτυγχάνοντας να νικήσει την παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτές οι ήττες, εκτός από εκείνη του Οκτώβρη του 1973, επιτεύχθηκαν κυρίως από αντιστασιακές ομάδες και όχι από επίσημους στρατούς.
Η ειρηνευτική πρωτοβουλία και η ψεύτικη ελπίδα του τερματισμού της Άραβο/Ισραηλινής σύγκρουσης μέσα από τη λύση των δύο κρατών είναι απλώς ένα πολιτικό κόλπο ενάντια στους Άραβες για να εισάγουν την ψεύτικη ελπίδα ότι η ειρήνη με το Ισραήλ, τον θανάσιμο εχθρό των Αράβων, είναι πλέον εφικτή μέσω της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης, με την προϋπόθεση ότι οι αραβικές χώρες δεν εναντιώνονται στην αμερικανική πολιτική στην περιοχή, ειδικά την επιθετικότητά της εναντίον του Ιράν. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ σχεδιάζουν να χτυπήσουν σύντομα το Ιράν και θέλουν να εξουδετερώσουν την όποια αραβική εναντίωση στις ΗΠΑ χρησιμοποιώντας τα κράτη του Αραβικού Κόλπου ως εξέδρες εκτόξευσης, και να εμποδίσουν κάθε πράξη αντεκδίκησης εναντίον του Ισραήλ. Το καρότο της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους είχε χρησιμοποιηθεί επιτυχώς για να εξουδετερωθεί η αραβική εναντίωση στην αμερικανική επίθεση στην περιοχή στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 και στην εισβολή στο Ιράκ το 2003 όταν ορισμένες αραβικές χώρες χρησιμοποιήθηκαν ως εξέδρες εκτόξευσης για να εισβάλουν οι αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου